Μου έλεγες συνεχώς ότι το δύσκολο δεν είναι να βάλεις το τέλος, το δύσκολο είναι να ξαναρχίσεις.

Εσύ δεν τελείωνες ποτέ τις καταστάσεις, έτσι έλεγες. Εσύ δεν μπορούσες να μην με ξαναδείς, να μην με αγγίξεις ξανά, να μην μου ευχηθείς χρόνια πολλά όταν παέι η ώρα 12, να μην μου χαϊδέψεις τρυφερά το γόνατο όταν καθόμαστε έξω ή στο αυτοκίνητο. Δυσκολευόσουν  να αρχίσεις από την αρχή, γι'αυτό και δεν μπορούσες να πεις το τέλος.

Εγώ έβαζα εύκολα τέλος στα πράγματα, έτσι μου έλεγες. Εγώ προτιμούσα να σταματήσω να παλεύω με τις ώρες, τις μέρες ή τα χρόνια για κάτι που ξέρω ότι μάλλον θα αποτύχει. Εγώ, πίστευες, σπάνια έδινα ευκαιρίες σε καταστάσεις, στους ανθρώπους.. Πίστευες ότι για μένα το τέλος ήταν ο προορισμός κάθε σχέσης. Ξεκινάς κάτι ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει, αυτό έκανα, σωστά; Ξεκινάς κάτι και αρχίζεις να σχηματίζεις έναν κύκλο. Πότε αργά-αργά πότε με μια γρήγορη φευγαλέα κίνηση, λίγο άτσαλα αλλά με νόημα.. με σχήμα, ίσως κάπως πιο ιδιαίτερο, ξέροντας κάθε φορά ότι θα καταλήξει η αρχή του κύκλου να είναι και το τέλος του.. ότι ο κύκλος θα κλείσει και θα ολοκληρωθεί το σχήμα. Έτσι πίστευες για μένα.

Και κάθε φορά που σου έλεγα ότι το αγαπημένο μου σύμβολο είναι αυτό του απείρου μου απαντούσες "Αλήθεια;", κάθε φορά με την ίδια έκπληξη, την ίδια λάμψη στα μάτια σου. Και κάθε φορά σου χαμογελούσα και σου έλεγα "Αλήθεια.. μόνο αλήθεια..". Και ένιωθα ότι επιτέλους βρισκόμασταν στο ίδιο επίπεδο. Κάπου λίγο πιο κάτω από τα σύννεφα, μα σίγουρα πάνω από το έδαφος.

Και πόσο πληγωνόμουν που έβλεπα την έκπληξή σου κάθε φορά να είναι ίδια με την προηγούμενη.. Γιατί δεν πίστευες ότι εγώ μπορώ να πιστέψω σε κάτι "για πάντα" έστω και ουτοπικά. Να προσπαθήσω για κάτι ονειρικό για να μπορέσω να διεκδικήσω μια δική μου πραγματικότητα. Μα κάθε φορά χαιρόμουν κιόλας γιατί πίστευα ότι αυτήν την φορά ήσουν μαζί μου, ότι έβλεπες αυτό που μπορούσα. Μα όταν ξεκινάς χωρίς πίστη στον άλλον και κάθε τι "μεγάλο" σου φαίνεται αδύνατον για τον άλλον να το καταφέρει τότε δεν μπορείς να σχηματίσεις το άπειρο.. μόνο κύκλους. Κύκλους με αρχή και τέλος το ίδιο σημείο.

Και είναι κρίμα που το σκέφτομαι, και πόσους κύκλους σχηματίσαμε επ'άπειρον, ενώ εγώ άλλαζα θέσεις στο χαρτί τσαλακώνοντάς το προσπαθώντας να τους αλλάξω σχήμα και να τους κάνω άπειρο. Μα ήταν κύκλοι. Και οι κύκλοι είναι καταδικασμένοι κάποια στιγμή να κλείνουν.. αλλιώς βρε μάτια μου.. θα ήταν άπειρο.