tell Him today *

Πήγα να σε πάρω τηλέφωνο σήμερα.
Μετά να σου στείλω μήνυμα.
Προχθές ήθελα να σου στείλω ένα τραγούδι που άκουσα. Θα σ'άρεσε. Σίγουρα θα σ'άρεσε.
Την άλλη φορά σου μίλαγα με κλειδωμένο πληκτρόλογιο.
Σκέφτηκα και το γράμμα. Τουλάχιστον αυτό ΜΠΟΡΟΥΣΑ να το κάνω..Απλώς δεν θα απαντούσες.
Μετά σκέφτηκα να πω να σου πουν κάποια πράγματα. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν θα σε βρουν. Όσο και να ψάξουν.
Φόρεσα σήμερα τη ζώνη που μου 'χες φέρει. Την έσφιξα τόσο δυνατά που πόνεσε η μέση μου. Για να με κρατήσει όρθια, είπα ψέματα. Σκέφτηκα μια στιγμή αυτό που λένε για τον πόνο. Να τον πολεμήσεις με άλλο πόνο..αλλά όχι. Χάιδευα με τις ώρες την εγκράφα στον καθρέφτη. Κοίταζα και μου ήρθε μία και μοναδική ανάγκη. Ένιωσα ότι μ'αγκάλιασες για λίγο.
Κρύφτηκα στις παλάμες μου για μισή ώρα. Για μία.. Και κάτι.
Έπρεπε και να φύγω. Πάω να φτιάξω τέχνη. Ψέματα. Πάω. Τελεία. Όλα τα άλλα μου περνούν αδιάφορα.
Δύο ρήματα ακούω μόνο τελευταία και καταλαβαίνω. Το πάω και το έρχομαι.
Πάω λοιπόν.
Αλλά το έρχομαι είναι το αγαπημένο μου. Είναι που θα έρθει το βράδυ και θα καταφέρω επιτέλους να σε βρω για λίγο. Αν δεν είμαι πολύ κουρασμένη.
Να με προσέχεις. Το έχω ανάγκη,

Λ.

καληνύχτα κύριοι

10:01:00 μ.μ.

Κάποτε η μόνη χρήσιμη συμβουλή που άκουγα ήταν το "μπες σ'ενα φαρμακείο, πάρε ένα κουτάκι ωτοασπίδες και έτοιμη". Πόσο έξυπνη ιδέα μου φαινόταν τότε. Μετά όμως απέκτησα Την υπερδύναμη και ανέβαλα την αγορά. Δεν ακούω, δεν επηρεάζομαι, δεν με νοιάζει. Πόση ανακούφιση. Εδώ και μήνες αισθάνομαι την απόλυτη ανακούφιση τελικά. Αυτό που πάντα ήθελα!

Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ

Να μην σε αγγίζει τίποτα. Να μην σε επηρεάζει τίποτα. Και κανείς. Γιατί αυτά πάνε μαζί, ξέρεις. Λοιπόν, τέλεια. Άρα το κρατάμε. Για πάντα. Μακάρι να 'ναι για πάντα. Το ιδανικό θα ήταν. Ε;

* * *

Έκλεισα 12ωρο στη δουλειά. Θεέ μου. Πώς αντέχει ο κόσμος που το κάνει συνέχεια; Εγώ μόνο Σάββατα. Ποτέ δεν μου άρεσε το Σάββατο ούτως ή άλλως. Πλέον ξεχνάω ότι υπάρχει.

Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Κυριακή, λέει το ημερολόγιο μου. Αυτό βλέπω τουλάχιστον.

Στο αμάξι γυρνώντας συνειδητοποίησα ότι χαμογελούσα όταν με ρώτησαν..

-Τί;

-Τί τί;

-Γιατί γελάς;

-Δεν γελάω.

-Ναι αλλά χαμογελάς, άρα είσαι ένα τσακ πριν.

-Αλήθεια; (και τώρα περισσότερο)

Ήμουν τόσο κουρασμένη και τόσο ξεκούραστη ταυτοχρόνως. Πόσο ευεργετικό τελικά το να μην έχεις ελεύθερο χρόνο. Εννοώ να μην έχεις πια γιατί τον έχεις υπερ-καλύψει ήδη. Είναι μια ιδανική πραγματικότητα. Όσο ιδανική μπορεί να είναι μια πραγματικότητα τελοσπάντων. Και περνάνε οι ώρες και οι μέρες, και βγαίνεις λίγο, από 'δω λίγο από 'κει. Βλέπεις ανθρώπους σου - ή και όχι τόσο "σου"- κάνεις πράγματα, δοκιμάζεις το καινούριο, παίρνεις μια γεύση απ'το πριν, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα τσιγάρο, ένα βλέμμα, μια λέξη, ένα τηλέφωνο, ένα γράμμα. Τα αγαπώ τα γράμματα. Σου έχω πει πόσο τα αγαπώ τα γράμματα; Και μετά γυρίζεις σπίτι. Ή και όχι. Πας για ένα ποτό - ή δύο. Μετά όμως κοιμάσαι. Και πιο μετά..πρωί. Φως. Ευεργετικό φως. Σου έχω πει πόσο με μαγεύει πλέον το φως της ημέρας; Η μέρα η ίδια; Πολύ. Αν και παράπονο δεν έχω, πλέον ξυπνάω μόνο μία φορά μες το βράδυ. Εκτός από χθες. Χθες δεν κοιμήθηκα, γι'αυτό. Δεν μετράει το χθες. Πότε μέτρησε άλλωστε..

Γιατί όπως σου έλεγα είναι εκείνες οι λίγες ώρες που μένουνε κενές, που είναι αρκετές για να καταλάβεις τί σου λείπει. Ποιός σου λείπει, ποιόν χρειάζεσαι να δεις, ποιόν ζητάει ο οργανισμός σου. Τότε που κάνεις αυτό που θες και πρέπει για να ηρεμήσεις. Είναι οι λίγες αυτές στιγμές που εγώ τις λέω ζωή αληθινή. Κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αποκαλύπτονται τα πιο βαθιά θέλω και οι μεγαλύτερές μας ανάγκες. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές η ζυγαριά γέρνει προς την "αφθαρσία". Είναι το σημείο που πλέον δεν χρειαζόμαστε ωτοασπίδες. Είναι το δεν-με-αγγιζει-τιποτα-πλεον σημείο. Και αυτό το σημείο δεν είναι καλό. Γιατί εκεί σταματάς. Δεν είναι ότι δεν ακούς. Είναι ότι παύεις να λειτουργείς. Παύεις να ζεις. Αναπνέεις αλήθεια; Αναπνέεις εντάξει σε βλέπω. Εγώ σε βλέπω, εσύ; Μ'ακούς; Σου μιλάω! Σκατά.. Καταλήξαμε να μην ακούμε ο ένας τον άλλον. Και να σκεφτείς ότι είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Νόμιζα ήταν υπερδύναμη. Μα ξαφνικά νιώθω μία ανάγκη εντονότερη από ποτέ. Αυτή της ζωής αληθινής. Πού χάθηκε;

Κάνε να μην.

Σε παρακαλώ.

*Πάντως αν ποτέ σου πουν "να μια υπερδύναμη, διάλεξε, τί θες να είναι;" Μην μειώσεις καμια αίσθηση! Μην σου αφαιρέσεις καμία! Έτσι είναι η καταστροφή. Έρχεται από το πουθενά, χωρίς θόρυβο, και απλά διαλύει τα πάντα σε δευτερόλεπτα. Και χωρίς να το καταλάβεις καταλήγεις να ζεις μία ζωή υπό κατάρρευση.

Κανείς αγάπη μου δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση "Α. Να ένα τσουνάμι.."

Σαν να φαντάστηκα ότι πήρα τηλέφωνο μετά και είπα..

-Κοιμάσαι;

-Όχι μωρέ..νοβα.

-Πάλι τσόντα ρε;

(γέλια)

-Βαριέμαι να κοιμηθώ.

-Ε μίλα.

(1.30 ώρα μετά

και ενώ θα περνάει το καθιερωμένο αεροπλάνο των 12 από Αθήνα..)

-Άντε να κοιμηθούμε, να φτιάξουμε καμιά πραγματικότητα όπως της πρέπει.

-Καλό βράδυ Έρωτα (χαμογελάει)

-Βλάκα.

Καληνύχτα Κύριοι..

στο περίπου

2:26:00 π.μ.

Κάθισα στο τρένο σήμερα. Δεν μένω πλέον όρθια, όταν βρίσκω θέση, επιλέγω να κάθομαι. Νιώθω ότι ώρες-ώρες δεν εμπιστεύομαι τα πόδια μου. Δεν τις ρισκάρω αυτές τις ώρες, μπορεί να έρθουν οποτεδήποτε.

Εκκωφαντικός ο θόρυβος του τρένου πάνω στις ράγες. Αναρωτιέμαι αν πάντοτε με ενοχλούσε τόσο. Αν πάντοτε μ'ενοχλούσε το κάθε τι. Δεν μ'αφήνει να σκεφτώ. Να συ-σκεφτώ με τον εαυτό μου. Πού να 'ναι κι αυτός άραγε. Δεν προλαβαίνεις να ηρεμήσεις λίγο στην πρώτη στάση και κλείνουν οι πόρτες. Τραντάζεται όλο το βαγόνι. Όχι μόνο το δικό μας το ξέρω, και τα υπόλοιπα. Το φαντάζομαι. Αλλά εγώ νομίζω αυτό που είμαι περισσότερο από τ'άλλα.

Βρήκα λίγο χρόνο στον Ταύρο. Μέχρι το Μοναστηράκι υπάρχει άφθονος. Έτσι δείχνει. Σκέφτομαι. Τίποτα πολύ. Λίγα, μετρημένα πράγματα. Μια καταμέτρηση θα κάνω, 3-4 λεπτά μην ανησυχείς. Μέσα σ'ενα φθινόπωρο τι μπορεί να χάσεις.. έναν Άνθρωπο, τρία μεγάλα όνειρα, δυο συνήθειες και έναν εαυτό. Θα έπρεπε να τα ταξινομήσω θα μου έλεγε ο εαυτός μου. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να βρω τα κριτήρια. Άλλωστε έγιναν όλα ταυτοχρόνως. Αλλά κι αυτός χάθηκε οπότε δεν μου λέει κανείς τίποτα.
Μωρέ, χαθήκαμε.

Ίσως πρέπει να κατέβω Θησείο. Να περπατήσω λίγο, θα μου κάνει καλό. Μπα. Θα σκέφτομαι. Πρέπει να μιλήσω με κάποιον άμεσα. Να τον αφήσω να κάνει κουμάντο στο μυαλό μου για λίγο, για όσο περισσότερο και μετά κάποιον άλλον και μετά.. καλά βλέπουμε για μετά.
Η ανάγκη εκπέμπεται μάλλον..

"Τί διαβάζεις;"
"Δεν μπορώ."
"Δεν καταλαβαίνω.."
"Συγγνώμη. 'Η πρώτη λέξη', ωραίο βιβλίο, να το πάρεις."
Θησείο κατεβαίνω.

Κόσμο που έχει. Περίεργο. "Περίεργο", Σάββατο απόγευμα είναι τί περίμενες; "Τι περίμενες;" περίεργο, δεν μπορώ να σου πω τι περίμενα απ'όσα έγιναν. Τί ώρα πήγε; Κι ας αργήσω 10λεπτά δεν έγινε κάτι. Τί μένει άλλωστε; Τίποτα στο περίπου.

Αλήθεια τί θα γίνει με τον χρόνο; Γύρνα τον λίγο πίσω (ή περισσότερο). Άλλαξέ τα όλα. Άλλαξε κι εμένα μαζί. Δεν μπορείς το ξέρω. Εγώ το παλεύω στο κεφάλι μου μήνες τώρα. Ψάχνω να βρω τρόπο. Κάνω υπολογισμούς και φτιάχνω συναρτήσεις. Πιστεύω σε πράγματα ανορθόδοξα, σε ό,τι... σε μαγείες, μεταφυσικά φαινόμενα, παραψυχολογίες, στον Θεό.. σε σένα. Σε μένα όχι, ούτε να το σκέφτεσαι. Αυτό είναι απ'τα αδύνατα.

(Γέλια)

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα να κατεβαίνω απ'το λεωφορείο. Έδωσα το εισιτήριο σε μια κοπέλα που περίμενε στην στάση. Να της μιλήσω! Ήθελα να της μιλήσω, αλλά μπα.. χαμογέλασα λίγο. Ή τουλάχιστον έτσι σκέφτηκα. Κάθισα λίγο στην είσοδο. Στις σκάλες. Απόλυτη ησυχία και παγωνιά. Μπερδεύω το μέσα (μου) με το έξω. Περίμενα λίγο πιο πολύ απ'ότι συνήθως. Καίει το πρόσωπό μου πάλι. Σε πόση ώρα ξημερώνει άραγε;

Μακάρι να 'ταν καλοκαίρι αύριο, να ήμασταν 15, να βρισκόμασταν στην παραλία, να παίζαμε ρακέτες, βουτιές, παγωτά, φιλιά, γέλια, να μας τυφλώνει ο ήλιος.. να μαθαίναμε τον κόσμο απ'την καλή και τ'απογεύματα, να βλέπαμε ηλιοβασιλέματα.

Θα τα πούμε αυτά όταν έρθει ο καιρός. Τώρα ανεβαίνω.
Τα κλειδιά να βρω μόνο να τα 'χω έτοιμα..

Το μαζί

1:30:00 π.μ.

ιδανικός κόσμος * Πράξη 5η

2:41:00 μ.μ.

πρώτα τα πρώτα και μετά

1:30:00 π.μ.

Βρήκα έναν φάκελο με εισιτήρια τρένου. Πότε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, πότε το ανάποδο. Κάθισα και κοίταξα ημερομηνίες. Μερικά ταξίδια ήταν σημαδεμένα, τα θυμόμουν απ'τα εισιτήρια. Έφταιγε κι ο ελεγκτής που στο "πήγαινε" έκανε μια τρύπα ΝΑ, ενώ στο "έλα" αρκούσε μια ματιά για να τσεκάρει. Σε προϊδεάζει ρε γαμώτο. Και λες "αυτό το ταξίδι θα είναι σημαντικό! Να δεις κάτι θα γίνει!", και εκ των υστέρων κατάλαβα, καμιά πενηνταριά ταξίδια αργότερα, ότι αυτά που με σημάδεψαν ήταν ανέγγιχτα στην πλειοψηφία τους, ένα γκρι τυπωμένο νούμερο με πρωτοστάτη πάντα το "5" -51, 58, αμαξοστοιχία 501 άλλοτε- και δίπλα το βαγόνι και η θέση, τυπωμένα σ'ένα αδιάφορο μπεζ μακρόστενο χαρτί. Ούτε ένα σημάδι.. εμφανές. Κι όταν βλέπεις μία λεία εντελώς επιφάνεια να ξέρεις ότι από κάτω το ξύλο είναι άγριο και γδέρνει.

Την πρώτη φορά είπα θα διαλέξω "θέση παράθυρο", να βλέπω τη θέα στη διαδρομή. Τη μεγάλη γέφυρα, το πρώτο τούνελ, το δεύτερο, το τρίτο.. Εκεί που μίλαγες χανόταν το σήμα και πάλι το 'βρισκες.

"Α! κοίτα ένα σπιτάκι στη μέση του πουθενά!" Πάνω στο βράχο ένα πέτρινο σπίτι έβλεπα.

Μετά έμαθα τα πάντα. Πρώτο τούνελ, δεύτερο μεγαλύτερο, τρίτο.. Πρώτη συνάντηση, δεύτερη, τρίτη σχεδόν ανύπαρκτη. Εδώ κόβεται το σήμα, η επικοινωνία, εδώ ξανάρχεται, εδώ προλαβαίνεις ίσα να στείλεις το μήνυμα.. όταν σε παίρνει κι όταν δεν.. Τα έμαθα αυτά με τον καιρό.
"Δομοκός. Στάση 10 λεπτών για.." αλλαγή μηχανής, ξέρω ξέρω. "Ένα διάλειμμα να ξαναβρώ τον εαυτό μου", ναι καταλαβαίνω.

"Απαγορεύεται το κάπνισμα", εγώ δεν καπνίζω αλλά ακούω τι λες.

Συνήθισα φαίνεται και τίποτα δεν με ενθουσιάζει απ'την "θέση διάδρομο" που διάλεγω πλέον.

Μέσα στα τόσα εισιτήρια ένα έγραφε "τελευταίο". Μου ξέφυγε ένα γέλιο νομίζω. Άκου τελευταίο. Πώς μπορεί να κριθεί το "τελευταίο"; Δεν ήταν όμως, τελικά.

Και έκανα στο κεφάλι μου τη σύγκριση, μάλλον αυτομάτως, των τελευταίων με τα πρώτα. Και τα πρώτα είναι αυτά που κερδίζουν με διαφορά. Θα ήταν οξύμωρο αν δεν, άλλωστε. Το πρώτο ταξίδι το θυμάμαι σαν χθες. Τις κινήσεις, τις σκέψεις, τους φόβους, τα πριν και τα μετά σαν να είναι τώρα. Μια διαδρομή άγνωστη, απρόβλεπτη, με γνωστό-άγνωστο προορισμό, απρόβλεπτος κι αυτός, γεμάτος άγνωστους ανθρώπους, που θα βρεθούν απρόβλεπτα μπροστά σου και ίσως σου αλλάξουν τη ζωή, που ξέρεις..

*ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ*

"Δεδομένα ανατρέπονται και αλλαγές αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας".

Αυτό το έμαθα απ'έξω. Στο "ανακατωτά" ακόμα λίγο μπερδεύομαι.

..θέλω να πω, η πρώτη φορά είναι εμποτισμένη με μια δόση αθανασίας εκ φύσεως. Είμαστε καταδικασμένοι σ'αυτήν την μοναδικότητα. Είναι ίσως η μόνη επιλογή που μας καταδικάζει νομίζω. Μας καταδικάζει να θυμόμαστε "τότε που δοκιμάσαμε για πρώτη φορά να..". Ό,τι κάναμε και ό,τι δεν κάναμε τελικά. Όλα. Αυτό που με μαγεύει μάλλον είναι η απολυτότητα. Το ότι σε καμία περίπτωση δεν γίνεται να υπάρξει μία δεύτερη πρώτη φορά, αναγκαστικά κάθε επόμενη απλώς ακολουθεί. Αυτό το μοναδικά σίγουρο με γοητεύει. Και ποιος άλλωστε δεν έλκεται από κάτι μοναδικό;
Κι έτσι απλά μας έμεινε η ευθύνη του επιλέγειν.
Βαθμός Δυσκολίας: 10/10 , δεν αμφιβάλλω. Αλλά δεν είναι 11. Είναι άρα εφικτό.

Και κάνω πάντα μια κρυφή εσωτερική σύνδεση της φράσης "πρώτη φορά" με το παρελθόν. Κάτι που πέρασε, με την ελπίδα να χαμογελάω όταν τη σκέφτομαι. Και η "τελευταία φορά" έχει εντυπωθεί μέσα μου ως κάτι το ανύπαρκτο, ανέφικτο, μια ιδέα που αναπτύσσουμε στο μυαλό μας για να καταπραϋνει την ανεξέλεγκτη επιρροή που ασκούν στον οργανισμό μας οι πιθανότητες.
Ρουφιάνες πιθανότητες. Πόσα θέλω θάψατε στα μπορεί σας.
Κρίμα.

Διέγραψα αχνά το ~~"τελευταίο"~~ και έβαλα το μέχρι τώρα τελευταίο μου εισιτήριο στο κουτί. Περίεργα νιώθεις όταν ξέρεις ότι θα μπορούσαν να τελειώσουν όλα εδώ, ή λίγο πιο πέρα, αλλά συνειδητοποιείς ότι έχεις στο χέρι το αιώνιο. Είναι αυτή η γραμμή που συνεχίζει μέχρι πέρα.

Αρχή: πρώτη φορά
Τέλος: απροσδιόριστο

Μετά μάλλον αμολάς καλούμπα και πηγαίνεις.

Τότε με ρωτάς.. -Για πόσο;, τι να σου πω.. -Για όσο.