Πάνε κοντά δεκαπέντε μέρες τώρα που όποτε την βλέπω σκέφτομαι αυτή της την φοβία και συγκρατώ τα χείλη μου να μην ξεστομίσουν την ερώτηση που με τόση ένταση θέλει να βγει.. "Μαμά, δεν ερωτεύτηκες ποτέ;" 

Δεν θα έλεγα ότι έχω ιδιαίτερες αναμνήσεις από το Παρίσι. Ήμουν όντως μικρή όταν το επισκέφτηκα, μόλις είχα κλείσει τα δεκαοχτώ, αλλά "παιδική ηλικία" δεν νομίζω ότι χαρακτηρίζεται η ηλικία των δεκαοχτώ. Συγκεχυμένες αναμνήσεις, όμως, έχω. Έχω, και είναι πολλές και μάλλον είναι η κύρια αιτία για την οποία το κεφάλι μου πασχίζει να εκραγεί και δεν τα καταφέρνει. Γιατί όταν θυμάσαι "σωστά" και σχολαστικά, φέρνεις στην μνήμη σου ένα ολόκληρο σκηνικό, ξανά στήνεις τους χαρακτήρες, ξανά παίζεις τους διαλόγους που ακούστηκαν - πολλές φράσεις μάλιστα τις παίζεις σε λούπα αρκετές φορές, όσες θες, για να τις απολαύσεις, να τις αποδεχθείς ή να τις σιχαθείς, αναλόγως - έτσι στο κλείσιμο του σκηνικού, έρχεται η κάθαρσις. Υπάρχει αρχή - μέση - τέλος. Αυτή η κάθαρσις. Με την μορφή της ολοκληρωμένης κατάστασης. Εγώ, όμως, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν ξέρω το γιατί. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι με διακρίνει μία έλλειψη συγκέντρωσης. Είναι ο λόγος που τελευταία δεν μπορώ να διαβάσω βιβλία για πολλή ώρα. Στην δέκατη όγδοη γραμμή ή στην εικοστή μετά βίας, το μυαλό μου έχει πετάξει μεταβαίνοντας απαλά από τον τελευταίο χαρακτήρα της αυτής γραμμής της σελίδας 34 στην δική μας σελίδα 34 στο μέρος τάδε, όταν είπες εκείνο ή το άλλο, όταν με άγγιξες εκείνη την στιγμή ή όταν με ανάγκασες να σε κοιτάξω θυμωμένη και χαμογέλασα.. Λοιπόν, ναι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσω όλες τις στιγμές και να τις κάνω αναμνήσεις. 

Σκέφτηκα αυτό.. Ίσως δεν έχω αποδεχθεί ακόμη ότι είναι όντως αναμνήσεις. Ότι η μόνη μου επιλογή είναι πλέον να τις αναπλάθω εντός αυτού του σαδιστικού οργάνου που λέγεται "εγκέφαλος" και να τις ζω μόνο μέσω αυτού.. Ομολογώ την αδυναμία μου κάπου εδώ. Ίσως αυτό που δεν έχω αποδεχθεί είναι η παντελής αδυναμία να πω ένα "Ναι" και να γίνει η σκέψη αυτή παροντική στιγμή. Το δικό μου μυαλό εκεί κωλύεται καταλήγω.. στο ότι οι σκέψεις μου τελευταία είναι παρελθοντικές.. δεν έχουν κανένα δέσιμο πια με το παρόν μου. Δεν τις κρατάει κανένα σκοινί. Ούτε κλωστή. Ούτε μία ίνα, θα σου έλεγα, με το τώρα μου. Και σκέφτομαι ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα. Και τα βάζω κάτω και τα μαθηματικά δεν βγαίνουν. Και λέω στο μυαλό μου πως πρέπει να δεχτεί τα πράγματα ως έχουν. Κι αυτό μου λέει μα δεν βγαίνει νόημα. Και του απαντώ, να τα δεχθεί αναντίρρητα, όπως δέχθηκε την έννοια του απείρου ή αυτή του μεγέθους του σύμπαντος ή του μεγέθους των ατόμων. Άλλες φορές το λέω ήρεμα, άλλες όχι. Και με πιάνει θλίψη που δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει κάποια δεδομένα, γιατί είναι δεδομένα και αν δεν δεχθείς για αρχή τα δεδομένα, τότε πως μπορείς να πας ... (διακόπηκε) εκείνο το τραγούδι που έπαιξε εκείνη την μέρα εκεί ενώ ξανά ερχόσουν στο δωμάτιο.. 

Θα ήθελα κάποια στιγμή να σου εκμυστηρευτώ ότι δεν μου λείπει τίποτα από όσα έγιναν.

Αυτό που μου λείπει είναι η συνέχεια. 

Την Κυριακή έρχονται εκλογές. Θα είμαι δικαστικός αντιπρόσωπος, ξέρεις. Κληρώθηκα. Περίεργο για μένα που οι κληρώσεις δεν είναι το φόρτε μου. Πίστευα για μια στιγμή πως θα 'ρθεις. Μετά ήρθε στο μυαλό μου ένα ακόμα "μπα". Έτρεχα και σκεφτόμουν πόσο συγκλονιστικό είναι που η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα μας είναι το "μπα". μπα. μπα. μπα. Σε επανάληψη. Και ενώ οι γονείς μας προσπαθούν να δέσουν δύο "μπα" μεταξύ τους και να φτιάξουν έναν γονιό, κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ μήπως όντως, θέλαμε να πούμε απλώς "μπα".

Κύκλος: το επίπεδο γεωµετρικό σχήµα (σύνολο σηµείων) του οποίου τα σηµεία ισαπέχουν από ένα χαρακτηριστικό σηµείο. Το κέντρο. Η απόσταση του κάθε σηµείου από το κέντρο ονοµάζεται ακτίνα. 

Η "ακτίνα" μας μεγάλωσε από το πουθενά. Από το πουθενά δημιουργήθηκε και από το πουθενά έγινε τεράστια, χαοτική και τώρα σχεδόν εξαφανίζεται. Την βλέπω αλήθεια να χάνεται κάπου μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Και καμιά φορά σαν και σήμερα σκέφτομαι πόσους κύκλους κάναμε όχι ο ένας γύρω από τον άλλον, μα γύρω από τον εαυτό του ο καθένας. Και λέω.. να ένα λάθος μας κοινό. Και σαν να χαίρομαι μέσα από αυτήν την τελευταία μου απελπιστική ανάγκη να μας βρω κάτι κοινό. Έστω κι αν αυτό το κάτι καταλογίζεται στα λάθη μας.

Παρατήρηση: "∆ύο σηµεία του κύκλου ορίζουν δύο τόξα και µία χορδή." Αν τα τόξα είναι ίσα, η χορδή τότε έγινε διάµετρος άρα η διάµετρος χωρίζει τον κύκλο σε δύο ίσα µέρη.

Το φεγγάρι σήμερα μάλλον είναι ολόκληρο. Δεν με ένοιαξε να το κοιτάξω καθόλου. Ώσπου έφτασα στο στενό μου. Ήμουν απόλυτα πεπεισμένη ότι χρειαζόμουν ένα κρεβάτι, ένα μαξιλάρι, ένα σεντόνι και ένα ρολόι να δείξει το συντομότερο 7.30 το πρωί. Δεν θέλω να σκέφτομαι πια πράγματα ανέφικτα. Δεν ανέβηκα αμέσως πάνω. Κάθισα στα σκαλάκια και χάρισα 4 λεπτά μου στο φεγγάρι, σαν να έκανα ένα τσιγάρο μαζί σου. Και το φεγγάρι ήταν αλλιώτικο απόψε. Φώτιζε περισσότερο ή εγώ ήμουν απόψε πιο δεκτική στο φως του, ένα φως που μου έλειψε καιρό. Λοιπόν, το φεγγάρι ήταν τόσο πλήρες σήμερα που σκέφτηκα δεν μπορεί να νιώθει μόνο ο ένας μισός σε μία σχέση. Σίγουρα θα νιώθει κι ο άλλος μια έλλειψη. Γιατί μπορεί η χορδή που χαράχτηκε να μην έγινε διάμετρος, να μην χώρισε τον κύκλο σε ίσα μέρη, αλλά σίγουρα τον χώρισε σε μέρη και στον καθένα αναλογεί πάντοτε ένα μερίδιο.

Θέση ευθείας και κύκλου:

Α. Η ευθεία τέµνει τον κύκλο άρα η απόσταση του κέντρου 
από την ευθεία είναι µικρότερη της ακτίνας. 

Β. Η ευθεία εφάπτεται του κύκλου άρα η απόσταση του κέντρου 
από την ευθεία είναι ίση µε την ακτίνα. 

Γ. Κανένα από τα δύο παραπάνω άρα η απόσταση του κέντρου 
από την ευθεία είναι µεγαλύτερη της ακτίνας. 

Η Απόσταση. Την γράφω με κεφαλαίο γιατί έμαθα τα τελευταία χρόνια να την σέβομαι. Η Απόσταση είναι σαν την Θάλασσα, μπορεί να σε διαλύσει αλλά μπορεί και να σε λυτρώσει.

(Όταν τα έβαζα όλα σε κουτάκια μου έλεγες ότι "τετραγωνίζω" τα πάντα και αυτό είναι άρρωστο. Τώρα που κάνω κύκλους γύρω σου.. αυτό δεν είναι άρρωστο, μάτια μου;)

Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να καπνίσω.

Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να ξεχάσεις. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να μετρηθεί σωστά και δίκαια η απόσταση. Δεν ξέρω καν αν μπορεί μια απόσταση να μετρηθεί δικαίως. Η ζωή έρχεται από πίσω μας και μας σπρώχνει να ζήσουμε. Αλλά νιώθω το παράπονο του παιδιού που δεν ξέρει ακόμα να περπατάει και πέφτει. Γιατί η ζωή δεν δίνει ώθηση. Η ζωή η δική μας μας σπρώχνει δυνατά, κι αν είσαι τυχερός προχώρα.

Μπήκε ο Μάιος. - Κιόλας; - Κιόλας. Αντικρίζω τον Λυκαβηττό και στο ράδιο o Bob Dylan συλλογίζεται πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Όλοι μας αγαπημένε μου, Bob.. Ο Ήλιος δεν έχει αποφασίσει αν θα φωτίσει στο ζενίθ σήμερα και μένει στο μεταίχμιο. Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου τεντώνεται να αγγίξει το γκρίζο σύννεφο που περνάει από πάνω. Δεν φαίνεται να το φτάνει, μα προσπαθεί. Το σύννεφο απ'την μεριά του τρέχει σχεδόν με τον αέρα. Λογικά θα είναι μία ακόμη σύνδεση που δεν θα προλάβει να ολοκληρωθεί.

(κι αν ένα πράγμα δεν σου συγχωρώ, είναι ότι μ'άφησες για δεύτερη φορά να φύγω..)

Κυριακή πρωί. 

Είχα έναν πονοκέφαλο από τα ποτά και τα βλέμματα του προηγούμενου βραδιού που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με καμία ασπιρίνη. Σηκώθηκα σχετικά αργά για μένα και είπα να δοκιμάσω το φάρμακο "Καφές". Πλύθηκα και αποφάσισα να πάω στην κουζίνα... Λογικά μόνο η μάνα μου θα ήταν μέσα. Προχωρώντας στο χολ συνειδητοποίησα ότι το βράδυ - ξημερώματα μάλλον - είχα διαλέξει την πιο φαρδιά μου κοντομάνικη μπλούζα για πυτζάμα και την πιο μεγάλη ζακέτα. Κρύωσα ξαφνικά που τα ρούχα μου δεν ακουμπούσαν πάνω στο σώμα μου. Σταύρωσα αμυντικά τα χέρια στο στήθος και άνοιξα την πόρτα που απομονώνει τα δωμάτια από το υπόλοιπο σπίτι. Είχε απόλυτη ησυχία. Περίεργο... δεν είχε ανοίξει ούτε την τηλεόραση σήμερα. Πέρασα πρώτα και άνοιξα το ράδιο. Όμορφα ελληνικά τραγούδια Κυριακής. Η μάνα μου στον νεροχύτη πλένει χόρτα για σαλάτα. Της χαμογελάω ελαφρά και μου λέει μόνο αν θέλω να μου φτιάξει καφέ. Της γνέφω αρνητικά και σκύβω να πάρω το γκαζάκι. Δεν ξέρω αν έχει γράψει στο λεξικό του ο Μπαμπινιώτης δίπλα στον ορισμό της "Κυριακής" τις λέξεις μουσική, ελληνικός καφές, ήλιος, τραπέζι, κουζίνα, βασιλικός.. θα έπρεπε. Η μυρωδιά που αναδύεται με ξυπνάει. 

Κάθομαι στο τραπέζι κρατώντας την λευκή κούπα με την μαύρη γάτα. Η μαμά μου ανοίγει το ντουλάπι και μου φέρνει ένα μπισκότο και το ακουμπάει στο πιάτο.

-Τι έγινε;

-Τίποτα. 
(στέκεται)

-Δεν ξέρω πώς βγήκατε και οι δύο έτσι.. Εγώ στα χρόνια σας δεν ξυπνούσα ποτέ με ανάποδη καμπύλη. (ανάποδη καμπύλη η μάνα μου λέει το μη-χαμόγελο)

-Ήσουν τυχερή ρε μάνα εσύ.. Πώς τα κατάφερνες και περνούσες καλά στις σχέσεις σου ρε μαμά; 

Ένας στίχος από το ράδιο με χτυπάει στην πλάτη... "Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα 'ρθει". Πίνω μια γουλιά καφέ για να τον ξορκίσω και να που βουρκώνω γιατί καίγομαι στο άκουσμά του..

-Το λάθος που κάνεις εσύ Ελιζάκο είναι ότι πρώτα διαλέγεις τον άνθρωπο και μετά κοιτάς να ψάξεις να τον γνωρίσεις. Κι αυτό είναι ανάποδο. Και στραβό. Είσαι ανάποδο πλάσμα... 

Γυρίζω και κοιτάζω στον νεροχύτη. Δεν με κοιτάζει. Κοιτάζει τα χόρτα... να τα πλύνει καλά, με προσοχή, με μαζεμένα τα μαλλιά της. Καταλαβαίνει ότι κλαίνε κάπως τα μάτια μου και γυρίζει και με κοιτάζει περιπαιχτικά. Δεν με χαϊδεύει στην πλάτη, δεν με φιλάει, απλώς μου δίνει ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο που με κάνει και γελάω. 

Δεν ξέρω για τους ανθρώπους που διαλέγω. Νομίζοντας ότι κάτι ξεκινάει δοκιμαστικά αφήνεσαι να σε πάρει το ρεύμα με το οποίο κινείται. Εσύ λες είναι ρυάκι μα αυτό μπορεί να είναι ποταμός. Και ξεκινάς με ένα "Δε γαμιέται!" και καταλήγεις με ένα "Γαμήθηκα...". Και ω, ναι! Είναι εξαίσιο να τα βλέπεις όλα χαλαρά και όμορφα, αλλά πόσα μέρη του σώματος μπορείς να κοντρολάρεις ταυτοχρόνως; Την καρδιά που παλεύει να βγει από το πουκάμισο; Τα μάτια που γελάνε; Τα χέρια που απλώνονται να αγγίξουν αχόρταγα; Ή τα πόδια που τρέμουν; Κι ένα μυαλό που σκέφτεται και αναλύει όλες τις κινήσεις του άλλου και τις δικές σου και σου λέει να ΜΗΝ επιτακτικά. Την ώρα που εσύ έχεις παρασυρθεί ήδη νοητά από ένα ρεύμα αισθήσεων... το σώμα κάνει αναστροφή και φεύγει.

Μυαλό, νίκησες πάλι!

Τους είδαν σε ένα καφέ να χαμογελούν ο ένας στον άλλον.

Ονειρεύτηκα ότι βρεθήκαμε σε ένα μέρος μαζί.

Ήταν δύσκολο στην αρχή να το πιστέψω. Εγώ λέει είχα φτάσει εκεί πετώντας πάνω από μία κατά γαλανή θάλασσα. Φορούσα μια ζακέτα, μα όσο πλησίαζα στην ακτή ζεσταινόμουν και έλεγα από μέσα μου με το που πατήσω το πόδι μου να βγάλω από πάνω μου την ζακέτα. Όσο πλησίαζα την στεριά, που δεν θυμάμαι αν ήταν νησί ή μια ήπειρος ολόκληρη, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσα.. Μου ήταν δύσκολο να εκτιμήσω. Μονάχα έβλεπα τα νερά που ακουμπούσαν την ακτή πολύ απαλά.. την χάιδευαν σχεδόν. Είδα ανθρώπους διάσπαρτα να κάνουν βόλτα στην παραλία. Μια παραλία τεράστια και η άμμος χρυσαφιά και λευκή. Δεν ήταν πολύς ο κόσμος. Ήταν λίγοι άνθρωποι σε δυάδες ή μονάδες και περπατούσαν με ηρεμία στην γραμμή που ενωνόταν η θάλασσα με την ακτή. Θυμάμαι όταν τους κοιτούσα από ψηλά αναρωτιόμουν γιατί δεν κολυμπούσε κανείς στην θάλασσα και δεν ήταν ούτε ένας στην παραλία ξαπλωμένος στον ήλιο, έναν ήλιο τόσο όμορφο. Αναρωτιόμουν γιατί να περπατάνε όλοι στα σύνορα, γιατί δεν κάνουν ένα βήμα μπρος ή πίσω. Έβλεπα την θάλασσα να παλινδρομεί στην ακτή με την ηρεμία που προσδίδει το γαλάζιο, σαν τίποτα να μην συνέβαινε πέρα από την γραμμή αυτή. Πετούσα όλο πιο κοντά στην ακτή, μα ύψος δεν έχανα. Τότε είδα από μακριά Εσένα. Τότε σχεδόν χαμογέλασα και είδα ότι η ζακέτα μου άλλαξε χρώμα. Δεν ήταν πια βαθύ πράσινο.. Τότε έγινε ένα ανοιχτό ροζ. Σκέφτηκα πόσο δεν μ'αρέσει το χρώμα ροζ, ότι δεν μου πηγαίνει και τι θα σκεφτόσουν όταν θα μ'έβλεπες. Δεν προσπάθησα, όμως, να την βγάλω, απλώς κοίταξα προς εσένα και χαμογέλασα σαν να μην μ' ένοιαζε πια ούτε η ζέστη ούτε η ζακέτα ούτε το χρώμα της. Άρχισα λέει τότε να κατεβαίνω.

Οι άνθρωποι λιγόστευαν στην ακτή αλλά ο ήλιος ήταν πιο φωτεινός από ποτέ. Όσο κατέβαινα αργά πετώντας η ζακέτα με ζέσταινε όλο και λιγότερο. Ένιωθα το φως του ήλιου να γίνεται πιο όμορφο. Να νιώθεται πιο πολύ στο σώμα μου και πιο βαθιά, στην ψυχή μου. Μου έκανες νόημα να μην κατέβω άλλο. Σκέφτηκα απογοητευμένη "μα τι λέει.. πώς θα βρεθούμε αλλιώς..". Τότε ξαφνιάστηκα ακόμα περισσότερο γιατί σε είδα να ανεβαίνεις εσύ. Δεν ήξερα ότι μπορείς να πετάς και στην αρχή τρόμαξα. Θυμάμαι να σου λέω με πανικόβλητο ενθουσιασμό ότι δεν είσαι μαθημένος εσύ σ'αυτά, να μην το κάνεις.. Κι εσύ έδινες πιο μεγάλη φόρα με τα πόδια και πετούσες ακόμα πιο ψηλά. Όταν με έφτασες δεν αγγίξαμε ο ένας τον άλλον, μόνο γελάσαμε για μια στιγμή και κοιτάξαμε κάτω, χαμηλά. Δεν είχαμε φτερά, μα αυτό δεν ήταν περίεργο. Πετούσαμε με τα πόδια μας. Στεκόμασταν στα πόδια μας. Πατούσαμε στον αέρα μ'αυτά, έναν αέρα σχεδόν στέρεο. Ένας κύριος έβαλε το χέρι του στο μέτωπο και έκανε να μας δει.. Με το άλλο χέρι μας χαιρέτησε. Εμείς χαμογελάσαμε και πιαστήκαμε αγκαλιά. Μέχρι τότε είχα ξεχάσει πώς αγκαλιάζεις. Έτρεμα μην καταλάβεις ότι έπεφτα. Γιατί Τότε έπεφτα. Μα, δεν ήθελα να με κρατάς εσύ ψηλά. Ήθελα να κρατιέμαι από μόνη μου. Κοίταξα για την ζακέτα μου.. Μα δεν την είδα πάνω μου. Είδα μόνο ένα ελαφρύ ροζ μαντήλι πια που έπεφτε από τους ώμους μου. Πιο απαλό μαντήλι δεν είχα αγγίξει ξανά. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο χέρι σου και το μόνο που θυμάμαι να σου λέω είναι να μην πετάξουμε άλλο, να μείνουμε λίγο εκεί, κάπως έτσι, για όσο μας κρατάν τα πόδια μας και όσο έχει ακόμα φως.


Ξύπνησα.

Ήταν τρομερό να πηγαίνω στην δουλειά μετά από τέτοιο όνειρο. Το καλοκαίρι ήταν 3 μήνες μακριά. Εμείς βρεθήκαμε αμέσως μετά.