Στέκομαι πια σε απλά πράγματα. Τρέχω δίπλα στο πάρκο στον ποδηλατόδρομο, πολύ νωρίς, στις 7 το πρωί. Ανά στιγμές κλείνω τα μάτια μου, μυρίζω, ακούω... Ήρθε στ' αυτιά μου ο ήχος από το νερό που τρέχει από το λάστιχο και πέφτει - όχι με μεγάλη πίεση - στο τσιμέντο, και η μυρωδιά της αυλής που πλημμυρίζει νερό... Το...

Read More

Και περιμένω. Κάθε μέρα περιμένω, μα κάθε νύχτα περισσότερο. Ανάβω τσιγάρα, σβήνω τσιγάρα. Γεμίζω ποτήρια, αδειάζω ποτήρια. Ανοίγω τα μάτια, κλείνω τα μάτια. Εισπνέω και εκπνέω περιμένοντας. Και θυμάμαι. Κάθε στιγμή τη θυμάμαι. Εκεί που νόμιζα ότι όλα τα είχα ξεχάσει, θυμάμαι όλα αυτά και τόσα ακόμη που δεν ήξερα ότι έχω μέσα στον φάκελο των αναμνήσεων. Και...

Read More

Έχω περπατήσει σε τόσα χώματα διαφορετικά και ίδια, έχω δει χώρες άλλες από αυτές που ήξερα, έχω αγκαλιάσει νέους ανθρώπους και έχω διώξει κάποιους, μ' έχουν διώξει άλλοι. Τόσα πράγματα αλλάξανε κι εγώ μαζί τους, μα δεν έχουν λειανθεί ακόμα τα σημάδια από τη ζωή που ζήσαμε μαζί. Σα να μη θέλουν να καλυφθούν πλήρως οι ουλές, σα...

Read More

Οι ζωές μας Πήρα το σκαμπό και κάθισα στην κουζίνα. Για την ακρίβεια μπροστά στον φούρνο. Είναι 1:00 το βράδυ και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ψήσω κέικ. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και κάθισα. Πίνω λίγο λίγο το κρασί και κοιτάζω το κέικ που φουσκώνει... και φουσκώνει... και φουσκώνει. Αναρωτιέμαι αν η φόρμα είναι αρκετά μεγάλη,...

Read More

Τα μοβ σεντόνια έχουν ακόμη το σχήμα των χεριών σου. Έχω ξαπλώσει στην άκρη του κρεβατιού και παρατηρώ τη μεριά σου. Σε εμβρυακή στάση, πλήρως προστατευμένη από την ανάμνησή σου. Προσπαθώ να σχηματίσω το σώμα σου στο πλάι μου. Με το μυαλό μου φτιάχνω αργά τους ώμους σου, μετά την πλάτη σου, σιγά - σιγά νιώθω πως το...

Read More

Αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να λάβω γράμμα σου. Μου έγραφες συχνά. Κάθε βράδυ σχεδόν μου έγραφες. Δε μου γράφεις πια. Δε σου γράφω ούτε 'γω πλέον. Μα γράφω για σένα συχνά. Μιλώ για σένα σπάνια. Σε σκέφτομαι μόνο όταν χρειάζεται.  Ο τρόπος που έφερνες τις λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη κατάλαβα πως ακόμα με συγκλονίζει. Δεν μπορώ...

Read More

Παρακολουθούσα αποσβολωμένη τη Χριστίνα στον μονόλογό της. Έπρεπε να τρέξουν τα μάτια μου για να συνειδητοποιήσω ότι η Χριστίνα δεν ήταν πια η Χριστίνα, στο πρόσωπό της έβλεπα το δικό μου και απέναντί της το δικό σου. Ήρθαν στο μυαλό μου κάποια γιατί, κάποια μακάρι, κάποια ίσως, και μια μεγάλη φωτεινή επιγραφή με πέντε γράμματα. Κάπως έτσι άρχισα...

Read More

Φοβάμαι να κοιτάζω τη φωτογραφία σου.  Φοβάμαι μην και ζωντανέψεις απ' το χαρτί κι έρθεις εδώ δίπλα μου, μπροστά μου, και με δεις... Μη δεις τις τούφες απ' τα μαλλιά μου που τρέχουν δεξία κι αριστερά σαν να τις πήρε ο αέρας. Μη με δεις με τα γυαλιά. Τα μάτια μου θα γελούν - σίγουρα ναι! θα γελούν...

Read More

Ξεκίνησε κάπως έτσι... Ήθελα να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Ήθελα αυτήν την ώρα, αυτήν την στιγμή, αυτό το ίδιο δευτερόλεπτο να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Οι ίδιες νότες ήθελα να γαργαλάνε τα αυτιά μας, να κάνουμε ένα τελευταίο τσιγάρο, να κουνάμε αισθησιακά τα σώματά μας, να κοιτάζουμε διαφορετικούς ουρανούς, μα να ακούμε τις ίδιες μελωδίες. Κι αναρωτιέμαι γιατί...

Read More