Στέκομαι πια σε απλά πράγματα. Τρέχω δίπλα στο πάρκο στον ποδηλατόδρομο, πολύ νωρίς, στις 7 το πρωί. Ανά στιγμές κλείνω τα μάτια μου, μυρίζω, ακούω... Ήρθε στ' αυτιά μου ο ήχος από το νερό που τρέχει από το λάστιχο και πέφτει - όχι με μεγάλη πίεση - στο τσιμέντο, και η μυρωδιά της αυλής που πλημμυρίζει νερό... Το...

Read More

Πήγαμε εκδρομή με φίλους. Κυριακή μεσημέρι ήθελαν να πάμε σε ένα ταβερνάκι λίγο έξω από τη Λαμία στις πλαγιές του Παρνασσού σε ένα μικρό χωριουδάκι. «Πάμε», τους είπα. (Με τραβούσες από τα μανίκια της ζακέτας μου. Φορούσα τη ροζ ζακέτα που μου είχες πάρει δώρο. «Ξέρω, ξέρω, δεν είναι το χρώμα σου, αλλά σου πάει να φοράς χρώματα»....

Read More

Ξύπνησα απόψε πάλι ξημερώματα. Μέχρι και η Σάββυ με αγνοεί πλέον. Είχα αφήσει ανοιχτό το air condition. Κρύωσα λίγο και μπέδρεψα τις εποχές. Νόμιζα πως ήμουν πάλι στην Πράγα και είχε μπει για τα καλά φθινόπωρο. Τα σεντόνια μου μύριζαν το αγαπημένο μου άρωμα από το μοβ γυάλινο μπουκάλι. Τα τράβηξα με μια απαλή κίνηση και σηκώθηκα. Πήρα...

Read More

Δεν περίμενα να σε δω εκεί. Δηλαδή δεν ξέρω αν δεν το περίμενα ή αν ήλπιζα σ’αυτό. Η μοναδική στιγμή που ησύχασα ήταν όταν είδα τον τόσο κόσμο. Ηρέμησα. Γαλήνεψα, γιατί σκέφτηκα πώς οι άνθρωποι χάνονται στην ανωνυμία. Και χάρηκα και είπα «Θεε μου ευτυχώς, δε θα ειδωθούμε ούτε απόψε!». Δεν ξέρω γιατί τρέμω ακόμα να σ' αντικρίσω....

Read More

Και περιμένω. Κάθε μέρα περιμένω, μα κάθε νύχτα περισσότερο. Ανάβω τσιγάρα, σβήνω τσιγάρα. Γεμίζω ποτήρια, αδειάζω ποτήρια. Ανοίγω τα μάτια, κλείνω τα μάτια. Εισπνέω και εκπνέω περιμένοντας. Και θυμάμαι. Κάθε στιγμή τη θυμάμαι. Εκεί που νόμιζα ότι όλα τα είχα ξεχάσει, θυμάμαι όλα αυτά και τόσα ακόμη που δεν ήξερα ότι έχω μέσα στον φάκελο των αναμνήσεων. Και...

Read More

Έχω περπατήσει σε τόσα χώματα διαφορετικά και ίδια, έχω δει χώρες άλλες από αυτές που ήξερα, έχω αγκαλιάσει νέους ανθρώπους και έχω διώξει κάποιους, μ' έχουν διώξει άλλοι. Τόσα πράγματα αλλάξανε κι εγώ μαζί τους, μα δεν έχουν λειανθεί ακόμα τα σημάδια από τη ζωή που ζήσαμε μαζί. Σα να μη θέλουν να καλυφθούν πλήρως οι ουλές, σα...

Read More

Οι ζωές μας Πήρα το σκαμπό και κάθισα στην κουζίνα. Για την ακρίβεια μπροστά στον φούρνο. Είναι 1:00 το βράδυ και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ψήσω κέικ. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και κάθισα. Πίνω λίγο λίγο το κρασί και κοιτάζω το κέικ που φουσκώνει... και φουσκώνει... και φουσκώνει. Αναρωτιέμαι αν η φόρμα είναι αρκετά μεγάλη,...

Read More

Τα μοβ σεντόνια έχουν ακόμη το σχήμα των χεριών σου. Έχω ξαπλώσει στην άκρη του κρεβατιού και παρατηρώ τη μεριά σου. Σε εμβρυακή στάση, πλήρως προστατευμένη από την ανάμνησή σου. Προσπαθώ να σχηματίσω το σώμα σου στο πλάι μου. Με το μυαλό μου φτιάχνω αργά τους ώμους σου, μετά την πλάτη σου, σιγά - σιγά νιώθω πως το...

Read More

Αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να λάβω γράμμα σου. Μου έγραφες συχνά. Κάθε βράδυ σχεδόν μου έγραφες. Δε μου γράφεις πια. Δε σου γράφω ούτε 'γω πλέον. Μα γράφω για σένα συχνά. Μιλώ για σένα σπάνια. Σε σκέφτομαι μόνο όταν χρειάζεται.  Ο τρόπος που έφερνες τις λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη κατάλαβα πως ακόμα με συγκλονίζει. Δεν μπορώ...

Read More

Εσύ Κατέβηκα σχεδόν τρέχοντας τα σκαλιά. Ζαλιζόμουν. Ήμουν άρρωστη; Τα μαλλιά μου έπεφταν στα μάτια μου, δεν ήθελα να τ’ αγγίξω. Τα χέρια μου ήταν πιασμένα. Το μπουφάν μου, η τσάντα μου, το τάμπλετ, το νερό μου. Δεν είχα χρόνο. Μετρούσα τα σκαλιά και όταν έφτανα στο 10 άρχιζα από την αρχή. Ξεχνούσα. Και έπρεπε να φύγω. Κατεβαίνοντας,...

Read More

Παρακολουθούσα αποσβολωμένη τη Χριστίνα στον μονόλογό της. Έπρεπε να τρέξουν τα μάτια μου για να συνειδητοποιήσω ότι η Χριστίνα δεν ήταν πια η Χριστίνα, στο πρόσωπό της έβλεπα το δικό μου και απέναντί της το δικό σου. Ήρθαν στο μυαλό μου κάποια γιατί, κάποια μακάρι, κάποια ίσως, και μια μεγάλη φωτεινή επιγραφή με πέντε γράμματα. Κάπως έτσι άρχισα...

Read More

Τη μέρα που μου είπες να έρθω μαζί σου. Τη μέρα εκείνη θυμάμαι περισσότερο απ' όλα το γέλιο μου. Δεν μπόρεσα τόσο να πιστέψω σε αυτό που άκουγα που το έσβησα οριστικά από τη μνήμη μου. Δυο χρόνια και λίγες μέρες μου πήρε για να αναπλάσω τη σκηνή στο μυαλό μου και να θυμηθώ τις λέξεις που βγήκαν...

Read More

Θλίβομαι βαθιά. Προσπαθώ να ξεχωρίσω τη λέξη "ζωή" από τη λέξη "επιβίωση". Ποιος μπορεί άραγε να σε διαβεβαίωσει ότι στον κόσμο τούτον δω θα ζεις... Θα ζεις αληθινά, όχι απλώς θα επιβιώνεις. Νιώθω ότι η ιστορία γυρίζει ανάποδα. Σαν τους προϊστορικούς ανθρώπους ψάχνουν οι άνθρωποί μας καταφύγιο. Καταφύγιο από τις βόμβες, καταφύγιο από τις σφαίρες, καταφύγιο από την...

Read More

Ξεκίνησε κάπως έτσι... Ήθελα να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Ήθελα αυτήν την ώρα, αυτήν την στιγμή, αυτό το ίδιο δευτερόλεπτο να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Οι ίδιες νότες ήθελα να γαργαλάνε τα αυτιά μας, να κάνουμε ένα τελευταίο τσιγάρο, να κουνάμε αισθησιακά τα σώματά μας, να κοιτάζουμε διαφορετικούς ουρανούς, μα να ακούμε τις ίδιες μελωδίες. Κι αναρωτιέμαι γιατί...

Read More

Η Αγάπη. Το δυσκολότερο πράγμα που έχεις να συνειδητοποιήσεις σχετικά με την Αγάπη είναι ότι  οι άνθρωποι που αγαπάς είναι εκείνοι που θα σε στεναχωρούν πάντα περισσότερο. Και είναι δυστυχώς η πιο αληθινή εξίσωση αυτή. Γιατί οι άνθρωποι που αγαπάς είναι οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να είναι τόσο κοντά σου, τόσο πάνω σου, να σε ακολουθούν παντού,...

Read More

Και ξαφνικά μύρισε θάλασσα. Όχι ακριβώς.. Μύρισε αυτό το "απροσδιόριστο", μύρισε Εκείνο το Μέρος... Μύρισε Εκείνη η Ηλικία. Μύρισαν Εκείνες οι Στιγμές. Δεν είχα σκοπό να γράψω μέχρι Αυτήν την Στιγμή. Φύσηξε ένα αεράκι και μπήκε μέσα στο διαμέρισμα η μυρωδιά του Αλλού. Και έτσι απλά, ανάμεσα στα τσιμέντα, στα απλωμένα ρούχα, στις ηλιαχτίδες που παλεύουν να αγγίξουν...

Read More

Αγάπη μου ξεχάστηκα..  Δεν ήταν η ειρωνεία στην προσφώνηση, ήταν πιο πολύ στο ρήμα. Και θα με τράνταζε ολόκληρη αν το άκουγα και γνώριζα. Μα δεν γνωρίζει. Μα δεν ξεχάστηκα. Και πόσα θυμήθηκα Θεε μου! Δεν ξέρω κατά πόσο είναι "νόστος" να αναπολείς και να δακρύζεις για τις στιγμές που έζησες αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την ομορφιά...

Read More

Θέλω να σε βλέπω και να σε μαθαίνω. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Είπα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Ερώτηση στην ερώτηση, μαθαίνεις τον άλλον. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Τι σκέφτηκες όταν με γνώρισες; Άκουγε, απαντούσε, χαμογελούσε. Δεν θέλω να σε μάθω έτσι. Θέλω να σε μάθω στην καθημερινότητά μας. Και μπορώ να πω, ως άνθρωπος...

Read More

Μέσα σ' όλα κατάλαβα.. Κατάλαβα πόσο θέλω να σε θέλω. Τέτοια φράση δεν θέλω να την εξηγήσω. Θα μολυνθεί η αλήθεια της. Ίσως να το έκανα, μα μόνο σε σένα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα κιόλας να το κάνω. Και ποιος θα καταλάβει αυτό που έχω στο κεφάλι μου. Βλέπεις τις λέξεις δεμένες με διάφανες κλωστές που μπλέκονται...

Read More

Βρέχει. Και ξαφνικά. Βρέχει. Μετά από τόσο καιρό που όλοι περίμεναν βροχή, ένα βράδυ - πριν καν πετύχουμε τυχαία τα συμμετρικά μηδενικά στα ψηφιακά ρολόγια - οι τέντες μαρτύρησαν ότι ο ουρανός εκφράστηκε ελεύθερα επιτέλους. Ένα φαινομενικά ασήμαντο βράδυ, μιας φαινομενικά ασήμαντης εβδομάδας, σε μία φαινομενικά ασήμαντη στιγμή συνέβη κάτι φαινομενικά ασήμαντο. Μα δεν ήταν ασήμαντο το σήμερα. Ήταν...

Read More