tell Him today *: διάλογοι

το στέκι

10:55:00 μ.μ.

Πήγαμε εκδρομή με φίλους. Κυριακή μεσημέρι ήθελαν να πάμε σε ένα ταβερνάκι λίγο έξω από τη Λαμία στις πλαγιές του Παρνασσού σε ένα μικρό χωριουδάκι. «Πάμε», τους είπα. (Με τραβούσες από τα μανίκια της ζακέτας μου. Φορούσα τη ροζ ζακέτα που μου είχες πάρει δώρο. «Ξέρω, ξέρω, δεν είναι το χρώμα σου, αλλά σου πάει να φοράς χρώματα»....

εμείς

1:43:00 π.μ.

Οι ζωές μας Πήρα το σκαμπό και κάθισα στην κουζίνα. Για την ακρίβεια μπροστά στον φούρνο. Είναι 1:00 το βράδυ και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ψήσω κέικ. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και κάθισα. Πίνω λίγο λίγο το κρασί και κοιτάζω το κέικ που φουσκώνει... και φουσκώνει... και φουσκώνει. Αναρωτιέμαι αν η φόρμα είναι αρκετά μεγάλη,...

στα χέρια

4:34:00 π.μ.

-Πιάσε μου το χέρι.. -Δεν μπορώ. -Γιατί; -Γιατί θα νομίζεις ότι σε στηρίζω και δεν μπορώ. -Γιατί; -Γιατί δεν έχω που να στηριχτώ. -Επάνω μου. -Κι εσύ σε ποιον; -Σε σένα. -Εγώ δεν μπορώ σου λέω. -Πιάσε μου το χέρι. -Δεν μπορώ! Γιατί δεν το καταλαβαίνεις! -Γιατί σ'αγαπάω. -Κι εγώ. * -Άσε με. -Δεν σ'αφήνω. -Άσε με! Με...

σ'ακούω μάλλον

1:49:00 π.μ.

-Θέλω να σου πω κάτι για πέρσι. -Σ'ακούω. -Μ'ακούς; -Σ'ακούω ναι, πες. -Μα δεν με κοιτάς. -Ναι αλλά σ'ακούω. -Καλά. Λοιπόν ξέρεις πέρσι.. -Πού πάμε; -Δεν ξέρω.. Αθήνα. Δεν ξέρω.. -Καλά πάμε από παραλία και βλέπουμε. -Πέρσι ενώ πίστευα ότι καταλήγουμε κάπου.. -Μισό λεπτό.. (χτυπάει το κινητό) Παρακαλώ.. Ναι, έλα μάλλον κέντρο. Ναι. Πού θα πάτε; Όχι σήμερα...

γαμώτο

10:47:00 μ.μ.

.. -Λοιπόν.. τί να πούμε; -Δεν ξέρω.. Δεν έχουμε τίποτα πιστεύεις; -Α! Γι'αυτό πλέον είμαι σίγουρη! -Είσαι σκληρή. -Είσαι αλλού! -Δεν είναι αυτό απλώς.. -"Απλώς".. μετά από ΟΛΑ αυτά έχεις το θάρρος να μιλάς για απλότητα; -Δεν εννοώ αυτό.. -Αλλά; -Άσε με να σου πω.. -Εσύ άσε με. -Τι; -Άσε με. Άφησέ με ρε παιδάκι μου! Τι θέλεις;...

ευχές με λόγια

2:57:00 π.μ.

-Κατέβα σε παρακαλώ.. -Δεν μπορώ. -Γιατί; Σε παρακαλώ κατέβα! -Δεν γίνεται, δεν μπορώ. Φύγε! -Σε παρακαλώ κατέβα.. Είμαι από κάτω. -Σταμάτα.. Φύγε δεν μπορώ. -Πρέπει να σε δω, σε παρακαλώ κατέβα για λίγο.. -Φύγε ρε παιδάκι μου.. -ΚΑΤΕΒΑ!!! ΚΑΤΕΒΑ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩΩ! -Σταμάτα σε παρακαλώ, σταμάτα! (βάζει το παλτό της και κατεβαίνει) -Λοιπόν..; -Καλή χρονιά. (της δίνει ένα...

το "μιλώ" σε αποστάσεις

1:05:00 π.μ.

-Σήμερα τράκαρα με το αυτοκίνητο.
-Καλά και γιατί δεν μου είπες τίποτα;
-Στο λέω τώρα.
-Όχι τώρα, την ώρα που έγινε.
-Και..;
-Τί και; τί είναι αυτά που λες;
-Και τι θα έκανες;
-Τί είναι αυτά που λές; γιατί σκέφτεσαι έτσι;
-Δεν έπαθα τίποτα καλά είμαι.
-Χαίρομαι μάτια μου, έπρεπε να μου το είχες πει όμως, γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα..
-Τί θα έκανες; πες μου γαμώτο τι θα έκανες;;
..
-Δεν απαντάς. Γιατί δεν θα έκανες τίποτα. Δεν θα μπορούσες να κάνεις τίποτα.
-Αφού ξέρεις ότι και για μένα είναι δύσκολο..
-Ναι το ξέρω και για μένα.
-Αφού σ'αγαπώ.
..
-Σ'αγαπώ. Γιατί δεν μιλάς;
-Τί να πω;
-Πες κι εσύ ότι μ'αγαπάς.
-Δεν μπορώ πια.
-Τί λες;
-Η ζωή μου συνεχίζεται μακριά σου. Η ζωή μου συνεχίζεται χωρίς εσένα. Χωρίς εσένα. Νιώθω ότι..
-Ότι..;
-Ότι συνήθισα να μην είσαι εδώ.
-Πώς γίνεται να μην μ'αγαπάς; Δεν σου λείπω πια;; Δεν με σκέφτεσαι;
-Γνώρισα έναν τύπο στο σεμινάριο. Κάνουμε καλή παρέα.. Την Κυριακή πήγαμε σινεμά. Την Παρασκευή πήγαμε θέατρο. Γελάμε πολύ. Κάνουμε βόλτες στην Αθήνα.. Μαζί ήμασταν στο τρακάρισμα.
-Σε πήδηξε;
-Δεν καταλαβαίνεις.. Δεν θέλω να κάνω σεξ μαζί του. Δεν θέλω να τον φιλήσω. Δεν θέλω να του πιάσω το χέρι στον δρόμο.. Θέλεις να πάμε σινεμά το βράδυ; Έχει στο ΑΤΤΙΚΟΝ αφιέρωμα στο "NOIR" ξέρεις πόσο μου αρέσει..
-Πώς τον λένε τον μαλάκα; Θα κλείσω εισιτήρια αύριο για Ελλάδα. Θα τον γαμήσω τον παλιομαλάκα.
-Έχει αφιέρωμα στο "NOIR"..
-Κι εσύ..εσύ... πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; Καλά δεν βλέπεις ότι θέλει να σε πηδήξει;
-Η πρώτη προβολή ξεκινάει στις 10.30 και έχει την επόμενη ταινία στις 12.15.. μπορούμε να κάτσουμε και στην δεύτερη αν θέλεις..
-Πάψε πια με το κωλοσινεμά. Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει αυτό για μένα έτσι; Θα χάσω και τρεις μέρες απ'τη δουλειά. Γαμώ το κέρατο μου μέσα..
-Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει για μένα το σινεμά..
-ΣΚΑΣΕ ΣΚΑΣΕ..
-Συνήθισα να μην είσαι εδώ.. Πάω να ετοιμαστώ. Πήγε ήδη 9 παρά. Καληνύχτα.
(έκλεισε το καπάκι του λαπτοπ, αποσύνδεσε την κάμερα και την πέταξε στα σκουπίδια, τύλιξε τα ακουστικά με το μικρόφωνο, τα έβαλε στο συρτάρι και άναψε το θερμοσίφωνο)

* * *

-Σκατά μέρα στο γραφείο σήμερα..Δεν ξέρω πια πώς να συμπεριφερθώ στους ηλίθιους. Νιώθω ότι μου τρώνε την ζωή. Πήγα 30 και ούτε που το κατάλαβα..
(να φύγεις)
-Να πάω που; "να φύγω", ωραία ναι.. και φεύγω. Και μετά; και μετά τί; Ξεκινάω τη ζωή μου; Στα τριάντα;
(ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσεις)
-Μαλακίες. Ο πατέρας μου πάντα έλεγε ότι πρέπει να συμβιβάζεσαι. Άλλωστε αυτή η γαμωδουλειά μου πληρώνει το νοίκι, το φως, το τηλέφωνο, τα ολοκαίνουρια μποτάκια μου.. τα είδες τα ολοκαίνουρια μποτάκια μου; Σ'αρέσουν;
(σου πάνε)
-Ναι το ξέρω.. τα ερωτεύτηκα με το που τα δοκίμασα. Καλά μην φανταστείς, από την Αγίου Μάρκου 13 ευρώ.
(ε καλά δεν είναι και δέρμα)
(γελάει)-Καλά ναι ρε παιδί μου αλλά κάνω το κομμάτι μου.. Χώρισα με τον Παύλο. Του είπα να σηκωθεί να φύγει απ'το σπίτι.
(για εκατοστή φορά)
-Όχι, όχι ..αυτή τη φορά είναι οριστικό. Πέταξα και την οδοντόβουρτσά του από το μπαλκόνι.
(είσαι σίγουρη;)
-Ότι την πέταξα; Εσύ τί λες; Προφανώς.. Δεν τον άντεχα καιρό τώρα είχες δίκιο.. Πάντα είχες δίκιο, αλλά σ'αυτό είχες απόλυτο δίκιο. Βασικά δεν άντεχα τον εαυτό μου όπως ήμουν μαζί του. Δεν επιζητούσα τίποτα πλέον. Αυτός έπαιρνε, εγώ δεν είχα να δώσω. Ήμασταν σαν δύο ρομπότ στο ίδιο εργαστήριο..
(ναι.. το οποίο πλήρωνες εσύ βέβαια)
-Καλά ναι.. Αυτό που το πας; Μου έφαγε λεφτά ο μαλάκας. Δηλαδή δεν μου τα έφαγε ακριβώς. Του τα τάιζα. Τον τάιζα εικοσάευρα. Φαντάσου. Η άνετη. Γι'αυτό σου λέω πάνε αυτά. Το Μαράκι πλέον είναι αλλιώς.
(πώς;)
-Τί πώς; ΑΛΛΙΩΣ.
(πώς;)
-Μόνη.
(φοβάσαι; μην..)
-Ναι φοβάμαι. Αλλά το θέλω. Το έχω ανάγκη. Κουράστηκα να χάνω τον εαυτό μου μέσα από τους άλλους, ξέρεις. Θέλω να έχω την τιμή να χαθώ και μια φορά από μόνη μου!
(καίει τα χείλη της με το τσιγάρο, ενώ ακούγεται το τηλέφωνο να χτυπάει από μέσα)

-Παρακαλώ..
..Ρε άντε μου στο διάολο. Μην με ξαναπάρεις γιατί θα καλέσω την αστυνομία.
..Ναι ρε.. να είχες κιολας!
(κλείνει το τηλέφωνο και σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι δίπλα στο τραπέζι. βγαίνει πάλι στο μπαλκόνι. είχε ωραία νύχτα απόψε. δεν έμενε ψηλά, στον τρίτο έμενε αλλά με τις τέντες σηκωμένες έβλεπε λίγο από ουρανό. ακούμπησε τους αγκώνες στα κάγκελα και έστρεψε το βλέμμα της στον ουρανό)

-Σ'ευχαριστώ γι' απόψε. Ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν.. μια παρουσία..
(χαμογέλασε, έκανε τους υπολογισμούς.. σήμερα θα ήταν 34. ας είναι. η ζωή είναι άδικη. αύριο θα δήλωνε παραίτηση.)

* * *

(χτύπημα στην πόρτα)

-..Περίμενε ρε μου χτυπάνε την πόρτα μάλλον η Κινέζα από δίπλα θα έχει ερωτήσεις πάλι για τους κανονισμούς.. θα σε πάρω σε λίγο.

...

-Τί κάνεις εσύ εδώ;

-Ήρθα να σε βοηθήσω να γράψεις το report. Όλη η Αθήνα ξέρει πόσο απρόσεκτη είσαι..
- 8 ώρες πτήση για ένα report;
-Αφού σου είπα μωρό μου. Τί είναι η απόσταση; Ένα ταξίδι. Και ποιός δεν τρελαίνεται για ταξίδια;

(φιλιούνται αγκαλιά στην εξώπορτα για ώρα)

γιατί και πώς

11:42:00 μ.μ.

-Γιατί δεν είσαι εδώ; -Πού εδώ; -Εδώ, δίπλα μου. -Γιατί είμαι εδώ.. -Γιατί; -Τί γιατί; -Γιατί είσαι εκεί; -Δεν ξέρω. Είναι καλύτερα. -Γιατί; -Γιατί έτσι. -Γιατί; -Άσε με. -Δεν μπορώ. -Γιατί; -Γιατί έτσι.. (πίνει το ποτό μονορούφι και κλείνει τα φώτα) -Χάθηκες. -Το ξέρω..συγγνώμη. -Έχω να σε δω δυο μήνες. -Το ξέρω..κι εγώ. -Τί κι εσύ; -Έχω να...

βρες μου

10:41:00 μ.μ.

-Έλα να βρούμε τι λείπει. -Οκ. -Ο κόσμος. -Όχι, αυτός υπάρχει. Θα υπάρχει όσοι κι αν χαθούν. -Τότε εκείνος. -Αποκλείεται τον νιώθω. -Ίσως το πριν; -Μα τί να το κάνεις; τόσο υπέροχο το τώρα. -Είναι ναι. Ε τότε εσύ. -Όχι, εγώ είμαι εδώ. -Ίσως εγώ. -Εσύ ίσως λίγο. Αλλά όχι, δεν πειράζει, έχουμε καιρό. Ούτε αυτό αρκεί όμως,...

πάντα γυρνώντας βρίσκεις. πάντα

10:03:00 μ.μ.

Είναι περίεργο να γυρνάς σε μια ζωή που έχεις αφήσει πίσω. "Μία φορά δεν είναι συνήθεια", έτσι είχα διαβάσει. Όντως δεν είναι. Το σχεδόν μόνιμο είναι που φοβίζει περισσότερο όμως. Αυτό που από 'μία στο τόσο' ξεκινάει να γίνεται καθημερινότητα. Απλά, χωρίς να το καταλάβεις. Και έτσι χωρίς να το καταλάβεις συνηθίζεις μια νέα πραγματικότητα. Θετικά ή αρνητικά,...

που πάμε τι θες και γενικά

4:06:00 π.μ.

-Τί θες; -Εγώ τί θέλω; Εσύ τί θες; -Δεν καταλαβαίνω. -Δεν σε καταλαβαίνω. -Και τί κάνουμε εδώ; -Δεν παίζουμε πάντως. -Αλήθεια ε; και όλο που θα σε ρωτούσα. Τί κάνουμε όμως; -Πουλάμε. -Εσύ πουλάς. Εσύ δουλεύεις. *Με -Τι λές πάλι; -Μου μίλησες και για ειλικρίνειες ρε.. τι να σου πω.. -Σου μίλησα ΜΕ ειλικρίνειες. Τί δεν καταλαβαίνεις; -Εσύ...

ανησυχίες εκ φύσεως

3:42:00 μ.μ.

Είμαι ανήσυχη φύση. Πλέον το ξέρω, το παραδέχομαι, και το γουστάρω. Πολύ κιόλας. Περνάς τη φάση που αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τα σχέδια τα δικά σου από σένα και από τους άλλους. Και λες μήπως τα των άλλων είναι πιο αντικειμενικά, και βλέπουν καλύτερα το σωστό και το λάθος. Το "σωστό" και το "λάθος". Και σε πιάνεις να μιλάς...

κάποτε κι εμείς

12:40:00 π.μ.

-σε βοηθάω; -δεν ξέρω. εγώ; -δεν ξέρω. μάλλον όχι. όχι. -και τότε; -και τότε τί; -μάλλον τίποτα. τίποτα. -ναι. μάλλον τίποτα. -με άλλον; -τρόπο; δεν υπάρχει. δεν νομίζω. -κι αν ναι; -να τον βρούμε τότε. θα μας λυτρώσει. μάλλον. -κι αν όχι; -αν όχι.. τότε.. -τότε τίποτα. -πάλι τίποτα. -βαρέθηκα τα πάλι σου. -βαρέθηκα τα τίποτα. -εμάς;...

αλλάζουν οι άνθρωποι και χάνονται

3:37:00 μ.μ.

Και φτάνεις στο σημείο που δεν θες το ένα, δεν θες το άλλο «Ε, τότε τι θες;» «Δεν ξέρω καθόλου..» Είναι εκεί που λέμε στον άλλον «Άλλαξε!» επιτακτικά, με θαυμαστικό στο τέλος και «δεν σε θέλω έτσι», μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο, «δεν μ’αρέσεις έτσι, δεν σε μπορώ». Και συγκεντρώνουμε όλα τα «δεν θέλω» στο κεφάλι μας...

κατά-θλιψης

1:48:00 π.μ.

Καμιά φορά, ξέρεις, αγαπάμε περισσότερο απ'όσο νομίζουμε. Άλλοτε φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, άλλοτε δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το "πώς" και το "γιατί", και άλλοτε απλώς δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα. Και μόλις μια κουβέντα την κατάλληλη στιγμή, που μας δημιουργεί ακριβώς το συναίσθημα που έχουμε ανάγκη, αρκεί για να πάρουμε χαμπάρι ότι αγαπάμε. Πολύ. Απόλυτα. Ολοκλήρωτικά. Ανιδιοτελώς. Γυρίζεις...

Σουρεάλ Γκόμενα in Athens ~ Πράξη 1η

12:31:00 μ.μ.

..και να σου εγώ 2:30 η ώρα στάση Συγγρού-Φιξ να περιμένω λεωφορείο. Απεργία ταξί. Δεν ήθελαν να μ'αφήσουν να περιμένω μόνη. Είδα και μια κυρία δίπλα - ψιλο-νορμάλ φαινότανε- οπότε διαβεβαίωσα τη φίλη μου ότι θα ήταν όλα μια χαρά. Φυσικά και θα ήταν. Τί θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε 2:30 η ώρα το ξημέρωμα καθημερινής Ιουλίου στη...

Μια μέρα

12:05:00 μ.μ.

*ένα πρωι εκείνη.. -Καλημέρα. Καλημέρα. Καλημέρα. -Εντάξει; το πίστεψες; -Όχι ακόμα. (μην μου μιλάς έτσι, με στεναχωρείς, ήθελε να πει) -Όλα καλά; -Ναι, μια χαρά. (τί λες; όχι, ήθελε να πει) -Ωραία. -Ωραία. (κατάλαβα.. ήθελε να πει) *ένα μεσημέρι εκείνη.. -Ψιτ. - :) -Χαρούμενος; -Ναι, γιατί όχι; (όχι, μου λείπεις, ήθελε να πει) -Σωστά. -Θα βγεις τελικά; (θέλω...