διάλογοι
σκέψεις σε παρένθεση*
κατά-θλιψης
1:48:00 π.μ.Καμιά φορά, ξέρεις, αγαπάμε περισσότερο απ'όσο νομίζουμε. Άλλοτε φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, άλλοτε δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το "πώς" και το "γιατί", και άλλοτε απλώς δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα. Και μόλις μια κουβέντα την κατάλληλη στιγμή, που μας δημιουργεί ακριβώς το συναίσθημα που έχουμε ανάγκη, αρκεί για να πάρουμε χαμπάρι ότι αγαπάμε. Πολύ. Απόλυτα. Ολοκλήρωτικά. Ανιδιοτελώς.
Γυρίζεις από διακοπές. Γυρίζω, μας φάγανε οι γενικότητες, εγώ γυρίζω από διακοπές και πριν ακόμα μπω στο κτελ, από την άφιξη στον σταθμό έχει αρχίσει η
Κοιμάσαι 2-3 ώρες απ'τις 5 και χαλαρώνεις. Εύκολο. Εγώ κοιμήθηκα 1 1/2, και δεν χαλάρωσα ιδιαίτερα.
"Έφτασες;" - "Φτάνεις;" - "Πού είστε;" - "Να 'ρθω να σε πάρω;"
Όχι - Δεν ξέρω - Δεν ξέρω - Ό,τι θες
Αλλά έρχεται ένα μήνυμα που σου δείχνει το νόημα των σχέσεων, όποιες κι αν είναι αυτές, ό,τι υφή κι αν έχουν και χαίρεσαι. Φιλικές, ερωτικές, γονεϊκές, επαγγελματικές
"..μ'αρέσεις..με κάνεις καλύτερη". Αυτό μου έστειλε μια πολύ καλή μου φίλη ξαφνικά. Συγκράτησα συγκινήσεις και τα σχετικά γιατί μ'έκοβε ο φακός και είχα ακόμα 2 ώρες ταξίδι. Αλλά χαμογέλασα..μέχρι τον ουρανό! Είναι το πιο όμορφο κοπλιμέντο που μπορεί να σου κάνει κάποιος, είτε είναι φίλος είτε αδερφός είτε σύντροφος, οτιδήποτε, αρκεί να είναι στη ζωή σου. Να το ξέρεις, να το λες κι εσύ όταν το νιώθεις. Μετά πάλι γύρισα στο παράθυρο και άρχισα να βλέπω το φθινόπωρο. Χάος. "Τί κάνουμε;" είναι η επικεφαλίδα.
Είχα καιρό να δω τους δικούς μου. Δεν συνέπεσαν οι διακοπές μας βλέπεις και κάναμε βάρδιες στην Αθήνα. Εγώ περισσότερες. Ήρθε και με πήρε ο πατέρας μου και λέγαμε λέγαμε στην διαδρομή περί ανέμων και υδάτων. Μέχρι το σπίτι που συμπληρώθηκε τριάδα με την μαμά και καθίσαμε να φάμε παρέα. Η μετά, η ώρα του τσιγάρου είναι η πιο δύσκολη, γιατί εκεί γίνονται οι πιο βαθυστόχαστες συζητήσεις αλλά κυρίως γιατί εγώ δεν μπορώ να κάνω τσιγάρο. Τι ειρωνεία Θεε μου! Πάλι πιάσαμε το θέμα όνειρο-πραγματικότητα. Δικηγόρος των ονείρων μου εγώ, συνήγορος πραγματικότητος ο πατέρας μου. Τη χάσαμε τη δίκη. Αναμενόμενο, μπήκαν κι άλλοι στο παιχνίδι, το Κράτος, τα Οικονομικά, το Εξωτερικό, η Γιαγιά, η Σχολή, η Δουλειά και κανένας δεν μας υπερασπίστηκε οπότε..
Έφυγαν και έμεινα να βλέπω μία ξεχασμένη ταινία στο Star. Να "βλέπω".. σιγά που έβλεπα. Να κοιτάζω εννοώ.
-Μην τον ακούς όλα καλά θα πάνε.. κάνε εσύ όνειρα και βλέπουμε τι κάνουμε με την ρημάδα την πραγματικότητα.
-Ναι το ξέρω απλώς μ'έπιασε
-"Κατάθλιψης" να λες.
-Γιατί;
-Γιατί θα σου 'ρχονται στο μυαλό όλα αυτά που έχεις κατά-της-θλίψης και θα χαμογελάς.
Με φίλησε, έκλεισε την τηλεόραση και έφυγε. Εγώ της δάκρυσα μια καληνύχτα.
Είναι αυτό που σου λέω, η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο συναίσθημα έχεις μέσα σου. Και είναι τρομακτικό μα αθεράπευτα μαγικό να βλέπεις ότι υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που μπορούν να σ'αγγίξουν τόσο βαθιά που δεν φαντάζεσαι με μία φράση, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Σήμερα ήταν η Μητέρα μου.
Να 'μαστε καλά να κρατιόμαστε χέρι - χέρι να προχωράμε, μωρό μου, εγώ αυτό σου λέω.
Καληνύχτα.
0 σημειώσεις