Φεύγει το Costa Magica! 

Και τι σε νοιάζει; Δεν με νοιάζει. Δηλαδή δεν ξέρω.. ίσως και να με νοιάζει. Αλλά και να με νοιάζει εσένα τι σε νοιάζει αν με νοιάζει ή όχι; Όπως και να χει δεν έχει να κάνει με σένα. Ή μήπως έχει; Όχι δεν έχει. Είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι διαφορετικό και ανεξάρτητο. Το ρυμουλκούν έξω απ'το λιμάνι. Καταλαβαίνεις τώρα τι εννοώ; Δεν φεύγει απλώς. Το ρυμουλκούν. Βλέπεις; Οι άνθρωποι ίσα που φαίνονται. Είναι μικροί και αυτό σαν ενωμένες τεράστιες πολυκατοικίες τους φιλοξενεί στις ταράτσες του. Έχει σχεδόν καλύψει όλο το οπτικό μου πεδίο. Είναι περίεργο να μην έχεις εναλλακτικές στο που να κοιτάξεις. Δηλαδή βλέπω μόνο αυτό. Μόνο. Ευτυχώς, λέω, κινείται. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, ησυχάστε! 

Αν θα μπορούσα να κινηθώ εγώ; Φυσικά και θα μπορούσα, τι ανοησίες είναι αυτές! Απλώς.. Δεν ξέρω. Δεν είναι η ώρα τώρα. Εγώ απλώς κάθομαι. Ήρθα και κάθομαι, για λίγο. 
Προχωράει, και το φουγάρο του κοντεύει να κρύψει τον ήλιο. Ίσως αν στρίψω λίγο το σώμα μου αριστερά.. Καλύτερα τώρα. Αναρωτιέμαι πώς κανένας τους δεν έχει δελεαστεί ακόμη να πέσει στη θάλασσα. Να κάνει αυτήν την συναρπαστική βουτιά. Ποιος δεν θα ήθελε να δοκιμάσει να πέσει από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας χωρίς να σκοτωθεί; Μη το λες.. Δεν νομίζω να πάθαινα κάτι. Εσένα τι σε νοιάζει άλλωστε;
Για δες! Δες! Έκρυψε τον ήλιο! Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Βγάζεις τα γυαλιά και συνειδητοποιείς ότι θέλεις τον ήλιο πάλι. Μα τί θα γίνει μ'αυτό το πλοίο; 

Ας φύγει.

Φεύγει.

Το πλοίο πάνω γράφει "τζένοβα". Δεν με νοιάζει τι γράφει. Με νοιάζει που φεύγει χωρίς να κάνει κάτι. Οτιδήποτε! Εννοώ. Φεύγει; Έτσι απλά; Καλά δεν με νοιάζει, στο ξανά είπα. Απλώς να, σκεφτόμουν.. Ούτε ένας άνθρωπος δεν βούτηξε. Ούτε ένας άνθρωπος δεν σήκωσε το χέρι του να μας δείξει κάτι. Οτιδήποτε. Και ωω! πόσοι άνθρωποι κρέμονταν απ'αυτό το πλοίο. Μπορεί να λες, είναι βρόμικα τα νερά. Και μπορεί όντως να είναι, αλλά δες μια στιγμή ανθρώπους να πηδούν στην θάλασσα και να γελάνε. Σταμάτα, δεν παθαίνουν τίποτα. Ησύχασε πια! 
Δεν είναι αδιαφορία. Μην το λες. Καμιά φορά με ενδιαφέρει περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε. 

Γιατί στο διάολο νοιάζεσαι γι'αυτό το πλοίο ρε γαμώτο; Εγώ; Δεν νοιάζομαι. Εγώ ήρθα απλώς να κάνω μια βόλτα στο λιμάνι κι εκείνο έτυχε να φεύγει. Δεν συναντηθήκαμε για ώρα. Μην ανησυχείς αυτό ήταν..

Έφυγε.



Ο ήλιος καίει, και είναι τέλη Αυγούστου. 
Το λιμάνι θα φαντάζει πάντα υπέροχο, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να το κολυμπήσω ποτέ μου. Αρκεί που κάποιες μέρες θα ξέρω ότι μες την τρέλα της ζέστης, θα το θέλω περισσότερο απ'οτιδήποτε.

-Μαμά, πού πάει ο ήλιος όταν χάνεται;

Τα κύματα που πέφτουν στα βράχια
Το ρολόι που χτυπάει κάθε τόσο στη μελωδία του Μάνου
Τα καράβια που δεν θυμίζουν σε τίποτα τα ταξίδια που κάναμε
Τα ταξίδια
Ο ήλιος που αλλάζει χρώματα
Τα χρώματα του ουρανού
Τα σύννεφα που δεν υπάρχουν
Τα όνειρα που βλέπω τελευταία
Οι ρόδες των αυτοκινήτων που είναι ελάχιστα πια
Οι εκκλησίες που έχουν την τιμητική τους
Οι εκκλήσεις
Οι παρεκκλίσεις
Οι προσκλήσεις που δεν έγιναν ποτέ
Τα ποτέ
Τα πάντα
Τα τίποτα
Όλα μαζί
Τα μαζί
Τα κομμάτια από μας
Εμείς
Εμείς κι εκείνοι
Όλοι μας αλλά χωριστά
Όπως ήμασταν
Όπως θα γίνουμε
Πώς θα γίνουμε αλήθεια;

-Μαμά, γιατί το φεγγάρι είναι μισό;

Leonid Tishkov-Ταξιδεύοντας με την Σελήνη

Αρκεί να δεις τον έρωτα του άλλου στα μάτια του για σένα για να καταλάβεις για ποιο πράγμα ξενυχτάς.
Ακούγοντας όλα αυτά που θα ήθελες να πεις εσύ, κάνοντας όλες εκείνες τις κινήσεις που εσύ θα ήθελες να έχεις κάνει, κοιτάζοντας ακριβώς όπως εσύ θα ήθελες να έχεις κοιτάξει. Τρομάζεις με τις λέξεις και πολλές φορές σε εντυπωσιάζει το πόσο ίδια θα τις χρησιμοποιούσες. Ίσως ο χρόνος και ο τόπος να ήταν διαφορετικός, αλλά ίσως πάλι και να ήταν ο ιδανικός. Και να πιάνεις τον εαυτό σου να μελετάει τις κινήσεις του ανθρώπου που είναι απέναντί σου, καπνίζοντας μεθοδικά το τελευταίο τσιγάρο σου μαζί του, και να συνειδητοποιείς το μέγεθος της ειρωνείας όσο η ώρα περνάει από τους δείκτες του ρολογιού σου. Γιατί τι κρίμα να μην κινούνται όλοι οι δείκτες με την ίδια φορά στα μυαλά δύο ανθρώπων. Μα το μεγαλύτερο κρίμα απ'όλα είναι το ρολόι το ίδιο. Πως δεν σταματάει και δεν σταματιέται. Πως κι αν σπάσει ακόμα συνεχίζει να μετρά.

Δεν μπορείς να πονέσεις παρά μόνο για ό,τι ξέρεις. Αν αυτό καταφερθεί τότε γινόμαστε σχεδόν ατρόμητοι.
Και είναι ειρωνικό, ίσως το πιο ειρωνικό πράγμα που μπορεί να συμβεί να μην ερωτεύεσαι τον άνθρωπο που σ'έχει ερωτευθεί, μα στάσου.. Είσαι ίσως ήδη ερωτευμένος. Μπορεί κάποιος να ερωτευτεί διπλά; Μπορεί. Μπορεί διπλά και τριπλά και τετραπλά και δέκα φορές και εκατό ακόμα. Αρκεί να ερωτευτεί τον ίδιο άνθρωπο. Κι αν το καταφέρει τότε αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου. Μα πώς μπορεί; Μπορεί να ξεχωρίσει εκείνον από το φιλί. Γιατί ένα φιλί μπορεί να σε ρίξει από το ρετιρέ στα πιο ανήλιαγα υπόγεια και από τα μπουντρούμια να σε ανεβάσει στο ψηλότερο σημείο της πόλης για να δεις την Αθήνα όπως δεν την είχες ξανά δει ποτέ σου. Κι όταν πλαγιάζεις με έναν άνθρωπο αυτό να σκέφτεσαι, αν μπορείς να τον ερωτευτείς κι απόψε κι αύριο το πρωί και το μεσημέρι όταν θα λείπει. Να το σκεφτείς και να προσέξεις μήπως λογικευτείς. Γιατί με το μυαλό ερωτεύονται οι άνθρωποι για πάντα. Κι όταν έχεις λογική και βρει το μυαλό σου τι του λείπει τότε ψάξ'το σαν να είναι το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου αυτό που λείπει.

Και να θες να συναντήσεις έναν άνθρωπο με όλο σου το είναι και το είναι να μην είναι αρκετό.
Γιατί δεν έχει σημασία το να θέλεις να είσαι μπροστά στον άλλον. Σκεφτόμουν πολλές φορές τι διαλόγους θα έκανα αν βρισκόσουν μπροστά μου. Σκεφτόμουν ίσως να έγραφα το ιδανικό σενάριο, το σενάριο δεύτερης διαλογής και μετά εκείνο της τρίτης το λιγότερο επικρατές. Και σκεφτόμουν πάντα κάθε "και" κάθε τελεία ή παύση μου, και τις δικές σου ανάσες ακόμη θα υπολόγιζα, θα προσπαθούσα δηλαδή, για να μπορώ να κρατήσω έναν ρυθμό στα λόγια μου και τις σιωπές μου. Μόνο που δεν υπολόγιζα τα πόδια μου. Γιατί τα γόνατά μου πολλές φορές με πρόδωσαν όταν έπρεπε να τρέξω. Θυμάμαι τότε που έστριψα στο στενό και έπεσα επάνω σου μετά από χρόνια. Δεν χρειάστηκε να ανεβάσω το κεφάλι μου. Έμεινα να κοιτάζω στα πόδια σου και το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να μας φανταστώ να περπατάμε μαζί την Αθήνα, ενώ η ζέστη μας έκανε να γελάμε ιδρωμένοι, να μην αντέχουμε άλλο και να γλιστράμε ο ένας από τα χέρια του άλλου.

Τα κομμάτια μας είναι πιο κομματιασμένα κι από εμάς τους ίδιους, έτσι βλέπω ώρες-ώρες.
Σου λείπει ένας άνθρωπος. Θέλεις να τον δεις, να τον αγκαλιάσεις να του δοθείς ολοκληρωτικά για ώρες και να μείνεις παγωμένος μαζί του ακόμα και σε ένα τραπέζι κοιτάζοντάς τον να διαβάζει εφημερίδα και να πίνει τον καφέ του. Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή σκέφτεσαι πόσο μπορεί να σου λείπει η ασφάλεια που ένιωθες με τον άνθρωπο που πλέον δεν θες να ξανα δεις στα μάτια σου και εύχεσαι να μην είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο σου. Και σου λείπει αυτό. Αλλά και το βλέμμα της πρώτης στιγμής έλξης με τον άνθρωπο που σε έμαθε τι σημαίνει να ηρεμείς κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια του άλλου. Και τότε σου λείπει κάτι ακόμα. Και ξαφνικά είσαι τόσα κομμάτια που χωρίζεσαι στα δέκα στα είκοσι και προσπαθείς απεγνωσμένα να βάλεις τα κομμάτια σε μια σειρά σαν σε παζλ χωρίς εικόνα. Και με την ελπίδα να καταλάβεις τι θα δείξει το παζλ, ποια θα είναι η ετυμηγορία, συνεχίζεις να τα τοποθετείς, ενώ τα κομμάτια πολλαπλασιάζονται επί δύο επί έξι επί οχτώ.. και μένεις να απορείς και να φωνάζεις "αν όχι έτσι, τότε πώς;;" .