« Η Νέα Υόρκη βέβαια βρίσκεται κατά κάποιον τρόπο ακόμα εκεί. Τουλάχιστον 

αυτή εξακολουθεί να υπάρχει στην πρόσφατα χρωματισμένη

φαντασία των αθεράπευτα άρρωστων παιδιών.

Και ποιος από μας δεν είναι ένα αθεράπευτα άρρωστο παιδί;..»

                                                                                         Elvis Ιησούς& Coca Cola.

 Έτσι έγραψε ο Φρίντμαν. Δεν έχει άδικο. Στο διαβάζω και μου λες "Εγώ το ξέρω (παύση) ξαναδιάβασέ το". Νόμιζα δεν το πίστευες τελικά και στο ξαναδιάβασα. Μα τότε ήταν που το πίστεψα κι εγώ.

Με άγγιξε. Σαν να με "χάιδεψε" στα μαλλιά και να με διαβεβαίωσε ότι "δεν πειράζει". Γιατί ένα "δεν πειράζει" αγωνιζόμαστε  ν'ακούσουμε από τον άλλον στη σχέση. Την κάθε σχέση. 

"Δεν πειράζει που φαντάζεσαι πράγματα όταν οι άλλοι είναι πεζοί,

 δεν πειράζει που ονειρεύεσαι χωρίς την άδεια των πρωταγωνιστών, 

δεν πειράζει που μιλάς εκεί που οι άλλοι σωπαίνουν, 

δεν πειράζει που ελπίζεις ακόμα στους χαμένους ανθρώπους που δεν έρχονται πια σε σένα, 

δεν πειράζει που γελάς δυνατότερα απ'τους άλλους ενώ εκείνοι σε κοιτούν επικριτικά".

Γιατί εγώ σου λέω ότι το 'επικριτικά' κρύβει μια λαχτάρα αφάνταστη για ζωή αληθινή, πέραν των τύπων και των πρέπει, πέρα από κάθε όριο, μια λαχτάρα που βγαίνει στους καπνούς απ'τα τσιγάρα. 

Η μη επιστροφή δεν είναι παρά άγνοια. Άγνοια του ρήματος "χρειάζομαι" και του "θέλω" μαζί με ένα "πραγματικά". 

Και η σιωπή δεν είναι σιωπή, είναι φράσεις. "Δεν έχω το θάρρος" συνήθως ή "δεν αντέχω". Είναι όλη η πίεση στο τσιγάρο στο τασάκι για να σβήσει, να χαθεί, μαζί με τα μυστικά που κουβαλάει. Σκέψεις,  ερωτήματα, επιθυμίες, τα πάντα. Είναι προέκταση του μυαλού το τσιγάρο. Άρρωστη και ξεδιάντροπη που κλέβει τον ρόλο των χεριών και των χειλιών.

Μα τα όνειρα και η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι. Και είναι λυπηρό γι'αυτούς που δεν μπορούν να τα ξεχωρίσουν και να τα σταθμίσουν. Γιατί τα όνειρα πάντα είναι ψηλότερα, είναι ιδέες και αξίες που καμία πραγματικότητα δεν μπορεί ν'αγγίξει. Και οι πρωταγωνιστές δεν ερωτώνται για να συμμετέχουν, γιατί η σημασία βρίσκεται στον εθελοντισμό κατά την μεταφορά απ'το ιδεατό στο πραγματικό. 

"Μακάρι να υπάρχουν πάντα εθελοντές άνθρωποί σου", σου ευχήθηκα.

Τώρα που σε βλέπω σου λέω να μην φοβάσαι που φοβάσαι, γιατί είναι ανθρώπινο. Και σου είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψεις. Λογικό. Όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω από "άνθρωποι", λίγο άτρωτοι, λίγο σουπερήρωες, λίγο ατρόμητοι. Εγώ ήμουν η πρώτη.

"Μα είμαστε ακόμα παιδιά", σου λέω και γελάς μέσα στον χαμό που τρέχουμε να ξεφύγουμε από τον καπνό και τα δάκρυα.

Και το μαγικό είναι όταν δίνουμε τα χέρια, έτσι 'ξαφνικά' και 'επιτέλους'. Και εξαφανίζεται κάθε φόβος, παλιός και νέος. 

Και συμφωνούμε πως "ναι, αυτό είναι κάτι παραπάνω απ'το ανθρώπινο". Νιώθουμε λίγο άτρωτοι, λίγο σουπερήρωες, λίγο ατρόμητοι. 

Και κοίτα να δεις που είμαστε για μια στιγμή. Ή για δύο. 

Ή και τρεις. Μέχρι να κουραστούμε και ν'αφήσουμε τα χέρια.

Γιατί δύο άνθρωποι μαζί φτιάχνουν το κάτι παραπάνω, ίσως έναν ημίθεο, ίσως και θεό. Δεν ξέρω.. αναλόγως, "πώς το νιώθεις εσύ;". Πάντως κάτι δυνατό, κάτι που μπορεί να εξαφανίζει από το λεξικό τα ρήματα "φοβάμαι" και "δειλιάζω".

Ίσως το λες απλώς μαγεία.

Μετά σου διαβάζω κάτι, χαμογελάμε και κοιμόμαστε.

Ο καθένας εκεί που του πρέπει.

Κοίταξα σήμερα το ρολόι δέκα λεπτά πριν το τέλος της εξέτασης και είδα ότι είχε σταματήσει στην 1^η του μηνός. Τόσο περίεργο. Όντως μια βδομάδα πάει και είναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος εκεί.

Το βράδυ πριν

Κοιμήθηκα καλά θυμάμαι..

Το πρωί

Σηκώθηκα νωρίς, πήγα και σουπερ-μάρκετ, ξεκίνησα διάβασμα.

Χτύπησε το τηλέφωνο.

Έπεσε το τηλέφωνο.

Μετά σταμάτησε το ρολόι.

Μετά σταμάτησε η καρδιά μου για δευτερόλεπτα.

Μετά έγινε χίλια κομμάτια.

Μετά έπεσα στο πάτωμα.

Μετά σταμάτησα να ακούω για πέντε μέρες.

Μετά τίποτα.

…

Την επόμενη μέρα

…

Τη μεθεπόμενη μέρα

Πήρα το τρένο. Κοίταζα έξω απ’το παράθυρο και δεν άκουγα τίποτα. Μόνο έβλεπα.

Το απόγευμα κοιμήθηκα και ξύπνησα το άλλο πρωί.

Την τέταρτη μέρα

…

Την πέμπτη μέρα

Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω. Δεν είχα ξυπνήσει ακόμα. Αυτό το «όνειρο» ήταν τεράστιο. Είναι, τεράστιο.

Την έκτη μέρα

Κατάφερα να μπω σε αυτοκίνητο. Άρχισα και να ακούω, ψιθύρους βέβαια μη φανταστείς.

Το βράδυ έβαλα στα κλεφτά το αγαπημένο σου τραγούδι. 3:48. Μέχρι το τέλος έλεγα δεν μπορεί, στο 3:49 θα στείλω να του πω πόσο αληθινό όνειρο είδα χθες. Και προχθες. Και παραπροχθες. Και παρα-παραπροχθες.. Τίποτα.

Διάβασα ότι «ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος». Πόσο μικροί και απαισιόδοξοι είμαστε οι άνθρωποι. Ο θάνατος είναι ένας λίγο μεγαλύτερος χωρισμός, σου λέω εγώ. Ακούγεται πιο ανώδυνο έτσι. Βγαίνει από μέσα το οριστικό. Φεύγει ένα κομμάτι εαυτού, γι’αυτό πονάει. Δεν φεύγει για την ακρίβεια, ξεριζώνεται. Και έφτιαξα μια δική μου θεωρία αυτές τις μέρες, ξέρεις, τη θεωρία της αρνητικής αγάπης. Η αγάπη είναι ένα νόμισμα με δύο πλευρές. Είναι η θετική αγάπη, αυτή η υπέροχη αίσθηση που μας κατακλύζει κάθε φορά που αντικρίζουμε ή απλώς και μόνο στη σκέψη των ανθρώπων μας και είναι και η αρνητική αγάπη. Η αρνητική αγάπη, δηλαδή το τίποτα, το κενό, το όλα-έχουν-τελειώσει. Οι περισσότεροι τη λένε «πόνο». Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις και τις δύο πλευρές. Εγώ δεν ήμουν. Δεν πειράζει, κανείς δεν είναι άλλωστε.

Σήμερα

Μέχρι να πάει 3 το ξημέρωμα θα ελπίζω να ξυπνήσω. Κι αν πάλι δεν ξυπνήσω στ’ορκίζομαι θα βάλω τα δυνατά μου να σταθώ στα πόδια μου και από αύριο το πρωι να συνεχίσω να ζω όπως πριν. Καλύτερα από πριν.

Θα βάλω τα δυνατά μου να καταφέρω τα όνειρα που κάναμε παρέα όταν βγάζαμε βόλτα το σκύλο, και για σένα.

Και θα ακούω και τις μουσικές μας δυο φορές, και για σένα.

Και θα βλέπω τις ταινίες μας δυο φορές, και για σένα.

Και όταν έχω τις μαύρες μου θα κάνω δύο τσιγάρα, ένα και για σένα για τότε που οι δυο μας ορκιζόμασταν «Εμείς είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε δοκιμάσει ποτέ» και δεν τολμούσε να πει ο ένας στον άλλον την αλήθεια μη και χάσουμε την πρωτιά. Και μετά γέλια πολλά!

Θα βάλω τα δυνατά μου και θα μάθω στην κιθάρα τα τραγούδια μας, όπως λέγαμε ότι θα παίζουμε παρέα όταν κατέβω.

Και η μηλόπιτα που σου είχα υποσχεθεί.. θα γίνει κι αυτή.

Και θα πάω και στην Νέα Υόρκη και θα βγάλω τις τρελές φωτογραφίες που σου υποσχέθηκα ότι θα βγάζαμε παρέα.

Και θα γελάω περισσότερο, και για σένα.

Ίσως πάρω κι ένα σκύλο.

Ας μιλήσουμε για ταξίδια όμως. Μακρινά. Όμορφα. Που σε όλους αρέσουν. Τα ξημερώματα του Σαββάτου είχα πει «Κι ας ελπίσουμε απ’τον Οκτώβριο να λείπει μόνο το ‘μ’». Δεν έχω υπάρξει πιο λάθος στη ζωή μου. Λείπει ένα «Μ», λείπει όμως κι ένα «Σ» που μου αφήνει ένα κενό. Που ΜΕ αφήνει στο κενό. Αυτή τη μετέωρη κατάσταση τη φοβάμαι πολύ αλήθεια. Και μου έλεγες τόσες φορές να μη φοβάμαι τίποτα γιατί είμαι τρελή και οι τρελοί δεν φοβούνται, τους φοβούνται. Δεν σ’άκουσα, συγγνώμη. Κι εγώ σου ‘λεγα να προσέχεις, ούτε εσύ μ’άκουσες..  Έτσι είναι, όταν αγαπάς, λες  εύκολα τα «ναι», χωρίς να υπόσχεσαι πραγματικά.

Όντως τελικά το ομορφότερο παιχνίδι που παίζεται με κλειστά μάτια είναι το «Είσαι Δίπλα Μου».

Τα έκλεισα. 

«Έλα βρε έρωτα, χαμογέλα! Η ζωή συνεχίζεται», θα μου ‘λεγες.

Χαμογελάω, θα σου πω, μα η ζωή, αγάπη μου, συνεχίζεται.. χωρίς