tell Him today *

ανησυχίες εκ φύσεως

3:42:00 μ.μ.

Είμαι ανήσυχη φύση. Πλέον το ξέρω, το παραδέχομαι, και το γουστάρω. Πολύ κιόλας.

Περνάς τη φάση που αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τα σχέδια τα δικά σου από σένα και από τους άλλους. Και λες μήπως τα των άλλων είναι πιο αντικειμενικά, και βλέπουν καλύτερα το σωστό και το λάθος. Το "σωστό" και το "λάθος". Και σε πιάνεις να μιλάς για σωστό και λάθος σε μία ζωή που τρέχει με τρελά γκάζια χωρίς φρένα ενώ ξέρεις ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις Εσύ είναι να διαλέξεις αυτοκίνητο, συνοδηγό, άντε και μουσική..

Ξεκινήσαμε πάλι τα περί "επιλογής". Ξέρεις, αυτά τα "αφού επέλεξες αυτό τώρα η διαδρομή έχει ως εξής..". Ήρθε η στιγμή που θες να ουρλιάξεις - χωρίς μαξιλάρι πλέον - "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ". Αντιθέτως, αρκείσαι σε μία τελεία και ένα "δεν με ξέρεις καθόλου" προηγουμένως. Και σηκώνεσαι να φύγεις και ενώ έχεις κλείσει τ'αυτιά σου η θύελλα συνεχίζεται στο φόντο. Και λέγονται διάφορα κι εσύ μόνο συγκεκριμένες φράσεις συγκρατείς, αυτό μπορείς δηλαδή με τα χίλια ζόρια, φράσεις που είναι ικανές να σου βάλουν ένα σκουπιδάκι στο μάτι..κι άλλο ένα..κι άλλο ένα.. Και πριν ξεκινήσεις να κλαις με λυγμούς με γυρισμένη την πλάτη τρέχεις στο καταφύγιο. Ευτυχώς. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή, την ώρα που όλα σου τα "είμαι περήφανος" και τα "πιστεύω σε μένα" γίνονται ερωτηματικά και τι-σκατά-έχω-καταφέρει-τελικά, τότε ακριβώς από το πουθενά, έτσι απρόσμενα, όλες οι αμφιβολίες εξατμίζονται και οι χαμένες περηφάνιες γίνονται βροντερά "ΜΠΡΑΒΟ ΜΟΥ" και όλες οι ανασφάλειες γίνονται "ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΩ".
Γιατί να μην άλλωστε;..
Είναι που μπαίνει κι ο ήλιος απ’το παράθυρο σήμερα κι όλα φαντάζουν εφικτά. Πιστεύω οι πιο μεγάλες εκστρατείες ξεκίνησαν από μια ηλιαχτίδα. Έτσι γεννήθηκε η ελπίδα για επιτυχία..

Τί καιρό να κάνει άραγε τώρα στο Λονδίνο; Μακάρι να έχει βγάλει ήλιο κι εκεί.

(Μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό εκείνο που μου είπες όταν σου είπα ψιθυριστά ότι κάνω σχέδιο, και ότι "που ξέρεις μπορεί να μπω και στην Καλών Τεχνών μια μέρα". Έξω απ’το παράθυρο κοίταζα και ευχόμουν να μην έχεις ακούσει τίποτα εκτός από το "μια μέρα". Και μου χαμογέλασες τόσο ενθουσιασμένα και σε θυμάμαι να μου λες "Υπέροχα! Εγώ Λονδίνο στην δραματική όπως μου είπες πριν να κάνω αυτό που γουστάρω περισσότερο κι εσύ να σπουδάζεις Τέχνες στο Παρίσι και να ζωγραφίζεις, και θα κάνουμε ταξίδια στην Ευρώπη! Θα με ζωγραφίσεις;"

Έτσι μου είπες.. "να σπουδάζεις Τέχνες στο Παρίσι". Με κάνεις και γελάω. Περίεργο..πώς το μπορείς; Και το επόμενο βράδυ ξέρεις τι έκανα; Κοίταζα όλα τα Πανεπιστήμια του Παρισιού.. τάχα για μεταπτυχιακά Νόμου και Τάξης. Αλλά πόσα "Νέα Παράθυρα" γέμισαν με σχήματα και χρώματα και Μεταμοντερνιμό και Pop Art, να 'ξερες.

Ξέρεις, τρελαίνομαι για Pop Art. Τόσο δράμα μέσα από την ένταση και τον δυναμισμό με αντιπροσωπεύει στα πιο βαθιά μου συναισθήματα.

Και το σκέφτομαι ακόμα, μαζί με σένα κι εγώ.)

Και μετά λες γιατί μαλώνεις. Μα δεν τσακώνομαι ποτέ εγώ. Αλήθεια. Είναι που προσπαθώ να υπερασπιστώ τα κεκτημένα μου. Κάτι θέλω, κάτι μακάρι, κάτι γιατί-να-μην-τα-καταφέρω-ρε-πούστη-μου. Και καταλήγω να πιστεύω ότι όλα τα "θέλω" μόνο σε πρώτο ενικό μπορούν να γίνουν στο έπακρον κατανοητά. Στο δικό μου πρώτο ενικό, του εαυτού και του μπορώ μου. Το θέμα έγκειται στην ικανοποίηση καταλήγω να πιστεύω. Εκεί μπλεκόμαστε. Ποιος θα ικανοποιηθεί πρώτος και καλύτερα. Ποιον θα ικανοποιήσουμε πρώτο και καλύτερα. "Τον τάδε", "εκείνη", "εκείνον", "αυτούς".. και μια φορά "εμένα" δεν είπα.. παράπονο το 'χω. Πρώτη φορά το παραδέχτηκα στον εαυτό μου. Γιατί ρε παιδί μου, όπως και να 'χει, όποιον, όσους και όποιοι κι αν είναι αυτοί που θα καταφέρεις τελικά να ικανοποιήσεις, μόνος θα ονειρεύεσαι τα βράδια όταν κοιμάσαι, και ρε γαμώτο, όσο δεν ελέγχονται τα όνειρα, είναι βασανιστήριο να κοιμάσαι με ένα ανικανοποίητο εγώ.

*Ποιος άλλωστε κατάφερε να ζήσει αρμονικά με κάποιο απωθημένο, αγάπη μου;

Η Πρώτη λέξη * Βασίλης Αλεξάκης

1:56:00 μ.μ.

'Ηταν εκεί γύρω στις 11-12 Οκτωβρίου, μεσημεράκι με ήλιο και καλή θερμοκρασία για βόλτα. Για γέλια, για καφέδες με φίλους.. Για μένα ήταν μια ακόμα βασανιστική μέρα σαν τις προηγούμενες 11. Μπήκε στο δωμάτιο η αδερφή μου, κάτι κρατούσε, δεν μ'ενδιέφερε, δεν μιλούσα καν άλλωστε.

"Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα σε βοηθήσει..", μου είπε, άφησε κάτι μαύρο τετράγωνου σχήματος πάνω στο κρεβάτι και έφυγε. Συνέχισα να κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο κάπου. Ήθελα να πάω στην κουζίνα για νερό και με εμπόδιζε, ήταν στα πόδια μου. Το πήρα λοιπόν στα χέρια μου, αναγκάστηκα.

"Η πρώτη λέξη", εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ την τελευταία μας εκείνη την περίοδο.

Η ηρωίδα έχοντας μόλις χάσει τον αδερφό της ξεκινάει ένα ταξίδι-συνέχεια στην ημιτελή έρευνα του αδερφού της, καθηγητή Συγκριτικής Φιλολογίας στο Παρίσι, για να βρει την πρώτη λέξη που ειπώθηκε από τους ανθρώπους..

"μόλις", "χάσει", "αδερφός", "ανθρώπους" Ήταν οι λέξεις που χτύπησαν δυνατά μέσα μου. Άνοιξα τυχαία σε μία σελίδα και διάβασα ένα απόσπασμα:

Οι φόβοι μου έχουν πολλαπλασιαστεί, συνέχισε. Ο παραμικρός θόρυβος με αναστατώνει. Είμαι σχεδόν  βέβαιη ότι τα γράμματα που παίρνω μου επιφυλάσσουν κακές εκπλήξεις και διστάζω να τ'ανοίξω. Φοβάμαι μη ρίξω τις κοσνέρβες από τα ράφια του σουπερμάρκετ και με προσβάλει το προσωπικό. Δεν αντέχω τις σκηνές βίας στην τηλεόραση.. ΚΕΦ. 8 

Το έκλεισα βιαστικά όταν κατάλαβα ότι με είχε "ξεγυμνώσει" παραπάνω απ'όσο πίστευα ότι ένα βιβλίο μπορούσε.

Κι έτσι ξεκίνησα να διαβάζω την "Πρώτη Λέξη" του Βασίλη Αλεξάκη. Ένα βιβλίο απλό, κατανοητό, που αγγίζει την έννοια της απώλειας στον πιο εξευγενισμένο βαθμό της, χωρίς περιττά δράματα, χωρίς μακρόσυρτους διαλόγους και δακρύβρεχτες περιγραφές. Όπως ακριβώς αξίζει σε έναν τόσο απροσδιόριστο όρο, συναισθηματικά, εσωτερικά και πιο βαθιά απ'ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Η αδερφή μου με πληροφόρησε ότι ο ίδιος είχε μόλις χάσει τον αδερφό του, ήταν η ανάγκη του να μιλήσει μέσα από τις λέξεις.

Διαβάζοντας ξεκινάς ένα ταξίδι στην ψυχική κατάσταση της ηρωίδας, στην ιστορία της γλώσσας και γίνεσαι γνώριμος μίας κατάστασης που αν δεν έχεις βιώσει μπορείς να λάβεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ένταση και το κενό που αυτή δημιουργεί. Κάθε λέξη είναι ξεχωριστή, και όλες συνδέονται με μαγικούς κρυφούς δεσμούς αν το μελετήσεις λίγο παραπάνω. Η δύναμη του ρο, η δύναμη του Μι, θα σε αγγίξουν, θα δεις..

Μας έλεγε ότι η λέξη nuit, εξαιτίας της ελαφρότητάς της, 

ταιριάζει περισσότερο στη μέρα από τη λέξη jour, 

που είναι καταλληλότερη για την νύχτα. ΚΕΦ. 4

Έχοντας χάσει έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου γέμισα ερωτηματικά για καιρό. Τα περισσότερα μένουν αναπάντητα, υπήρξαν όμως μερικά που απαντήθηκαν μέσα από τρεις-τέσσερις γραμμές αυτού του βιβλίου.. Τί με πείραζε; τί μου έλειπε; τί με γονάτιζε;

Είναι αυτό που αναφέρει η ηρωίδα σε έναν από τους εσωτερικούς διαλόγους με τον Μιλτιάδη..

-Με ποιόν θα μιλάω τώρα για το παρελθόν; 

"Φαίνεται ότι δεν υπάρχει απάντηση σ'αυτό το ερώτημα". Εξέτασα πάλι την 

πρώτη εικόνα. Ανοιχτά στο πέλαγος, πάνω απ'το κεφάλι των γονιών μου, διέκρινα 

ένα μικρό ιστιοφόρο. "Πάει καιρός που τέλειωσε το ταξίδι" σκέφτηκα

"Δεν υπάρχει πια ψυχή πάνω στο σκάφος" ΚΕΦ. 7

Το παιχνίδι με τις λέξεις σε κάνει να ξεχνάς και να παρασύρεσαι στην ιστορία μερικών απ'αυτών. Είναι που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από άλλες ιστορίες για να ξεχνούν για λίγο τις δικές τους. Είναι και αυτοί οι φανταστικοί διάλογοι που ποτέ δεν θα σταματήσουμε να κάνουμε, κι ας ξέρουμε το "άσκοπο" και το "απραγματοποίητό" τους. Ξέρουμε όμως ότι δεν υπάρχει το ανώφελο, γιατί βοηθάει η επαφή με τους ανθρώπους που θέλουμε να νιώθουμε κοντά μας έστω κι αν είναι πολύ μακριά.

-Είναι αλήθεια ότι το παρόν δεν μας αρκεί, είπε ο Μπερνάρ. 

Γιατί δεν μας αρκεί; 

Ίσως επειδή είναι λίγο βαρετό. Ζούμε με το ένα πόδι έξω από την πραγματικότητα, κάνουμε 

διπλή ζωή. Το παρόν δεν είναι παρά ο ακροατής ενός άνευ τέλους διαλόγου 

ανάμεσα στην μνήμη μας και την φαντασία μας. 

Έχουμε ανάγκη από ιστορίες. ΚΕΦ. 9

Έτσι λοιπόν, δίνοντας την μέγιστη σημασία στις λέξεις, ένα βιβλίο μπορεί να σε κάνει να βιώσεις μία πραγματικότητα "αλλιώς", "με το γάντι" που λέμε, με λίγο φως που δεν έβρισκες πουθενά. Εμένα μου πήρε τρεις μήνες να το διαβάσω, το απολάμβανα σε δόσεις, ανάγκης.

Θα μου λείπεις πάντα

και θα σε σκέφτομαι πάντα

πάντα Σ,

Λιζ

παραμονή Χριστουγέννων

10:49:00 π.μ.

κάποτε κι εμείς

12:40:00 π.μ.

το τατουάζ

12:20:00 π.μ.

τίποτα

6:28:00 μ.μ.

Πήγα να σε πάρω τηλέφωνο σήμερα.
Μετά να σου στείλω μήνυμα.
Προχθές ήθελα να σου στείλω ένα τραγούδι που άκουσα. Θα σ'άρεσε. Σίγουρα θα σ'άρεσε.
Την άλλη φορά σου μίλαγα με κλειδωμένο πληκτρόλογιο.
Σκέφτηκα και το γράμμα. Τουλάχιστον αυτό ΜΠΟΡΟΥΣΑ να το κάνω..Απλώς δεν θα απαντούσες.
Μετά σκέφτηκα να πω να σου πουν κάποια πράγματα. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν θα σε βρουν. Όσο και να ψάξουν.
Φόρεσα σήμερα τη ζώνη που μου 'χες φέρει. Την έσφιξα τόσο δυνατά που πόνεσε η μέση μου. Για να με κρατήσει όρθια, είπα ψέματα. Σκέφτηκα μια στιγμή αυτό που λένε για τον πόνο. Να τον πολεμήσεις με άλλο πόνο..αλλά όχι. Χάιδευα με τις ώρες την εγκράφα στον καθρέφτη. Κοίταζα και μου ήρθε μία και μοναδική ανάγκη. Ένιωσα ότι μ'αγκάλιασες για λίγο.
Κρύφτηκα στις παλάμες μου για μισή ώρα. Για μία.. Και κάτι.
Έπρεπε και να φύγω. Πάω να φτιάξω τέχνη. Ψέματα. Πάω. Τελεία. Όλα τα άλλα μου περνούν αδιάφορα.
Δύο ρήματα ακούω μόνο τελευταία και καταλαβαίνω. Το πάω και το έρχομαι.
Πάω λοιπόν.
Αλλά το έρχομαι είναι το αγαπημένο μου. Είναι που θα έρθει το βράδυ και θα καταφέρω επιτέλους να σε βρω για λίγο. Αν δεν είμαι πολύ κουρασμένη.
Να με προσέχεις. Το έχω ανάγκη,

Λ.

καληνύχτα κύριοι

10:01:00 μ.μ.

Κάποτε η μόνη χρήσιμη συμβουλή που άκουγα ήταν το "μπες σ'ενα φαρμακείο, πάρε ένα κουτάκι ωτοασπίδες και έτοιμη". Πόσο έξυπνη ιδέα μου φαινόταν τότε. Μετά όμως απέκτησα Την υπερδύναμη και ανέβαλα την αγορά. Δεν ακούω, δεν επηρεάζομαι, δεν με νοιάζει. Πόση ανακούφιση. Εδώ και μήνες αισθάνομαι την απόλυτη ανακούφιση τελικά. Αυτό που πάντα ήθελα!

Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ

Να μην σε αγγίζει τίποτα. Να μην σε επηρεάζει τίποτα. Και κανείς. Γιατί αυτά πάνε μαζί, ξέρεις. Λοιπόν, τέλεια. Άρα το κρατάμε. Για πάντα. Μακάρι να 'ναι για πάντα. Το ιδανικό θα ήταν. Ε;

* * *

Έκλεισα 12ωρο στη δουλειά. Θεέ μου. Πώς αντέχει ο κόσμος που το κάνει συνέχεια; Εγώ μόνο Σάββατα. Ποτέ δεν μου άρεσε το Σάββατο ούτως ή άλλως. Πλέον ξεχνάω ότι υπάρχει.

Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Κυριακή, λέει το ημερολόγιο μου. Αυτό βλέπω τουλάχιστον.

Στο αμάξι γυρνώντας συνειδητοποίησα ότι χαμογελούσα όταν με ρώτησαν..

-Τί;

-Τί τί;

-Γιατί γελάς;

-Δεν γελάω.

-Ναι αλλά χαμογελάς, άρα είσαι ένα τσακ πριν.

-Αλήθεια; (και τώρα περισσότερο)

Ήμουν τόσο κουρασμένη και τόσο ξεκούραστη ταυτοχρόνως. Πόσο ευεργετικό τελικά το να μην έχεις ελεύθερο χρόνο. Εννοώ να μην έχεις πια γιατί τον έχεις υπερ-καλύψει ήδη. Είναι μια ιδανική πραγματικότητα. Όσο ιδανική μπορεί να είναι μια πραγματικότητα τελοσπάντων. Και περνάνε οι ώρες και οι μέρες, και βγαίνεις λίγο, από 'δω λίγο από 'κει. Βλέπεις ανθρώπους σου - ή και όχι τόσο "σου"- κάνεις πράγματα, δοκιμάζεις το καινούριο, παίρνεις μια γεύση απ'το πριν, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα τσιγάρο, ένα βλέμμα, μια λέξη, ένα τηλέφωνο, ένα γράμμα. Τα αγαπώ τα γράμματα. Σου έχω πει πόσο τα αγαπώ τα γράμματα; Και μετά γυρίζεις σπίτι. Ή και όχι. Πας για ένα ποτό - ή δύο. Μετά όμως κοιμάσαι. Και πιο μετά..πρωί. Φως. Ευεργετικό φως. Σου έχω πει πόσο με μαγεύει πλέον το φως της ημέρας; Η μέρα η ίδια; Πολύ. Αν και παράπονο δεν έχω, πλέον ξυπνάω μόνο μία φορά μες το βράδυ. Εκτός από χθες. Χθες δεν κοιμήθηκα, γι'αυτό. Δεν μετράει το χθες. Πότε μέτρησε άλλωστε..

Γιατί όπως σου έλεγα είναι εκείνες οι λίγες ώρες που μένουνε κενές, που είναι αρκετές για να καταλάβεις τί σου λείπει. Ποιός σου λείπει, ποιόν χρειάζεσαι να δεις, ποιόν ζητάει ο οργανισμός σου. Τότε που κάνεις αυτό που θες και πρέπει για να ηρεμήσεις. Είναι οι λίγες αυτές στιγμές που εγώ τις λέω ζωή αληθινή. Κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αποκαλύπτονται τα πιο βαθιά θέλω και οι μεγαλύτερές μας ανάγκες. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές η ζυγαριά γέρνει προς την "αφθαρσία". Είναι το σημείο που πλέον δεν χρειαζόμαστε ωτοασπίδες. Είναι το δεν-με-αγγιζει-τιποτα-πλεον σημείο. Και αυτό το σημείο δεν είναι καλό. Γιατί εκεί σταματάς. Δεν είναι ότι δεν ακούς. Είναι ότι παύεις να λειτουργείς. Παύεις να ζεις. Αναπνέεις αλήθεια; Αναπνέεις εντάξει σε βλέπω. Εγώ σε βλέπω, εσύ; Μ'ακούς; Σου μιλάω! Σκατά.. Καταλήξαμε να μην ακούμε ο ένας τον άλλον. Και να σκεφτείς ότι είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Νόμιζα ήταν υπερδύναμη. Μα ξαφνικά νιώθω μία ανάγκη εντονότερη από ποτέ. Αυτή της ζωής αληθινής. Πού χάθηκε;

Κάνε να μην.

Σε παρακαλώ.

*Πάντως αν ποτέ σου πουν "να μια υπερδύναμη, διάλεξε, τί θες να είναι;" Μην μειώσεις καμια αίσθηση! Μην σου αφαιρέσεις καμία! Έτσι είναι η καταστροφή. Έρχεται από το πουθενά, χωρίς θόρυβο, και απλά διαλύει τα πάντα σε δευτερόλεπτα. Και χωρίς να το καταλάβεις καταλήγεις να ζεις μία ζωή υπό κατάρρευση.

Κανείς αγάπη μου δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση "Α. Να ένα τσουνάμι.."

Σαν να φαντάστηκα ότι πήρα τηλέφωνο μετά και είπα..

-Κοιμάσαι;

-Όχι μωρέ..νοβα.

-Πάλι τσόντα ρε;

(γέλια)

-Βαριέμαι να κοιμηθώ.

-Ε μίλα.

(1.30 ώρα μετά

και ενώ θα περνάει το καθιερωμένο αεροπλάνο των 12 από Αθήνα..)

-Άντε να κοιμηθούμε, να φτιάξουμε καμιά πραγματικότητα όπως της πρέπει.

-Καλό βράδυ Έρωτα (χαμογελάει)

-Βλάκα.

Καληνύχτα Κύριοι..

στο περίπου

2:26:00 π.μ.

Κάθισα στο τρένο σήμερα. Δεν μένω πλέον όρθια, όταν βρίσκω θέση, επιλέγω να κάθομαι. Νιώθω ότι ώρες-ώρες δεν εμπιστεύομαι τα πόδια μου. Δεν τις ρισκάρω αυτές τις ώρες, μπορεί να έρθουν οποτεδήποτε.

Εκκωφαντικός ο θόρυβος του τρένου πάνω στις ράγες. Αναρωτιέμαι αν πάντοτε με ενοχλούσε τόσο. Αν πάντοτε μ'ενοχλούσε το κάθε τι. Δεν μ'αφήνει να σκεφτώ. Να συ-σκεφτώ με τον εαυτό μου. Πού να 'ναι κι αυτός άραγε. Δεν προλαβαίνεις να ηρεμήσεις λίγο στην πρώτη στάση και κλείνουν οι πόρτες. Τραντάζεται όλο το βαγόνι. Όχι μόνο το δικό μας το ξέρω, και τα υπόλοιπα. Το φαντάζομαι. Αλλά εγώ νομίζω αυτό που είμαι περισσότερο από τ'άλλα.

Βρήκα λίγο χρόνο στον Ταύρο. Μέχρι το Μοναστηράκι υπάρχει άφθονος. Έτσι δείχνει. Σκέφτομαι. Τίποτα πολύ. Λίγα, μετρημένα πράγματα. Μια καταμέτρηση θα κάνω, 3-4 λεπτά μην ανησυχείς. Μέσα σ'ενα φθινόπωρο τι μπορεί να χάσεις.. έναν Άνθρωπο, τρία μεγάλα όνειρα, δυο συνήθειες και έναν εαυτό. Θα έπρεπε να τα ταξινομήσω θα μου έλεγε ο εαυτός μου. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να βρω τα κριτήρια. Άλλωστε έγιναν όλα ταυτοχρόνως. Αλλά κι αυτός χάθηκε οπότε δεν μου λέει κανείς τίποτα.
Μωρέ, χαθήκαμε.

Ίσως πρέπει να κατέβω Θησείο. Να περπατήσω λίγο, θα μου κάνει καλό. Μπα. Θα σκέφτομαι. Πρέπει να μιλήσω με κάποιον άμεσα. Να τον αφήσω να κάνει κουμάντο στο μυαλό μου για λίγο, για όσο περισσότερο και μετά κάποιον άλλον και μετά.. καλά βλέπουμε για μετά.
Η ανάγκη εκπέμπεται μάλλον..

"Τί διαβάζεις;"
"Δεν μπορώ."
"Δεν καταλαβαίνω.."
"Συγγνώμη. 'Η πρώτη λέξη', ωραίο βιβλίο, να το πάρεις."
Θησείο κατεβαίνω.

Κόσμο που έχει. Περίεργο. "Περίεργο", Σάββατο απόγευμα είναι τί περίμενες; "Τι περίμενες;" περίεργο, δεν μπορώ να σου πω τι περίμενα απ'όσα έγιναν. Τί ώρα πήγε; Κι ας αργήσω 10λεπτά δεν έγινε κάτι. Τί μένει άλλωστε; Τίποτα στο περίπου.

Αλήθεια τί θα γίνει με τον χρόνο; Γύρνα τον λίγο πίσω (ή περισσότερο). Άλλαξέ τα όλα. Άλλαξε κι εμένα μαζί. Δεν μπορείς το ξέρω. Εγώ το παλεύω στο κεφάλι μου μήνες τώρα. Ψάχνω να βρω τρόπο. Κάνω υπολογισμούς και φτιάχνω συναρτήσεις. Πιστεύω σε πράγματα ανορθόδοξα, σε ό,τι... σε μαγείες, μεταφυσικά φαινόμενα, παραψυχολογίες, στον Θεό.. σε σένα. Σε μένα όχι, ούτε να το σκέφτεσαι. Αυτό είναι απ'τα αδύνατα.

(Γέλια)

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα να κατεβαίνω απ'το λεωφορείο. Έδωσα το εισιτήριο σε μια κοπέλα που περίμενε στην στάση. Να της μιλήσω! Ήθελα να της μιλήσω, αλλά μπα.. χαμογέλασα λίγο. Ή τουλάχιστον έτσι σκέφτηκα. Κάθισα λίγο στην είσοδο. Στις σκάλες. Απόλυτη ησυχία και παγωνιά. Μπερδεύω το μέσα (μου) με το έξω. Περίμενα λίγο πιο πολύ απ'ότι συνήθως. Καίει το πρόσωπό μου πάλι. Σε πόση ώρα ξημερώνει άραγε;

Μακάρι να 'ταν καλοκαίρι αύριο, να ήμασταν 15, να βρισκόμασταν στην παραλία, να παίζαμε ρακέτες, βουτιές, παγωτά, φιλιά, γέλια, να μας τυφλώνει ο ήλιος.. να μαθαίναμε τον κόσμο απ'την καλή και τ'απογεύματα, να βλέπαμε ηλιοβασιλέματα.

Θα τα πούμε αυτά όταν έρθει ο καιρός. Τώρα ανεβαίνω.
Τα κλειδιά να βρω μόνο να τα 'χω έτοιμα..