tell Him today *

όλο το φεγγάρι λείπει

12:01:00 π.μ.

Ένα ολόκληρο φεγγάρι.
Αναρωτιέμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που έδωσα λίγη παραπάνω σημασία στο φεγγάρι. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Θυμάμαι μόνο τον εαυτό μου να λατρεύει με ευλάβεια τα αστέρια. Όλα όσα πιάνει το μάτι κλεφτά στον ουρανό της πόλης και άλλες τόσες χιλιάδες κι εκατομμύρια στην παραλία ανάμεσα σε άμμο, θάλασσα και ουρανό. Και κάθε φορά θυμάμαι, όταν έψαχνα το φεγγάρι αυτό απουσίαζε. Δεν το παρατηρούσα κάθε φορά, αλλά όταν ήθελα να το παρατηρήσω, θυμάμαι έλειπε.
Κάπως έτσι, σταμάτησα να ψάχνω το φεγγάρι.

Κάτι.
Σήμερα αλήθεια κάτι μ'έπιασε. Έμαθα ότι έχει πανσέληνο και δέθηκε κόμπος το στομάχι μου. Είπα "τελειώνω αυτές τις δέκα σελίδες και θα βγω έξω". Στην σελίδα 134 σηκώθηκα. "Ας δούμε τι Πανσέληνος είναι αυτή και φέτος.." αυτό είπα στην συγκάτοικό μου και βγήκα στο μπαλκόνι. "Φέτος".. γιατί φέτος; είχε τόσα ολόκληρα φεγγάρια ο χρόνος, γιατί απόψε; Και βγήκα, μα το φεγγάρι πάλι δεν ήταν πουθενά. Γιατί κάθε φορά που το ψάχνω λείπει; Σήμερα νιώθω ότι μου λείπει το φεγγάρι. Έχει πολλά σύννεφα. Κάνει και ψύχρα. Έχω βάλει την ζακέτα και το περιμένω. Δεν έχω σταυρώσει τα χέρια μου στο στήθος, δεν θέλω να προστατευτώ, θέλω απλώς απόψε να καθίσω στο μπαλκόνι, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να πιω λίγο κρασί και να δω το φεγγάρι. Ακόμα τίποτα. Έπιασα να σηκώσω τις τέντες μήπως βγει και το χάσω. Γιατί τρέμω; Πίνω μια γερή γουλιά κρασί και ανάβω το τσιγάρο. Το τρέμουλο άρχισε να γίνεται πιο ήπιο, ο κόμπος στο στομάχι μου άρχισε να χαλαρώνει και θα ορκιζόμουν ότι τα σύννεφα άρχισαν να γίνονται διαφανή!

Καπνίζεις πολύ.
Δεν είναι συχνό φαινόμενο, αλλά συμβαίνει. Ίσως μια φορά το δίμηνο. Κάποιες εποχές συμβαίνει λιγότερο συχνά, κάποιες άλλες περισσότερο. Δεν μπορώ όμως να απαντάω σε τέτοιες διαπιστώσεις. Αισθάνομαι άβολα. Τις τελευταίες μέρες κατάλαβα πως ωω ναι! υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από την βαρεμάρα. Είναι να αισθάνεσαι άβολα. Να νιώθεις άβολα με κάποιον, να νιώθεις άβολα με μία σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου χωρίς την άδειά σου, με μία κουβέντα που ακούς τυχαία ή με μία κτητική αντωνυμία που ακολουθεί ένα όνομα που θα ορκιζόσουν πως ήταν δικό σου. Μα τίποτα δεν είναι και λες, ας είναι κι έτσι, ποιος αγκαλιάζει ποιον αυτό το βράδυ, αλήθεια; Αυτό ας έχει σημασία. Και ο κόσμος όλο θέλει να ρωτάει κι όλο ξεχνάει να βάλει ερωτηματικά και κοίτα πόσο εύκολα γίνονται οι ερωτήσεις γεγονότα στο μυαλό. Και να τες οι ιστορίες που παίρνουν σάρκα και οστά. Πόσο χρόνο χρειάζεται ένα μυαλό να φτιάξει μια ιστορία; Δευτερόλεπτα. Σίγουρα λιγότερο από τον χρόνο που θα διαρκέσει μια κουβέντα με ερωτηματικά, τελείες και ένα φιλί για επιβεβαίωση.

Να μου μιλάς.
Και να με ρωτάς, και να μην περιμένεις απαντήσεις, να κάθεσαι εκεί με κάθε αισθητήριο όργανό σου σε επιφυλακή να μην χάσεις ούτε μία λέξη ούτε ένα βλέμμα ούτε μία κίνηση των χεριών μου. Γιατί αυτή είναι η πιο δύσκολη ιστορία να πιστέψεις. Αυτή που λέει ο ένας όταν ο άλλος τον ρωτάει. Κι αν είναι αλήθεια είσαι τυχερός, κι αν είναι ψέματα κάποια στιγμή θα ξέρεις ποια ήταν η αλήθεια. Αλλά είναι αυτό το απαράβατο δικαίωμα που έχει ο καθένας μωρέ στην εμπιστοσύνη του άλλου στα λόγια του.. Κι αν στερήσουμε ο ένας από τον άλλον κι αυτό τι νόημα θα έχουν οι λέξεις μετά; και τα βλέμματα; και τα φιλιά; Γιατί ξέρεις.. Όλα είναι ελπίδα. Η ελπίδα ότι αυτός που έχεις απέναντί σου λέει μια αλήθεια πιο αληθινή από κάθε εικόνα που έχεις δει κι από κάθε ήχο που έχει διαπεράσει τα τύμπανά σου. Αν δεν την έχεις αυτήν την ελπίδα καλύτερα να κάνεις δυο βήματα πίσω και να φύγεις..

Κάπως έτσι σήμερα έμεινα να ψάχνω ένα φεγγάρι ολόκληρο μέσα στα τόσα σύννεφα.

(μα αλήθεια θα ορκιζόμουν σε

όποιον με ρωτούσε, σήμερα από όλα τα βράδια του χρόνου

θα μπορούσα να μείνω όσο χρειαστεί να περιμένω το φεγγάρι να βγει και

θα το κοιτούσα σαν να μην το είχα δει να φωτίζει ποτέ μου)

Η Λιποθυμία των Λέξεων σε Πέντε Γραμμές, Μάνος Χατζηδάκις

3:54:00 μ.μ.

μ'ένα τσιγάρο στην Πειραιώς

7:53:00 μ.μ.

Περιμένοντας στην Πειραιώς μού είναι δύσκολο να ξεχάσω πόσο τον αγαπώ αυτόν τον δρόμο. Είναι μάλλον που ξεκινάς με θέα την Ακρόπολη. Αν είσαι τυχερός και το ραντεβού σου είναι εκεί γύρω στις 8 θα νιώσεις ότι κατοικείς στην ομορφότερη πόλη του κόσμου. Είναι και το λιμάνι που ενώνεται με το κέντρο..

Λένε ότι για να έρθει το λεωφορείο που περιμένεις αρκεί να ανάψεις ένα τσιγάρο.
Ανάβω λοιπόν ένα ελπίζοντας ότι ισχύουν καμιά φορά όσα λέγονται.
Απέναντι στο πάρκινκ δύο σκυλιά γαβγίζουν σε μηχανάκια και ΙΧ πάντα κατ'επιλογήν. Κοιτάζω την άνοδο περιμένοντας να βρω το "κατ'επιλογήν" ΙΧ. Είναι αστείο ορισμένες φορές πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένα υψηλό iq.

Ένας νεαρός με μηχανάκι μού χαμογέλασε περνώντας. Του ανταπέδωσα ψιθυρίζοντας "πρόσεχε, θα πέσεις". Ποιος νοιάστηκε για τα λόγια;
Έχω μαζί μου ένα κουτί με τυροπιτάκια και σε μία χαρτοπετσέτα φύλλα δυόσμου απ'την γλάστρα μας για τα ποτά. Είναι φρέσκος, αλλά η μυρωδιά του μέσα στις τόσες μυρωδιές στο κεφάλι μου χάνεται απαλά σαν να κόπηκε πριν μια βδομάδα.

Νιώθω αφάνταστα τυχερή όταν το shuffle αποφασίζει να μου θυμίσει τις 4 εποχές.
Η Άνοιξη. Πότε την ζήσαμε τελευταία φορά; Και πότε νιώσαμε αυτό το "για πάντα" που ορκίζεται ότι χαρίζει μες την ουτοπία του ένα Καλοκαίρι;
Το τσιγάρο τελειώνει γρήγορα. Ίσως έκανα λάθος στην δοσολογία του καπνού.
Κοιτάζω απέναντι στο κουβούκλιο ενός security. Το τζάμι είναι καθρέφτης, αλλά θα ορκιζόμουν ότι κοιτάζω τον άνθρωπο που είναι μέσα κατευθείαν στα μάτια.
Αναρωτιέμαι πόσο έντονο μπορεί να γίνει το βλέμμα του ενός όταν αμφιβάλλει αν ο άλλος τον κοιτάει πίσω.

Συνειδητοποιώ ότι κάνω μόλις 7 λεπτά να καπνίσω ένα τσιγάρο. Είναι περίεργο να συνειδητοποιείς ότι κάτι τελειώνει πιο γρήγορα απ'ότι περίμενες. Θέλω να πω, ξέρω πως περίεργο είναι και όταν αρχίζει κάτι χωρίς καλα-καλα να το καταλάβεις, απλώς σ'αυτήν την περίπτωση έχεις ολόκληρη συνέχεια να το συνειδητοποιήσεις.

Και είναι που το Φθινόπωρο πάντα το καταλαβαίνεις ότι ξεκινάει. Είναι η βαθιά ανάσα που παίρνεις στην αρχή του, σχεδόν μηχανικά, σαν να στοχεύεις σε βουτιά μεγαλύτερη από τις καλοκαιρινές. Σαν να έχεις σκοπό να κάτσεις στον βυθό σχεδόν αιώνια ή έστω μέχρι να βγάλεις άκρη και να ξεδιαλύνεις τι κρατάς από 'κει κάτω και τι αφήνεις πίσω.

Σταματάω τη μουσική. Το τσιγάρο τελείωσε μα το λεωφορείο δεν φάνηκε ακόμη. Ανοίγω την χαρτοπετσέτα, παίρνω δυο φύλλα δυόσμου και τρίβω τα δάχτυλά μου. Ενώ φέρνω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου συνειδητοποιώ πως για δες.. Είναι σαν να μην κάπνισα ποτέ! Ούτε που το κατάλαβα για πότε χάθηκε η μυρωδιά..

ανέφικτα, μωρό μου, πράγματα

11:19:00 μ.μ.

Νιώθοντας πως θέλω να σβήσω χίλια τσιγάρα σε χίλια διαφορετικά τασάκια, σε χίλιες διαφορετικές χρονικές στιγμές που θα ενώνονται σε μία και θα δίνουν άθροισμα ένα 24ωρο.
Δεν είναι το εφικτό που με ταλαιπωρεί, είναι το ανέφικτο. Είναι αυτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και τα παραλείψαμε. Συνήθως κάπως έτσι γίνεται.

Θα ορκιζόμουν ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν τελείωναν οι λέξεις. Εννοώ, οριστικά. Να μην είναι τίποτα πια. Να μην σημαίνουν τίποτα πια. Ούτε το τυπικό τους νόημα να μην έχουν. Να είναι απλώς ένας ακόμα θόρυβος της πόλης. Γιατί αυτό με κάνει κι αμφιβάλλω. Γιατί όχι τα σώματα; ή τα μάτια; Γιατί να μην είναι ποτέ αυτά αρκετά να γράψουν ιστορία; Γιατί πάντα ο τύπος υπερτερούσε της ουσίας; Ξέρω, αυτό κάνω. Δεν είπα κάτι αντίθετο από τα γνωστά. Απλώς δεν θέλω να το κάνω πια, θέλω τώρα να πω το "αντίθετο". Κι αν με ρωτούσες "τι θα ήθελες να κάνεις τώρα;", θα σου απαντούσα αμέσως με δυο ρήματα, 1. "κοιτάζω" και 2. "αγγίζω". Κι αν θέλω πάντα να ακούω ομιλίες, πάντα θα θέλω κι όλους αυτούς να σωπαίνουν και να μένουν με μάτια ορθάνοιχτα σαν γιγαντιαία ψάρια που ψάχνουν δεξιά κι αριστερά να διαγράψουν μια πορεία χωρίς να συναντά ποτέ το ένα το άλλο, χωρίς να διακρίνουν το βάθος ίσως. Ω θεε μου, τι ευτυχία θα ήταν! Ίσως, δεν γνωρίζω. Και να γνωρίζω άλλωστε τι νόημα έχει; δεν θα το βίωνα ποτέ. Το συναίσθημα του ανέφικτου μας κατακλύζει στο οτιδήποτε, το πιο ανώφελο, χαζό και ανούσιο σενάριο γίνεται εμμονή επειδή απλώς και μόνο παραμένει ανέφικτο, ουτοπικό κι ονειροπόλο. Και πάλι.. και τι μ'αυτό;

Τι θα μου ζητούσες αν απαιτούσα να μου ζητήσεις κάτι; Τι θα μπορούσες να πεις άραγε όταν δεν μπορείς να πεις ότι θες να μείνω μέχρι το επόμενο πρωί;

Χάσαμε τα πιο όμορφα μας ελαττώματα όταν σταματήσαμε να κοιτιόμαστε στα μάτια. Τα πιο όμορφα και πιο αθώα λάθη που θα κάναμε τώρα είναι βαρίδια καμωμένα μόνο για να μας μας τραβάνε στον πάτο. Έναν πάτο που ακόμα αμφιβάλλουμε αν υπάρχει. Κι εγώ σου λέω, μωρό μου, θα πέφτουμε δίχως μέτρο σε έναν πάτο που θα υπάρχει πάντα μα δεν θα τον αντικρίζουμε ποτέ. Θα πέφτουμε δίχως όριο. Γιατί αυτό μάθαμε να κάνουμε καλύτερα. Ξεχαστήκαμε στην πτώση και δεν πιανόμαστε πια από πουθενά. Ούτε μεταξύ μας. Μόνο πέφτουμε καπνίζοντας το τελευταίο μας τσιγάρο και πίνοντας μια ακόμη γουλιά από εκείνο το ποτό που πάντα θα υπάρχει στο κομοδίνο πλάι μας, λες και το χρειαζόμαστε περισσότερο από το χέρι ο ένας του άλλου. Και τι μας νοιάζουν διάολε όλα αυτά όταν ξέρουμε καλά ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα γίνουμε χίλια κομμάτια; μα δεν με ακούς καν.

1000

Για πόσο μπορείς να παγώσεις το ρήμα "σκέφτομαι".

Όσο διαρκεί το σεξ.

Όσο βρίσκεσαι στο βαθύτερο στάδιο του ύπνου, εκεί που απενεργοποιούνται τα πάντα.

Όσο βρίσκεσαι στον βυθό της θάλασσας, όσο διαρκεί ένα μακροβούτι.

(πόσο αλήθεια μπορεί να διαρκέσει ένα μακροβούτι;)

Όσο πονάς σωματικά.

Κι αν δεν ήξερα τι ήθελα να σκέφτομαι τότε δεν θα με ένοιαζε πόσο διαρκεί το σεξ, ένα τηλεφώνημα, ένας ύπνος ή ένα μακροβούτι. Θα έσπαγα το χέρι μου και θα μου αρκούσε ένας γύψος.

Κι ούτε ξέρω κι εγώ τι θα ζητούσα τώρα που νιώθω πως χάσαμε τα πάντα. Γιατί καμιά φορά τα πάντα γίνονται πιο τίποτα από το πιο αχόρταγο τίποτα του κόσμου όλου. Κι αν καμιά φορά αγγιχτούν κατά λάθος στο κρεβάτι τα ακροδάχτυλά μας μεταξύ τους, θα 'ναι λάθος ασυγχώρητο γιατί θα μας παγώνει το κενό περισσότερο κι από το πιο μεγάλο ποτάμι που πέφτει στα νερά που κολυμπήσαμε φέτος το καλοκαίρι το βράδυ μιας Τετάρτης.

Θέλω πριν φύγει ο Αύγουστος να κομματιάσω αυτό το καλοκαίρι σε χίλια κομμάτια. Αναρωτιέμαι ακόμα με το μαχαίρι στα χέρια αν βγαίνουν οι στιγμές σε ένα τέτοιο νούμερο..

Τα πάθη της βροχής, Κική Δημουλά

1:46:00 μ.μ.

Costa Magica

9:50:00 μ.μ.

Φεύγει το Costa Magica!

Και τι σε νοιάζει; Δεν με νοιάζει. Δηλαδή δεν ξέρω.. ίσως και να με νοιάζει. Αλλά και να με νοιάζει εσένα τι σε νοιάζει αν με νοιάζει ή όχι; Όπως και να χει δεν έχει να κάνει με σένα. Ή μήπως έχει; Όχι δεν έχει. Είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι διαφορετικό και ανεξάρτητο. Το ρυμουλκούν έξω απ'το λιμάνι. Καταλαβαίνεις τώρα τι εννοώ; Δεν φεύγει απλώς. Το ρυμουλκούν. Βλέπεις; Οι άνθρωποι ίσα που φαίνονται. Είναι μικροί και αυτό σαν ενωμένες τεράστιες πολυκατοικίες τους φιλοξενεί στις ταράτσες του. Έχει σχεδόν καλύψει όλο το οπτικό μου πεδίο. Είναι περίεργο να μην έχεις εναλλακτικές στο που να κοιτάξεις. Δηλαδή βλέπω μόνο αυτό. Μόνο. Ευτυχώς, λέω, κινείται. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, ησυχάστε!

Αν θα μπορούσα να κινηθώ εγώ; Φυσικά και θα μπορούσα, τι ανοησίες είναι αυτές! Απλώς.. Δεν ξέρω. Δεν είναι η ώρα τώρα. Εγώ απλώς κάθομαι. Ήρθα και κάθομαι, για λίγο.
Προχωράει, και το φουγάρο του κοντεύει να κρύψει τον ήλιο. Ίσως αν στρίψω λίγο το σώμα μου αριστερά.. Καλύτερα τώρα. Αναρωτιέμαι πώς κανένας τους δεν έχει δελεαστεί ακόμη να πέσει στη θάλασσα. Να κάνει αυτήν την συναρπαστική βουτιά. Ποιος δεν θα ήθελε να δοκιμάσει να πέσει από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας χωρίς να σκοτωθεί; Μη το λες.. Δεν νομίζω να πάθαινα κάτι. Εσένα τι σε νοιάζει άλλωστε;
Για δες! Δες! Έκρυψε τον ήλιο! Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Βγάζεις τα γυαλιά και συνειδητοποιείς ότι θέλεις τον ήλιο πάλι. Μα τί θα γίνει μ'αυτό το πλοίο;

Ας φύγει.

Φεύγει.

Το πλοίο πάνω γράφει "τζένοβα". Δεν με νοιάζει τι γράφει. Με νοιάζει που φεύγει χωρίς να κάνει κάτι. Οτιδήποτε! Εννοώ. Φεύγει; Έτσι απλά; Καλά δεν με νοιάζει, στο ξανά είπα. Απλώς να, σκεφτόμουν.. Ούτε ένας άνθρωπος δεν βούτηξε. Ούτε ένας άνθρωπος δεν σήκωσε το χέρι του να μας δείξει κάτι. Οτιδήποτε. Και ωω! πόσοι άνθρωποι κρέμονταν απ'αυτό το πλοίο. Μπορεί να λες, είναι βρόμικα τα νερά. Και μπορεί όντως να είναι, αλλά δες μια στιγμή ανθρώπους να πηδούν στην θάλασσα και να γελάνε. Σταμάτα, δεν παθαίνουν τίποτα. Ησύχασε πια!
Δεν είναι αδιαφορία. Μην το λες. Καμιά φορά με ενδιαφέρει περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε.

Γιατί στο διάολο νοιάζεσαι γι'αυτό το πλοίο ρε γαμώτο; Εγώ; Δεν νοιάζομαι. Εγώ ήρθα απλώς να κάνω μια βόλτα στο λιμάνι κι εκείνο έτυχε να φεύγει. Δεν συναντηθήκαμε για ώρα. Μην ανησυχείς αυτό ήταν..

Έφυγε.

Ο ήλιος καίει, και είναι τέλη Αυγούστου.
Το λιμάνι θα φαντάζει πάντα υπέροχο, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να το κολυμπήσω ποτέ μου. Αρκεί που κάποιες μέρες θα ξέρω ότι μες την τρέλα της ζέστης, θα το θέλω περισσότερο απ'οτιδήποτε.

φεγγάρι με ήλιο

1:53:00 π.μ.

τσίρκο γρανίτα και νερό

2:20:00 π.μ.

Έχω να γράψω ένα κείμενο για το φεστιβάλ. Ένα κείμενο "χωρίς πίεση χωρίς υποχρέωση". Μα γιατί μου φαίνονται όλα υποχρέωση τελευταία; Αλλά αυτό θέλω να το κάνω.

Είχε κόσμο, πήραμε γρανίτα λεμόνι και είδαμε μια ταινία με τσίρκο. Δεν μου αρέσει το τσίρκο. Η ταινία μου άρεσε. Κάποια παιδιά έπαιζαν μουσική. Μετά φύγαμε και πήγαμε να πιούμε κάτι. Εγώ ήπια μια λεμονάδα. Με πάγο. Η κοπέλα που σέρβιρε ήταν πολύ ευγενική και μας έφερνε συνέχεια νερό. Μου αρέσει πολύ το νερό. Δεν έχει γεύση, αλλά εμένα μου αρέσει. Μετά πήγαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε σπίτι μας. Εγώ νύσταζα πολύ. Έπλυνα τα δόντια μου, ήπια ένα ποτήρι νερό, έκανα τσίσα μου και ξάπλωσα. Κοιμήθηκα αμέσως.

Το Τσίρκο
Θυμάμαι το τσίρκο. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν μ'αρέσει το τσίρκο. Δεν είναι τόσο το θέμα με τα ζώα ή τα ζωγραφισμένα χαμόγελα των κλόουν. Ή μήπως είναι; Δεν νομίζω. Νομίζω είναι κάτι γενικότερο. Μικρή με θυμάμαι να λέω στον πατέρα μου πόσο θέλω να πάμε με την αδερφή μου στο τσίρκο Μεντράνο που είχε έρθει στην Αθήνα. Οι κολώνες στο ποτάμι ήταν γεμάτες από αφίσες του. Θυμάμαι την τίγρη στην αφίσα. Μία αφίσα φούξια με κόκκινο. Αυτά θυμάμαι. Μπράβο, είναι αρκετά.
(-Τι έφαγες χθες για πρωινό; -Καφέ με μπισκότα; Όχι.. γάλα τότε. Όχι.. δεν θυμάμαι. Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι παράτα με!)
Δεν μπορώ να εξακριβώσω αν πήγαμε τελικά ή όχι γιατί δεν θυμάται κανείς μας. Όμως κάποια χρόνια αργότερα πήγα, θυμάμαι, με τον θείο μου και την ξαδέρφη μου σ'ένα τσίρκο λίγο έξω απ'την Αττική. Δεν είχε πολύ κόσμο. Εγώ παρακολουθούσα τον θείο μου που τον έπαιρνε ο ύπνος, ροχάλιζε, του τρέχανε και λίγο τα σάλια και πότε πότε ξυπνούσε τρομαγμένος και χειροκροτούσε.
Ε, και γελούσα μ'αυτό.
Δεν θυμάμαι να παρακολουθώ κάτι άλλο. Δεν αγαπούσα βέβαια ποτέ ιδιαίτερα τον θείο μου. Μου περνούσε αδιάφορος όπως και όλοι μας σ'εκείνον. Δεν αγαπούσα ούτε το τσίρκο καθώς φάνηκε. Καλά ταιριασμένα.

Η Γρανίτα
Πρώτη φορά γρανίτα δοκίμασα στα εντατικά θερινά μαθήματα Αγγλικών που κάναμε με την Β. στο φροντιστήριο της γειτονιάς. Απέναντι ακριβώς ήταν ένα ψιλικατζίδικο. Το αγαπούσα αυτό το ψιλικατζίδικο. Έκλεισε βέβαια πια.
Πήρα πορτοκάλι. Δύο γεύσεις είχε, πορτοκάλι και φράουλα. Απέφευγα συστηματικά τη φράουλα. Μου περνούσε παγερά αδιάφορη και γευστικώς και χρωματικώς. Αρκετά χρόνια μετά έμαθα ότι έχω αλλεργία. Η γρανίτα ήταν υπέροχη. Από εκείνη τη μέρα παίρναμε σχεδόν κάθε φορά στο διάλειμμα.
Άργησα πολύ να μάθω ότι η γρανίτα πωλείται και σε μορφή ροφήματος. Δεν έχω πάρει πολλές φορές μέχρι σήμερα. Προχθές ήταν μία από αυτές τις όχι-πολλές φορές. Πήρα λεμόνι. Δεν ήταν πολύ καλή. Ένιωθα ότι αν μπορούσα να ρουφήξω δυνατά θα ρουφούσα όλο το χρώμα και θα έμενε μόνο ο λευκός επιμελημένα τριμμένος πάγος - ο πάγος όταν είναι τριμμένη μάζα είναι λευκός, εγώ τον βλέπω, δεν είναι διαφανής.
Μετά πήρα λεμονάδα.
Έχω τόση αδυναμία στο λεμόνι; Αυτό πάλι από πότε; Μικρή μπορώ να θυμηθώ καθαρά ότι μια φορά τρώγοντας μπιφτέκι είχα καταπιεί ένα κουκούτσι από λεμόνι και πήγα να πνιγώ - μια άλλη φορά (φέτος) πήγα να πνιγώ με ψαροκόκαλο, άσχημος θάνατος ο πνιγμός δεν θα τον επέλεγα.
Τι έλεγα; Α ναι. Και πήρα λεμονάδα. Ήταν ωραία. Είχε και αρκετό πάγο.
Τι κρίμα που έχει τόσο άσχημο χρώμα.

Ο Κινηματογράφος
Ο βουβός κινηματογράφος είναι βουβός. Αλλά προχθές ήταν βουβός με τραγούδια. Τα παιδιά που έπαιζαν μουσική ήταν εκπληκτικά. Εντάξει "εκπληκτικά" δεν ξέρω αν ήταν όντως, αλλά έπαιζαν καλά. Γιατί ενθουσιάστηκα άραγε τόσο; Νομίζω μου άρεσε κάπως ο ντράμερ. Ιδανικά θα ήθελα να βγαίνω με μπασίστα. Έχει ωραίο ήχο το μπάσο. Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που παίζουν μουσική; Δεν είναι ότι τους ερωτεύεσαι πιο εύκολα.. Είναι μάλλον ότι τους γουστάρεις περισσότερο. "Γουστάρω" αυτό είναι όντως το κατάλληλο ρήμα. Μπράβο, το βρήκα.
Παίξε μου το αγαπημένο σου κομμάτι..

Το Νερό
Εκείνο το βράδυ ήπια πολύ νερό. Λένε πως δεν έχει γεύση, μα εμένα μου αρέσει. Κι αφού μου αρέσει σημαίνει ότι το γεύομαι.
Εγώ.
Αρκεί αυτό το "αφού Εγώ" κάποιες φορές για να μείνεις κάπου.
Ήπια κοντά 5 ποτήρια εκείνο το βράδυ. Έφταιγε και η κοπέλα που μας γέμιζε συνέχεια τα ποτήρια. Μας χαμογελούσε και μας ζητούσε συγγνώμη κάθε φορά που ερχόταν ενώ μιλούσαμε. Η ευγένεια είναι κάτι σαν ασανσέρ. Είναι αυτό το *τσακ* που μπορεί να σε οδηγήσει από την είσοδο της πολυκατοικίας στην ταράτσα που βλέπει την Ακρόπολη χωρίς καν να πληρώσεις εισιτήριο.

Έπλυνα τα δόντια μου.
Τελειώνω το μπουκαλάκι με το νερό μου και πάω να ξαπλώσω. Δεν θέλω να πάω να κατουρήσω. Λογικά θα σηκωθώ κατά τις 5.
Εντάξει, δεν πειράζει. Θα βγω και λίγο στο μπαλκόνι.
Έχει αεράκι απόψε. Κρίμα να πάει χαμένο τέτοιο ωραίο δροσερό ξημέρωμα.

(Γιατί δεν νυστάζεις γαμώτο σου; Κοιμήσου!)

( ή μπορείς και να βάλεις την μπλούζα των Ramones και να ακούσεις Ramones με τα ακουστικά και να χοροπηδάς ήσυχα πάνω στο κρεβάτι. Αλήθεια γιατί δεν το είχες κάνει μέχρι σήμερα;)

κομματιάζονται τα κομμάτια αγάπη μου;

4:21:00 π.μ.

Αρκεί να δεις τον έρωτα του άλλου στα μάτια του για σένα για να καταλάβεις για ποιο πράγμα ξενυχτάς.
Ακούγοντας όλα αυτά που θα ήθελες να πεις εσύ, κάνοντας όλες εκείνες τις κινήσεις που εσύ θα ήθελες να έχεις κάνει, κοιτάζοντας ακριβώς όπως εσύ θα ήθελες να έχεις κοιτάξει. Τρομάζεις με τις λέξεις και πολλές φορές σε εντυπωσιάζει το πόσο ίδια θα τις χρησιμοποιούσες. Ίσως ο χρόνος και ο τόπος να ήταν διαφορετικός, αλλά ίσως πάλι και να ήταν ο ιδανικός. Και να πιάνεις τον εαυτό σου να μελετάει τις κινήσεις του ανθρώπου που είναι απέναντί σου, καπνίζοντας μεθοδικά το τελευταίο τσιγάρο σου μαζί του, και να συνειδητοποιείς το μέγεθος της ειρωνείας όσο η ώρα περνάει από τους δείκτες του ρολογιού σου. Γιατί τι κρίμα να μην κινούνται όλοι οι δείκτες με την ίδια φορά στα μυαλά δύο ανθρώπων. Μα το μεγαλύτερο κρίμα απ'όλα είναι το ρολόι το ίδιο. Πως δεν σταματάει και δεν σταματιέται. Πως κι αν σπάσει ακόμα συνεχίζει να μετρά.

Δεν μπορείς να πονέσεις παρά μόνο για ό,τι ξέρεις. Αν αυτό καταφερθεί τότε γινόμαστε σχεδόν ατρόμητοι.
Και είναι ειρωνικό, ίσως το πιο ειρωνικό πράγμα που μπορεί να συμβεί να μην ερωτεύεσαι τον άνθρωπο που σ'έχει ερωτευθεί, μα στάσου.. Είσαι ίσως ήδη ερωτευμένος. Μπορεί κάποιος να ερωτευτεί διπλά; Μπορεί. Μπορεί διπλά και τριπλά και τετραπλά και δέκα φορές και εκατό ακόμα. Αρκεί να ερωτευτεί τον ίδιο άνθρωπο. Κι αν το καταφέρει τότε αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου. Μα πώς μπορεί; Μπορεί να ξεχωρίσει εκείνον από το φιλί. Γιατί ένα φιλί μπορεί να σε ρίξει από το ρετιρέ στα πιο ανήλιαγα υπόγεια και από τα μπουντρούμια να σε ανεβάσει στο ψηλότερο σημείο της πόλης για να δεις την Αθήνα όπως δεν την είχες ξανά δει ποτέ σου. Κι όταν πλαγιάζεις με έναν άνθρωπο αυτό να σκέφτεσαι, αν μπορείς να τον ερωτευτείς κι απόψε κι αύριο το πρωί και το μεσημέρι όταν θα λείπει. Να το σκεφτείς και να προσέξεις μήπως λογικευτείς. Γιατί με το μυαλό ερωτεύονται οι άνθρωποι για πάντα. Κι όταν έχεις λογική και βρει το μυαλό σου τι του λείπει τότε ψάξ'το σαν να είναι το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου αυτό που λείπει.

Και να θες να συναντήσεις έναν άνθρωπο με όλο σου το είναι και το είναι να μην είναι αρκετό.
Γιατί δεν έχει σημασία το να θέλεις να είσαι μπροστά στον άλλον. Σκεφτόμουν πολλές φορές τι διαλόγους θα έκανα αν βρισκόσουν μπροστά μου. Σκεφτόμουν ίσως να έγραφα το ιδανικό σενάριο, το σενάριο δεύτερης διαλογής και μετά εκείνο της τρίτης το λιγότερο επικρατές. Και σκεφτόμουν πάντα κάθε "και" κάθε τελεία ή παύση μου, και τις δικές σου ανάσες ακόμη θα υπολόγιζα, θα προσπαθούσα δηλαδή, για να μπορώ να κρατήσω έναν ρυθμό στα λόγια μου και τις σιωπές μου. Μόνο που δεν υπολόγιζα τα πόδια μου. Γιατί τα γόνατά μου πολλές φορές με πρόδωσαν όταν έπρεπε να τρέξω. Θυμάμαι τότε που έστριψα στο στενό και έπεσα επάνω σου μετά από χρόνια. Δεν χρειάστηκε να ανεβάσω το κεφάλι μου. Έμεινα να κοιτάζω στα πόδια σου και το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να μας φανταστώ να περπατάμε μαζί την Αθήνα, ενώ η ζέστη μας έκανε να γελάμε ιδρωμένοι, να μην αντέχουμε άλλο και να γλιστράμε ο ένας από τα χέρια του άλλου.

Τα κομμάτια μας είναι πιο κομματιασμένα κι από εμάς τους ίδιους, έτσι βλέπω ώρες-ώρες.
Σου λείπει ένας άνθρωπος. Θέλεις να τον δεις, να τον αγκαλιάσεις να του δοθείς ολοκληρωτικά για ώρες και να μείνεις παγωμένος μαζί του ακόμα και σε ένα τραπέζι κοιτάζοντάς τον να διαβάζει εφημερίδα και να πίνει τον καφέ του. Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή σκέφτεσαι πόσο μπορεί να σου λείπει η ασφάλεια που ένιωθες με τον άνθρωπο που πλέον δεν θες να ξανα δεις στα μάτια σου και εύχεσαι να μην είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο σου. Και σου λείπει αυτό. Αλλά και το βλέμμα της πρώτης στιγμής έλξης με τον άνθρωπο που σε έμαθε τι σημαίνει να ηρεμείς κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια του άλλου. Και τότε σου λείπει κάτι ακόμα. Και ξαφνικά είσαι τόσα κομμάτια που χωρίζεσαι στα δέκα στα είκοσι και προσπαθείς απεγνωσμένα να βάλεις τα κομμάτια σε μια σειρά σαν σε παζλ χωρίς εικόνα. Και με την ελπίδα να καταλάβεις τι θα δείξει το παζλ, ποια θα είναι η ετυμηγορία, συνεχίζεις να τα τοποθετείς, ενώ τα κομμάτια πολλαπλασιάζονται επί δύο επί έξι επί οχτώ.. και μένεις να απορείς και να φωνάζεις "αν όχι έτσι, τότε πώς;;" .

Εγώ θα σου μιλήσω με ειλικρίνεια.. Ένα φιλί λείπει. Ένα φιλί, να μας πάει από τα σκατά στο ρετιρέ και να δούμε έστω για λίγα λεπτά την πόλη φωτισμένη σαν να ήτανε Χριστούγεννα.