tell Him today *

Το ημερολόγιο μιας παλιμπαιδούλας. Γύρος 2ος

6:28:00 μ.μ.

..είχες γενέθλια στις 31 Αυγούστου και όχι μόνο δεν ήμουν εκεί να τα γιορτάσουμε όλ τουγκέδερ, αλλά δεν σου πήρα και τίποτα.. ούτε ένα λουλούδι. Δεν είσαι απ’ τους ανθρώπους που λένε «δεν πειράζει» και πολύ μ’ αρέσει αυτό!.. γιατί όντως πειράζει.. ΜΕ πειράζει. Από μικρή σε θυμάμαι που πάντα γελούσες δυνατά, μιλούσες δυνατά.. πολύ σπάνια σε θυμάμαι να μην γελάς.

Η γιαγιά τότε με το Αλτζχάιμερ μ’ έλεγε Ελένη..

«Όχι γιαγιά.. δεν είμαι η Ελένη..»

..αγανάκτηση.. τις πρώτες φορές.. μετά μ’ άρεσε να την βλέπω να μου συμπεριφέρεται σαν να ‘μουν κόρη της. Άααλλες εποχές.. ταξίδευα χρόνια πίσω! Καλά εντάξει ξέρω δεν είσαι τόσο μεγάλη, για τα δικά μου στάνταρντς δόου δεν είσαι και πιπίνι… περίεργο βέβαια γιατί φέρεσαι πολλές φορές σαν νιάτο. Όχι όχι υπερβολικά.. ζεις βασικά. Γελάς, μιλάς στο ‘γουατς απ’ με τις φίλες σου, βρίζεις και που και που (ναι, σε ακούω!) πάτε στις συναυλίες της Αλεξίου (έτσι φεύγουν τα 45^άρια αβέρτα!) και πάλι όμως πολύ σε χαίρομαι..

Και τώρα που αναφέρθηκα στις φίλες σου ξέρεις τι θυμήθηκα; Μία ξεχασμένη φωτογραφία που είχα πάρει μαζί μου στην Θεσσαλονίκη στις αρχές… (κάνε σκρόουλ εσύ να τη δεις την έχω λίιγο πιο κάτω)

Εγώ μ’ ένα μπουκέτο λέλουδα στο χέρι, με παντούφλες παζαρέξ της Βέτας και πορτοκαλί έντονη μπλούζα – φόρεμα για μένα- κολιέ και σκουλαρίκια επιβάλλονταν, ήταν τ’ αγαπημένα μου. Είχα και το μαλλί κοντό πολλή ροκιά η δικιά σου (επιρροές του πατέρα εμφανείς ήταν αυτές) και κορδελάκι σαν άλλος Ηνίοχος στο μέτωπο.

Ρε ήσασταν τρελές! Τι μου κάνατε;;

..Βλέπω ξανά την φωτογραφία.. ποζάρω με τρέλα στον φακό μιλάμε. Πώπω, πόσα συναισθήματα μου ήρθαν φευγαλέα τώρα στο μυαλό! Και μου ‘ρθαν και τα παπούτσια της Βέτας.. πόσα παπούτσια Θεέ μου! Όλα νούμερο 36! Έπλεε φυσικά το πόδι μου τότε..(ειρωνεία.. τώρα όταν βλέπω τα 36^άριαπεταμένα στις εκπτώσεις καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που πέρασα το 37!) Γέλια που θα κάνατε κι εσείς με το ψώνιο μου, ε; Φαινόταν ότι θα τα ‘χα ψηλά τα «Μυστικά της Ντουλάπας» από τότε.. Τα «Μυστικά» τα δικά μου ωστόσο τα κράταγα μυστικά για πολύ καιρό, το αιώνιο παράπονό σου! Τα τελευταία χρόνια κάατι κάνουμε, σε πάω και για κάνα καφέ, δεν έχεις παράπονο! Μην αυταπατάσαι όμως.. ούτε τα μισά απ’ αυτά που συμβαίνουν μέσα μου δεν ξέρεις.. θα μου πεις εδώ δεν τα ξέρω εγώ καλά-καλά ακόμα.. δεν πειράζει.. εν καιρώ..

ΩΧ, μου βάζατε και ρουζ; ..έτσι εξηγείται το ότι δεν βάζω ποτέ ρουζ.. ψυχικό τραύμα.. Άντε, ίσως σήμερα κάνω μία εξαίρεση και βάλω.. έτσι, για να νιώσω πάλι «διαφορετικά» ..ξέρεις τι; Θα σε πάρω και τηλέφωνο πρώτη…

«Έλα μαμά.. να σου πω… τι λες να βάλω σήμερα;… όχι, δεν κάνει πολλή ψύχρα..»

Το ημερολόγιο μιας παλιμπαιδούλας. Γύρος 1ος

11:18:00 μ.μ.

..Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό που πάντα κουβαλούσαμε μια μικρή τηλεόραση. Δεν είχαμε κεραία στο σπίτι, ήταν πολύ παλιό. Ο πάτερ φαμίλιας μεριμνούσε ΚΑΙ γι' αυτό.. μια μίνι κεραία -παίζει μεγαλύτερη από την ίδια την τηλεόραση ωστόσο- κοσμούσε πάντα το πάνω δωμάτιο..

"Θα τα πιάνουμε όλα φέτος.. θα έχει βελτιωθεί το σήμα!!"..

Το σήμα φυσικά, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να γυρίζει πριν τις 5 (απόγευμα και πρωί), δεν βελτιωνόταν.. Δεσμώτες λοιπόν κι εμείς, σαν άλλος Προμυθέας... στην κρατική τηλεόραση: ΕΤ1-ΕΤ2 (τότε).

Τότε μην νομίζεις.. κυρίως ειδήσεις έδειχνε άντε και κάνα ντοκιμαντέρ για την μελισσούλα και τον μελισσούλο, τον ελέφαντα και την ελεφαντίτσα.. τέτοια.. βαρετά για μας.. (τώρα, σε σχέση με όλα τα άλλα κανάλια.. παίζει και να με καθήλωναν!..όχι σοβαρά...ο ελέφαντας πώς την καταφέρνει την κυρά του;;.. τί εννοείς έχει και προβοσκίδα;;;;... ΝΟΓΟΥΕΙΙ...άστο αυτό)

..και το μεσημέρι ψήναμε τις τσιπούρες που έπιανε ο μπαμπάς...

"Αδερφή θυμάσαι;;"

....τί ωραία ήταν.. ξέγνοιαστα χρόνια.. αλανιάρες τσιπούρες.. λάδολέμονο.. (πεινάω και έχω μόνο ΤΟΣΤ οπότε άστο και αυτό)

Έτσι με τ' αλάτια πέφταμε στα κρεβάτια μας..

"Πώπω ρε μαμά... τί φωνάζεις πάλι; αφού θα πάμε και τ' απόγευμα!"

..μπάνια... μπάνια, μπάνια, μπάνια και παγωτά και γέλια πολλά! και μαξιλαροπόλεμος.. και ξυλιές στον κώλο.. βαριόταν η μάνα μου, μας έριχνε μία στην κάθε μία τυπικά και ξάπλωνε.

Ανοίγει η τηλεόραση..

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: "Σκάστε αρχίζουν 'Ατίθασα Νιάτα'-'Τόλμη και Γοητεία' "

..Ένα απ' τα δύο παίζεται ακόμα θαρρώ... παπαα....κατάντια φίλε μου! Οι μισοί θα 'χουνε πεθάνει, οι άλλοι μισοί θα 'χουν Αλτζχάιμερ.. Αλλά κι αυτό δεν μας πείραζε.. την μάνα στο δεκάλεπτο την έβλεπες να ονειρεύεται σαν τον Ντι Κάπριο.. εμείς πάλι κώλο δεν βάζαμε κάτω.. ΕΤ1 >>ΕΤ2 κι όλο "ψου-ψου-ψου" που 'λεγε κι εκείνη! ..και τότε μία μονάχα φωνή μας ηρεμούσε.. (ποιού πατέρα καλέ; αυτός είχε ήδη φύγει για ψαροντούφεκο!! ..μεσημεράκι η καλύτερη ώρα σου λέει!)

Η γυναίκα είδωλο, η προσωποποίηση της Ευρώπης.. η Κυρία των Τιμών (χαμηλών κυρίως..) .........Δάφνη Μπόκοτα.

Σοκαρίστηκες;; ..βάλε το βίντεο να παίζει και θα θυμηθείς.. Ήταν εκείνη η ώρα.. 3-4 το μεσημέρι που ξεκινούσαν τα "Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα".

"Όλοι μέσα στην πισίνα." "Ο γρηγορότερος κερδίζει" σου λέει.. ο οποίος ΠΟΤΕ δεν ήταν ο Έλληνας.. "Η δικιά μας η ομάδα έχει κάποιο πρόβλημα".. ααα.. από τότε στην Ελλάδα αυτήν την δικαιολογία είχαμε για το πόσο πίσω είμαστε σε σχέση με τις "εκτός συνόρων" ομάδες..

"Ααα ένα παπούτσι επιπλέει!" ...και ναι Κυριές κ Κύριοι.. ο λόγος της αποτυχίας βρέθηκε.. 'Ενα Παπούτσι.. Το Παπούτσι.. του Κώστα απ' ό,τι κατάλαβα... τη μία ένα παπούτσι, την άλλη ένα καλσόν, την τρίτη το σουτιέν μιανής, το ξέραμε κι ας ήμασταν μικρά ότι δεν επρόκειτο να κερδίσουμε ΠΟΤΕ! .. ..αλλά είχε πλάκα! Τότε όντως είχε σημασία η προσπάθεια... λίγο η πλύση εγκεφάλου της Μπόκοτα ("Δεν πειράζει" "Μπράβο Ελλάδα" "Μπράβο παιδιά!" και τέτοια, η ίδια κασέτα που έπαιζε και σε Ρουβά-Ρακιτζή σε Γιοροβίζιον) λίγο η συμπαράσταση της μάνας μετά το 12.345ο επεισόδιο των "Ατίθασων Νιάτων".. το πιστεύαμε.

Και ξέρεις, μου λείπει αυτή η τρέλα.. ρεζίλι γινόντανε φίλε μου τα παιδία!! Θυμάσαι τί τους ντύνανε; μία κότες, μία γουρούνια, μία ο Ε.Τ ο εξωγήινος.. αλλά ένα πράγμα μου έχει μείνει περισσότερο απ' όλα.. το γέλιο τους. Και το δικό μας. Κι η μαμά γελούσε..εκεί που μισοξύπναγε να μας πει γιατί αλλάξαμε κανάλι!

Θέλω πάλι τέτοια γέλια. Θέλω "Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα". Θέλω "Παιχνίδια". Και υπόσχομαι να μην ξαναμείνω με τ' αλάτια, να φάω όλη την τσιπούρα, να κοιμηθώ αυτό το μεσημέρι.. "Μαμά..αλλάζεις κανάλι; έελα μανουλίτσα μας......"

..to deal or nOt to deal ?

10:45:00 μ.μ.

Thinking Man *ape wood 3d sculpture*thinker_think*

Τα τελευταία χρόνια όσες φορές έχω ζητήσει συμβουλή από κάποιον η λέξη «αδιαφορία» ήταν απανταχού παρούσα.. -ή τα παράγωγά της ενιγουέι.

"Όταν αδιαφορείς είσαι και στην ησυχία σου!!" (..είσαι;)

Όλοι τα έχουμε -ακούσει λίγο πολύ.. όλοι τα έχουμε πει, λίγο περισσότερο ίσως. Το θέμα ωστόσο έγκειται στο αν τα έχουμε κάνει πράξη.. λίγο.. ή πολύ. Εν τέλει μπορείς να είσαι παγερά αδιάφορος για ένα θέμα που σε απασχολεί; Κι αν ναι.. πόσο εύκολη είναι η εφαρμογή της Θεωρίας της Αδιαφορίας; Και κατά πόσο τελικά η λέξη «αδιαφορία» αποτελεί απαραίτητο συστατικό στοιχείο μιας καλής &αξιόπιστης συμβουλής; ..μιας καλής, αξιόπιστης… &εφαρμόσιμης συμβουλής;

..θυμάμαι να άκουσα κάποια φορά μία συμβουλή που δεν περιείχε την λέξη μήλον-της-έριδος..

«Τα προβλήματα υπάρχουν για να τα αντιμετωπίζουμε!»..

ήταν όντως μειονότητα σε σχέση με τα λόγια των υπολοίπων.. Από αντίδραση και μόνο είπα να πάω αντίθετα απ’ τα συνηθισμένα και να την ακολουθήσω. Στην πραγματικότητα μπορεί να ήταν μόνη στο «αδιάφορο» πλήθος συμβουλών, ήταν όμως και η μόνη εφαρμόσιμη, και κυρίως; Η μόνη βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελεσματική.

Μάλλον το να γυρνάς την πλάτη σ’ αυτό που σε απασχολεί δεν είναι συμβατή με την πραγματικότητα λύση. Μπορεί όντως, η λιγότερο εφαρμοσμένη μέθοδος, να είναι η καλύτερη τελικά.

Μην απορρίπτεις κάτι πριν το δοκιμάσεις λοιπόν, όπως μου έλεγε και ο πατέρας μου- αυτός βέβαια το έλεγε επειδή δεν ήθελα να δοκιμάσω τα ‘λαδερά’ της μαμάς.. αλλά στην τελική,

ποιος περιορίζει την εφαρμογή μιας συμβουλής σε μία μόνο περίπτωση;

Camouflage * Love Is a Shield

12:19:00 μ.μ.

..λόγια

5:18:00 μ.μ.

..σκέψη,σκέψης,σκέψη,σκέψη/σκέψεις,σκέψεων,σκέψεις,σκέψεις

2:28:00 π.μ.

-->Σκέψεις. Αλήθεια πόσες σκέψεις κατακλύζουν καθημερινά το μυαλό μας;.. σκέψεις διαφορετικές μεταξύ τους, σκέψεις διάσπαρτες σχετικά με όλους τους τομείς της ζωή μας, και της ζωής άλλων πολλές φορές, σκέψεις.. άλλων, σκέψεις ανήσυχες και ανήμερες, και άλλες γαλήνιες και χαμογελαστές. Κάποιες φορές δεμένες με λεπτούς συνδετικούς κρίκους ακολουθούν πειθαρχημένα η μία την άλλη, άλλες πάλι πιο ατίθασες εγκαταλείπουν την σειρά και τρέχουν ανεξέλεγκτα -->..Τι γίνεται όταν, όπως είπε ένας φίλος, «το μυαλό σου όχι μόνο βιάζεται, αλλά τρέχει κι όπου θέλει»; --> Είναι τότε που το αντικείμενο, το όνειρο, ο άλλος, ο στόχος, σου γίνονται ‘εμμονή’. Είναι τότε που η ‘έμ-μονη σκέψη’ γίνεται η ‘μόνη σκέψη’ και τότε.. άντε να σωθείς...

-->Ο ανθρώπινος νους έχει ένα μοναδικό ταλέντο να βρίσκει πάντα τρόπο να αυταπατάται

ότι βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στην επίτευξη του πολυπόθητου αποτελέσματος,

ενώ στην πραγματικότητα ολοένα και απομακρύνεται από αυτό.

Γιατί όταν έχεις τόσες σκέψεις να περνούν από μπροστά σου είναι φυσικό να χάνεις τον λογαριασμό και φυσικά να αναρωτιέσαι τελικά..

«Εγώ τώρα.. γιατί ήρθα από ‘δω; Τι ήθελα βασικά εξ’ αρχής;»

..και εδώ είναι η στιγμή της εμφάνισης όλων των επικείμενων προβλημάτων.

Καταλήγουμε να ξεχνάμε τι πραγματικά θέλαμε όταν ξεκινήσαμε. Και τότε έρχονται οι σπασμωδικές κινήσεις, οι αμφιβολίες, τα λάθη, κινήσεις που μετανιώνεις, πισω-γυρίσματα.. και ένας στόχος που μένει λειψός.. είναι πλέον πολύ μακριά. Αλήθεια τον διακρίνεις ακόμα; Είναι αυτά τα φωτεινά διαλείμματα που πάντα έρχονται την πιο κατάλληλη στιγμή, την κρισιμότερη στιγμή, για να κάνουν μία τελευταία προσπάθεια αφύπνισής μας. Διότι εμπόδια πάντα θα υπάρχουν, όπως και πειρασμοί.. το θέμα είναι να μην πατήσουμε για άλλη μία φορά την «ΑΝΑΒΟΛΗ» αφύπνισης.. γιατί αυτήν την φορά ίσως χάσουμε οριστικά το ‘ραντεβού’ μας.

Amores Perros [2000]

12:28:00 π.μ.

Les Courants D'Air * Grand Tourism

10:58:00 μ.μ.

..φτου μας

7:12:00 μ.μ.

--> -->Φωνές. Γέλια, χαρά. Ακούω απ’ την βεράντα τα παιδιά της γειτονιάς μου. Είναι το τέλος του καλοκαιριού κι αυτά ακόμα ανέμελα παίζουν. «Φτου για μένα».. Θεέ μου πόσα χρόνια είχα να το ακούσω.. Νοσταλγώ εκείνες τις στιγμές ξεγνοιασιάς στο χωριό και μετά στην πόλη, σ’ εκείνο το σοκάκι που συναντιόμασταν και παίζαμε, θυμάσαι;.. «Το Κρυφτό». Μεγαλώσαμε, σκέφτομαι. Και συνειδητοποιώ ότι παρ’ όλα αυτά παίζουμε ακόμη «Το Κρυφτό». Κρυβόμαστε ο ένας απ’ τον άλλον, ανθρώπους που αποφεύγεις, συζητήσεις που δεν κάνεις, πρόσωπα που φοβάσαι να (ξανα)αντικρίσεις, συναισθήματα που δεν παραδέχεσαι στους άλλους ότι έχεις, στον εαυτό σου.. από τον ίδιο μας τον εαυτό αλήθεια πόσες φορές δεν κρυβόμαστε; Πόσο καλά τελικά τα καταφέρνουμε σ’ αυτό το παιχνίδι πλέον;

-->..δεν αξίζει να «κρυβόμαστε». Δεν έχει νόημα.

Αν ξέρεις τι θέλεις, μην φοβάσαι να το αποκαλύψεις. Ίσως στην πορεία να σου αποκαλυφθεί ένα ομορφότερο ‘μυστικό’ απ’ το δικό σου, αυτό του απέναντί σου.

Και σίγουρα το μυστήριο κάνει τα πράγματα να μοιάζουν πιο ενδιαφέροντα, αλλά σκέψου πόσα σταυρόλεξα άφησες μισοτελειωμένα επειδή ‘οι λύσεις ήταν στο επόμενο τεύχος’;

Να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε, να παραδεχόμαστε τα συναισθήματά μας,

να χαμογελάμε χωρίς λόγο, χωρίς κρυφές σκέψεις και δισταγμούς,

να κάνουμε εκείνη την κίνηση που μαρτυράει το ‘κάτι παραπάνω’ ..έστω κι αν δεν έχουμε κάποιον να μας πει ότι ‘είναι καθαρό το τοπίο’ για να ‘βγούμε’.

Να μην χρειαστεί πλέον να πούμε το ‘Φτου και βγαίνω’.. να έχουμε ήδη βγει.

Ίσως τελικά μερικά ‘παιχνίδια’ να είναι καλύτερο να μένουν πίσω για να τα νοσταλγούμε μαζί με την ξεγνοιασιά των παιδικών μας χρόνων…

«Φτου ξελευθερία για όλους»