tell Him today *

Birdy * Skinny Love (cover Bon Iver)

6:49:00 μ.μ.

Περιμένεις αυτήν την «ξεχωριστή» νύχτα υποδοχής των γενεθλίων σου. 15 Μαίου ήταν η δική μου, χθες. Θα βγούμε, θα κάνουμε, θα δείξουμε.. σπίτι κατέληξα. Εκεί κάπου στις 11παρά. Τέλειωσα το διάβασμα και είπα θα δω μια ταινία και ύπνος.. που καιρός για μελαγχολίες. Μπήκα πρώτα για ένα ντουζ. Και αποφάσισα πρώτη φορά να μην μου ευχηθώ, αλλά απλώς να "σβήσω" για να ξανά γράψω σε μια ώρα τα καινούρια.

Και είπα φωναχτά τα προσωπικά μου "Αντίο"..

Στα λάθη
Στα λόγια που μετάνιωσα
Στα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν
Στους στόχους που δεν επιτεύχθηκαν

Στους φόβους που με κράτησαν πίσω

Στις ανασφάλειες

Στα άγχη

Στα ρίσκα που δεν πήρα

Στα λόγια που δεν είπα ποτέ

Στις πληγές που ανανέωνα

Στα όχι που σήμαιναν ναι

Στα ναι που σήμαιναν όχι

Στα «θα μιλήσουμε» που δεν ήρθαν ποτέ

Στους καφέδες που δεν ήπια αν και υποσχέθηκα

Στις συναντήσεις που δεν έγιναν

Στα θέλω που δεν έγιναν κάνω

Στα πρέπει και στα δεν πρέπει

Στις άσχημες σκέψεις

Στις άσχημες πράξεις

Στα άσχημα συναισθήματα

Στους άσχημους ανθρώπους

Στις υποσχέσεις που καταπατήθηκαν

Στα «αντίο»

Στα τέλη που έβαλα

Στις αρχές που δεν έκανα

Στα όρια που έθεσα

Στα χαμόγελα που ξέχασα να χαρίσω

Στις «καλημέρες» που δεν είπα

Στις «καληνύχτες» που είπα χωρίς συνέχεια

Στα τραγούδια που σταμάτησα ν’ακούω

Στα γράμματα που δεν έγραψα ενώ ήθελα

Στους δισταγμούς

Στα «σε αγαπάω» που ειπώθηκαν ως «σ’αγαπώ»

Στα «σ’αγαπώ» που δεν ειπώθηκαν καν

Στα υποθετικά σενάρια φαντασίας

Στα «δεν αντέχω» που είπα ενώ άντεχα
Στην ώρα που έχασα

Στις αλλαγές που δεν έκανα

και

Στα «μπράβο!» που δεν μου είπα.

Τέλειωσα το μπάνιο μου. Έβαλα την ταινία με ένα κρυφό χαμόγελο αθωότητας. Αν αυτό είναι το συναίσθημα της εξομολόγησης τότε είναι όντως μαγικό.

Και μετά ξεκίνησαν οι ευχές. Και μία νύχτα που είχε προοπτικές απογοήτευσης αποδείχθηκε μαγευτική. Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα.. ότι όλα τα «αντίο» ήταν θετικά τελικά γιατί συνδέονταν με ανθρώπους που επηρέασαν την ζωή μου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο· και ρε γαμώτο η ανθρώπινη επαφή είναι μαγική είτε συνοδεύεται από δάκρυα είτε από γέλια, πώς να το κάνουμε! Και σκεφτόμουν από 'κείνη την ώρα την αυριανή βραδιά με τους ανθρώπους που αγαπώ..

Είχα κι έναν σταθμό στο mute ξεχασμένο στο laptop, και είπα όταν αλλάξει η μέρα να δω ποιο τραγούδι παίζει.. ένα όμορφο, δεν το ‘χα ξαν’ακούσει. Μάλλον τελικά την υποδοχή αρμόζει καλύτερα να την κάνεις μόνος. Μετά κοιμήθηκα και ξύπνησα 22..

στάνταρ(τς) πράγματα

4:40:00 π.μ.

Όλο στα ίδια καταλήγω.. λίγο ζαλισμένη κάπου κοντά στην Αριστοτέλους και σε δίλημμα. Είναι η κρίσιμη απόφαση που πρέπει να πάρεις για το σε ποια στάση πρέπει να πας για να προλάβεις το λεωφορείο. Κάθε μισή ώρα έχεις ευκαιρία. Δεν το λες και σύντομα..

.γαμώτο, δαγκώθηκα πάλι στο ίδιο σημείο. Μεγάλος πόνος, είναι διπλός βλέπεις, ο τωρινός και ό,τι απέμεινε απ’τον προηγούμενο.

..Πάντα επιλέγω να περπατήσω λίγο.

Πάω προς Αντιγονιδών..3:01 λέει το ρολόι μου αλλά δε φοβάμαι. Τί να φοβηθώ άλλωστε?

«Οι κακοί είναι στη φυλακή», μου λέει η μάνα μου.

Ψέματα μου λέει μάλλον, όσο μεγαλώνω τόσο το συνειδητοποιώ. Αλλά είναι κι αυτή η ριμάδα η ελπίδα ότι θα συναντήσεις, θα γνωρίσεις, θα αγαπήσεις περισσότερους απ’τους άλλους, τους καλούς. Ψέμα κι αυτό.. αλλά αυτό το ασπάζομαι ακόμη συνειδητά και ηθελημένα.

Κρύο που έπιασε ξαφνικά. Αλλοπρόσαλλος καιρός. Κι αυτή η διάθεση αμέσως να ακολουθήσει... Απ'τά cocktails και τα σφηνάκια, στην μελαγχολία τις μοναχικής βραδινής βόλτας μ’ένα σκοπό.. Έφτασα. Ευτυχώς νωρίτερα απ’το λεωφορείο. Είμαι βέβαιη ότι θα κάτσω και κάπου άνετα. Να, αυτήν την ασφάλεια αγαπώ! Συνήθως τη βρίσκω μόνη μου σε στάνταρ μέρη.. σε στάνταρ ανθρώπους. Ανακουφιστικό είναι αυτό για τα μέρη.. για τους ανθρώπους όχι τόσο. Μα κάθε φορά που βιώνω τη σιγουριά, μου λείπει η τρέλα ρε γαμώτο.. η τρέλα του να γυρίσουμε με τα πόδια όλο παραλία τα ξημερώματα, του να με πάρεις και να με ρωτήσεις ''ποιο λεωφορείο παίρνω για το σπίτι'' γιατί ξέχασες και είσαι στο σταθμό, του να πάμε αύριο εκδρομή έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα σ’έναν φίλο, κάπου.

Όλα αυτά που πήγαν απορώ..

Μπήκα στο λεωφορείο και ζεστάθηκα. Δεν βλέπω κόσμο έξω. Άλλα χρόνια η Θεσσαλονίκη έσφυζε από ζωή Μάη μήνα. Δεν τον λες και Μάη βέβαια..

Κρύωσε ο καιρός και μελαγχόλησα σήμερα το βράδυ.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι πειρασμοί δηλαδή να σε αποσπούν από τις εμμονές. Γιατί κακό πράγμα φίλε μου το κεφάλι, αν του σφηνωθεί κάτι στο μυαλό.. Εύκολο στην είσοδο δύσκολο στην έξοδο..hotel California ένα πράγμα.

"Άντε πότε φτάνουμε σπίτι; Κρυώνω.. Ξένε, μακάρι να μου ‘δινες την ζακέτα που κρατάς στο χέρι.."

Ωχ, κατεβαίνω!

Πήγε 4παρα.

Επιτέλους.. σπίτι μου.

όταν αγαπάς...πας

6:50:00 μ.μ.

Έτσι είναι.. η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη. Πάνω κι από την ανάγκη μη σου πω. Βουνά κινεί, λένε. Εγώ λέω ανθρώπους. Γιατί όταν αγαπάς πας.. και όποιος σου πει το αντίθετο απλώς δικαιολογείται.

Αποστάσεις, ανεκπλήρωτοι έρωτες, ένα τηλεφώνημα και μια συνάντηση που δεν έγιναν ποτέ.. τέτοια περιμένεις ν’ ακούσεις; Σε προσγειώνω με αλύπητη φόρα στην πραγματικότητα και δηλώνω εξαρχής ότι θα σου μιλήσω για *μπουζούκια* και το πώς όντως η αγάπη μπορεί να σε κάνει να πας σε μέρη που στα μάτια σου φαντάζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ήταν οι δικοί μου άνθρωποι που με παρακαλούσαν μια βδομάδα και..

«Καλά-καλά, θα δούμε», το δικό μου το ‘θα δούμε’ για όσους με ξέρουν είναι οριστικό και σίγουρα δεν σημαίνει ναι.

Μα εξαιρέσεις υπάρχουν.

Και πήγα.. στα μπουζούκια.

Κι όταν λέω ‘μπουζούκια’ δεν εννοώ κάτι τύπου πίνω-και-μεθώ-ωχ-αμάν και καταστασιόν απελπιστίκ. Εννοώ μονολεκτικά: Κιάμο.

Ένα περίεργο συνονθύλευμα συναισθημάτων στην ετοιμασία. Το μόνο που διακρινόταν ξεκάθαρα ήταν η γκρίνια για αρχή.. όντως, πολλή γκρίνια ρε παιδάκι μου στη διαδρομή. Τί να ‘κανα; Ήταν που είχα ξεσυνηθίσει να θυσιάζω την μουσική μου ταυτότητα για την αγάπη.

Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων βγήκε απ’το αυτοκίνητο. Χαμένη στην είσοδο. Όχι, δεν φαντάζεσαι. Μιλάμε για χάσιμο κανονικό και με τον νόμο. Κοίταζα από ‘δω, κοίταζα από ‘κει. Κορίτσια, αγόρια, μεσήλικες(και υπερήλικες) και όλοι με τις επισημότητες που άρμοζε στην φράση «πάμε στα μπουζούκια». Και πόσο φως! Φως από παντού! Από εκατό διαφορετικούς προβολείς μέχρι διαμάντια-και-ρουμπίνια-θα-σου-φέρω-απ’της-Ινδίας-τις-μακρινές-ακτές σε φορέματα, γόβες, σκουλαρίκια (και αντρικά), κολιέ.. Έλαμπαν ρε οι άνθρωποι εκεί μέσα.. και κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά. Πρέπει να κοίταζα περίεργα, γιατί με κοίταζαν και περίεργα.

Και δεν κατάλαβα για πότε γέμισε η πίστα. Ίσως ήταν και το κρασί που έρρεε άφθονο –δόξα τω Πανάγαθω. Ήμουν απ’ αλλού φερμένη, αλήθεια. Αλλά κατά έναν ανεξήγητο τρόπο μαγεύτηκα απ’ όλο αυτό που συνέβαινε. Ήταν κάτι σαν τελετουργικό. Ποτό, τραγούδια, τσιγάρο, χορός, λουλούδια, και όλα στο ‘πολύ’ τους. Σαν τις διονυσιακές τελετές ένα πράγμα, που όλοι αργά ή γρήγορα έφταναν στην έκσταση. Κάπου-κάπου κι εγώ δεν ένιωθα ξένη, παρασυρόμουν χωρίς να καταλαβαίνω το πως. Μα ξέρεις τί μου έκανε περισσότερο εντύπωση; Ότι έβλεπα χαρούμενους ανθρώπους να τραγουδούν με πόνο.

Χαρούμενους όμως, «Στ’αληθινά;» - «ναι, στ’αληθινά», όπως έλεγα μικρή.

Αλλά δεν μ’ένοιαζε αυτό. Μ’ένοιαζαν τα γέλια των ανθρώπων που αγαπώ, μ’ένοιαζε το γέλιο μου με τα πειράγματά του ξαδέρφου μου, μ’ένοιαζε ο έρωτας στα μάτια της ξαδέρφης μου όταν της τραγουδούσε το αγόρι της, μ’ένοιαζε και ένα μήνυμα «Σε περιμένω πάνω. Να περνάς καλά και να προσέχεις». Και όλα αυτά σε μια βραδιά χωρίς προοπτικές. Αυτό που νόμιζα ότι ήταν τελικά ‘πολύ’ για να το αντέξω μου άφησε γλυκιά γεύση- με όποιον τρόπο.

Ίσως έτσι πρέπει τελικά, να δίνουμε και καμιά ευκαιρία στο διαφορετικό που και που. Όχι συχνά εντάξει, αλλά όταν αγαπάμε ένα ‘που και που’ αντέχεται.

ΠιΕς: Ρε σεις.. διασκεδάζει ακόμα ο κόσμος.

ΠιΕς 2: αγάπη. όπως και δήποτε. γιατί είναι δύσκολα εκεί έξω..

Μια μέρα

12:05:00 μ.μ.

*ένα πρωι εκείνη..
-Καλημέρα. Καλημέρα. Καλημέρα.
-Εντάξει; το πίστεψες;
-Όχι ακόμα. (μην μου μιλάς έτσι, με στεναχωρείς, ήθελε να πει)
-Όλα καλά;
-Ναι, μια χαρά. (τί λες; όχι, ήθελε να πει)
-Ωραία.
-Ωραία. (κατάλαβα.. ήθελε να πει)

*ένα μεσημέρι εκείνη..
-Ψιτ.
- :)
-Χαρούμενος;
-Ναι, γιατί όχι; (όχι, μου λείπεις, ήθελε να πει)
-Σωστά.
-Θα βγεις τελικά; (θέλω να σε πάρω να μιλήσουμε, ήθελε να πει)
-Είμαι έξω με κάτι φίλους.
-Α ωραία. Καλή συνέχεια, λοιπόν. (μίλα μου λίγο ακόμα, ήθελε να πει)
-Ευχαριστώ.

*ένα απόγευμα εκείνος..
-Έξω είσαι; (θέλω να σε δω, ήθελε να πει)
-Όχι. (θέλω να σε δω, ήθελε να πει)
-Εγώ λέω να βγω. (θέλω να σε δω, ήθελε να πει)
-Κι εγώ μάλλον. (θέλω να σε δω, ήθελε να πει)
-Ωραία. (σκατά, ήθελε να πει)
-Ωραία. (σκατά, ήθελε να πει)
..

*ένα βράδυ εκείνος..

-Θα βρεθούμε; (πες ναι, ήθελε να πει)

-Δεν έχω πρόβλημα. (έλα να με βρεις, ήθελε να πει)

-Ας πούμε σε μία ώρα εκεί. (τώρα, ήθελε να πει)

-Οκ. (τώρα θέλω, ήθελε να πει)

-Οκ.

Και βρέθηκαν. Μα ξέχασαν να αναφερθούν στις παρενθέσεις.

Εκείνη : Φεύγω. (ΣΤΑΜΑΤΑ ΜΕ! ήθελε να του φωνάξει)

Εκείνος: Οκ. (ΜΕΙΝΕ! ήθελε να της φωνάξει)

..Πάρε μου καπνό και χαρτάκια αν μπορείς. (να γυρίσεις, ήθελε να την παρακαλέσει)

Εκείνη: Οκ. (σταμάτα με, ήθελε να τον παρακαλέσει)

Βγήκε και πριν κλείσει την πόρτα ψιθύρισε "Καλύτερα να μην γυρίσω.."

Την κοίταξε και ψιθύρισε "Καλύτερα να μην γυρίσεις.."

* * *

Και έτσι απλά.. για πρώτη φορά συμφώνησαν φωναχτά οι παρενθέσεις τους.

Jeff Buckley * Hallelujah

11:10:00 μ.μ.

πηγαίνετε

11:00:00 μ.μ.

Δεν είχα ησυχία χθες το βράδυ. Ξυπνούσα, κοιμόμουν, κοίταγα το κινητό, μέχρι που έκλεισα το ξυπνητήρι και είπα να σηκωθώ μια και καλή.. Περίεργη μου φαινόταν η μέρα. Γεμάτη κίνηση.. Μα τι περιμένω σε μια ζωή που "τα πάντα ρει"; να αμφισβητήσω εγώ τον Ηράκλειτο σε ένα πρωινό; Ξεκίνησα.. και έμαθα άσχημα νέα σήμερα.

Και τι δεν θα ‘δινα να στεκόμασταν για λίγο. Έτσι να, να παγώναμε την στιγμή! Μα οι άνθρωποι είμαστε μονίμως βιαστικοί.. και φεύγουμε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και εγώ ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω αυτή την συνεχή κίνηση. Άνθρωποι που πάνε κι έρχονται. Μα τι χειρότερο από τους ανθρώπους που απλώς πάνε; Γιατί φεύγουν ρε γαμώτο.. φεύγουν και δεν έχεις προλάβει να πεις μια κουβέντα, να πιεις έναν καφέ. Και μετά μου λες γιατί δεν σηκώνω τα τηλέφωνα. Γιατί δεν τα θέλω τα τηλέφωνα! Θέλω επαφή! Μπορώ να έχω επαφή κάθε μέρα; Αυτήν την επικοινωνία θέλω εγώ.. θέλω να τον βλέπω τον άλλον, να τον χορταίνω! Εκεί είναι όλη η ουσία.. Στα βλέμματα, τα αγγίγματα, τις αγκαλιές, τα αστεία, τα γέλια, τα πειράγματα, τα μούτρα, όλα εκεί είναι! Να, και που τα λες τα ξέχασες ρε ζώον! Και τώρα ήρθαν οι ενοχές, και οι τύψεις, που ένας άνθρωπός σου σε χρειάζεται και δεν μπορείς να είσαι δίπλα του γιατί είσαι μακριά. Γιατί ρε πούστη μου τελικά υπάρχει «δεν μπορώ», κι ας θέλω.. και δεν είναι να το νιώθεις. Δύσκολα.

Είναι που τόσο καιρό ήμουν ‘υπεραπασχολημένη’ με τις εργασίες και τα μαθήματα και και και… και άντε τώρα να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Οι άνθρωποι που αγαπάς το ξέρουν ότι τους αγαπάς αλήθεια; Ευτυχώς εμένα το ξέρουν. Τους το μηνύω συχνά-πυκνά.

Και μετά πήγα μια βόλτα παραλία.. και έβλεπα ζευγάρια, μητέρες με τα καροτσάκια, παππούδες με τις γιαγιάδες στα παγκάκια, έβλεπα αγάπη! Ωραία είναι.. Και κάτι χρώματα ο ουρανός! Μίλησα με δυο τρεις ανθρώπους μου και ηρέμησα. Μίλησα και με άλλους -όχι ανθρώπους μου- και αυτοί με ηρέμησαν περισσότερο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να φεύγουν από την ζωή μας, αλλά καμιά φορά είναι ωραίο να τους ξανά ’χεις επισκέπτες. Είναι αυτοί που νοιάζονται περισσότερο απ’ όσο νόμιζες.

Νόμιζα ηρέμησα..Μα σπίτι που γύρισα ήταν δύσκολα. Και σκεφτόμουν τι λέω και σταματούσα το κλάμα…γιατί τώρα άλλος πόναγε περισσότερο από ‘μένα. Κατάλαβα ότι πονούσα επειδή δεν ήμουν δίπλα του να του κρατήσω το χέρι. Και θυμήθηκα αυτό που είχα πει σε μια φίλη όταν ζούσα εγώ το δράμα..

«και υποσχέθηκα πλέον ΤΊΠΟΤΑ ΤΊΠΟΤΑ ΤΊΠΟΤΑ

να μην φτάνει τόσο βαθιά στην ψυχή μου εκτος από αγάπη

που αυτές τις μέρες κατάλαβα ότι είναι ένα σφιχτό πιάσιμο του χεριού

χωρίς τίποτα παραπάνω ρε γαμώτο..

Κι εγώ πάντα ζητούσα χίλιες δυο αποδείξεις..»

Δεν είναι ρε 'σεις όντως. Αγαπάτε. Πολύ και με πάθος. Γελάτε. Πολύ και με πάθος.

Γιατί δρόμοι είναι και χωρίζουν. Και εκεί να εύχεσαι να είναι κάποιος άλλος κοντά, να σου πιάσει το χέρι και να σου πει κι ένα αστείο να γελάσεις.

Εγώ αγκάλιασα τον Ηλίθιο σφιχτά, ένα λούτρινο, δώρο του πατέρα μου, και του ψιθύρισα..

"Έλα πες κάτι, φτιάξε μου λίγο την διάθεση…"

L' illusionniste [2010]

11:58:00 π.μ.

παιχν-ίδια και χειρότερα

3:21:00 π.μ.

« Η τυφλόμυγα. Όσο αθώο παιχνίδι κι αν φαντάζει τώρα, κανείς δεν θα μπορούσε να συνειδητοποιήσει την σκληρότητα της προέλευσής του. Οι ρίζες του βρίσκονται σε μία Ετρουσκική ‘παράδοση’. Το 'παιχνίδι' τότε είχε ως εξής: ένας έδενε τα μάτια του θανατοποινίτη με μια πλατιά μαύρη κορδέλα, ενώ ένας άλλος του έδινε δύο όπλα, ένα σπαθί, ένα ξύλο, οτιδήποτε θα μπορούσε να προξενήσει θεωρητικά κακό. Οι υπόλοιποι με τα μάτια ανοιχτά προσπαθούσαν να του επιφέρουν το θανατηφόρο χτύπημα. Φυσικά και θα το κατάφερναν τελικά. Ο σκοπός του παιχνιδιού δεν ήταν ο θάνατος του εγκληματία -αυτό ήταν μέρος του παιχνιδιού άλλωστε- ήταν η παράταση του μαρτυρίου του (βέβαιου) θανάτου του.»

Σ'όλην την υπόλοιπη διάρκεια του μαθήματος σκεφτόμουν τα παιχνίδια. Στην κυριολεξία και την μεταφορά. Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να έχουν είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα αποτελέσματα.

Επιτραπέζια Παιχνίδια. Μα υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια παρέα που μαζεύεται σ’ένα φιλικό σπίτι «για επιτραπέζια»; Γέλια, πειράγματα, ηλίθιες ερωτήσεις κατανόησης και ακόμα πιο ηλίθιες απαντήσεις, κι άλλα γέλια. Δέσιμο ουσιαστικότερο. Νικητές και χαμένοι, μα όλοι χαμογελαστοί και με γυμνασμένους κοιλιακούς, απ'τα γέλια βεβαίως. Στόχος: διασκέδαση. Ποσοστό Επιτυχίας: 95%

Παιχνίδια του Δρόμου: Ξέρεις, είναι όλα εκείνα που παίζαμε παλιά στις γειτονιές.. Κουτσό, σκοινάκι τα κορίτσια, ποδόσφαιρο τα αγόρια. Κρυφτό, μήλα, κορόιδο, αμπάριζα όλοι μαζί. Αυτά που, όποτε γίνεται μια σχετική αναφορά, νοσταλγούμε τις εποχές που πέρασαν, το ένδοξο και αθώο παρελθόν μας. Αλήθεια τώρα να τα παίζει κανένας άνω των 12; Στόχος: παίζω μέχρι να νυχτώσει. Ποσοστό Επιτυχίας: 100%

Τυχερά Παιχνίδια. Πρώτη εμφάνιση του ρίσκου. Παίζεις με την ελπίδα να κερδίσεις. Παίζεις μόνος όμως. Δεν υπάρχει άλλος. Είσαι εσύ που κυνηγάς την τύχη σου, μπας και πιάσεις την καλή. Ανταγωνισμός, με τον απέναντι κύριο στο μπλακ-τζακ και την μικρή που διαλέγει τα νούμερα του τζόκερ για τον πατέρα της, προσευχές σε Θεό, Αλλάχ, Βούδα, οπουδήποτε μπας και αλλάξουν λίγο τα πράγματα, και εθισμός..μεγάλος και πολλές φορές ανεξέλεγκτος. Στόχος: αλλαγή ζωής. Ποσοστό Επιτυχίας: 8%.

* * *

Παιχνίδια Σχέσεων: Υπάρχουν. Και είναι αναπόφευκτο να μην υπάρχουν, δεδομένου του ότι απαρχή των σχέσεων είναι το παιχνίδι. Παίζονται με δύο άτομα (κανονικά) και περιλαμβάνουν στοιχεία όλων των άλλων κατηγοριών. Είναι το πιο ξέγνοιαστο και ευχάριστο κομμάτι της σχέσης, όπως τα παιχνίδια που παίζαμε παλιά στους δρόμους. Εκεί, πριν καλά-καλά αρχίσει η σχέση, που ξεκινάς να γνωρίσεις τον άλλον. Στο σημείο που παίζεις με τα στοιχεία που ανακαλύπτεις. Και μετά ανακαλύπτετε μαζί κι άλλα, κι άλλα, κι αν σ’αρέσει και ενδιαφέρεσαι τα πας καλά και προχωράς στον επόμενο γύρο, όπως στα επιτραπέζια. Το κρισιμότερο όμως είναι να ξέρεις που σταματάς και πότε συνεχίζεις. Γιατί το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτής της κατηγορίας παιχνιδιών είναι το ρίσκο, όπως ακριβώς και στα τυχερά παιχνίδια. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούν να συμβούν τα πάντα. Χωρίς να ξέρεις τις περισσότερες φορές που πας, απλώς συνεχίζεις να παίζεις. Όπως στην ρουλέτα, ενώ είσαι πεπεισμένος ότι έχεις ποντάρει στον σωστό αριθμό, στο κατάλληλο χρώμα.. έρχεται ο απέναντι αριθμός, στο αντίθετο χρώμα. Συμβαίνουν αυτά όταν παίρνεις το ρίσκο.

Είναι πολλές οι φορές που επιλέγουμε να κλείνουμε τα μάτια σε καταστάσεις που δεν θα έχουν προφανώς αίσιο τέλος, παίζοντας «τυφλόμυγα» με την ελπίδα ότι μπορεί να αποτρέψουμε το αναπόφευκτο. Ενώ κάποιες άλλες τα παίζουμε όλα για όλα σαν να μην υπάρχει αύριο, ξέροντας ότι οι επιλογές είναι μόνο δύο, όπως σε κάθε «ρώσικη ρουλέτα», τέλος ή κατά τύχη επιβίωση. Στόχος: ο άλλος. Βαθμός Επιτυχίας: 50-50

Προσωπικά έχω παίξει σχεδόν με κάθε δυνατό τρόπο. Άλλοτε έβγαινα απ'το παιχνίδι με γέλια και άλλοτε με κλάματα. Ξέρω πλέον, όμως, τι προτιμώ και τι πρέπει να αποφεύγω. Προτείνω, λοιπόν, να διαβάζετε τις οδηγίες πριν ρίξετε την πρώτη ζαριά, μακριά από μαύρες κορδέλες που κλείνουν τα μάτια, γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να αντικρίζεις αυτόν που έχεις απέναντί σου κατάματα, και μακριά από ρίσκα "ζωής ή θανάτου" γιατί κάτι που μπορεί να καταλήξει και σε θάνατο.. πόσο καλή ζωή μπορεί να προσφέρει;

Πάω να παίξω, φιλί

-τελειώσαμε! -οριστικά; -όχι βέβαια!

7:39:00 μ.μ.

Τέλος. Τελειώσαμε. Τέλος! ΤΕΛΟΣ. Τελειώσαμε. ΤΕ-ΛΕΙΩ-ΣΑ-ΜΕ. Τέλος. Τελειώσαμε. Τέ-λος. Τέλος. Τε-λειώ-σα-με. Τέλος. Τέλος. Τ Ε Λ Ο Σ. Τέλος. Τελειώσαμε! Τέλος. Τελειώσαμε. Τέλος. Τέλος. Τελειώσαμε. Τέλος.

Τίποτα.. όσες φορές κι αν το διαβάσω, όπως κι αν το διαβάσω, δεν μπορώ να βγάλω απ’ το μυαλό μου την ιδέα που μου έχει καρφωθεί τις τελευταίες μέρες στο μυαλό..

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν τελειώνουν.

Αν όχι όλες... η πλειοψηφία έστω. Και είναι τραγικά ειρωνικό, γιατί δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την σημασία της ισχύος της φράσης «οι σχέσεις δεν τελειώνουν». Κι όμως, είμαι πεπεισμένη πλέον ότι ένα τέλος που λέγεται δεν μπορεί να είναι τόσο ουσιαστικό.. ή οριστικό. Θες επειδή δεν έχω δει ποτέ στην πρακτική εφαρμογή την θεωρία του πράγματος; Θες επειδή δεν αντέχω στην ιδέα ότι κάποιες σχέσεις μου, ‘τελειωμένες’ πλέον, δεν θα ξανα-αρχίσουν ποτέ; Γι’ αυτά και άλλα τόσα μάλλον.
Μετά το σκέφτομαι και ετυμολογικά.. «τέλος» σημαίνει σκοπός, επίτευξη του στόχου, του σκοπού για τον οποίο ξεκινήσαμε. Μα πώς μπορεί κανείς να πιστεύει ότι το «τέλος» μιας σχέσης είναι ό,τι ακολουθεί έναν χωρισμό από το αγαπημένο σου πρόσωπο; Άτοπο. Εγώ πάντως δεν ξεκινάω ποτέ μ'αυτόν τον σκοπό.
Τελικά, είναι να μην ξεκινήσει μια σχέση.. Στέκομαι στο "ξεκινήσει". Δεν χρειάζεται πάντα να καταγράφεται ακριβής ημερομηνία, να ξέρεις. Η σχέση ξεκινάει από την στιγμή της ουσιαστικής επαφής με τον άλλον. Μπορεί να είναι τα πρώτα δέκα λεπτά γνωριμίας, μπορεί να είναι και δέκα μήνες αργότερα. Προσωπικά, οι πιο σημαντικές σχέσεις μου δεν είχαν ούτε σημείο αναφοράς, ούτε ακριβή διανομή ρόλων. Θυμάμαι απλώς.. ότι υπήρχαν. Και θυμάμαι και τον εαυτό μου όταν αυτές ξεκίνησαν να υπάρχουν. Τότε που χαμογελούσαμε κι οι δύο.
Και ούτε που καταλαβαίνεις πως από τα χαμόγελα φτάνεις στο σημείο να λες «τέλειωσες» με κάποιον επειδή… έκανε μαλακία, σου είπε ψέματα, ή δεν σου είπε τίποτα και απλώς έφυγε.. Αυτό οι άνθρωποι το ονομάσαμε αυθαίρετα «τέλος της σχέσης». Μα κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό σου ο αυτός ο μαλάκας/ψεύτης/δειλός που ήταν δίπλα σου, είσαι «καταδικασμένος» να ξαναζείς τις στιγμές σας. Όχι, σίγουρα δεν είναι όλες θετικές. Αλλά πάντα κρυφοκοιτάζει εκείνο το "απαγορευμένο" συναίσθημα.. θες να πάρεις ένα τηλέφωνο, να στείλεις ένα μήνυμα, να γράψεις ένα mail ή απλώς να τον πάρεις μια αγκαλιά χωρίς να πεις απολύτως τίποτα. Καταλήγουμε δηλαδή να ξαναζούμε μέρος της σχέσης.. Καλά, τέλος δεν είπαμε;..
Ίσως τις «παγώνουμε» τις σχέσεις μας, ίσως στα μισά να κωλώσαμε και να σταματήσαμε, να μην κάναμε αυτό το ένα βήμα παραπέρα, ίσως και να πατήσαμε για λίγο(ή περισσότερο)το snooze, δεν βλέπω όμως καμία σχέση με πραγματικό και ουσιαστικό τέλος. Γιατί αν αναλογιστείς τι πραγματικά συνεπάγεται το «τέλος» θα καταλάβεις ότι είναι τόσο σκληρό κι αδίστακτο όσο φαίνεται. ΤΕΛΟΣ ..κι άλλο τόσο οριστικό. Και το οριστικό δεν είναι για τους ανθρώπους.. εγώ το πήρα απόφαση. Δεν το αντέχουμε, πώς να το κάνουμε! Γιατί πάντα θέλουμε να ξεκινάμε τις σκέψεις μας μ’αυτό το ‘αν’ και εκείνο το ‘ίσως’. Και είναι καλύτερα έτσι, πιο «ήπια».
Όλα αυτά σκεφτόμουν και είπα να σταματήσω τα "σαδομαζοχιστικά" και να μ'αφήσω λίγο ελεύθερη. Και που ξέρεις.. ίσως αντέχω παραπάνω τελικά.

Beirut * Postcards From Italy

1:31:00 μ.μ.

ένα κοχύλι στα χιόνια

3:02:00 μ.μ.

Ειρήνη είναι...

1:04:00 π.μ.

Έτσι που ξεκαθάριζα σήμερα τα αρχεία στον υπολογιστή μου βρήκα έναν ξεχασμένο φάκελο με φωτογραφίες. Μέσα σ' αυτές ήταν "αποσπάσματα" μιας έκθεσης που είχα δει πριν αρκετό καιρό στην Θεσσαλονίκη.

"2ο ειρήνη είναι ..."

Με όλες αυτές τις αναταραχές που επικρατούν χαμογέλασα με το πόσο επίκαιρη είναι , οπότε είπα να κάνω μία μίνι παρουσίαση.

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία" διοργάνωσε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό φωτογραφίας με τίτλο "Ειρήνη είναι..." και για δεύτερη φορά το διάστημα 30Νοεμβρίου-19Δεκεμβρίου 2010 οι καλύτερες φωτογραφίες αυτού φιλοξενήθηκαν στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο. Επρόκειτο ουσιαστικά για μέρος της ευρύτερης έκθεσης CONtrast/αντίΘΕΣΗ στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.

"..θα επικεντρωθούμε στην Ειρήνη και την Μη Βία, μέσω των ανθρώπινων πράξεων προς άλλους ανθρώπους. Καθημερινά, μεμονωμένα ή μέσω κοινωνικών συνόλων, οι πράξεις μας αγγίζουν περισσότερους συνανθρώπους μας από όσους αντιλαμβανόμαστε. Πιθανά οι περισσότερες από αυτές είναι ακούσιες, λόγω συνηθειών ή κοινωνικών κωδίκων, σίγουρα όμως υπάρχουν και πράξεις με συνειδητή κατεύθυνση.

Αναφερόμαστε στις πράξεις φιλίας, προσφοράς. αλληλεγγύης, δημιουργίας, συμφιλίωσης, ακόμα και διεκδίκησης με ειρηνικό και μη βίαιο τρόπο. Η Ειρήνη και η Μη Βία δεν είναι έννοιες ή συμπεριφορές παθητικότητας. Είναι πράξεις με διαχρονική δυναμική και βαθειά ανθρωπιστικές. Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, οι πράξεις Ειρήνης και Μη Βίας δημιουργούν σε όσους τις κάνουν μια αίσθηση βαθύτερης χαράς και τάση επανάληψης, ενώ σε όσους τις δέχονται, αίσθηση δύναμης και αισιοδοξίας.

Η ανθρώπινη παρουσία δεν είναι απαραίτητη, μπορεί επίσης να υπονοείται ή να καταγράφεται το αποτέλεσμα των πράξεών της. Στο περιβάλλον του σχολείου, της οικογένειας, της φιλίας, της εργασίας, στο δρόμο ή σε κλειστό χώρο, οι πράξεις Ειρήνης και Μη Βίας είναι εκεί, για να τις ανακαλύψουμε και να τις αναδείξουμε." , όπως δήλωσε ο υπεύθυνος σχετικά με τον διαγωνισμό.

Και να ποιες μου τράβηξαν περισσότερο την προσοχή...

και η τελευταία και πιο αγαπημένη μου...

Και τελικά αν και δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω ακριβώς "τι είναι Ειρήνη", μπορώ να πω με σιγουριά ότι στον πλανήτη αυτόν δεν το επιδιώκουμε ουσιαστικά ούτε στο ελάχιστο.

Το ημερολόγιο μιας παλιμπαιδούλας. Γύρος 5ος

11:24:00 π.μ.

Τον παρακαλούσα τόσο καιρό να μου συνδέσει το πικάπ. Μα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, το ήξερα. Ήξερες εσύ ότι χρειάζεται ενισχυτή, μεγάλα μεγάφωνα και άλλα τέτοια ωραία; Ε, λοιπόν εγώ δεν είχα ιδέα! Δύο μέρες διαμονής στο πατρικό, μετά από μήνες απουσίας ήταν αρκετές για να πείσω τον πατέρα μου να μπει στην επώδυνη αυτή διαδικασία.. Και είναι επώδυνη. Σκέψου ότι τα το πικάπ, τα βυνίλια, είναι κάτι παραπάνω. Είναι πολλά παραπάνω.. Είναι μια εποχή ολόκληρη. Είναι οι Beatles, είναι ο Bod Dylan, είναι όλα εκείνα που πέρασαν και δεν ξανάρχονται. Και εγώ παιδί του 2000 αιωνίως ερωτευμένη μ’ εκείνη την εποχή, την μαγική. Τότε ναι, τότε που η μουσική ήταν θρησκεία και όχι εμπόριο, τότε που τα RayBan και τα AmericanOptical ήταν ιδεολογία και όχι μόδα.

Και έτσι που μου τα περιέγραφε ζήλευα εγώ, και βούρκωνε κι εκείνος. Έλαμπαν τα μάτια του! Και μόνο όταν μιλάς μ’ εκείνες τις γενιές διαπιστώνεις το χάσμα, που είναι μεγάλο αδιαμφισβήτητα. Μα μπαίνεις και στον πειρασμό να αναρωτηθείς πως θα ‘ταν να ήσουν απ’ την άλλη πλευρά.

Κι εγώ απενοχοποιημένα σου δηλώνω «Υπέροχα!».

Γιατί εκείνες οι εποχές είχαν τα πάντα, και μην ακούς τι λένε. Εκείνες οι εποχές ήταν μουσικές. Είχαν επαναστάσεις μελωδικές. Είχαν Woodstock. Είχαν νόημα.

«Έτοιμο!»

«Ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα! Ευχαριστώ ρε πατέρα!!»

Του έκανα την χάρη και ακούσαμε μαζί τον GeorgeHarrison, να τραγουδάει Oh, Sweet Lord, μα μετά έπρεπε να φύγει για δουλειά.

Και ήταν η στιγμή που περίμενα τόσο καιρό. Απαλές κινήσεις θέλει το πικάπ. Και το βυνίλιο.. έχεις κάτσει ποτέ να αφουγκραστείς τι σου λέει η βελόνα; Είναι κι αυτά τα ‘παράσιτα’ που σε ταξιδεύουν. Η ιδιαιτερότητα του ήχου. Αυτό δεν τ’ αλλάζεις!

Και ύστερα ήρθαν οι Doors, και μετά ο Bowie και οι Stones, και οι Beatles..

Αυτές τις μέρες έδωσα στον εαυτό μου την άδεια να γίνει πάλι οχτώ χρονών.. Τότε που καθόμουν οκλαδόν, καθάριζα προσεχτικά το βυνίλιο, όπως μου είχε μάθει ο ειδικός και μετά άφηνα τον Σαββόπουλο να μου τραγουδάει νοσταλγικά Τι Έπαιξε στο Λαύριο.. και έτσι για 7 ολόκληρες μέρες θα νοσταλγούσα μια εποχή που δεν έζησα ποτέ, σιγοτραγουδώντας.

Κάτσε κι άκου λίγο μαζί μου..

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη

αναμνήσεις

4:39:00 μ.μ.

ιδανικός κόσμος * Πράξη 4η

12:53:00 π.μ.

ποτε (δεν) είναι αργά;

11:27:00 μ.μ.

Τις τελευταίες φορές που νιώθω επιτακτική την ανάγκη να στηριχτώ σε κάποιον –και δεν είναι πολλές οι φορές- δεν βρίσκω κανέναν. Και είναι περίεργο, γιατί έχω πολλούς ανθρώπους πλάι μου.. Και αυτές τις στιγμές αναλογίζομαι αν είναι τελικά κανόνας οι φορές που σε χρειάζονται να είναι πάντα περισσότερες από εκείνες που χρειάζεσαι εσύ τους άλλους, και γι’ αυτό να νιώθεις ότι δεν βρίσκεις ανταπόκριση σχεδόν ποτέ. Τότε φαντάζει όλο αυτό πιο οδυνηρό και αξεπέραστο. Είναι αυτό το ‘λίγο’ που ζητάς, να σου πιάσει κάποιος το χέρι και να σου πει «Όλα καλά θα πάνε..». Γιατί ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις, και ξέρεις πως όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα, δεν είναι το νόημα των λέξεων που παίρνουν όταν μπαίνουν στην σειρά.. είναι απλώς το ότι ακούς τα λόγια του ανθρώπου που έχεις ανάγκη να σου μιλήσει ακριβώς την κρισιμότερη στιγμή για να σταματήσει αυτή η ταραχή μέσα σου.

Κι εγώ σου λέω ότι δεν είναι τίποτα απ’ αυτά.. είναι μοναχά εκείνο το άγγιγμα στο χέρι σου που αναζητάς.. Αυτή η επαφή, η ανθρωπιά που σου φανερώνει την μαγεία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Την μαγεία των ανθρώπινων σχέσεων.. όταν αυτές υπάρχουν ουσιαστικά. Ένα χάδι που η αίσθησή του μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και το μυαλό που ορίζει τα πάντα, μεταξύ αυτών και τις αρνητικές σκέψεις, τις απογοητεύσεις μας, τα «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό» μας..

* * *

Και να, κάτι τέτοιες στιγμές που ‘χρειάζομαι’ καταλαβαίνω για τι πραγματικά λυπάμαι.. γιατί τις τελευταίες φορές οι άνθρωποι που έχω ανάγκη είναι «θα σε πάρω εγώ μετά», στηριζόμενοι σε ένα ‘μετά’ που ποτέ δεν έρχεται.. κι αν έρθει, το δικό μου το ‘χρειάζομαι’ έχει ήδη μεταβεί σε χρόνο αόριστο. Και αυτούς που λένε «ποτέ δεν είναι αργά» μην τους ακούς.. γιατί θα φτάσει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτό διόλου ισχύει και τότε θα είναι δυστυχώς πολύ αργά για να επανορθώσεις.

Και τελικά ξέρεις πού διαπιστώνω εγώ το πρόβλημα; Στο ότι μάλλον έχουμε μάθει να ‘χρειαζόμαστε’ τους λάθος ανθρώπους..