ιστορίες
..κοίτα, ο ήλίος ανατέλει
5:41:00 π.μ.
Κοιμάσαι. Ξυπνάς. Σε παίρνει πάλι γλυκά ο ύπνος.. κάτι πας να κάνεις σκέφτεσαι. Έχεις μεγάλη ένταση όμως. Δεν μπορείς να διευκρινίσεις τι ακριβώς είναι αυτό που αισθάνεσαι, τι σου δημιουργεί όλη αυτήν την ένταση. Νιώθω σαν κάποιος να με σκέφτεται πολύ έντονα, λες στον εαυτό σου. Εγκεφαλική επικοινωνία πιστεύεις; Μπορεί, γιατί όχι; Καταλήγεις να ξυπνάς. Από το μισάνοιχτο παράθυρο φυσάει ένα γλυκό αεράκι. Σαν να σου χαϊδεύει απαλά κάθε πτυχή του κορμιού σου. Κλείνεις ελαφρά να μάτια σου και χάνεσαι για λίγο. Ταξιδεύεις. Που; Παντού και πουθενά. Είναι δύσκολο να προσδιορίσεις τι θες. Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από την ένταση που νιώθεις. Σαν μάγια να κατακλύζουν την ψυχή σου. Δεν μπορείς να αντισταθείς. Σηκώνεσαι. Περπατάς προς την κουζίνα. Τόση ησυχία. Είναι τρομακτική μερικές φορές αυτή η νηνεμία. Εσύ την αισθάνεσαι γαλήνη, όμως. Και είναι όμορφα. Βάζεις ένα ποτήρι νερό. Γυρνάς στο δωμάτιο και στέφεσαι μπρος το παράθυρο. Κοιτάζεις έξω. Δεν έχει ξημερώσει ακόμα. Κοιτάς το ρολόι πάνω στο κομοδίνο. Τι ώρα είναι; 4:40 τα ξημερώματα. Σπάνια σηκώνεσαι τόσο νωρίς. Σπάνια αισθάνεσαι αυτήν την ένταση. Είναι ξεχωριστή. Πάντα κάτι συμβαίνει. Το ξέρεις. Το έχεις ζήσει. Αλλά δεν το φοβάσαι. Τι να ακολουθήσει άραγε αυτήν την φορά; , αναρωτιέσαι ενώ πίνεις μία δύο γουλιές νερό. Αφήνεις το ποτήρι στο κομοδίνο και κάθεσαι στο κρεβάτι. Έχεις ανοίξει τις κουρτίνες διάπλατα και περιμένεις να ξημερώσει. Είναι τόσο γλυκιά αυτή η αλλαγή από το σκοτάδι στο φως. Ούτε που το καταλαβαίνεις. Περιμένεις καρτερικά. Η ώρα περνάει κι εσύ μένεις εκεί με το βλέμμα καρφωμένο… πού; Μέχρι εκεί που φτάνει η όρασή σου. Απέραντο. Οι ταράτσες κάποιων κτηρίων. Τα φώτα στον δρόμο φέγγουν ακόμα. Έσβησαν. Ξημερώνει. Μπλε σκούρο- ένας συνδυασμός χρωμάτων. Ένας μελαγχολικός συνδυασμός χρωμάτων. Το μοβ, το σκούρο μπλε, το βυσσινί. Ανοίγει ο ουρανός και ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη σου. Νιώθεις μία ανεξήγητη ανακούφιση, σαν να ήρθε το φως να πάρει μακριά ό, τι σκοτεινό. Κοιτάς το ρολόι… 5:45. Πρώτη φορά πήρες το βλέμμα σου από τον ουρανό μετά από πολλή ώρα. Ξανακάθεσαι στο κρεβάτι. Σταυρώνεις τα πόδια σου. Κλείνεις τα μάτια σου. Ένα αεράκι σου χαϊδεύει ξαφνικά τα μαλλιά. Σε ηρεμεί. Το πρόσωπό σου γαληνεύει. Σαν μία ειδοποίηση ότι όλα τελείωσαν και όλα τώρα αρχίζουν. Τώρα μπορείς να σχεδιάσεις την καινούρια μέρα. Οι πρώτες ηλιαχτίδες αγγίζουν τις κουρτίνες του δωματίου. Ενοχλείσαι και κλείνεις ελαφρώς τα μάτια σου. Το αεράκι φυσάει γλυκά σαν να σου προσφέρει μία αγκαλιά. Αφήνεσαι στην απέραντη δόση ελευθερίας που σου προσφέρεται. Αφήνεσαι και γέρνεις απαλά στο κρεβάτι σου. Κουλουριάζεσαι πάνω στο μαξιλάρι. Η μυρωδιά από το χώμα με την υγρασία του πρωινού σε κοιμίζει γλυκά. Σχεδόν κοιμάσαι και σκέφτεσαι που πήγε όλη αυτή η ένταση;.. όχι για πολύ. Έχεις ήδη κοιμηθεί. Μία φράση γυρνάει στο μυαλό σου μετά από καιρό για να σου θυμίσει να ζήσεις και σήμερα, όχι όπως χθες.. καλύτερα.
~Η πιο σκοτεινή πλευρά της μέρας είναι αυτή πριν την Ανατολή~ Καλημέρα.
0 σημειώσεις