στο περίπου
2:26:00 π.μ.
Κάθισα στο τρένο σήμερα. Δεν μένω πλέον όρθια, όταν βρίσκω θέση, επιλέγω να κάθομαι. Νιώθω ότι ώρες-ώρες δεν εμπιστεύομαι τα πόδια μου. Δεν τις ρισκάρω αυτές τις ώρες, μπορεί να έρθουν οποτεδήποτε.
Εκκωφαντικός ο θόρυβος του τρένου πάνω στις ράγες. Αναρωτιέμαι αν πάντοτε με ενοχλούσε τόσο. Αν πάντοτε μ'ενοχλούσε το κάθε τι. Δεν μ'αφήνει να σκεφτώ. Να συ-σκεφτώ με τον εαυτό μου. Πού να 'ναι κι αυτός άραγε. Δεν προλαβαίνεις να ηρεμήσεις λίγο στην πρώτη στάση και κλείνουν οι πόρτες. Τραντάζεται όλο το βαγόνι. Όχι μόνο το δικό μας το ξέρω, και τα υπόλοιπα. Το φαντάζομαι. Αλλά εγώ νομίζω αυτό που είμαι περισσότερο από τ'άλλα.
Βρήκα λίγο χρόνο στον Ταύρο. Μέχρι το Μοναστηράκι υπάρχει άφθονος. Έτσι δείχνει. Σκέφτομαι. Τίποτα πολύ. Λίγα, μετρημένα πράγματα. Μια καταμέτρηση θα κάνω, 3-4 λεπτά μην ανησυχείς. Μέσα σ'ενα φθινόπωρο τι μπορεί να χάσεις.. έναν Άνθρωπο, τρία μεγάλα όνειρα, δυο συνήθειες και έναν εαυτό. Θα έπρεπε να τα ταξινομήσω θα μου έλεγε ο εαυτός μου. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να βρω τα κριτήρια. Άλλωστε έγιναν όλα ταυτοχρόνως. Αλλά κι αυτός χάθηκε οπότε δεν μου λέει κανείς τίποτα.
Μωρέ, χαθήκαμε.
Ίσως πρέπει να κατέβω Θησείο. Να περπατήσω λίγο, θα μου κάνει καλό. Μπα. Θα σκέφτομαι. Πρέπει να μιλήσω με κάποιον άμεσα. Να τον αφήσω να κάνει κουμάντο στο μυαλό μου για λίγο, για όσο περισσότερο και μετά κάποιον άλλον και μετά.. καλά βλέπουμε για μετά.
Η ανάγκη εκπέμπεται μάλλον..
"Τί διαβάζεις;"
"Δεν μπορώ."
"Δεν καταλαβαίνω.."
"Συγγνώμη. 'Η πρώτη λέξη', ωραίο βιβλίο, να το πάρεις."
Θησείο κατεβαίνω.
Κόσμο που έχει. Περίεργο. "Περίεργο", Σάββατο απόγευμα είναι τί περίμενες; "Τι περίμενες;" περίεργο, δεν μπορώ να σου πω τι περίμενα απ'όσα έγιναν. Τί ώρα πήγε; Κι ας αργήσω 10λεπτά δεν έγινε κάτι. Τί μένει άλλωστε; Τίποτα στο περίπου.
Αλήθεια τί θα γίνει με τον χρόνο; Γύρνα τον λίγο πίσω (ή περισσότερο). Άλλαξέ τα όλα. Άλλαξε κι εμένα μαζί. Δεν μπορείς το ξέρω. Εγώ το παλεύω στο κεφάλι μου μήνες τώρα. Ψάχνω να βρω τρόπο. Κάνω υπολογισμούς και φτιάχνω συναρτήσεις. Πιστεύω σε πράγματα ανορθόδοξα, σε ό,τι... σε μαγείες, μεταφυσικά φαινόμενα, παραψυχολογίες, στον Θεό.. σε σένα. Σε μένα όχι, ούτε να το σκέφτεσαι. Αυτό είναι απ'τα αδύνατα.
(Γέλια)
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα να κατεβαίνω απ'το λεωφορείο. Έδωσα το εισιτήριο σε μια κοπέλα που περίμενε στην στάση. Να της μιλήσω! Ήθελα να της μιλήσω, αλλά μπα.. χαμογέλασα λίγο. Ή τουλάχιστον έτσι σκέφτηκα. Κάθισα λίγο στην είσοδο. Στις σκάλες. Απόλυτη ησυχία και παγωνιά. Μπερδεύω το μέσα (μου) με το έξω. Περίμενα λίγο πιο πολύ απ'ότι συνήθως. Καίει το πρόσωπό μου πάλι. Σε πόση ώρα ξημερώνει άραγε;
Μακάρι να 'ταν καλοκαίρι αύριο, να ήμασταν 15, να βρισκόμασταν στην παραλία, να παίζαμε ρακέτες, βουτιές, παγωτά, φιλιά, γέλια, να μας τυφλώνει ο ήλιος.. να μαθαίναμε τον κόσμο απ'την καλή και τ'απογεύματα, να βλέπαμε ηλιοβασιλέματα.
Θα τα πούμε αυτά όταν έρθει ο καιρός. Τώρα ανεβαίνω.
Τα κλειδιά να βρω μόνο να τα 'χω έτοιμα..
Εκκωφαντικός ο θόρυβος του τρένου πάνω στις ράγες. Αναρωτιέμαι αν πάντοτε με ενοχλούσε τόσο. Αν πάντοτε μ'ενοχλούσε το κάθε τι. Δεν μ'αφήνει να σκεφτώ. Να συ-σκεφτώ με τον εαυτό μου. Πού να 'ναι κι αυτός άραγε. Δεν προλαβαίνεις να ηρεμήσεις λίγο στην πρώτη στάση και κλείνουν οι πόρτες. Τραντάζεται όλο το βαγόνι. Όχι μόνο το δικό μας το ξέρω, και τα υπόλοιπα. Το φαντάζομαι. Αλλά εγώ νομίζω αυτό που είμαι περισσότερο από τ'άλλα.
Βρήκα λίγο χρόνο στον Ταύρο. Μέχρι το Μοναστηράκι υπάρχει άφθονος. Έτσι δείχνει. Σκέφτομαι. Τίποτα πολύ. Λίγα, μετρημένα πράγματα. Μια καταμέτρηση θα κάνω, 3-4 λεπτά μην ανησυχείς. Μέσα σ'ενα φθινόπωρο τι μπορεί να χάσεις.. έναν Άνθρωπο, τρία μεγάλα όνειρα, δυο συνήθειες και έναν εαυτό. Θα έπρεπε να τα ταξινομήσω θα μου έλεγε ο εαυτός μου. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να βρω τα κριτήρια. Άλλωστε έγιναν όλα ταυτοχρόνως. Αλλά κι αυτός χάθηκε οπότε δεν μου λέει κανείς τίποτα.
Μωρέ, χαθήκαμε.
Ίσως πρέπει να κατέβω Θησείο. Να περπατήσω λίγο, θα μου κάνει καλό. Μπα. Θα σκέφτομαι. Πρέπει να μιλήσω με κάποιον άμεσα. Να τον αφήσω να κάνει κουμάντο στο μυαλό μου για λίγο, για όσο περισσότερο και μετά κάποιον άλλον και μετά.. καλά βλέπουμε για μετά.
Η ανάγκη εκπέμπεται μάλλον..
"Τί διαβάζεις;"
"Δεν μπορώ."
"Δεν καταλαβαίνω.."
"Συγγνώμη. 'Η πρώτη λέξη', ωραίο βιβλίο, να το πάρεις."
Θησείο κατεβαίνω.
Κόσμο που έχει. Περίεργο. "Περίεργο", Σάββατο απόγευμα είναι τί περίμενες; "Τι περίμενες;" περίεργο, δεν μπορώ να σου πω τι περίμενα απ'όσα έγιναν. Τί ώρα πήγε; Κι ας αργήσω 10λεπτά δεν έγινε κάτι. Τί μένει άλλωστε; Τίποτα στο περίπου.
Αλήθεια τί θα γίνει με τον χρόνο; Γύρνα τον λίγο πίσω (ή περισσότερο). Άλλαξέ τα όλα. Άλλαξε κι εμένα μαζί. Δεν μπορείς το ξέρω. Εγώ το παλεύω στο κεφάλι μου μήνες τώρα. Ψάχνω να βρω τρόπο. Κάνω υπολογισμούς και φτιάχνω συναρτήσεις. Πιστεύω σε πράγματα ανορθόδοξα, σε ό,τι... σε μαγείες, μεταφυσικά φαινόμενα, παραψυχολογίες, στον Θεό.. σε σένα. Σε μένα όχι, ούτε να το σκέφτεσαι. Αυτό είναι απ'τα αδύνατα.
(Γέλια)
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα να κατεβαίνω απ'το λεωφορείο. Έδωσα το εισιτήριο σε μια κοπέλα που περίμενε στην στάση. Να της μιλήσω! Ήθελα να της μιλήσω, αλλά μπα.. χαμογέλασα λίγο. Ή τουλάχιστον έτσι σκέφτηκα. Κάθισα λίγο στην είσοδο. Στις σκάλες. Απόλυτη ησυχία και παγωνιά. Μπερδεύω το μέσα (μου) με το έξω. Περίμενα λίγο πιο πολύ απ'ότι συνήθως. Καίει το πρόσωπό μου πάλι. Σε πόση ώρα ξημερώνει άραγε;
Μακάρι να 'ταν καλοκαίρι αύριο, να ήμασταν 15, να βρισκόμασταν στην παραλία, να παίζαμε ρακέτες, βουτιές, παγωτά, φιλιά, γέλια, να μας τυφλώνει ο ήλιος.. να μαθαίναμε τον κόσμο απ'την καλή και τ'απογεύματα, να βλέπαμε ηλιοβασιλέματα.
Θα τα πούμε αυτά όταν έρθει ο καιρός. Τώρα ανεβαίνω.
Τα κλειδιά να βρω μόνο να τα 'χω έτοιμα..
2 σημειώσεις
αν καμιά φορά ξεχάσω καμία μέρα μου θα διαβάσω μια από τις δικές σου
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρεις, θα μ'ενδιέφερε μια ανταλλαγή για συγκεκριμένες μέρες..
ΑπάντησηΔιαγραφή