Θέλω να μιλήσουμε για πραγματικότητες.

Είναι πολλές; 

Είναι πολλές. Τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και τόσο ίδιες. Οι πρωταγωνιστές που εναλλάσσονται, τα σκηνικά.. ο χρόνος. Μπλέκονται και γίνονται πότε κουβάρι και πότε χημεία. Υπάρχει, όμως, πάντα ένα κοινό σημείο αναφοράς. Είναι το Εγώ. Γύρω από αυτό περιστρέφονται όλα. Είναι ο πυρήνας. Από αυτό εξαρτάται το πόσο θα απέχουν οι πραγματικότητες μεταξύ τους. Οι άνθρωποι.. Το κοντά και το μακριά. Γύρω από αυτό και ΑΠΟ αυτό. Γιατί είναι η βασική αρχή. Η πρώτη μεγάλη αξία.. το Εγώ.

Τί τρέχει με τον χρόνο;

Το πως κυλάει ο χρόνος πάντα με γοήτευε. Εξαρτάται, ξέρεις, δεν κυλάει παντού το ίδιο. Στο "μόνος μου" ο χρόνος κυλάει. Πάει..Τολμώ να πω "κανονικά". Και μετά έρχεται το "όταν". Όταν γελάω, όταν τραγουδάω, όταν διασκεδάζω, όταν χαμογελώ, τότε τρέχει. Ναι, δεν κυλάει, τρέχει. Γρήγορα. Τόσο που δεν προλαβαίνω καμιά φορά να σκεφτώ την επόμενη κίνηση και κάνω πράγματα που δεν περίμενα ότι θα τολμούσα, βγαίνουν από το στόμα μου λέξεις και μπαίνουν σε μια σειρά που ούτε φανταζόμουν. Εκεί που η αφή δένεται όσο ποτέ με τις υπόλοιπες αισθήσεις, κι όλες μαζί γιορτάζουν, εκεί ο χρόνος, τρέχει και χάνεται."Κι έτσι αγάπη μου γεννήθηκε ο Αυθορμητισμός". Η δεύτερη μεγάλη αξία.
Κάποτε κυλάει και βασανιστικά αργά. Σέρνεται τότε. Τότε είναι ο Πόνος. Όμως αυτός δεν νιώθεται. Βιώνεται. Αλλά καλύτερα όχι..

Πού πάμε;

Κάθε πραγματικότητα ορίζει διαφορετικά. Κι αυτό είναι το ωραίο. Γιατί σκέψου, που είσαι, που θα ήθελες να είσαι, που θα έπρεπε να είσαι και που θα περίμεναν να σε βρουν.. Αλήθεια, πού;

Κι έτσι διαμορφώθηκαν οι δύο πιο σημαντικές και αντικρουόμενες έννοιες πιστεύω. Τα Πρέπει, και τα Θέλω.

Μα πώς;

Κι εγώ σου απαντώ "μα ποιος;". Γιατί αυτό έχει σημασία. Και στο λέω κάθε μέρα και στο φωνάζω. Η σημασία δίνεται πάντα στην συνοδεία. Γιατί το "μόνος σου" το κουμαντάρεις, το πλασάρεις όπως θες, το βλέπουν οι άλλοι "έτσι" ή "αλλιώς", αλλά εσύ ξέρεις το "πώς". Εσύ τα κινείς τα νήματα, με τα δικά σου χέρια. Είναι όμως και τα χέρια που δεν μπορούν για ώρες να κρέμονται και τα βάζεις στις τσέπες. Για λίγο. Ζεσταίνονται εύκολα βλέπεις.. και πάλι έξω. Και εκεί καταλαβαίνεις ότι το δεν-ξέρουν-τι-θέλουν βρίσκει μια βροντερή απάντηση στη λέξη "κράτημα". Και εδώ έρχονται οι Άλλοι. Μια μεγάλη ομάδα, δες το. Αλλά η μεγαλύτερη απ'όλες τις αξίες, η ισότιμη του Εγώ, και για το Εγώ πολλές φορές ακόμα παραπάνω είναι ο Άλλος. Αυτός που ενώνει Πρέπει και Θέλω, που Αυθορμητ-ίζει, αυτός που έχει την ικανότητα να σε ξεγυμνώσει χωρίς να νιώθεις γυμνός, να σου κρύψει χίλιες και μία αλήθειες και εσύ να βρίσκεις χίλιες-μία και μια ακόμα κοιτάζοντάς τον. Γιατί πάντα σου άρεσε ο αριθμός 2. Έτσι απλά. Γιατί αγαπάς το Εγώ, αλλά αν δεν είχες τους Άλλους πρωταγωνιστές δεν θα 'βγαινε το βράδυ, μάτια μου.

Τελικά πόσες είναι;

Είναι πολλές. Είναι η πραγματικότητα που σου λένε ότι ζεις. Αυτή είναι η τυπική. Η δύσκολη. Η ζόρικη ρε παιδί μου, που έχει μέσα της λίγο από κοινωνία, λίγο από λόγια, λίγο από σκατά. Αλλά εντάξει. Καταφέρεται. Αν έχεις και τις άλλες, καταφέρεται. Νικιέται.

Είναι και αυτή που ζεις το άλλο, το διαφορετικό το "μήπως" και το "γιατί όχι". Σε όνειρα, σε μυαλό, σε αισθήσεις. Είναι αυτή που δεν βλέπεις, αλλά γιατί να την βλέπεις; τί σημασία έχει να βλέπεις ό,τι νιώθεις; όπως τα καλύτερα φιλιά, δίνονται με τα μάτια κλειστά. Σ'αυτήν δημιουργείς. Σ'αυτήν σκέφτεσαι και απορρίπτεις, σ'αυτήν τολμάς περισσότερο από κάθε άλλη, ρισκάρεις, διεκδικείς, εφαρμόζεις φανταστικές θεωρίες σε πράξη και δεν προβλέπεις τίποτα, γιατί όλα είναι προβλεπόμενα και τίποτα συνάμα. 

Μα η πιο επικίνδυνη είναι αυτή που δεν εξαρτάται από σένα ολοκληρωτικά. Είναι αυτή όπου ζουν οι Άλλοι..ο Άλλος. Είναι επικίνδυνη γιατί εδώ "παίζονται" όλα. Γι'αυτό είναι και η πιο γοητευτική. Είναι η πραγματικότητα των αντιθέσεων. Δεν ξέρεις κάτι σίγουρα, αλλά ορκίζεσαι ότι τα ξέρεις όλα, για τους Άλλους, για τον Άλλον. Είναι ανακούφιση όμως η ελπίδα ότι τα "όλα" μαθαίνονται. Και καμιά φορά, ίσως και το κάτι παραπάνω. 

Ξέρεις.. αν πετύχεις να έχεις λίγο απ'όλα υποψιάζομαι ότι τότε ξεκινάς να ζεις. 

Δεν στο 'χω πει, αλλά να..Κάτι νιώθω. 

Εννοώ Να Ζεις. Κανονικά.

* πόσες νύχτες χαμένες σε λάθος πραγματικότητες θεε μου.