σκέψεις σε παρένθεση*
radiotimes
σταθερές και γεράσαμε
3:50:00 π.μ.
Έλεγα πάντα είναι ΤΡΟΜΕΡΟ να σε θεωρεί κάποιος δεδομένο.. πόσο μάλλον όταν αυτός ο κάποιος για σένα γράφεται με κεφαλαία και υπογραμμισμένα. Μετά άρχισα να χάνω ανθρώπους μου. Έφευγαν, έτσι ξαφνικά και γρήγορα.
(οικειοθελώς..)
(ή και όχι)
Λοιπόν, ξέρεις.. είναι όχι απλώς θεμιτό, όχι σημαντικό.. είναι απαραίτητο να συμβαίνει αυτό. Θέλω να πω, δεν γίνεται να ζεις χωρίς δεδομένα. Δεν γίνεται. Αν αλλάξουν όλα, καταρρίπτονται αξίες θεμελιώδεις. Ο άνθρωπος χρειάζεται έστω μία σταθερά. Κι αυτό το βρίσκει μόνο στον Άλλον. Αυτόν τον άλλο άνθρωπο που ξέρει ότι ΕΙΝΑΙ. Που ξέρει ό,τι είναι. Έτσι απλά χωρίς μπλεξίματα, χωρίς κόμπους στο λαιμό ή στο στομάχι.. Φαντάσου στη φυσική να μην υπήρχαν σταθερές, να μην υπήρχε αυτό το ΚΑΤΙ που θα έδινε στα πάντα κάπου να πατήσουν για να ξεκινήσουν να κινούνται. Εμείς να έχουμε αυτόν τον ΚΑΠΟΙΟΝ που κάνει τα πάντα να κυλούν λίγο πιο απαλά ακόμα και στις πιο κακοτράχαλες στιγμές, αυτό ευχόμαστε. Και είναι λίγες οι στιγμές που μπορείς πραγματικά να ξεχωρίσεις ότι υπάρχει στην ζωή σου αυτός ο κάποιος. Είναι μια μπύρα ή ένα τσιγάρο στο αυτοκίνητο με μουσική και βλέμματα στη θάλασσα, είναι ένα μήνυμα από το πουθενά που σου φωνάζει ότι ξέχασες να ζεις και προσπαθεί να σου θυμίσει, είναι εκεί που όλα έχουν ισοπεδωθεί και Αυτός έρχεται και ανοίγει σιγά-σιγά τα στόρια να μπει λίγο φως.
Και σκέφτομαι την απόλυτη ευτυχία. Μου είναι εύκολα προσδιορίσιμη πλέον. Περικλείεται στη φράση "να γεράσουμε μαζί". Γιατί δεν είναι το αποτέλεσμα, είναι όλα όσα έχουν προηγηθεί. Είναι οι δύο πορείες που έχουν διαγραφεί και οι ιστορίες που έχουν γραφτεί. Αλλά είναι ιστορίες που δεν χρειάζεται να μπουν σε άλλο πρόσωπο και να γίνουν διηγήσεις, είναι η ζωή μας σκέψου. Η ζωή ΜΑΣ. Τα κάναμε μαζί. Τα ζήσαμε ΜΑΖΙ. Ζήσαμε μαζί..
Και είναι μαγικό πραγματικά να ξέρεις - όχι να πιστεύεις, να το ξέρεις!- ότι ο Άλλος θα είναι εκεί, και εσύ θα είσαι εκεί. Και μετά λέω, να με θεωρεί άραγε κάποιος δεδομένη.. Να έχω καταφέρει να κερδίσω τη θέση της "σταθεράς" στη ζωή του (σου).. Είναι τίτλος σημασίας αν συνειδητοποιήσεις την αξία του, είναι εκεί που το κεφαλαίο αρχικό του ονόματός σου παίρνει όλη την αξία που του αναλογεί. Γίνομαι η Ελίζα. Δεν έχω προσδιοριστικό τίτλο, η φίλη, η κοπέλα, η αδερφή, είμαι η Ελίζα. Και δεν μπορεί να μην σε μαγεύει αυτή η μοναδικότητα. Όταν το όνομά σου γίνεται ο τίτλος, η ιδιότητα, και ταυτοχρόνως δεν μπορεί να προσδιορίσει κανέναν άλλον, κανένας δεν φτάνει αυτό που περικλείει το όνομά σου. Εμένα με μαγεύει, με συνεπαίρνει και την επιζητώ, την εύχομαι.
* Μα αν κρίνεις από λάθος δεδομένα κάποια στιγμή θα σκάσει η φούσκα και θα διαλυθούν τα πάντα. Θα δεις καθαρά, έστω. Κάποια δεδομένα είναι προτιμότερο να ανατρέπονται αμέσως, δυο μήνες είναι αρκετοί, κάποια άλλα θέλουν τον χρόνο τους, δεκαπέντε χρόνια για παράδειγμα.. Αλλά θα μου πεις, τί είναι δεκαπέντε χρόνια μπροστά σε μια ολόκληρη ζωή που μπορούμε να ζήσουμε;
(οικειοθελώς..)
(ή και όχι)
Λοιπόν, ξέρεις.. είναι όχι απλώς θεμιτό, όχι σημαντικό.. είναι απαραίτητο να συμβαίνει αυτό. Θέλω να πω, δεν γίνεται να ζεις χωρίς δεδομένα. Δεν γίνεται. Αν αλλάξουν όλα, καταρρίπτονται αξίες θεμελιώδεις. Ο άνθρωπος χρειάζεται έστω μία σταθερά. Κι αυτό το βρίσκει μόνο στον Άλλον. Αυτόν τον άλλο άνθρωπο που ξέρει ότι ΕΙΝΑΙ. Που ξέρει ό,τι είναι. Έτσι απλά χωρίς μπλεξίματα, χωρίς κόμπους στο λαιμό ή στο στομάχι.. Φαντάσου στη φυσική να μην υπήρχαν σταθερές, να μην υπήρχε αυτό το ΚΑΤΙ που θα έδινε στα πάντα κάπου να πατήσουν για να ξεκινήσουν να κινούνται. Εμείς να έχουμε αυτόν τον ΚΑΠΟΙΟΝ που κάνει τα πάντα να κυλούν λίγο πιο απαλά ακόμα και στις πιο κακοτράχαλες στιγμές, αυτό ευχόμαστε. Και είναι λίγες οι στιγμές που μπορείς πραγματικά να ξεχωρίσεις ότι υπάρχει στην ζωή σου αυτός ο κάποιος. Είναι μια μπύρα ή ένα τσιγάρο στο αυτοκίνητο με μουσική και βλέμματα στη θάλασσα, είναι ένα μήνυμα από το πουθενά που σου φωνάζει ότι ξέχασες να ζεις και προσπαθεί να σου θυμίσει, είναι εκεί που όλα έχουν ισοπεδωθεί και Αυτός έρχεται και ανοίγει σιγά-σιγά τα στόρια να μπει λίγο φως.
Και σκέφτομαι την απόλυτη ευτυχία. Μου είναι εύκολα προσδιορίσιμη πλέον. Περικλείεται στη φράση "να γεράσουμε μαζί". Γιατί δεν είναι το αποτέλεσμα, είναι όλα όσα έχουν προηγηθεί. Είναι οι δύο πορείες που έχουν διαγραφεί και οι ιστορίες που έχουν γραφτεί. Αλλά είναι ιστορίες που δεν χρειάζεται να μπουν σε άλλο πρόσωπο και να γίνουν διηγήσεις, είναι η ζωή μας σκέψου. Η ζωή ΜΑΣ. Τα κάναμε μαζί. Τα ζήσαμε ΜΑΖΙ. Ζήσαμε μαζί..
Και είναι μαγικό πραγματικά να ξέρεις - όχι να πιστεύεις, να το ξέρεις!- ότι ο Άλλος θα είναι εκεί, και εσύ θα είσαι εκεί. Και μετά λέω, να με θεωρεί άραγε κάποιος δεδομένη.. Να έχω καταφέρει να κερδίσω τη θέση της "σταθεράς" στη ζωή του (σου).. Είναι τίτλος σημασίας αν συνειδητοποιήσεις την αξία του, είναι εκεί που το κεφαλαίο αρχικό του ονόματός σου παίρνει όλη την αξία που του αναλογεί. Γίνομαι η Ελίζα. Δεν έχω προσδιοριστικό τίτλο, η φίλη, η κοπέλα, η αδερφή, είμαι η Ελίζα. Και δεν μπορεί να μην σε μαγεύει αυτή η μοναδικότητα. Όταν το όνομά σου γίνεται ο τίτλος, η ιδιότητα, και ταυτοχρόνως δεν μπορεί να προσδιορίσει κανέναν άλλον, κανένας δεν φτάνει αυτό που περικλείει το όνομά σου. Εμένα με μαγεύει, με συνεπαίρνει και την επιζητώ, την εύχομαι.
* Μα αν κρίνεις από λάθος δεδομένα κάποια στιγμή θα σκάσει η φούσκα και θα διαλυθούν τα πάντα. Θα δεις καθαρά, έστω. Κάποια δεδομένα είναι προτιμότερο να ανατρέπονται αμέσως, δυο μήνες είναι αρκετοί, κάποια άλλα θέλουν τον χρόνο τους, δεκαπέντε χρόνια για παράδειγμα.. Αλλά θα μου πεις, τί είναι δεκαπέντε χρόνια μπροστά σε μια ολόκληρη ζωή που μπορούμε να ζήσουμε;
και αν δάκρυσα είναι ευχάριστο..
μπορώ και συγκινούμαι ακόμα.
κι αν με ρωτήσεις; μόνο μη γεράσουμε χωριστά..αυτο φοβάμαι.
κι αν με ρωτήσεις; μόνο μη γεράσουμε χωριστά..αυτο φοβάμαι.
2 σημειώσεις
Τα πρωινά της Κυριακής είναι συνήθως μελαγχολικά. Καμιά φορά μπαίνω και σε διαβάζω και νομίζω τα γραπτά σου, αφαιρούν λίγη από τη μελαγχολία :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@blur σ'ευχαριστώ πολύ. είναι σημαντικό να φεύγει η μελαγχολία.. με όποιον τρόπο και σε οποιοδήποτε ποσοστό της..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό υπόλοιπο Κυριακής :)
λιζ