αποκοιμήθηκα απλώς

-Πώς καταντήσαμε έτσι ρε φίλε; -Πραγματικά..δεν ξέρω. Αυτός ο διάλογος αντηχεί στ'αυτιά μου από την ώρα που σταμάτησε να παίζει η μο...

-Πώς καταντήσαμε έτσι ρε φίλε;
-Πραγματικά..δεν ξέρω.

Αυτός ο διάλογος αντηχεί στ'αυτιά μου από την ώρα που σταμάτησε να παίζει η μουσική. Φαντάσου ότι δεν έγινε καν.. αλλά τον αποκρυπτογράφησα μετά το τέταρτο ποτό, γύρω στο δέκατο τσιγάρο.. Και πραγματικά δεν έιχα τι να απαντήσω εκτός από ένα δειλό "δεν ξέρω" με το βλέμμα μου στο πάτωμα. Γιατί όντως δεν ξέρω πλέον. Δεν ξέρω για αρχή πώς "καταντήσαμε". Παλιά θυμάμαι λέγαμε "ρε πώς γίνεται να καταντούν οι άνθρωποι έτσι; πώς γίνεται να πέφτουν τόσο χαμηλά; ". Και καταντήσαμε κι εμείς. Και καταλήξαμε κι εμείς να πέφτουμε, αλλά από πολύ ψηλά.. αρκετά ψηλά για να καταστραφούμε πλήρως. Και καταλήξαμε κι εμείς να τα κάνουμε όλα, ίσως και παραπάνω.

Μας βλέπω να περνάμε χρόνο με ανθρώπους τόσο λάθος, σαν να μην μας λείπουν άλλοι. Να τους προσφέρουμε απλόχερα άπλετο χρόνο από τις ζωές μας και τις ζωές μας τις ίδιες πολλές φορές. Να τους κάνουμε κομμάτι μας και να δεχόμαστε επιρροές απ'αυτούς.. και όλα αυτά την ίδια στιγμή που ευχόμαστε αντί γι'αυτούς να είχαμε μπροστά μας εκείνον ή τον άλλον. Κι εμείς συνεχίζουμε να λέμε και να λέμε και να δενόμαστε με ανθρώπους υποκατάστατα, που το μόνο που κάνουν είναι να μας θυμίζουν πόσο μας λείπουν εκείνοι που δεν είναι στην θέση τους. - Γιατί σήμερα, συνέβη κάτι και γέλασα τόσο από μέσα μου μέχρι που έβαλα τα κλάματα, γιατί απέναντί μου ήταν κάποιος άλλος που δεν θα καταλάβαινε τι εννοώ.. που θα γελούσε τυπικά ή και καθόλου. Και με πλήγωνε τόσο αυτό που ίσως κατά λάθος να αρχίσω να τον σιχαίνομαι που μου θυμίζει ότι δεν είσαι εκεί.

Μας βλέπω πάλι να πίνουμε σαν να πρόκειται να κάνουμε ερωτικές εξομολογήσεις και στο τέλος της βραδιάς να καταλήγουμε ο καθένας σπίτι του σαν να μην τρέχει τίποτα.. χωρίς να έχουμε ανταλλάξει ματιά, χωρίς να έχουμε εξηγήσει τίποτα, χωρίς να έχουμε προσπαθήσει καν. Και μετά θυμάμαι όλες τις ματιές που έχουμε ανταλλάξει, κι όλες τις εξηγήσεις που έχουμε δώσει και όλες τις προσπάθειες που είπαμε ότι κάναμε.. και σκέφτομαι πως ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να υπάρχουν τόσες εξηγήσεις και τόσες προσπάθειες χωρίς να υπάρχει αποτέλεσμα. Κι όχι αυτό, δεν γίνεται να μην λύνονταν όλα με τα μάτια. Έτσι ακριβώς όπως "δέθηκαν" εξαρχής. - Και τότε που κοιταζόμασταν και δεν μπορούσαμε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα, και μας έπιαναν τα γέλια σχεδόν..χαμογελούσαμε σίγουρα και ομορφαίναμε κι οι δύο θυμάμαι.

Άλλες φορές μας βλέπω να φλερτάρουμε σαν να πρόκειται να κάνουμε έρωτα. Και τα βλέμματα και οι κουβέντες και τα αγγίγματα, όλα να οδηγούν εκεί. Και δεν είναι το λίγο ποτό παραπάνω που σε κάνει εύθυμο και εύπλαστο στις αισθήσεις, είναι η ιδέα του ότι μπορείς να φτάσεις ως εκεί.. Και απογοητευτικά μας πιάνω όταν φτάνει το σημείο που ο άλλος ψιθυρίζει κάτι στο αυτί να κοιτάμε το κενό και ξαφνικά σαν να συνερχόμαστε από ισχυρό νιρβάνα και να αποποιούμαστε τα πάντα. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που πιάνω τον εαυτό μου να λέω "ως εδώ". Και γιατί τα όρια; γιατί πάλι θα συγκρίνω αν πάω παραπέρα, πάλι θα δω ότι το "καλά" δεν θα είναι ποτέ αξίως συγκρινόμενο με το "υπέροχα" και το αντικαταστατό του πράγματος θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά αναντικατάστατο. - Είχα μείνει να μου λέει στο αυτί πόσα πολλά έχει καταλάβει για μένα και γιατί δεν προχωράω ένα βήμα παρακάτω. Νιώθω τόσο κουρασμένη να πείσω τον εαυτό μου να κάνει οτιδήποτε. Δίνω ένα σκαστό φιλί και φεύγω.


- Και στο τέλος το μόνο που θέλω όταν βιώνω την αλλαγή από την φασαρία στην απόλυτη ησυχία του δρόμου με το κλείσιμο της πόρτας, είναι ένα αυτοκίνητο να με κάνει βόλτα μέχρι την Βάρκιζα, ενώ εγώ αποκοιμάμαι κουλουριασμένη με μισάνοιχτο παράθυρο σκεπασμένη με ένα μπουφάν.
Ίσως αυτό το βράδυ να μου αρκούσε αυτό. Μία βόλτα μας στην Βάρκιζα. Ίσως να μην χρειαζόμουν τίποτα παραπάνω..  ούτε κουβέντες, ούτε ποτά, ούτε τσιγάρα, ούτε δυνατά γέλια, ούτε τα πατατάκια που ζήτησα και ήρθαν. Μόνο αυτό.. μια βραδινή βόλτα ως την Βάρκιζα και ένα ήρεμο, σιωπηλό ξημέρωμα - 






*Κι αυτό που τρέμω περισσότερο, το αύριο πρωι.. που πάλι θα φωτίσει ο ήλιος και θα πούμε "δε γαμιέται".

You Might Also Like

4 σημειώσεις

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. *Κι αυτό που τρέμω περισσότερο, το αύριο πρωι.. που πάλι θα φωτίσει ο ήλιος και θα πούμε "δε γαμιέται".


    και μόνο αυτή η φράση αρκεί για να περιγράψει τον συσσωρευμένο πόνο όλης της ανθρωπότητας...

    υπέροχο γράψιμο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ δεσποινίς :)
      Καμιά φορά γράφοντας για μας όντως τυγχάνει να εκφράζουμε τον πόνο ακόμα και μιας ανθρωπότητας..
      Καλησπέρα*

      Διαγραφή

.

.