ζωτικές επιστήμες

Η ζωή είναι σχέσεις. Και οι σχέσεις κάποτε ήταν η ζωή μου. Οι άνθρωποι ήταν η ζωή μου. Οι άνθρωποι. Έτσι γενικά και αόριστα. "Υπήρξε...


Η ζωή είναι σχέσεις. Και οι σχέσεις κάποτε ήταν η ζωή μου.
Οι άνθρωποι ήταν η ζωή μου. Οι άνθρωποι. Έτσι γενικά και αόριστα. "Υπήρξες πολύ αφελής Ελιζάκο".. Θυμάμαι την μάνα μου να μου λέει. "Τέτοιος μαλάκας είσαι και κάθεσαι", ο πατέρας μου πάντα λίγο πιο επιθετικός και απόλυτος. Τελοσπάντων, δεν με ένοιαζε. Εγώ τις χαιρόμουν τις σχέσεις μου, τους ανθρώπους που είχα γύρω μου. Ερωτευόμουν, εμπιστεύουν, χαλούσα φιλίες για να υπερασπιστώ άλλες -δυνατότερες πίστευα, έβαζα χέρια-πόδια στην φωτιά για να υπερεσπιστώ ανθρώπους.. Έτσι ζούσα εγώ. Εννοώ "ΖΟΥΣΑ". Αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη για μένα.. Να ζω με τους άλλους. Να ζω ΓΙΑ τους άλλους. Επειδή οι άνθρωποι για μένα είναι μαγεία. Αυτό είναι κάτι που ισχύει ακόμα. Απλώς να, πλέον έκανα μία αναβάθμιση. Οι άνθρωποί ΜΟΥ είναι μαγεία. Οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτοί που είναι εδώ. Πάντα. Είναι δίπλα μου κι ας ζουν σε διαφορετικό μήκος και πλάτος της γης, κι ας δουλεύουν 24/7 και τους βλέπω για μια φευγαλέα καληνύχτα, κι ας μου λένε να φάω πάλι φακές που έχουν σίδηρο και να πάρω ομπρέλα και να τους τηλεφωνήσω αν κοιμηθώ αλλού το βράδυ.. κι ας έχω να τους δω μήνες μα αρκεί ένα γράμμα για να βουρκώσουμε και να μας φέρει κοντά ή μια σκέψη που συμπίμπτει ή ένας πίνακας, ένα βιβλίο, μία ταινία, μία συναυλία, ένα πάρκο. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ναι, είναι ζωή. Είναι κινητήριος δύναμη. Και μπορεί να τους έχεις πλάι σου όχι όποια στιγμή θες, αλλά κάθε στιγμή. Θες, δε θες. Αυτοί θα είναι εδώ. Θα είναι όταν ουρλιάζεις ότι θες να μείνεις μόνος και κλείνεις όλες τις πόρτες πίσω σου, πίσω από την τελευταία πόρτα και θα περιμένουν καρτερικά να την ανοίξεις, θα είναι εδώ όταν κόβεις κάθε δίαυλο επικοινωνίας γιατί δεν αντέχεις άλλο συναίσθημα, θα πάψουν να σ'αγκαλιάζουν όταν πάψεις να το αντέχεις και απλώς θα έρθουν με ένα ποτήρι κονιάκ το βράδυ στο μπαλκόνι.. Και επιτέλους θα σταματήσει να φυσάει- αργά ή γρήγορα.

Γιατί όντως η ζωή μας είναι οι σχέσεις μας και οι σχεσεις μάς δίνουν απέραντη ζωή. Αλλά οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους ΜΑΣ. Όπως εμείς τους διαλέγουμε ενώ μας έχουν ήδη διαλέξει και οι ίδιοι. Μπορεί να τους ξέρουμε μια ζωή, μπορεί να νομίζουμε ότι τους ξέρουμε μια ζωή, μα σίγουρα δεν χρειάζεται μια ζωή για να τους μάθουμε. Γιατί δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι οι άνθρώποι μας είναι στη ζωή μας απλά. Απλώς είναι εκεί.. Έτσι. Χωρίς χρονικά όρια.

(Προσπαθώ να θυμηθώ ποια μέρα γνώρισα την V. μα δεν με νοιάζει καν να θυμηθώ τελικά γιατί όσο προσπαθώ να θυμηθώ σκέφτομαι όλες μας τις στιγμές, κι ας ξέρω ότι την έχω δει μετρημένες φορές στη ζωή μου, και νιώθω ότι ήταν από πάντα μέσα σ'αυτήν.
Θυμάμαι μετά την κοπέλα με την πράσινη ζακέτα που μπήκαμε μαζί στις αντρικές τουαλέτες μια μέρα και αμέσως μετά απλώς θυμάμαι να έχουμε ζήσει τις πιο κρίσιμες στιγμές μαζί.
Ούτε χρονολογίες ούτε τίποτα.
Θυμάμαι άλλοτε να βρίσκομαι σε ένα μαγαζί και να γυρίζω να κοιταξω έναν άνθρωπο που είχα δίπλα μου όλο το βραδυ και μήνες πριν και να λέω "αυτός θέλω να είναι ο πατέρας των παιδιών μου". Συμβαίνει.
Μα κάποιες φορές συμβαίνει να θυμάμαι αρχή ίσως και τέλος, να θυμάμαι πολλές λογικές λεπτομέρειες από ανθρώπους που πίστευα ότι με καταλάβαιναν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, να γίνονται πιο ξένοι απ'ό,τι πριν ανταλλάξουμε την πρώτη μας κουβέντα. Κι όμως.
Θυμάμαι την μέρα που άρχισα να επικοινωνώ με έναν άνθρωπο και μπορώ να θυμηθώ κάθε λέξη του με τη σειρά από τότε μέχρι το τέλος, θυμάμαι και την ακριβή μέρα που τον ξέχασα. Το πρωινό που ξύπνησα χωρίς να μου ερεθίζει πια το μυαλό. Απλώς έπαψε να υπάρχει. Θυμάμαι το πρώτο φιλί με τον τάδε θυμάμαι και το τρίτο και το τελευταίο.
Θυμάμαι την πρώτη μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω έναν άνθρωπο δικό μου πλάι μου, θυμάμαι και την τελευταία με ώρα και μέρος και τα πάντα.)

Γιατί όταν βάζεις όρια και ημερομηνίες στις σχέσεις αυτές εκλογικεύονται. Μπαίνουν σε κουτάκια. Και τίποτα που να διατηρείται σε κονσέρβα δεν έχει τη γεύση του ελεύθερου, αγάπη μου.
Γιατί τι νόημα έχει να μπεις σε μία σχέση -όποιου είδους- αν το λιμ της δεν τείνει πιθανολογικά στο άπειρο;

Οι άνθρωποί μου τελικά είναι όντως μαγεία και δύναμη για ζωή. Εκεί κατέληξα. Οι υπόλοιποι είναι απλώς μυστήριο. Κι αυτό βέβαια δεν είναι λίγο. Γι'αυτό να τους παρατηρείς τους ανθρώπους και να τους δίνεις ευκαιρίες διπλές και τριπλές έτσι από περιέργεια "μπας και..".
Μα στους ανθρώπους σου να δίνεις τα πάντα, όχι μόνο ευκαιρίες. Και αν σου δώσουν κι αυτοί τα πάντα τότε να μια πλήρης σχέση! Μια ολοκλήρωση.



*Μα στο τέλος της μέρας, λίγο οδυνηρά πάντα, θα σκέφτεσαι αυτούς
τους δυο-τρεις ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσες
να είχες ζήσει περισσότερα. Ή και τα πάντα.
Είναι εντέλει ίσως τα 15' της ζωής σου που τους αναλογούσαν.
Αν πάλι όχι. Τότε συγχαρητήρια. Είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος!

You Might Also Like

5 σημειώσεις

  1. Μετά και από αυτό το ποστακι είσαι επισήμως άνθρωπος ΜΟΥ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άνθρωποι και σχέσεις..μεγάλο κεφάλαιο..
    ή μάλλον ό,τι ακριβώς εσύ κατέγραψες μέσα σε αυτές τις λίγες γραμμές..

    Χαιρετώ!!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @7simetra πόση επικοινωνία άραγε;..:)

    @ziggymars χαιρετώ πίσω. μεγάλο κεφάλαιο; τεράστιο. προσπαθώ να βγάλω το νόημα καταλαβαίνεις ;)

    Καλό βράδυ*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είμαι εδώ ή μάλλον είμαι εκεί. Συνέχεια.
    Σ'αγαπάω!!!

    Lafemme Nue

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ειναι όλα νιώθω καιρο τώρα .. έχω αρχίσει να διαβάζω όλα σου τα κειμενα με ένα ποτήρι κρασί σε πλαστικό και ένα πακέτο τσιγάρα στο αγαπημένο μου μέρος της πόλης ... Δηλώνω θαυμάστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή

.

.