Επόμενος Σταθμός ΘΗΣΕΙΟ Aκούς τις πόρτες να κλείνουν ορμητικά. Tο τρένο ξεκινάει σιγά σιγά. Όχι μόνο αυτό. Συνήθως ακούς και μια μελωδία. Δεν την ακούς ακριβώς δηλαδή.. αυτήν την μοναδική μελαγχολία που βγάζει το ακορντεόν, την νιώθεις.. Μιζέρια, λες στην αρχή. Όπως ακριβώς και ο τρόπος που το μεταχειρίζονται. "Με ενοχλεί η επαιτεία" Ναι κι εμένα. Νομίζω. "Είναι...

Read More

Μια κοπέλα ανεβαίνει τις σκάλες. Την βλέπω να ξεφλουδίζει ένα μανταρίνι. Νιώθω τη μυρωδιά του. Αυτήν την δροσιά που σου προσφέρει καμιά φορά η όσφρηση. (θυμάμαι την κολόνια σου. ή μήπως νομίζω ότι την θυμάμαι; προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου το πρόσωπό σου. τον τρόπο που γελάς, τον τρόπο που ξαφνιάζεσαι. αλήθεια, τί χρώμα ακριβώς έχουν τα μάτια...

Read More

Μου έλεγες συνεχώς ότι το δύσκολο δεν είναι να βάλεις το τέλος, το δύσκολο είναι να ξαναρχίσεις. Εσύ δεν τελείωνες ποτέ τις καταστάσεις, έτσι έλεγες. Εσύ δεν μπορούσες να μην με ξαναδείς, να μην με αγγίξεις ξανά, να μην μου ευχηθείς χρόνια πολλά όταν παέι η ώρα 12, να μην μου χαϊδέψεις τρυφερά το γόνατο όταν καθόμαστε έξω...

Read More

.. -Λοιπόν.. τί να πούμε; -Δεν ξέρω.. Δεν έχουμε τίποτα πιστεύεις; -Α! Γι'αυτό πλέον είμαι σίγουρη! -Είσαι σκληρή. -Είσαι αλλού! -Δεν είναι αυτό απλώς.. -"Απλώς".. μετά από ΟΛΑ αυτά έχεις το θάρρος να μιλάς για απλότητα; -Δεν εννοώ αυτό.. -Αλλά; -Άσε με να σου πω.. -Εσύ άσε με. -Τι; -Άσε με. Άφησέ με ρε παιδάκι μου! Τι θέλεις;...

Read More