εικόνες
σκέψεις σε παρένθεση*
Costa Magica
9:50:00 μ.μ.
Φεύγει το Costa Magica!
Και τι σε νοιάζει; Δεν με νοιάζει. Δηλαδή δεν ξέρω.. ίσως και να με νοιάζει. Αλλά και να με νοιάζει εσένα τι σε νοιάζει αν με νοιάζει ή όχι; Όπως και να χει δεν έχει να κάνει με σένα. Ή μήπως έχει; Όχι δεν έχει. Είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι διαφορετικό και ανεξάρτητο. Το ρυμουλκούν έξω απ'το λιμάνι. Καταλαβαίνεις τώρα τι εννοώ; Δεν φεύγει απλώς. Το ρυμουλκούν. Βλέπεις; Οι άνθρωποι ίσα που φαίνονται. Είναι μικροί και αυτό σαν ενωμένες τεράστιες πολυκατοικίες τους φιλοξενεί στις ταράτσες του. Έχει σχεδόν καλύψει όλο το οπτικό μου πεδίο. Είναι περίεργο να μην έχεις εναλλακτικές στο που να κοιτάξεις. Δηλαδή βλέπω μόνο αυτό. Μόνο. Ευτυχώς, λέω, κινείται. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, ησυχάστε!
Αν θα μπορούσα να κινηθώ εγώ; Φυσικά και θα μπορούσα, τι ανοησίες είναι αυτές! Απλώς.. Δεν ξέρω. Δεν είναι η ώρα τώρα. Εγώ απλώς κάθομαι. Ήρθα και κάθομαι, για λίγο.
Προχωράει, και το φουγάρο του κοντεύει να κρύψει τον ήλιο. Ίσως αν στρίψω λίγο το σώμα μου αριστερά.. Καλύτερα τώρα. Αναρωτιέμαι πώς κανένας τους δεν έχει δελεαστεί ακόμη να πέσει στη θάλασσα. Να κάνει αυτήν την συναρπαστική βουτιά. Ποιος δεν θα ήθελε να δοκιμάσει να πέσει από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας χωρίς να σκοτωθεί; Μη το λες.. Δεν νομίζω να πάθαινα κάτι. Εσένα τι σε νοιάζει άλλωστε;
Για δες! Δες! Έκρυψε τον ήλιο! Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Βγάζεις τα γυαλιά και συνειδητοποιείς ότι θέλεις τον ήλιο πάλι. Μα τί θα γίνει μ'αυτό το πλοίο;
Ας φύγει.
Φεύγει.
Το πλοίο πάνω γράφει "τζένοβα". Δεν με νοιάζει τι γράφει. Με νοιάζει που φεύγει χωρίς να κάνει κάτι. Οτιδήποτε! Εννοώ. Φεύγει; Έτσι απλά; Καλά δεν με νοιάζει, στο ξανά είπα. Απλώς να, σκεφτόμουν.. Ούτε ένας άνθρωπος δεν βούτηξε. Ούτε ένας άνθρωπος δεν σήκωσε το χέρι του να μας δείξει κάτι. Οτιδήποτε. Και ωω! πόσοι άνθρωποι κρέμονταν απ'αυτό το πλοίο. Μπορεί να λες, είναι βρόμικα τα νερά. Και μπορεί όντως να είναι, αλλά δες μια στιγμή ανθρώπους να πηδούν στην θάλασσα και να γελάνε. Σταμάτα, δεν παθαίνουν τίποτα. Ησύχασε πια!
Δεν είναι αδιαφορία. Μην το λες. Καμιά φορά με ενδιαφέρει περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε.
Γιατί στο διάολο νοιάζεσαι γι'αυτό το πλοίο ρε γαμώτο; Εγώ; Δεν νοιάζομαι. Εγώ ήρθα απλώς να κάνω μια βόλτα στο λιμάνι κι εκείνο έτυχε να φεύγει. Δεν συναντηθήκαμε για ώρα. Μην ανησυχείς αυτό ήταν..
Έφυγε.
Ο ήλιος καίει, και είναι τέλη Αυγούστου.
Το λιμάνι θα φαντάζει πάντα υπέροχο, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να το κολυμπήσω ποτέ μου. Αρκεί που κάποιες μέρες θα ξέρω ότι μες την τρέλα της ζέστης, θα το θέλω περισσότερο απ'οτιδήποτε.
Και τι σε νοιάζει; Δεν με νοιάζει. Δηλαδή δεν ξέρω.. ίσως και να με νοιάζει. Αλλά και να με νοιάζει εσένα τι σε νοιάζει αν με νοιάζει ή όχι; Όπως και να χει δεν έχει να κάνει με σένα. Ή μήπως έχει; Όχι δεν έχει. Είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι διαφορετικό και ανεξάρτητο. Το ρυμουλκούν έξω απ'το λιμάνι. Καταλαβαίνεις τώρα τι εννοώ; Δεν φεύγει απλώς. Το ρυμουλκούν. Βλέπεις; Οι άνθρωποι ίσα που φαίνονται. Είναι μικροί και αυτό σαν ενωμένες τεράστιες πολυκατοικίες τους φιλοξενεί στις ταράτσες του. Έχει σχεδόν καλύψει όλο το οπτικό μου πεδίο. Είναι περίεργο να μην έχεις εναλλακτικές στο που να κοιτάξεις. Δηλαδή βλέπω μόνο αυτό. Μόνο. Ευτυχώς, λέω, κινείται. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, ησυχάστε!
Αν θα μπορούσα να κινηθώ εγώ; Φυσικά και θα μπορούσα, τι ανοησίες είναι αυτές! Απλώς.. Δεν ξέρω. Δεν είναι η ώρα τώρα. Εγώ απλώς κάθομαι. Ήρθα και κάθομαι, για λίγο.
Προχωράει, και το φουγάρο του κοντεύει να κρύψει τον ήλιο. Ίσως αν στρίψω λίγο το σώμα μου αριστερά.. Καλύτερα τώρα. Αναρωτιέμαι πώς κανένας τους δεν έχει δελεαστεί ακόμη να πέσει στη θάλασσα. Να κάνει αυτήν την συναρπαστική βουτιά. Ποιος δεν θα ήθελε να δοκιμάσει να πέσει από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας χωρίς να σκοτωθεί; Μη το λες.. Δεν νομίζω να πάθαινα κάτι. Εσένα τι σε νοιάζει άλλωστε;
Για δες! Δες! Έκρυψε τον ήλιο! Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Βγάζεις τα γυαλιά και συνειδητοποιείς ότι θέλεις τον ήλιο πάλι. Μα τί θα γίνει μ'αυτό το πλοίο;
Ας φύγει.
Φεύγει.
Το πλοίο πάνω γράφει "τζένοβα". Δεν με νοιάζει τι γράφει. Με νοιάζει που φεύγει χωρίς να κάνει κάτι. Οτιδήποτε! Εννοώ. Φεύγει; Έτσι απλά; Καλά δεν με νοιάζει, στο ξανά είπα. Απλώς να, σκεφτόμουν.. Ούτε ένας άνθρωπος δεν βούτηξε. Ούτε ένας άνθρωπος δεν σήκωσε το χέρι του να μας δείξει κάτι. Οτιδήποτε. Και ωω! πόσοι άνθρωποι κρέμονταν απ'αυτό το πλοίο. Μπορεί να λες, είναι βρόμικα τα νερά. Και μπορεί όντως να είναι, αλλά δες μια στιγμή ανθρώπους να πηδούν στην θάλασσα και να γελάνε. Σταμάτα, δεν παθαίνουν τίποτα. Ησύχασε πια!
Δεν είναι αδιαφορία. Μην το λες. Καμιά φορά με ενδιαφέρει περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε.
Γιατί στο διάολο νοιάζεσαι γι'αυτό το πλοίο ρε γαμώτο; Εγώ; Δεν νοιάζομαι. Εγώ ήρθα απλώς να κάνω μια βόλτα στο λιμάνι κι εκείνο έτυχε να φεύγει. Δεν συναντηθήκαμε για ώρα. Μην ανησυχείς αυτό ήταν..
Έφυγε.
Ο ήλιος καίει, και είναι τέλη Αυγούστου.
Το λιμάνι θα φαντάζει πάντα υπέροχο, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να το κολυμπήσω ποτέ μου. Αρκεί που κάποιες μέρες θα ξέρω ότι μες την τρέλα της ζέστης, θα το θέλω περισσότερο απ'οτιδήποτε.
3 σημειώσεις
Νομίζω πως ταξίδεψα για λίγο με το πλοίο σου.. Να σαι καλά και να μας κάνεις παρέα με τα κείμενά σου.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω τη σκέψη με τη βουτιά..την έχουμε όλοι όσοι ζούμε σε πόλη με λιμάνι.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτή η μαγεία που κρύβεται στα ταξία δεν θα μπορέσει να περιγραφεί ποτέ άξια πιστεύω @nat
ΑπάντησηΔιαγραφή@ziggy είναι μια σκέψη τόσο ενδιαφέρουσα και θα παραμένει.. ίσως επειδή το μυστήριο δεν θα φύγει ποτέ.