Αγάπη μου ξεχάστηκα.. 
Δεν ήταν η ειρωνεία στην προσφώνηση, ήταν πιο πολύ στο ρήμα. Και θα με τράνταζε ολόκληρη αν το άκουγα και γνώριζα. Μα δεν γνωρίζει. Μα δεν ξεχάστηκα. Και πόσα θυμήθηκα Θεε μου! Δεν ξέρω κατά πόσο είναι "νόστος" να αναπολείς και να δακρύζεις για τις στιγμές που έζησες αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την ομορφιά απ'την ασχήμια. Ο Ουμπέρτο Έκο αφιέρωσε δύο ολόκληρους τόμους σ'αυτήν την σύγκριση, κι εγώ ακόμη δεν μπορώ να πω με μία λέξη αν αυτό που είχαμε ήταν όμορφο ή άσχημο. Μα το πιο σκληρό απ' όλα είναι το ερωτηματικό που βγαίνει στην φωνή μέσα στο κεφάλι μου μετά το ρήμα "έχω".

Πάει καιρός.
Πάει ένας χρόνος ακριβώς. Και λέω, λοιπόν, στον εαυτό μου για φαντάσου, αν γυρνούσες ακριβώς σ'αυτήν την μέρα πέρσι πόσες στιγμές θα ήθελες να είχες ξαναζήσει μέχρι σήμερα; Σκέφτομαι. Βάζω μέσα έναν Άυγουστο, τρεις μέρες του Φλεβάρη.. και σωπαίνω. Μια σιωπή που με παγώνει, και σου ορκίζομαι, το αίμα μου σταμάτησε να κυλά για τα δευτερόλεπτα αυτά. Το δέρμα μου αντιδρά ενστικτωδώς. 34 μέρες για έναν ολόκληρο χρόνο, μάτια μου, είναι ζημία. Μεγάλη. Σκέψου πόση η απόσταση από τις 365. Μεγάλη. "Κάποιες φορές", μου είπε η Ε. "ζούμε κάτι και πιστεύουμε ότι αυτό είναι.. αλλά δεν είναι αυτό, γιατί τελικά Αυτό, είναι κάτι άλλο.. κάτι διαφορετικό". Και το βλέπεις το διαφορετικό όταν σταματήσεις να παλεύεις με τα κύματα του άλλου. Έτσι μόνο, αν ηρεμήσεις και ξαπλώσεις ανάσκελα ανασαίνοντας ρυθμικά και με κλειστά τα μάτια, τον γλυτώνεις τον πνιγμό. Έναν πνιγμό που δεν πιστεύεις και ο ίδιος ότι συμβαίνει. Και ενώ βλέπεις τις φυσαλίδες να ταξιδεύουν από το στόμα σου προς την επιφάνεια, το φως του ήλιου δημιουργεί μικρά διαμάντια πάνω εκεί.. Ένα "εκεί" που όσο πας και βλέπεις πιο θολά. Και αν ο πάτος σε τραβάει, τι θα πει; Θάλασσα έγινες και μ' έπνιξες. Αυτό θα πει.