Κυριακή 15/1/2012

Σήμερα πρώτη φορά το είπα δυνατά. Πήγαμε για έναν καφέ και βρεθήκαμε μπροστά σε μία τόσο ευχάριστη έκπληξη.. Έναν άνθρωπο που έχεις να δεις χρόνια, τον βλέπεις από το πουθενά, έτσι αλλαγμένο, με μια λάμψη στα μάτια, την ίδια που έχεις κι εσύ την ώρα που συνειδητοποίησες ότι είναι αυτός.
Κάποια στιγμή σε σκέφτηκα. Να σε συναντήσω 4 χρόνια μετά ξαφνικά στο καφέ λίγο πιο κάτω επειδή το στέκι μας είναι απρόσμενα κλειστό. Αλλά αυτό δεν γίνεται.
Μου είπε ότι χρόνια έχει να σας δει και πως είστε.
Κυριακή, 15 Ιανουαρίου του 2012, ώρα κάπου 6:30, δηλαδή 3 μήνες, 15 μέρες και περίπου 7 ώρες, μου πήρε για να ξεστομίσω η ίδια τη φράση "δεν είναι πια εδώ". Μετά την ξαναείπα μα ένα "θα" κάπου στη μέση. Γύρισα να πιάσω το φλυτζάνι, αλλά είδα ότι έτρεμα. Έπιασα το νερό. Βοηθάει λένε. Ήπια σε δόσεις.
Μετά προσπάθησα να μαγνητίσω το χέρι μου να μην κινείται αυτόνομα και ήπια λίγη σοκολάτα.
Μετά γύρισα στα παιδιά και χαμογέλασα.
Τί να έλεγα άλλο; Ότι υπάρχεις περισσότερο από ποτέ; Ότι σου μιλάω περισσότερο από ποτέ; Δεν δέχονται εύκολα οι άνθρωποι την συνύπαρξη αγάπη μου.

Να έρχεσαι καμιά φορά όταν κοιμάμαι να με παίρνεις αγκαλιά.
Στον ύπνο άλλωστε κάθε πραγματικότητα είναι εφικτή.
Και στην δική μου θα πρωταγωνιστείς πάντα.
Σε σκέφτομαι καλέ μου

Σου δειξα τον κολλητό μου;.. Να δες..