Έχω βάλει ξυπνητήρι στις 8:30. Άλλαξε κι η ώρα και είπα να "δημιουργήσω" νέα συνήθεια: Πρωινό Ξύπνημα, για να χαίρομαι τη μέρα.. 

Χτύπησε το ξυπνητήρι με ένα "του-ρου-ρου" και "ντζζ-ντζζζ" (η δόνηση είναι το ντζζ ντζζ!). 

"Πωω..πάλι ξέχασα να επιλέξω ήχο!", δεν έχω χειρότερο!

Κι επειδή η "marimba" καθόλου δεν μ' αρέσει, ξεκίνησα διαδικασία επιλογής ήχου ξυπνητηριού. Γιατί, όσο κι αν δεν θέλω να το πιστέψω, "η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται"..και τώρα μου 'ρθε η φωνή της μητέρας (μέχρι ΚΑΙ την γ' λυκείου) να μου λέει "Σήκω!! Είναι 7παρά 20!" και να σιγοτραγουδάει αυτό :

Άγνωστο ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ σε μένα... 

φίλε.. μου έμεινε ωστόσο το "Σηκωθείτε με χαρά -ΤΡΑ ΛΑ ΛΑ!" ακομα το λέω!

Και μετά από αρκετή σκέψη και κάμποση ώρα ψαχουλέματος στο i-pod κατέληξα σ' ένα Top 10 τραγουδιών κατάλληλων για ξεκίνημα ημέρας..

Διαλέγεις και παίρνεις... ;) (δεν είναι με σειρά "προτεραιότητας" μη νομίζεις!)

No 1

Texas * Inner Smile 

Και πως να μην ξεκινήσεις με κέφι τη μέρα σου μ' ένα τέτοιο τραγούδι! Θα σε παρασύρει ο ρυθμός έξω απ' τα σκεπάσματα.. Κι αν μπαίνει κι ο ήλιος απ' το παράθυρο σε 2' θα πίνεις ήδη τον καφέ σου!Σένιος;

No 2

Πολύ "γλυκό" ξύπνημα δεν μπορείς να πεις... Αν δεν θέλεις και πολλά ζόρια πρωί-πρωί, μία Bossa Nova είναι ό,τι πρέπει!

Νο 3

Ήχος που με συντρόφευσε όλο το καλοκαίρι.. Γιατί αργεί να βγάλει φωνή ο κύριος και σου δίνει χρόνο ν' ανοίξει το μάτι! Αλλά είναι και πολύ γουάου ρυθμός, παραδέξου! Σε κάνει να κουνηθείς.. για να αλλάξεις πλευρό, έστω !

Νο 4

Η αλήθεια είναι ότι επειδή είναι ένα τραγούδι που υπερ-λατρεύω δεν το έχω βάλει ως ήχο ξυπνητηριού ποτέ, φοβάμαι μην το "κάψω" μωρέ.. αλλά... το προτείνω ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ! Χαλαρός ρυθμός, ευχάριστη μελωδία.. τί άλλο θες;

Νο5

Γιατί και ποιός δεν θέλει να μην "travailler"... φαντάσου να είναι και Δευτέρα πρωί τώρα, έτσι; Κράτα τουλάχιστον το "fume" και κάνε ένα τσιγάρο με τον πρωινό καφέ, αν δεν καπνίζεις... φάε ένα πτι-μπερ τι να σου πω!

Νο 6

Με ξυπνούσε τότε που το 'χα πρωτακούσει! Το είχα κάνα χρόνο ξυπνητήρι ομολογώ.. Μετά τους βαρέθηκα τους Coldplay, άλλαξα και κινητό, άλλαξε και πόλη και είπα να δώσω άλλη χροιά στο ξύπνημα.. δεν θα σου πω τι έβαλα..συνέχισε στο Νο 7 εσύ!

Νο 7

Πρώτον, είναι πολύ χαλαρή η μελωδία του, ούτε βιολιά και τρομπέτες, ούτε εκκλησιαστικά όργανα. Δεύτερον,  η φωνή του κύριου Mraz θαρρώ είναι αρκετά "ευχάριστη" για πρωί. Τρίτον και τελευταίο.. έχεις προσέξει τους στίχους; ε, μα είναι..ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ ;)

No 8

Τους αγαπώ τους Cranberries, αν και πάντα τους μπέρδευα με τους Cardigans. Δε βαριέσαι.. αυτό το τραγούδι είναι μοναδικό και με το κρεσέντο στην ιδιαίτερη φωνή της μανδάμ εγώ τουλάχιστον θα ξυπνούσα πολύ ευχάριστα!

Νο 9

Δικό μας παιδί.. Και πως να μην ξεκινήσει ευχάριστα η μέρα σου με μία τόσο ταξιδιάρικη μελωδία; Προσωπικά όποτε το ακούω βρίσκομαι αλλού.. Τί εννοείς δεν είναι Αύγουστος;;;

Νο 10

Επειδή πρόκειται περί μοναδικού άσματος θα σου παραθέσω το ανάλογο βίντεο.. και θα κλείσω μ' αυτό.. Γιατί όπως και να 'χει τα ρημαδιασμένα τα Πρωινά Ξυπνήματα είναι Βαρβαρότητες ρε παιδί μου, τι να λέμε! "Έλαα... 5 λεπτά ακόμα!!"

Εκεί που διάβαζα με τράβηξε μία γνώριμη μελωδία στο ράδιο.. "When I grow up". Διασκευασμένο!

Με λίγο ψάξιμο όλα παίρνουν άλλη μορφή... πιο ολοκληρωμένη βρε παιδί μου :)

 

Ήταν λοιπόν οι First Aid Kit Δύο αδερφές από ένα νότιο προάστιο της Στοκχόλμης, η Johanna και η Klara Söderberg, έκαναν το ντεμπούτο τους με το άλμπουμ "The Big Black and The Blue". Σαν να ακούς δύο μεγάλες αδερφές να διηγούνται τις ιστορίες μιας δύσκολης εποχής.. κι όμως .. they're still teenagers! Η μία 17 &η άλλη 19 χρονών. 

Και άκου cover.Fever Ray που κάνανε οι άτιμες.. 

 

Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι. Μα έχουμε ένα ταλέντο «ακαταμάχητο»: να συνηθίζουμε. Μπορούμε να συνηθίσουμε σχεδόν στα πάντα, και το κάνουμε.. σε πόσο καιρό; Άγνωστο… για πόσο καιρό;.. κι αυτό άγνωστο. Συνηθίζουμε σε καθημερινές κινήσεις, σε τρόπους επικοινωνίας, στον καφέ μας ‘έτσι’ ή ‘αλλιώς’, με τσιγάρο ή χωρίς.. συνηθίζουμε στην ευκολία ή την δυσκολία και όλα τα υπόλοιπα τα ζυγίζουμε με βάση αυτήν την μία συνήθεια. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι συνηθίζουμε στους άλλους, συνηθίζουμε την παρουσία ή την απουσία τους.. Πόσες φορές συνήθισες την παρουσία κάποιου στο πλάι σου και όταν ο ίδιος ή οι συνθήκες τον απομάκρυναν δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις «τι κακό σε βρήκε»; Πόσες ακόμα φορές δεν ένιωσες την απόσταση να σε σώζει από απροσδόκητες συναντήσεις, να σε γλυτώνει από συζητήσεις που όφειλαν να γίνουν και με την γλυκιά δικαιολογία του ‘μακριά’ τις απέφυγες; Εγώ πάντως… πολλάκις. Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει λοιπόν στην ζωή μας η δύναμη της συνήθειας; Στις αποφάσεις και τις πράξεις μας; Και αναρωτιέμαι τελικά.. τι είναι πιο εύκολο, να συνηθίσεις σε κάτι ή να ξε-συνηθίσεις απ’ αυτό; Μωρέ μήπως το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγη απεξάρτηση από κάθε είδους συνήθεια εντέλει;

*  *  *

(κλαίει) 
Γιατί σ' έχανα πάντα, Blanche; Γιατί

 *  *  *

Το περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν διήμερο πολιτιστικής εκπαίδευσης πιστεύω. Είπα να παρακολουθήσω τα δρώμενα της όμορφης Θεσσαλονίκης.. Και κάπου εκεί εμφανίζεται ένα απρόσμενο event την Κυριακή στις 24. Μία θεατρική παράσταση. Με ελεύθερη είσοδο; ..πειραματικό θέατρο σου λέει.. και είχα καιρό να πάω θέατρο. Ψάχνοντας για πληροφορίες περαιτέρω βρήκα ότι... 

23 σπουδαστές της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Ανδρέας Βουτσινάς, με την καθοδήγηση του Άκη Δήμου, οργανώνουν μία εντελώς διαφορετική παράσταση - ένα μεγάλο πάρτι για… ανήμερες καρδιές.

«Ποιος Έρωτας; Reloaded» 20 – 24 Οκτωβρίου 2010 στον 6ο όροφο της σχολής.

Πήγα. Απρόσμενα έντονη εμπειρία. "Ένα πάρτι. Μια οικοδέσποινα, ένας σερβιτόρος, ένας d.j. Καλεσμένοι ηθοποιοί και θεατές." Δεν υπήρχαν θέσεις, μόνο τραπέζια και καρέκλες. Ηθοποιοί και κοινό μπλέκονταν περίτεχνα υπό την συνοδεία μελωδιών του χθες και του σήμερα. "Χορεύουν, τραγουδούν, υποκρίνονται". Φωνές εξαιρετικές που σε ταξιδεύουν και σε συναρπάζουν. "Διασταυρώσεις πυρών, διασταυρώσεις φιλιών… Το κυνήγι ενός έρωτα που δεν πιάνεται ποτέ. Αισθήματα χαμένα στα λόγια..., λόγια κερδισμένα στο θέατρο, θέατρο που θέλει να μοιάσει στη ζωή".

-ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ!

Καλώς ή κακώς οι άνθρωποι έχουμε την ιδιότητα να συνδέουμε τους γύρω μας με πράγματα της καθημερινής μας ζωής. Δεκάδες τραγούδια στο ραδιόφωνο, πινακίδες με γνώριμα ονόματα στο δρόμο, πλατείες και μέρη συνάντησης.. είναι όλα εδώ, όλα «σημάδια» ότι κάποιος κάνει αισθητή την παρουσία του. 
Άλλες φορές ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μας, και άλλες ακολουθεί νευρικότητα και ανήσυχα βλέμματα με σκυμμένο το κεφάλι. 
Πόσες φορές δεν ευχήθηκες να μην σταματήσει να παίζει ‘εκείνο’ το τραγούδι στο ράδιο;.. πόσες τρομοκρατήθηκες με την εικόνα ‘εκείνου’ που ήρθε μπροστά σου 
στο άκουσμα του ονόματός του από συζήτηση στο διπλανό τραπέζι;

Φέρνω τον εαυτό μου σε όλο αυτό, και προσπαθώ 
να σκεφτώ την τελευταία φορά που δεν έκανα κάτι που σχεδίαζα 
επειδή «τα σημάδια» δεν ήταν ευνοϊκά.. 

Μετάνιωσα, θυμάμαι, κι αποφάσισα να δώσω τέλος σ’ όλο αυτό 
το παρανοϊκό σενάριο «Οιωνός». Σκέφτηκα τότε πόσα σημάδια παρερμηνεύτηκαν με καταστροφικά αποτελέσματα.. Και ποια σημάδια αλήθεια; 
Κομμάτια μιας γενικότερης εικόνας είναι,

Αν αυτό θεωρείται αμφιβολία, τότε ναι, αναμφίβολα 
θα υπάρχει σε κάθε περίπτωση! 
Απλούστατα γιατί υπάρχουν άπειροι αστάθμητοι παράγοντες. 

Αξίζει να τα παρατήσουμε όλα όμως για ένα «ίσως»; Μπαα.. Το θέμα είναι να καταφέρουμε ακόμα και μ’ αυτό το «ίσως» και με «αρνητικά σημάδια»
να φτάσουμε στον προορισμό μας.