Το ημερολόγιο μιας παλιμπαιδούλας. Γύρος 5ος
11:24:00 π.μ.Τον παρακαλούσα τόσο καιρό να μου συνδέσει το πικάπ. Μα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, το ήξερα. Ήξερες εσύ ότι χρειάζεται ενισχυτή, μεγάλα μεγά...
11:24:00 π.μ.
Τον παρακαλούσα τόσο καιρό να μου συνδέσει το πικάπ. Μα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, το ήξερα. Ήξερες εσύ ότι χρειάζεται ενισχυτή, μεγάλα μεγάφωνα και άλλα τέτοια ωραία; Ε, λοιπόν εγώ δεν είχα ιδέα! Δύο μέρες διαμονής στο πατρικό, μετά από μήνες απουσίας ήταν αρκετές για να πείσω τον πατέρα μου να μπει στην επώδυνη αυτή διαδικασία.. Και είναι επώδυνη. Σκέψου ότι τα το πικάπ, τα βυνίλια, είναι κάτι παραπάνω. Είναι πολλά παραπάνω.. Είναι μια εποχή ολόκληρη. Είναι οι Beatles, είναι ο Bod Dylan, είναι όλα εκείνα που πέρασαν και δεν ξανάρχονται. Και εγώ παιδί του 2000 αιωνίως ερωτευμένη μ’ εκείνη την εποχή, την μαγική. Τότε ναι, τότε που η μουσική ήταν θρησκεία και όχι εμπόριο, τότε που τα RayBan και τα AmericanOptical ήταν ιδεολογία και όχι μόδα.
Και έτσι που μου τα περιέγραφε ζήλευα εγώ, και βούρκωνε κι εκείνος. Έλαμπαν τα μάτια του! Και μόνο όταν μιλάς μ’ εκείνες τις γενιές διαπιστώνεις το χάσμα, που είναι μεγάλο αδιαμφισβήτητα. Μα μπαίνεις και στον πειρασμό να αναρωτηθείς πως θα ‘ταν να ήσουν απ’ την άλλη πλευρά.
Κι εγώ απενοχοποιημένα σου δηλώνω «Υπέροχα!».
Γιατί εκείνες οι εποχές είχαν τα πάντα, και μην ακούς τι λένε. Εκείνες οι εποχές ήταν μουσικές. Είχαν επαναστάσεις μελωδικές. Είχαν Woodstock. Είχαν νόημα.
«Έτοιμο!»
«Ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα! Ευχαριστώ ρε πατέρα!!»
Του έκανα την χάρη και ακούσαμε μαζί τον GeorgeHarrison, να τραγουδάει Oh, Sweet Lord, μα μετά έπρεπε να φύγει για δουλειά.
Και ήταν η στιγμή που περίμενα τόσο καιρό. Απαλές κινήσεις θέλει το πικάπ. Και το βυνίλιο.. έχεις κάτσει ποτέ να αφουγκραστείς τι σου λέει η βελόνα; Είναι κι αυτά τα ‘παράσιτα’ που σε ταξιδεύουν. Η ιδιαιτερότητα του ήχου. Αυτό δεν τ’ αλλάζεις!
Και ύστερα ήρθαν οι Doors, και μετά ο Bowie και οι Stones, και οι Beatles..
Αυτές τις μέρες έδωσα στον εαυτό μου την άδεια να γίνει πάλι οχτώ χρονών.. Τότε που καθόμουν οκλαδόν, καθάριζα προσεχτικά το βυνίλιο, όπως μου είχε μάθει ο ειδικός και μετά άφηνα τον Σαββόπουλο να μου τραγουδάει νοσταλγικά Τι Έπαιξε στο Λαύριο.. και έτσι για 7 ολόκληρες μέρες θα νοσταλγούσα μια εποχή που δεν έζησα ποτέ, σιγοτραγουδώντας.
Κάτσε κι άκου λίγο μαζί μου..
Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη
