μετά-χωρίς-και όμως
11:16:00 μ.μ.Κοίταξα σήμερα το ρολόι δέκα λεπτά πριν το τέλος της εξέτασης και είδα ότι είχε σταματήσει στην 1 η του μηνός. Τόσο περίεργο. Όντως ...
11:16:00 μ.μ.
Κοίταξα σήμερα το ρολόι δέκα λεπτά πριν το τέλος της εξέτασης και είδα ότι είχε σταματήσει στην 1η του μηνός. Τόσο περίεργο. Όντως μια βδομάδα πάει και είναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος εκεί.
Το βράδυ πριν
Κοιμήθηκα καλά θυμάμαι..
Το πρωί
Σηκώθηκα νωρίς, πήγα και σουπερ-μάρκετ, ξεκίνησα διάβασμα.
Χτύπησε το τηλέφωνο.
Έπεσε το τηλέφωνο.
Μετά σταμάτησε το ρολόι.
Μετά σταμάτησε η καρδιά μου για δευτερόλεπτα.
Μετά έγινε χίλια κομμάτια.
Μετά έπεσα στο πάτωμα.
Μετά σταμάτησα να ακούω για πέντε μέρες.
Μετά τίποτα.
…
Την επόμενη μέρα
…
Τη μεθεπόμενη μέρα
Πήρα το τρένο. Κοίταζα έξω απ’το παράθυρο και δεν άκουγα τίποτα. Μόνο έβλεπα.
Το απόγευμα κοιμήθηκα και ξύπνησα το άλλο πρωί.
Την τέταρτη μέρα
…
Την πέμπτη μέρα
Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω. Δεν είχα ξυπνήσει ακόμα. Αυτό το «όνειρο» ήταν τεράστιο. Είναι, τεράστιο.
Την έκτη μέρα
Κατάφερα να μπω σε αυτοκίνητο. Άρχισα και να ακούω, ψιθύρους βέβαια μη φανταστείς.
Το βράδυ έβαλα στα κλεφτά το αγαπημένο σου τραγούδι. 3:48. Μέχρι το τέλος έλεγα δεν μπορεί, στο 3:49 θα στείλω να του πω πόσο αληθινό όνειρο είδα χθες. Και προχθες. Και παραπροχθες. Και παρα-παραπροχθες.. Τίποτα.
Διάβασα ότι «ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος». Πόσο μικροί και απαισιόδοξοι είμαστε οι άνθρωποι. Ο θάνατος είναι ένας λίγο μεγαλύτερος χωρισμός, σου λέω εγώ. Ακούγεται πιο ανώδυνο έτσι. Βγαίνει από μέσα το οριστικό. Φεύγει ένα κομμάτι εαυτού, γι’αυτό πονάει. Δεν φεύγει για την ακρίβεια, ξεριζώνεται. Και έφτιαξα μια δική μου θεωρία αυτές τις μέρες, ξέρεις, τη θεωρία της αρνητικής αγάπης. Η αγάπη είναι ένα νόμισμα με δύο πλευρές. Είναι η θετική αγάπη, αυτή η υπέροχη αίσθηση που μας κατακλύζει κάθε φορά που αντικρίζουμε ή απλώς και μόνο στη σκέψη των ανθρώπων μας και είναι και η αρνητική αγάπη. Η αρνητική αγάπη, δηλαδή το τίποτα, το κενό, το όλα-έχουν-τελειώσει. Οι περισσότεροι τη λένε «πόνο». Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις και τις δύο πλευρές. Εγώ δεν ήμουν. Δεν πειράζει, κανείς δεν είναι άλλωστε.
Σήμερα
Μέχρι να πάει 3 το ξημέρωμα θα ελπίζω να ξυπνήσω. Κι αν πάλι δεν ξυπνήσω στ’ορκίζομαι θα βάλω τα δυνατά μου να σταθώ στα πόδια μου και από αύριο το πρωι να συνεχίσω να ζω όπως πριν. Καλύτερα από πριν.
Θα βάλω τα δυνατά μου να καταφέρω τα όνειρα που κάναμε παρέα όταν βγάζαμε βόλτα το σκύλο, και για σένα.
Και θα ακούω και τις μουσικές μας δυο φορές, και για σένα.
Και θα βλέπω τις ταινίες μας δυο φορές, και για σένα.
Και όταν έχω τις μαύρες μου θα κάνω δύο τσιγάρα, ένα και για σένα για τότε που οι δυο μας ορκιζόμασταν «Εμείς είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε δοκιμάσει ποτέ» και δεν τολμούσε να πει ο ένας στον άλλον την αλήθεια μη και χάσουμε την πρωτιά. Και μετά γέλια πολλά!
Θα βάλω τα δυνατά μου και θα μάθω στην κιθάρα τα τραγούδια μας, όπως λέγαμε ότι θα παίζουμε παρέα όταν κατέβω.
Και η μηλόπιτα που σου είχα υποσχεθεί.. θα γίνει κι αυτή.
Και θα πάω και στην Νέα Υόρκη και θα βγάλω τις τρελές φωτογραφίες που σου υποσχέθηκα ότι θα βγάζαμε παρέα.
Και θα γελάω περισσότερο, και για σένα.
Ίσως πάρω κι ένα σκύλο.
Ας μιλήσουμε για ταξίδια όμως. Μακρινά. Όμορφα. Που σε όλους αρέσουν. Τα ξημερώματα του Σαββάτου είχα πει «Κι ας ελπίσουμε απ’τον Οκτώβριο να λείπει μόνο το ‘μ’». Δεν έχω υπάρξει πιο λάθος στη ζωή μου. Λείπει ένα «Μ», λείπει όμως κι ένα «Σ» που μου αφήνει ένα κενό. Που ΜΕ αφήνει στο κενό. Αυτή τη μετέωρη κατάσταση τη φοβάμαι πολύ αλήθεια. Και μου έλεγες τόσες φορές να μη φοβάμαι τίποτα γιατί είμαι τρελή και οι τρελοί δεν φοβούνται, τους φοβούνται. Δεν σ’άκουσα, συγγνώμη. Κι εγώ σου ‘λεγα να προσέχεις, ούτε εσύ μ’άκουσες.. Έτσι είναι, όταν αγαπάς, λες εύκολα τα «ναι», χωρίς να υπόσχεσαι πραγματικά.
Όντως τελικά το ομορφότερο παιχνίδι που παίζεται με κλειστά μάτια είναι το «Είσαι Δίπλα Μου».
Τα έκλεισα.
«Έλα βρε έρωτα, χαμογέλα! Η ζωή συνεχίζεται», θα μου ‘λεγες.
Χαμογελάω, θα σου πω, μα η ζωή, αγάπη μου, συνεχίζεται.. χωρίς
