Βρέθηκα να κλαίω. Ξαφνικά. Ήρθες και με πήρες αγκαλιά. Και τότε άρχισα κι έκλαιγα με λυγμούς και φώναζα. Και με ρωτούσες διάφορα και με κοιτούσες μες τα μάτια μου που κοίταζαν κάτω το κενό και δεν ήξερα τι να σου απαντήσω σε τίποτα απ'όσα ρωτούσες. Ούτε να σε κοιτάξω μπορούσα, γιατί πονούσα πολύ για να αντικρίσω την αγάπη- και που την νιώθω με πονάει ακόμη και τώρα. Ήταν και τα μάτια μου θολά, δεν έβλεπα. Δεν σ'έβλεπα, αλλά ήσουν εκεί. Και μου έλεγες, και μου έλεγες.. Για δύο λεπτά, τρία ίσως, δεν σταματούσα το κλάμα.. Δύο ώρες ήμασταν εκεί καθισμένοι στον καναπέ που έχω τώρα απέναντί μου προσπαθώντας να με συνεφέρεις τελικά. Από τί; Με ρωτάς και δεν έχω τι να σου απαντήσω. Και όσο με ρωτούσες τόσο εγώ έκλαιγα περισσότερο γιατί δεν είχα απαντήσεις. Μέχρι που το κατάλαβες και άρχισες να μου εξιστορείς τη ζωή μου μέχρι τώρα. Τί έχω καταφέρει, τι έχω στη ζωή μου. Μέχρι και ποιοι με έχουν ερωτευτεί μου είπες, ό,τι θυμόσουν..προσπαθούσες. Προσπαθούσες τόσο πολύ, μα εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω. Και όσο άκουγα τα όμορφα που μου έχουν συμβεί, νοσταλγούσα και την νοσταλγία δεν την αντέχω πια. Και ενώ εγώ σκέφτομαι να βρω απαντήσεις σε ό,τι γαμημένα ερωτήματα έχουν τρυπώσει στο κεφάλι μου εσύ συνεχίζεις να μου λες γιατί και πως και πώς θα έπρεπε να είμαι.. Και μου μιλάς για μένα πριν... εκεί είναι που καταρρέω. Δεν ξέρω τι να πω σε σένα, αλλά κυρίως δεν ξέρω τι να πω σε μένα πια για να δικαιολογήσω την μεγάλη μου αυτή απουσία..
Τι να σου πω μπαμπά μου; μήπως ξέρω ακριβώς; μόνο ότι φοβάμαι πλέον την αγάπη, μόνο αυτό ξέρω πλέον σίγουρα.
Ότι μέσα σε 8 μήνες καταστράφηκε όλη μου η ζωή και δεν βρίσκω ούτε χώμα να ξαναχτίσω τα βασικά;
Να σου εξηγήσω τι μου κατέστρεψε η απώλεια ενός από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους και πόσο δεν μπορώ να συνέλθω από αυτό; Γιατί δεν είναι ότι έφυγε ένας από τους ανθρώπους μου. Έφυγε ο μόνος άνθρωπος που δεν με είχε πληγώσει ποτέ. Ο άνθρωπος που έφυγε ήταν μόνο αγάπη για μένα..
Και μετά να σου πω τι; Ότι ενώ θρηνώ για μήνες, ξαφνικά ερωτεύομαι παράφορα και νιώθω ότι ο κόσμος μου ξαναχτίζεται στο στο πρόσωπο ενός ανθρώπους και μέσα σε λίγους μήνες όλα καταρρέουν και η απουσία του ίσως μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια; Και πλέον βρίσκομαι να είμαι το πριν+1; Να σου πω τι; Ότι καταλήγω 8 μήνες μετά να θρηνώ τρεις ανθρώπους; Εκείνος που έφυγε, εκείνος που με άφησε, και τον εαυτό μου που χάθηκε κάπου μεταξύ των δύο;

"Είσαι τόσο μικρούλα κορίτσι μου..μην σκέφτεσαι έτσι.."

Ναι είμαι όντως τόσο μικρούλα για όλα, ρε μπαμπά. Και δεν μπορώ. Με δύο γεγονότα άρχισα να φοβάμαι την αγάπη περισσότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Την Αγάπη. Αυτή που με έμαθες να προσκυνώ. Σ'αυτήν πλέον κλείνω τα μάτια, της γυρίζω την πλάτη. Σκέφτηκα μέχρι να το κάνω τατουάζ για να μάθω να ζω μ'αυτό. Και αναρωτιέμαι, ξέρεις, πότε θα μπορέσω ξανά να εμπιστευτώ την παρουσία ενός ανθρώπου στο πλάι μου.. Το πιο μεγάλο βασανιστήριο είναι να ζεις κάποιον με την πιθανότητα να τον χάσεις αύριο. Με έναν χωρισμό ή έναν θάνατο. Και είναι τραγικό, γιατί ποτέ δεν πίστεψα στο "ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία", γιατί όποιος κι αν ήξερε ότι η μέρα που ζει θα ήταν η τελευταία του, αναμφίβολα θα πέθαινε πριν προλάβει να την ζήσει.

Το μόνο που μπόρεσα να σου υποσχεθώ εκείνο το βράδυ είναι ότι θα παλέψω όσο μπορώ να ξανά εμπιστευτώ τη ζωή, τους ανθρώπους, την αγάπη, τον εαυτό μου.. Θα με βοηθήσει πολύ η θάλασσα σ'αυτό, συμφωνήσαμε. Μέσα στους ανθρώπους που μ'αγαπούν προσπαθώ να δω κομμάτια μου και να με ξαναβρώ, αλήθεια. Αρκεί μέσα σε όλα, ο ήλιος να φωτίσει λίγο πιο δυνατά. Να με τυφλώσει ίσα-ίσα να τραβηχτούν τα χείλη μου προς τα πάνω μ'αυτήν την χαρακτηριστική κίνηση όταν κλείνουμε λίγο τα μάτια.. σαν αναγκαστικό μισό χαμόγελο, για αρχή.


 

Το ομορφότερο πράγμα του κόσμου είναι να μπορείς 
να κλάψεις μέσα σε μια αγκαλιά.. και το δυσκολότερο. 

Κοιτάζοντας τον ουρανό μπορώ να πω πως σ'αγαπώ.

Έχω ξαπλώσει στον καναπέ στην βεράντα. Είναι καλοκαίρι.. παλεύω να τελειώσω εκείνο το βιβλίο. Το έχω πάρει σε λεωφορεία, βουνά, τρένα, πλοία, αμμουδιές και τώρα εδώ.


Και ενώ κάποιος χαϊδεύει τα πλήκτρα ενός πιάνου με μια γλυκύτητα που μόνο οι μπάσες νότες μπορούν να αποδώσουν σωστά, χαζεύω τον ουρανό και τα πουλιά που κάνουν κύκλους και πετούν ευθεία και αλλάζουν διαδρομή και τα φτερά τους μπλέκονται και νιώθω να χορεύουν πιο καλά από χορευτές ρώσικων μπαλέτων. Και μέσα σ'όλη αυτήν την αρμονία το βλέμμα μου έχει ξεφύγει απ'το βιβλίο κι ο νους μου μαζί, που ταξιδεύει μια στιγμή, χορεύει άλλοτε κι έρχεται σε σένα.
Μα είναι καλοκαίρι, σκέφτομαι, και με παρηγορεί κάπως γιατί έχει ήλιο και θάλασσα, και παιδικά γέλια ενηλίκων που θυμούνται πώς είναι να ζεις αθώα. Για μια στιγμή ξεχνιέμαι κι εγώ και σου χαμογελώ. Ψιθυρίζω ένα "κοίταξε.." τα σύννεφα σου δείχνω με τα μάτια μου.. Ξέρεις πόσο αγαπώ τα σύννεφα. Είναι τα ομορφότερα πορτρέτα στον ομορφότερο καμβά. Αν μ'άφηνες να σου μιλήσω για τέχνης θαύματα, θα σου 'λεγα πρώτα για τα σύννεφα. Αν μ'άφηνες.. Μετά..μετά, θα σου μιλούσα για τ'αστέρια. Αλλά τα σύννεφα με κάνουν πιο χαρούμενη, ξέρεις. Είναι γιατί αλλάζουν διαρκώς. Γιατί είναι αυτοδημιούργητα και με λίγο αέρα χορεύουν ανεξέλεγκτα με κινήσεις νωχελικές που με καθηλώνουν.
Πέταξε ξαφνικά μια μέλισσα στον καφέ μου. Γυρίζει γύρω-γύρω στο στόμιο. Αποφασίζει τελικά να μπει μέσα. Ξαφνικά πετάει και φεύγει μακριά σαν πανικόβλητη. Δεν μου άρεσε που το είδα αυτό. Δεν μου αρέσουν οι λέξεις "ξαφνικά" και "φεύγω" όταν μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Με πληγώνουν.
Πλήθυναν και τα σύννεφα. Χάθηκαν τα πουλιά, σκόρπισαν. Νόμισα σε άκουσα να μου σιγοψιθυρίζεις τους δυο πρώτους στίχους από 'κείνο το τραγούδι. Ήταν ο αέρας που ενώνει τα σύννεφα και σέρνει κάτι πεσμένα φύλλα βουκαμβίλιας στα πόδια μου. Γυρίζω σελίδα. Ξαναδιαβάζω..

Ήθελα να δοκιμάσουμε τόσα πράγματα παρέα, θυμάμαι. Δεν ήξερα ότι δεν είχαμε τόσο χρόνο. Αν μου το 'χες πει νωρίτερα.. Αν μου το είχες πει... Και θυμάμαι τα φιλιά μας και τα χάδια μας και πόσο ήθελε ο ένας να νιώσει τον άλλον. Και φτάναμε να φαντάζουμε κανίβαλοι στα μάτια τρίτων. Μα μεταξύ μας ξέραμε. Ξέραμε πως ο έρωτας είναι ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης μεταξύ των δύο. Και λέγαμε "όποιος κερδίσει αγαπιέται" και το φωνάζαμε με θράσος, και δεν ξέραμε οι δόλιοι ότι ή θα νικούσαμε μαζί ή θα νικιόμασταν κι οι δύο.

Φυσάει ένα αεράκι και το νερό χορεύει κι αυτό, μαζί με τα σκόρπια φύλλα βουκαμβίλιας που το πλησιάζουν. Μα είναι καλοκαίρι, και με παρηγορεί κάπως, γιατί σκέφτομαι ότι εκεί που είσαι θα έχει ήλιο και θάλασσα, και παιδικά γέλια ενηλίκων που θυμούνται πώς είναι να ζεις αθώα και ορκίζομαι πως σε βλέπω να χαμογελάς. Μα αναρωτιέμαι προς τα που..

Πάνε μόνο λίγες ώρες που απομακρυνθήκαμε απ'την θάλασσα. Πάλι κοντά της είμαστε, αλλά χωρίς να μπορούμε να την νιώσουμε ουσιαστικά. Πάντα έλεγα ότι είναι προνόμιο να ζεις πλάι στη θάλασσα, καυχιόμουνα γι'αυτό. Μετά ερχόταν το καλοκαίρι και ζούσα τη θάλασσα. Για λίγους μήνες νοσταλγούσα.. ύστερα πάλι χαιρόμουν που μετρούσα σχεδόν δέκα βήματα απ'την εξώπορτα κι έφτανα κοντά της. Αρκούμουν σ'αυτό. Έτσι νιώθω και με τους ανθρώπους πια. Συναναστρέφομαι με διάφορους.. περνάω καλά, γελάω λίγο ή περισσότερο, δεν χορεύω συχνά, τραγουδάω που και που, δεν κλάιω γι'αυτούς, δεν με αγγίζουν ποτέ ιδιαίτερα - δεν τους αφήνω ίσως θα έλεγες - και μετά.. "ζω τη θάλασσα". Και τότε, έρχονται όλα αυτά που τόσο καιρό απέφευγες να κοιτάξεις στα μάτια. Να νιώσεις στην ψυχή. Όταν ζω τη θάλασσα, όλα μου τα πηγαία συναισθήματα γίνονται μπουρμπουλήθρες που αναδύονται στην επιφάνεια. Χάνομαι πολλές φορές. Είναι οι στιγμές που γυρίζω ανάσκελα, κάνω τη θάλασσα στρώμα και αφήνομαι. Κλείνω τα μάτια. Καμια φορά, κοιτάζω σκαστά τον ουρανό. Ο ήλιος με τυφλώνει, αλλά τουλάχιστον βεβαιώνομαι ότι είναι ακόμα εκεί, ότι φωτίζει, και ότι δεν έχω απομακρυνθεί αρκετά, ίσα-ίσα να ξεφύγω.


Και όσες ώρες ή μέρες και να την ζω τη θάλασσα μου μοιάζουν δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω αν θα μου ήταν ποτέ αρκετός ο χρόνος που περνάω εκεί. Κάθε φορά νιώθω ότι η θάλασσα ζει μέσα μου. Σαν να καθαρίζει το μυαλό μου, το βλέμμα.. Σαν να σκέφτομαι και να βλέπω καθαρά για λίγο..για όσο.


Όποτε έρχεται η στιγμή που βλέπω καθαρά νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα ανακούφισης. Νιώθω το "επιτέλους" σε όλη του την ένταση, σαν να αναδύομαι στην επιφάνεια μετά από μακροβούτι σε άβυσσο. Μέσα σ'όλο αυτό, μου λείπουν άνθρωποι.. μου λείπουν πράγματα, μου λείπουν στιγμές, μου λείπουν βλέμματα μοναδικά μαζί τους.. όλα αυτά τα βλέπεις μόνο στο κενό. Πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί όλα αυτά που δεν ήρθαν ποτέ. Και είναι κρίσιμη η στιγμή που καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα στο "δεν θα έρθουν ποτέ" και στο "ποτέ δεν ξέρεις"..
Και η θάλασσα συνεχίζει να παλινδρομεί στην ακτή σαν να μην τρέχει τίποτα.. σαν να μην πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, σαν να μην πρέπει να διακόψουμε συνήθειες.. Σήμερα πήρα τον καπνό μαζί μου καθώς έφευγα απ'το σπίτι. Όχι για να καπνίσω. Γυρίζοντας, τον άφησα πάνω σε ένα ρολόι της ΔΕΗ σ'ένα στενό εδώ πιο πάνω. Κάποιος σήμερα αποφάσισε να μην ξανακαπνίσει ποτέ, κάποιος σήμερα θα είχε όσο τίποτα άλλο την ανάγκη για τσιγάρο. Γιατί πρέπει πάντα να κρατάμε μια γαμημένη ισορροπία γι'αυτό το γαμημένο σύμπαν, μην πέσει και μας πλακώσει και ισοπεδώσει τα μισο-κατεστραμμένα.


Όπως γυρνούσα, παρατήρησα μια κοπέλα πίσω μου να ασχολείται με το κινητό της και να περπατάει προς την κατεύθυνση που πήγαινα κι εγώ. Τα φώτα στα μπαλκόνια ήταν όλα σβηστά. Μόνο κάτι ρετιρέ είχαν ξεμείνει - λογικό. Όταν απλώνεται μπροστά σου η θάλασσα, δύσκολο να ρισκάρεις να τρέξεις να την πιάσεις. Άδειοι οι δρόμοι τέτοια ώρα και αναρωτήθηκα που να πήγαινε. Έστριψα στο στενό και είδα έναν νεαρό να στέκεται μες τη μέση του δρόμου, τον φώτιζε η οθόνη του κινητού που κρατούσε - το μόνο φως στο στενό. Ερχόταν προς το μέρος μου. Περπάτησα ελαφρώς δεξιά και ανέβηκα στο πεζοδρόμιο.
-Καλώς την... Μόνο αυτό άκουσα. Γύρισα, και τους είδα να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται. Ένιωσα μια ικανοποίηση. Είχε ένα γλυκό αεράκι σήμερα και πολλά αστέρια. Ευτυχώς, δεν πήγε χαμένη τέτοια καλοκαιρινή βραδιά. Τουλάχιστον κάποιοι ερωτεύτηκαν.


Μπήκα σπίτι, άφησα την τσάντα μου στον καναπέ και βγήκα στο μπαλκόνι. Δεν άναψα κανένα φως. Δεν ήθελα να χαλάσω την ομοιομορφία του μαύρου με αυτό το σκοτεινό πορτοκαλί που αναδύουν τα φώτα του δρόμου στα ρετιρέ. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου και άρχισα να νοσταλγώ τη θάλασσα. Σαν να μύρισε θάλασσα για λίγο.. Ένιωσα να ηρεμώ. Μα δεν μου έλειπαν πια οι ίδιοι άνθρωποι. Σαν σε αυτήν την πραγματικότητα η ανάγκη μου να τους δω, να τους αγγίξω, να γελάσω μαζί τους, να τους αγκαλιάσω, ν'ακούσω τη φωνή τους, να μην είναι πια επιτακτική. Μετά σκέφτηκα τους άλλους.. αυτούς που θα δω αύριο, θα ακούσω τη φωνή τους στο τηλέφωνο, θα τους χαμογελάσω, θα τους χαρίσω την καληνύχτα μου, ίσως και ένα φιλί μου.. Είναι παρήγορο καμιά φορά και ασύστολα μελαγχολικό, αλλά τέτοιες βραδιές, αφού έχω ζήσει τη θάλασσα, αφού έχω νιώσει ότι νιώθω, αφού έχω νιώσει ό,τι νιώθω, μετρώ πόσες αγκαλιές κρατώ και κάνω τις αντιστοιχίες.. δεν τις δίνω αλλού, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα ζητηθούν.

* Κι αν καμιά φορά θελήσεις να αφεθείς ανάσκελα στην επιφάνεια της θάλασσας, να σταματήσεις για δευτερόλεπτα να σκέφτεσαι, και να αφεθείς μόνο να νιώθεις.. τότε, θα νιώσεις σαν να σε παίρνουν αγκαλιά.. ευάλωτος, ένα καλομαθημένο παιδί, μα απέραντα ασφαλής.

-Πώς καταντήσαμε έτσι ρε φίλε;
-Πραγματικά..δεν ξέρω.

Αυτός ο διάλογος αντηχεί στ'αυτιά μου από την ώρα που σταμάτησε να παίζει η μουσική. Φαντάσου ότι δεν έγινε καν.. αλλά τον αποκρυπτογράφησα μετά το τέταρτο ποτό, γύρω στο δέκατο τσιγάρο.. Και πραγματικά δεν έιχα τι να απαντήσω εκτός από ένα δειλό "δεν ξέρω" με το βλέμμα μου στο πάτωμα. Γιατί όντως δεν ξέρω πλέον. Δεν ξέρω για αρχή πώς "καταντήσαμε". Παλιά θυμάμαι λέγαμε "ρε πώς γίνεται να καταντούν οι άνθρωποι έτσι; πώς γίνεται να πέφτουν τόσο χαμηλά; ". Και καταντήσαμε κι εμείς. Και καταλήξαμε κι εμείς να πέφτουμε, αλλά από πολύ ψηλά.. αρκετά ψηλά για να καταστραφούμε πλήρως. Και καταλήξαμε κι εμείς να τα κάνουμε όλα, ίσως και παραπάνω.

Μας βλέπω να περνάμε χρόνο με ανθρώπους τόσο λάθος, σαν να μην μας λείπουν άλλοι. Να τους προσφέρουμε απλόχερα άπλετο χρόνο από τις ζωές μας και τις ζωές μας τις ίδιες πολλές φορές. Να τους κάνουμε κομμάτι μας και να δεχόμαστε επιρροές απ'αυτούς.. και όλα αυτά την ίδια στιγμή που ευχόμαστε αντί γι'αυτούς να είχαμε μπροστά μας εκείνον ή τον άλλον. Κι εμείς συνεχίζουμε να λέμε και να λέμε και να δενόμαστε με ανθρώπους υποκατάστατα, που το μόνο που κάνουν είναι να μας θυμίζουν πόσο μας λείπουν εκείνοι που δεν είναι στην θέση τους. - Γιατί σήμερα, συνέβη κάτι και γέλασα τόσο από μέσα μου μέχρι που έβαλα τα κλάματα, γιατί απέναντί μου ήταν κάποιος άλλος που δεν θα καταλάβαινε τι εννοώ.. που θα γελούσε τυπικά ή και καθόλου. Και με πλήγωνε τόσο αυτό που ίσως κατά λάθος να αρχίσω να τον σιχαίνομαι που μου θυμίζει ότι δεν είσαι εκεί.

Μας βλέπω πάλι να πίνουμε σαν να πρόκειται να κάνουμε ερωτικές εξομολογήσεις και στο τέλος της βραδιάς να καταλήγουμε ο καθένας σπίτι του σαν να μην τρέχει τίποτα.. χωρίς να έχουμε ανταλλάξει ματιά, χωρίς να έχουμε εξηγήσει τίποτα, χωρίς να έχουμε προσπαθήσει καν. Και μετά θυμάμαι όλες τις ματιές που έχουμε ανταλλάξει, κι όλες τις εξηγήσεις που έχουμε δώσει και όλες τις προσπάθειες που είπαμε ότι κάναμε.. και σκέφτομαι πως ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να υπάρχουν τόσες εξηγήσεις και τόσες προσπάθειες χωρίς να υπάρχει αποτέλεσμα. Κι όχι αυτό, δεν γίνεται να μην λύνονταν όλα με τα μάτια. Έτσι ακριβώς όπως "δέθηκαν" εξαρχής. - Και τότε που κοιταζόμασταν και δεν μπορούσαμε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα, και μας έπιαναν τα γέλια σχεδόν..χαμογελούσαμε σίγουρα και ομορφαίναμε κι οι δύο θυμάμαι.

Άλλες φορές μας βλέπω να φλερτάρουμε σαν να πρόκειται να κάνουμε έρωτα. Και τα βλέμματα και οι κουβέντες και τα αγγίγματα, όλα να οδηγούν εκεί. Και δεν είναι το λίγο ποτό παραπάνω που σε κάνει εύθυμο και εύπλαστο στις αισθήσεις, είναι η ιδέα του ότι μπορείς να φτάσεις ως εκεί.. Και απογοητευτικά μας πιάνω όταν φτάνει το σημείο που ο άλλος ψιθυρίζει κάτι στο αυτί να κοιτάμε το κενό και ξαφνικά σαν να συνερχόμαστε από ισχυρό νιρβάνα και να αποποιούμαστε τα πάντα. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που πιάνω τον εαυτό μου να λέω "ως εδώ". Και γιατί τα όρια; γιατί πάλι θα συγκρίνω αν πάω παραπέρα, πάλι θα δω ότι το "καλά" δεν θα είναι ποτέ αξίως συγκρινόμενο με το "υπέροχα" και το αντικαταστατό του πράγματος θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά αναντικατάστατο. - Είχα μείνει να μου λέει στο αυτί πόσα πολλά έχει καταλάβει για μένα και γιατί δεν προχωράω ένα βήμα παρακάτω. Νιώθω τόσο κουρασμένη να πείσω τον εαυτό μου να κάνει οτιδήποτε. Δίνω ένα σκαστό φιλί και φεύγω.








*Κι αυτό που τρέμω περισσότερο, το αύριο πρωι.. που πάλι θα φωτίσει ο ήλιος και θα πούμε "δε γαμιέται".

Το ρολόι έδειχνε 11 παρά κάτι. Εκείνος ίσα που μπορούσε να διακρίνει τον δείκτη της ώρας, για τα λεπτά ακριβώς ούτε λόγος. Τί τον ένοιαζε άλλωστε; όλη η μέρα είχε περάσει βασανιστικά αργά. Άναψε την πίπα του, πήρε μια γερή ρουφηξιά.. κι άλλη μία. Την άφησε στην αριστερή πλευρά του πιάνου και γύρισε με το δεξί χέρι άγαρμπα τις παρτιτούρες που είχε μπροστά του. Γύρισαν 3-4 φύλλα μαζί.

Έκλεισε την μουσική. Τράβηξε ήρεμα την καρέκλα έξω και κάθησε. Με ακουμπησμένους τους αγκώνες στο τραπέζι και τα χέρια σταυρωμένα. Κοίταζε τα ποτήρια, τα πιάτα, τα χαρτιά, πεταμένες χαρτοπετσέτες, τους λεκέδες στο λευκό τραπεζομάντηλο.. κάτι τσόφλια από φυστίκια είχαν ξεφύγει από το τασάκι. Τα έσπρωξε ελαφρώς με το χέρι προς τα μέσα. Το χέρι της σταμάτησε στην βάση του ποτηριού. Το έπιασε με τα ακροδάχτυλα και το πέταξε στο πλάι. Ευτυχώς δεν είχε συμφωνήσει να βάλουν ταπετσαρία. Με την άκρη του ματιού της είδε τον τοίχο. Αυτό το ελαφρύ κόκκινο σημάδι απ'το κρασί που σχηματίστηκε της φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον. Έπιασε το δίπλα ποτήρι, του νερού. Αυτή τη φορά το έπιασε γερά, με όλη της την παλάμη, έδωσε μία και το πέταξε κι αυτό απέναντι. Είχε μέσα κόκα-κόλα. Έπεσε ακριβώς πάνω από το ανοιχτό μπορντό του κρασιού. Έτσι όπως ακουμπούσε στην γροθιά του αριστερού χεριού της γύρισε ολόκληρη και κοίταξε. Ενδιαφέρον. Το σκούρο καφέ, σχεδόν μαύρο είχε τρέξει πάνω στο μπορντό του κρασιού. Ξαφνικά ένιωσε ότι η άρνησή του για την ταπετσαρία ήταν ό,τι καλύτερο της είχε προσφέρει. Άπλωσε λίγο παραπάνω το χέρι της και έπιασε ένα μικρό λευκό μπολ με κόκκινη σάλτσα. Την λάτρευε την κόκκινη σάλτσα. Μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα ήταν το αγαπημένο του φαγητό. Το είχε συνηθίσει πριν γνωριστούν, δεν ήξερε να φτιάχνει και τίποτα άλλο. Έσκυψε το κεφάλι της από πάνω, έφτυσε μέσα, και με μια άγαρμπη κίνηση το μπολ βρέθηκε στο πάτωμα σε τέσσερα κομμάτια. Λερώθηκε λίγο το φόρεμά της στην άκρη. Αλλά χαλάλι, ο τοίχος τώρα είχε βαθύ κόκκινο. Κοίταξε και χαμογέλασε ελπίζοντας να σιχαθεί κάποτε τα μακαρόνια με την σάλτσα. Πήρε τις χαρτοπετσέτες και άρχιζε να τις σκίζει μία μία σε δεκάδες μικρά κομματάκια. Κάθε που τελείωνε από μία, πετούσε τα κομματάκια σαν χαρτοπόλεμο στον αέρα. Σκεφτόταν φωτογραφίες τους. Έβαζε με το μυαλό της εκδρομές, βράδια στην παραλία, βράδια στον καναπέ, μεθύσια, αγώνες στο γήπεδο, μεσημέρια με την οικεγένειά του, μεσημέρια με την μητέρα της. Μεσημέρια στο νησί με το αεράκι να μπαίνει στο δωμάτιο και να τους νανουρίζουν οι κουρτίνες χαϊδεύοντάς τους γλυκά τα πόδια. Όλες τις βάφτισε χαρτοπετσέτες. Πήρε το γυάλινο μπολ με το λαδολέμονο στα χέρια και σηκώθηκε με ιδιαίτερη ηρεμία. Στάθηκε μπροστά στον τοίχο. Έκανε δυο βήματα πίσω. Μετά άλλα δύο. Τέσσερα. Τέσσερα ήταν αρκετά. Άρχισε να τινάζει πιτσιλιές σε διάφορα σημεία του τοίχου με τα δάχτυλα. Γύρισε πίσω πήρε το μπουκάλι της μπύρας. Γύρισε μόνο το κεφάλι της στον τοίχο και το πέταξε στην αριστερή πλευρά. Αν ο τοίχος ήταν το κρεβάτι τους θα τον πετύχαινε. Αυτή ήταν η μεριά του. Περπάτησε λίγο και κάθησε ξανά στην καρέκλα. Έπιανε ένα ένα τα κουτιά απ'τα τσιγάρα να δει μπας και σταθεί τυχερή. Όντως, της είχε μείνει λίγη τύχη μαζί μ'ένα τσιγάρο σε ένα τσαλακωμένο μάλμπορο, κόκκινο κι αυτό. Το πήρε. Βρήκε και σπίρτα. Τα είχε αφήσει πάνω στο τραπέζι για τα κεράκια. Δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ άλλωστε. Έπαιρνε αργές δυνατές ρουφηξιές. Σηκώθηκε έπιασε τις δύο άκρες του τραπεζομάντηλου και το τίναξε ψηλά. Πιάτα, ποτήρια, φαγητά, αποτσίγαρα, αιωρούνταν για ένα δευτερόλεπτο. Όταν ακούστηκαν να αγγίζουν το πάτωμα συνόδευσε τα θρύψαλα με το πιο δυνατό γέλιο που ούτε φανταζόταν ότι έκρυβε μέσα της. Γύρισε λίγο κυκλικά πατώντας τα σπασμένα και στάθηκε πάλι απέναντι στον τοίχο. Είχε ακόμη το τσιγάρο στο στόμα της. Ακριβώς στο κέντρο το έσβησε με δύναμη. Το τσιγάρο έπεσε. Έμεινε μόνο αυτή η στρογγυλή μαύρη κυλίδα. Τις πήρε 4 λεπτά να την κοιτάζει για να βουρκώσει. Στο μαύρο, αυτό που την τρόμαζε πια ήταν ότι το είχε συνηθίσει. Περπάτησε ως το δωμάτιο. Γδύθηκε και έπεσε εξουθενωμένη στην δεξιά πλευρά του κρεβατιού. Ένιωσε να κρυώνει λίγο. Της είχε τραβήξει το σεντόνι. Δεν την ένοιαζε να κοιμηθεί άλλη μια φορά ξεσκέπαστη. Έκλεισε τα μάτια της, ενώ εκείνος είχε τις ωτοασπίδες, το σεντόνι και τα χρόνια της. Έπρεπε να σηκωθεί σε λίγο να καθαρίσει. Όπως κάθε βράδυ άλλωστε, δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ούτε ότι είχαν χωρίσει καιρό τώρα. Αποκοιμήθηκε.

Με δυο βήματα βρέθηκες στο μπαλκόνι. Δεν έχει να κάνει με το πόσο μακριά είσαι τυπικά, ουσιαστικά φαίνονται πάντα "δυο βήματα". Σταυρώνεις τα χέρια και στηρίζεσαι ελαφρώς στο κάγκελο. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Στέκεσαι σε ορθή γωνία σχεδόν. Τα πόδια πάντα στηριγμένα γερά στο έδαφος. Πάντα. Ξεκινάς τότε να παρατηρείς στην ευθεία πρώτα. Μπα. Το πρώτο βλέμμα πέφτει πάντα κάτω. Σκέφτεσαι όλες τις πιθανότητες σε δευτερόλεπτα και μετά παρατηρείς. Με αργές νωχελικές κινήσεις γυρίζεις το κεφάλι, σαν να σε καθοδηγούν δυο χέρια, το ένα κρατάει το πίσω μέρος του κρανίου, μην εκκραγεί, και το άλλο το σαγόνι, μην καταρρεύσει.

"Ο εθισμός είναι δύσκολος στην διαχείριση. Ευτυχώς δεν τον γνωρίζω."
Έτσι έλεγε πάντοτε. Δεν την ένοιαζε κιόλας, δεν είχε λόγο να την νοίαζει. Εθίζεσαι όταν θέλεις να ξεφύγεις από κάτι. Για να ξεκολλήσεις από κάτι.. Τότε κολλάς σε κάτι άλλο. Ο εθισμός είναι η συνέχεια ενός προηγούμενου εθισμού που πνέει τα λοίσθια.
"Μην γίνεσαι γελοίος Πολ, γλυκιέ μου. Είμαι η Ντάνυ, με ξέρεις. Ετών 32 και με ίχνος εξάρτησης να επιδρά στον οργανισμό μου."
Δεν τον  βοηθούσε να ξεφύγει. Ήταν χρόνια αλκοολικός. Είχε μείνει λείψανο. Τον αγαπούσε, έλεγε. Ήταν κάτι σαν προστατευόμενο σκυλί γι'αυτήν, προτιμούσε να τον αποκαλεί "γατί" η ίδια. Έτσι του προσέδιδε μία ανεξαρτησία- οι γάτες είναι ανεξάρτητες όλοι το ξέρουν αυτό. Είχαν κάτι σαν αδερφική σχέση, απλώς κάνανε έρωτα μια φορά τον μήνα, ίσως και σπανιότερα, για να νιώθει εκείνη ότι ερωτοτροπεί κι εκείνος ότι αγαπιέται. 
Δεν την ένοιαζαν οι έρωτες. Είχε βγάλει τα λεφτά της, διαχειριζόταν τα χρέη των άλλων, πάντα από απόσταση. Δεν ερχόταν ποτέ σε επαφή με τον υπόχρεο. "Δεν χρειάζεται", υποστήριζε, "η δυναμική του να χειρίζεσαι τις τραγωδίες των άλλων από απόσταση σε κάνουν να μπορείς να θαυματουργήσεις!" και γελούσε ως "Η Θαυματοποιός" όπως αποκαλούσε τον εαυτό της μ'αυτό το χαρακτηριστικό βαθύ γέλιο της που ανάβλυζε από τα κατακόκκινα χείλη της.
Ο Πολ ήξερε για την σχέση της με την απόσταση. Μια φορά που είχε πιει αρκετά για να επικοινωνήσει και όχι αρκετά για να ταξιδέψει της είχε πει:
"Δεν πέφτεις Νταν, μη φοβάσαι, αγκάλιασέ με."
"Μην γίνεσαι γελοίος Πολ, φυσικά και δεν πέφτω!", και τον αγκάλιασε αφήνοντας τα χέρια της να πέσουν ανάλαφρα πίσω από την πλάτη του. Μα είχε καθρέφτη μπρος και πίσω και ο Πολ κατάφερε να δει μια θλίψη στα μάτια της. Ό,τι πρόλαβε να διακρίνει ήταν αυτή η υποψία θλίψης και αγωνίας στο χαμένο βλέμμα της Ντάνυ.


Ήταν Αύγουστος όταν μπήκε στο γραφείο της με τσαμπουκάδες ένας τύπος. Είχε χτυπήσει τον φύλακα είχε αγνοήσει τη γραμματεία.. Άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε με βρόντο πίσω του, ενώ καθόταν ήδη στην καρέκλα μπροστά απ'το γραφείο της Ντάνυ. Εκείνη ατάραχη, όπως πάντα άλλωστε, του έριξε μία γρήγορη ματιά από πάνω μέχρι κάτω. Ήταν ο τύπος -πατημένα 45- με γκρίζους κροτάφους, στρογγυλά μυωπικά γυαλιά, ένα λευκό πουκάμισο με γυρισμένα μανίκια, που μόλις είχε πετάξει έναν φάκελο στο γραφείο της και άναβε την πίπα του. Τον κοίταξε.
"Μου επιτρέπετε..", είπε ενώ την κοίταξε με ελαφρύ χαμόγελο.
"Ξέρετε, υπάρχει κάτι πιο απαγορευτικό από το κάπνισμα σ'αυτόν τον χώρο."
"Αλήθεια; Ποιο;"
"Οι επισκέψεις", αποκρίθηκε η Ντάνυ σταυρώνοντας τα χέρια με ακουμπισμένους τους αγκώνες στο δερμάτινο ντοσιέ της.
"Υπέροχα, δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ την πίπα μου!"
Πήγε να της ξεφύγει ένα χαμόγελο, αλλά το συγκράτησε.
"Καφέ;"
"Δεν πίνω."
"Ωραία τότε. Λοιπόν.."
"Ρενέ Γουίλφερ. Άκου με..", ξεκίνησε να της περιγράφει την κατάσταση.
Είχε περάσει μια-μιση ώρα, ο Ρενέ είχε φτάσει σχεδόν στη μέση, η Ντάνυ είχε χαμογελάσει 4 φορές, είχε κιόλας αρχίσει να ανέχεται το άρωμα του καμένου καπνού της πίπας, ενώ είχε παραβεί ήδη το κύριο απαγορευτικό της.. την προσωπική επαφή.


Δήλωνε "Συγγραφέας του Κόσμου".
"Και τί γράφεις;"
"Για τον κόσμο."
"Ταξιδεύεις δηλαδή."
"Όχι βέβαια, δεν έχω φτάσει ούτε μέχρι τα σύνορα. Γράφω για τον κόσμο που ξέρω, όπως τον ξέρω και όπως δεν θέλω να είναι."
"Δηλαδή;"
"Απομυθοποιώ."
"Μάλιστα. Είσαι ταπί."
"Το ξέρω, δεν ήρθα για καφέ."
Πήγε να χαμογελάσει ξανά, σταμάτησε και συνέχισε να γράφει. Είχε κιόλας γεμίσει κάμποσες σελίδες στο δερμάτινο ντοσιέ της. Έριξε μια γρήγορη ματιά στα χαρτιά που είχε φέρει μαζί του. Κάτι κλεμμένα δικαιώματα από ξεχασμένα διηγήματα, αποκόμματα από εφημερίδες με δημοσιεύσεις που δεν πληρώθηκαν ποτέ, κάτι κληρονομικά πέντε-έξι χρόνων, χρέη σε τοκογλύφους, και η απόδειξη από μία γραφομηχανή αντίκα του '70.
"Είσαι στο τίποτα και αγοράζεις μία γραφομηχανή για 1000 δολάρια.."
"Γράφω μωρό μου.. νομίζω ότι είμαι κάτι."
Εκείνη κοκκίνησε, δεν της άρεσε η οικειότητα με αγνώστους- δεν την είχε ξανανιώσει άλλωστε- αλλά οικειότητα με φλερτ; Αδιανόητο. Μάζεψε τα χαρτιά σε μία άκρη του γραφείου, σηκώθηκε και του έδωσε το χέρι της. Σηκώθηκε κι αυτός. Ήταν ψηλός. Είχε ωραίο ανάστημα. Μία κατεστραμμένη ζωή που έπρεπε να φέρει στα ίσα της. Εντάξει, στα κυβικά της ήταν το θέμα. Απλώς αυτή τη φορά φαίνεται πως έπρεπε να το κάνει από μέσα.


Στην αρχή συναντιούνταν τρεις φορές το μήνα. Μετά πέντε. Έπιναν μαζί καφέ. Δεν έπινε εκείνη άλλωστε κάτι άλλο. Άρχιζε να συνηθίζει κι αυτός τον καφέ, σκέτο όπως τον έπινε εκείνη. Κι εκείνη άρχιζε να συνηθίζει την μυρωδιά της πίπας του, δεν την ενοχλούσε πλέον ο καπνός. Ξεκίνησε να τακτοποιεί τα χρέη του, είχε και τις γνωριμίες της στην πιάτσα, του ξεκαθάρισε και τα κληρονομικά, τον βοήθησε να βρει και σπίτι, ένα στούντιο στην βιομηχανική περιοχή της πόλης. Δεν πείραζε, είχε ωραίο μπαλκόνι. Είχαν συμφωνήσει και οι δύο ότι το ξημέρωμα θα φαινόταν υπέροχο. Εκείνη λάτρευε την τζαζ, εκείνος αγαπούσε την ροκ και τα βινύλια. Κάθονταν κάποιες Τετάρτες που τέλειωναν νωρίς τη δουλειά και άκουγαν εναλλάξ δίσκους στο παλιακό πικ-απ του Ρενέ.
"Είσαι Γάλλος;", του είπε ένα βράδυ.
"Η μητέρα μου είναι", της απάντησε μαζί με μια φράση γαλλική και γέλασαν.
Στην επόμενη συνάντησή τους του έφερε έναν δίσκο τζαζ, είχε μέσα το αγαπημένος της τραγούδι. Απλή μελωδία, τζαζ και σόουλ, και στίχοι γραμμένοι στα γαλλικά για δύο νέους που αποφασίζουν να ευτυχίσουν στην Πόλη του Φωτός.


Ο Πολ της έκανε παράπονα, ότι δεν την έβλεπε πια πολύ. Έπινε κι αυτός περισσότερο όσο έλειπε. Του είχε πει για τον Ρενέ.
"Είναι πελάτης μου."
"Τί θες εσύ με τον κατεστραμμένο; Δεν τα μπορείς αυτά, θυμάσαι;"
"Παράτα με. Να σταθείς στα πόδια σου κι άσε με εμένα."
Ένα βράδυ σχεδόν της πέταξε ένα μπουκάλι ουίσκι στο κεφάλι. Ευτυχώς πρόλαβε να κλείσει την πόρτα του μπάνιου και την γλίτωσε. Ήταν το βράδυ που τον έδιωξε από το σπίτι.


Άρχισε να βλέπει τον Ρενέ πιο τακτικά. Πιο στενά. Άρχισε να θέλει να τον βλέπει ακόμη περισσότερο. Δεν μιλούσαν πλέον για δουλειά. Είχε φτάσει Ιούλιος. Είχε ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα εκείνος, δούλευε και σε ένα μπαρ κοντά στο λιμάνι, έπαιζε πιάνο. Είχε μάθει και την τζαζ. Εκείνη ξετρελαινόταν να τον ακούει να παίζει. Ξετρελαινόταν περισσότερο απ'όσο έδειχνε. Τον παρότρυνε να γράψει κι άλλα διηγήματα..
"..ακόμη κι ένα βιβλίο", του είπε ένα βράδυ με κρασί σπίτι του.
"Μωρό μου, το βιβλίο θέλει έμπνευση βραδινή, κι εγώ τα βράδια δουλεύω, ξέχασες; Πιες λίγο κρασί."
Ήπιε ένα ποτήρι κρασί, σηκώθηκε, έβαλε στο πικ-απ να παίζει το Νο3 από δίσκο της, γύρισε νωχελικά δυο-τρεις φορές γύρω απ'τον εαυτό της με κλειστά μάτια και τα χέρια της να κινούνται ανάλαφρα γύρω από το κεφάλι της.. Βρήκε τον εαυτό της να προσγειώνεται στην παλιά λαδί πολυθρόνα που καθόταν ο Ρενέ, ενώ τον φιλούσε.


Άρχισαν να πίνουν μαζί. Το πρωί καφέ, σκέτο όπως τον έπινε εκείνη, τα βράδια κρασί, λευκό με μια στάλα κόκκινο όπως το έπινε εκείνος.
Τα βράδυ μαζί με το κρασί, της διάβαζε ποίηση, εκείνη του ανέλυε τα ρεύματα της τέχνης και άκουγαν τζαζ αγκαλιασμένοι στο πάτωμα. Έκαναν έρωτα και δάκρυζαν πότε-πότε βλέποντας το ξημέρωμα από το μπαλκόνι του. Κάποια απογεύματα έπιναν χόρτο και πηδιούνταν σαν έφηβοι ουρλιάζοντας. Τις Δευτέρες που το μπαρ ήταν κλειστό έπαιρνε τα κλειδιά και τρύπωναν κρυφά οι δυο τους. Με λιγοστά φώτα ο Ρενέ αποκρυπρογραφούσε τις παρτιτούρες κι η Ντάνυ τραγουδούσε ψιθυριστά με κλειστό μικρόφωνο. Είχε ωραία φωνή, ταξιδιάρικη. Ίσως οι τούφες των μαλλιών της που της έκρυβαν τα μάγουλα, το μισοσβησμένο κόκκινο κραγιόν και η τιράντα από το μακρύ της φόρεμα που έπεφτε στον ώμο της να την έκαναν να φαντάζει οπτασία. Ίσως και να ήταν. 
Οι δουλειές πήγαιναν περίφημα. Είχαν τις ζωές τους και τη ζωή τους. Σχεδόν συμβίωναν.


Μία μέρα η Ντάνυ έφτασε κρατώντας κάτι στα χέρια της.
"Τί είναι αυτά μωρό μου;"
"Είναι η ώρα να περάσεις τα σύνορα! Θα πάμε στο Παρίσι!", τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε στο μάγουλο. Μα ήταν υπέροχο!
Είχε κιόλας ετοιμάσει τα πάντα. Θα έμεναν σε μία σοφίτα κοντά στο Καρτιέ Λατέν, που νοικιαζόταν με τη βδομάδα. Είχε αφήσει τα εισιτήρια πάνω στον δίσκο που του είχε πάρει δώρο. Κάθε φορά που περνούσε απ'το πικ-απ τα έβλεπε και χαμογελούσε. Επιτέλους θα έκαναν πραγματικότητα το αγαπημένο της τραγούδι.


Την Πέμπτη θα έφευγαν, στις 9 το πρωί. Έφτιαχνε την βαλίτσα της αργά το βράδυ της Τετάρτης -είχε αργήσει πολύ στην δουλειά- όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Την πρώτη φορά το αγνόησε. Χρειάστηκαν δυο φορές ακόμη για να το σηκώσει.
"Παρακαλώ."
"Μωρό μου."
"Έλα Ρενέ.. γιατί με παίρνεις;"
"Ξέρεις.. Δεν μπορώ."
"Δεν μπορείς..τί;"
"..να έρθω αύριο."
"Μα τί λες; Τρελάθηκες; Τα έχω κανονίσει όλα!"
"Με χρειάζονται στο μαγαζί.."
"Τί λες Ρενέ γαμώτο; Αφού το μαγαζί θα μείνει κλειστό! Τί στο διάολο σ'έπιασε ξαφνικά;"
"Δεν μπορώ..συγγνώμη."
"Στο διάολο Ρενέ! ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!", ούρλιαξε και του έκλεισε το τηλέφωνο.
Έδωσε μία σπρωξιά στην βαλίτσα, που έπεσε απ'το κρεβάτι με όλα τα ρούχα να χύνονται στο πάτωμα. Έτρεξε έξω. Μπήκε στο πρώτο ταξί που βρήκε μπροστά της και έφτασε σπίτι του. Άνοιξε με τα κλειδιά της -φυσικά και είχε δικά της κλειδιά. Σχεδόν συμβίωναν. Δεν ήταν εκεί. Άνοιξε την ντουλάπα για να δει ότι λείπουν τα ρούχα του. Κατευθύνθηκε στο πικ-απ. Τα εισιτήρια ήταν εκεί πάνω στον δίσκο που του είχε φέρει, όπως τα είχε αφήσει εκείνη.
Άνοιξε το δεξί συρτάρι του γραφείου του. Πήρε ένα πακέτο λεπτά πουράκια με γεύση βανίλια που είχαν αγοράσει μαζί τη μέρα που του έπεσα η πίπα του σε μια βόλτα τους στο ποτάμι.
Έβαλε τον δίσκο της να παίζει. Μία μίξη τζαζ και σόουλ. Γδύθηκε και έβαλε το αγαπημένο της μακρύ μαύρο φόρεμα που είχε κρεμασμένο στην ντουλάπα του. Γέμισε ένα ποτήρι λευκό κρασί και έχυσε μέσα λίγο κόκκινο. Πέρασε από την γραφομηχανή του, κοντοστάθηκε λίγο ενώ ήπιε μια γερή γουλιά κρασί και πλητρολόγησε αργά, σταθερά και κεφαλαία κάτω από το μισοτελειωμένο διήγημά του, "Κ Α Θ Ι Κ Ι".
Δυνάμωσε την ένταση και άναψε το πρώτο πουράκι. Μάζεψε τα μαλλιά της μία πρόχειρη κοτσίδα, ενώ τούφες έπεφταν μπροστά στο πρόσωπό της. Πήρε στα χέρια της το καπέλο που του είχε πάρει στα γενέθλιά του από το τραπεζάκι, "της πήγαινε γάντι!", πάντα της το έλεγε, κι άρχισε να λικνίζει το σώμα της στους ρυθμούς της σόουλ με οδηγό το σαξόφωνο.. Η δεξιά της τιράντα είχε ήδη αρχίσει να γλιστράει στον ώμο της. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να δραπετεύσει.
"Κοίτα, είμαι μια οπτασία..σωστά; μαλάκα..", μουρμούριζε συνεχώς κλαίγοντας, "Κοίτα με.."
Χρειάστηκαν 4 ώρες, ένα κουτί πουράκια, εφτά ποτήρια λευκό κρασί και μισό ποτήρι κόκκινο για να πέσει στο πάτωμα ζαλισμένη και να αποκοιμηθεί. Ενώ τα χείλη της γαργαλούσε η λέξη "καθίκι".