Η μικρή αγωνιούσε να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Διάβαζε χωρίς σταματημό. Σε όλο το δωμάτιο έβρισκες γραμμένη μία μόνο φράση. "ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ". Ήθελε τόσο απεγνωσμένα να μπει στο Πανεπιστήμιο.  "Μαμά, δεν μπορώ άλλο", έλεγε "Μπορείς. Συνέχισε", της απαντούσε. "Ναι ρε, μπορώ!", έλεγε μετά στον εαυτό της και συνέχιζε.  Μάθαινε απ'έξω διάφορα. Για την μικρασιατική καταστροφή, πόσα σχολεία, πόσα μοναστήρια,...

Read More

-Γιατί δεν είσαι εδώ; -Πού εδώ; -Εδώ, δίπλα μου. -Γιατί είμαι εδώ.. -Γιατί; -Τί γιατί; -Γιατί είσαι εκεί; -Δεν ξέρω. Είναι καλύτερα. -Γιατί; -Γιατί έτσι. -Γιατί; -Άσε με. -Δεν μπορώ. -Γιατί; -Γιατί έτσι.. (πίνει το ποτό μονορούφι και κλείνει τα φώτα) -Χάθηκες. -Το ξέρω..συγγνώμη. -Έχω να σε δω δυο μήνες. -Το ξέρω..κι εγώ. -Τί κι εσύ; -Έχω να...

Read More

Από χθες το βράδυ θυμάμαι τα γέλια μας περισσότερο. Θυμάμαι τα γέλια μας και τα τέσσερα δευτέρολεπτα που σταμάτησε η καρδιά μου. 1" πεταγόμαστε μπροστά, σχεδόν κολλάω στο παρμπρίζ, ευλογώντας από μέσα μου τον άνθρωπο που εφηύρε την ζώνη ασφαλείας και το χέρι μου που έκανε την σωστή κίνηση όταν μπήκε στο αμάξι. 2" αναπνέω κανονικά; Ναι. 3"...

Read More

Βρέθηκα να κλαίω. Ξαφνικά. Ήρθες και με πήρες αγκαλιά. Και τότε άρχισα κι έκλαιγα με λυγμούς και φώναζα. Και με ρωτούσες διάφορα και με κοιτούσες μες τα μάτια μου που κοίταζαν κάτω το κενό και δεν ήξερα τι να σου απαντήσω σε τίποτα απ'όσα ρωτούσες. Ούτε να σε κοιτάξω μπορούσα, γιατί πονούσα πολύ για να αντικρίσω την αγάπη-...

Read More

Κοιτάζοντας τον ουρανό μπορώ να πω πως σ'αγαπώ. Έχω ξαπλώσει στον καναπέ στην βεράντα. Είναι καλοκαίρι.. παλεύω να τελειώσω εκείνο το βιβλίο. Το έχω πάρει σε λεωφορεία, βουνά, τρένα, πλοία, αμμουδιές και τώρα εδώ. "..η Ολίβια με περίμενε, τα δόντια μας άρχισαν πάλι να κινούνται αργά και τα βλέμματά μας να μένουν καρφωμένα το ένα στο άλλο με...

Read More

Πάνε μόνο λίγες ώρες που απομακρυνθήκαμε απ'την θάλασσα. Πάλι κοντά της είμαστε, αλλά χωρίς να μπορούμε να την νιώσουμε ουσιαστικά. Πάντα έλεγα ότι είναι προνόμιο να ζεις πλάι στη θάλασσα, καυχιόμουνα γι'αυτό. Μετά ερχόταν το καλοκαίρι και ζούσα τη θάλασσα. Για λίγους μήνες νοσταλγούσα.. ύστερα πάλι χαιρόμουν που μετρούσα σχεδόν δέκα βήματα απ'την εξώπορτα κι έφτανα κοντά της....

Read More

-Πώς καταντήσαμε έτσι ρε φίλε; -Πραγματικά..δεν ξέρω. Αυτός ο διάλογος αντηχεί στ'αυτιά μου από την ώρα που σταμάτησε να παίζει η μουσική. Φαντάσου ότι δεν έγινε καν.. αλλά τον αποκρυπτογράφησα μετά το τέταρτο ποτό, γύρω στο δέκατο τσιγάρο.. Και πραγματικά δεν έιχα τι να απαντήσω εκτός από ένα δειλό "δεν ξέρω" με το βλέμμα μου στο πάτωμα. Γιατί όντως...

Read More

Το ρολόι έδειχνε 11 παρά κάτι. Εκείνος ίσα που μπορούσε να διακρίνει τον δείκτη της ώρας, για τα λεπτά ακριβώς ούτε λόγος. Τί τον ένοιαζε άλλωστε; όλη η μέρα είχε περάσει βασανιστικά αργά. Άναψε την πίπα του, πήρε μια γερή ρουφηξιά.. κι άλλη μία. Την άφησε στην αριστερή πλευρά του πιάνου και γύρισε με το δεξί χέρι άγαρμπα...

Read More

Είναι περίεργο πώς ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει κάποιον να τον ερωτευτεί απλώς και μόνο υπάρχοντας.  Γνωρίζεις έναν άνθρωπο.  Πρώτα κάτι θα σου τραβήξει την προσοχή, το χαμόγελο του άλλου, ο τρόπος που μιλάει ή ο τρόπος που κινείται, ο τρόπος που στέκεται ή ο τρόπος που καπνίζει, τα μαλλιά του, το πώς στέκεται μέσα στα ρούχα...

Read More