Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να καπνίσω.

Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να ξεχάσεις. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να μετρηθεί σωστά και δίκαια η απόσταση. Δεν ξέρω καν αν μπορεί μια απόσταση να μετρηθεί δικαίως. Η ζωή έρχεται από πίσω μας και μας σπρώχνει να ζήσουμε. Αλλά νιώθω το παράπονο του παιδιού που δεν ξέρει ακόμα να περπατάει και πέφτει. Γιατί η ζωή δεν δίνει ώθηση. Η ζωή η δική μας μας σπρώχνει δυνατά, κι αν είσαι τυχερός προχώρα.

Μπήκε ο Μάιος. - Κιόλας; - Κιόλας. Αντικρίζω τον Λυκαβηττό και στο ράδιο o Bob Dylan συλλογίζεται πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Όλοι μας αγαπημένε μου, Bob.. Ο Ήλιος δεν έχει αποφασίσει αν θα φωτίσει στο ζενίθ σήμερα και μένει στο μεταίχμιο. Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου τεντώνεται να αγγίξει το γκρίζο σύννεφο που περνάει από πάνω. Δεν φαίνεται να το φτάνει, μα προσπαθεί. Το σύννεφο απ'την μεριά του τρέχει σχεδόν με τον αέρα. Λογικά θα είναι μία ακόμη σύνδεση που δεν θα προλάβει να ολοκληρωθεί.

(κι αν ένα πράγμα δεν σου συγχωρώ, είναι ότι μ'άφησες για δεύτερη φορά να φύγω..)

Κυριακή πρωί. 

Είχα έναν πονοκέφαλο από τα ποτά και τα βλέμματα του προηγούμενου βραδιού που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με καμία ασπιρίνη. Σηκώθηκα σχετικά αργά για μένα και είπα να δοκιμάσω το φάρμακο "Καφές". Πλύθηκα και αποφάσισα να πάω στην κουζίνα... Λογικά μόνο η μάνα μου θα ήταν μέσα. Προχωρώντας στο χολ συνειδητοποίησα ότι το βράδυ - ξημερώματα μάλλον - είχα διαλέξει την πιο φαρδιά μου κοντομάνικη μπλούζα για πυτζάμα και την πιο μεγάλη ζακέτα. Κρύωσα ξαφνικά που τα ρούχα μου δεν ακουμπούσαν πάνω στο σώμα μου. Σταύρωσα αμυντικά τα χέρια στο στήθος και άνοιξα την πόρτα που απομονώνει τα δωμάτια από το υπόλοιπο σπίτι. Είχε απόλυτη ησυχία. Περίεργο... δεν είχε ανοίξει ούτε την τηλεόραση σήμερα. Πέρασα πρώτα και άνοιξα το ράδιο. Όμορφα ελληνικά τραγούδια Κυριακής. Η μάνα μου στον νεροχύτη πλένει χόρτα για σαλάτα. Της χαμογελάω ελαφρά και μου λέει μόνο αν θέλω να μου φτιάξει καφέ. Της γνέφω αρνητικά και σκύβω να πάρω το γκαζάκι. Δεν ξέρω αν έχει γράψει στο λεξικό του ο Μπαμπινιώτης δίπλα στον ορισμό της "Κυριακής" τις λέξεις μουσική, ελληνικός καφές, ήλιος, τραπέζι, κουζίνα, βασιλικός.. θα έπρεπε. Η μυρωδιά που αναδύεται με ξυπνάει. 

Κάθομαι στο τραπέζι κρατώντας την λευκή κούπα με την μαύρη γάτα. Η μαμά μου ανοίγει το ντουλάπι και μου φέρνει ένα μπισκότο και το ακουμπάει στο πιάτο.

-Τι έγινε;

-Τίποτα. 
(στέκεται)

-Δεν ξέρω πώς βγήκατε και οι δύο έτσι.. Εγώ στα χρόνια σας δεν ξυπνούσα ποτέ με ανάποδη καμπύλη. (ανάποδη καμπύλη η μάνα μου λέει το μη-χαμόγελο)

-Ήσουν τυχερή ρε μάνα εσύ.. Πώς τα κατάφερνες και περνούσες καλά στις σχέσεις σου ρε μαμά; 

Ένας στίχος από το ράδιο με χτυπάει στην πλάτη... "Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα 'ρθει". Πίνω μια γουλιά καφέ για να τον ξορκίσω και να που βουρκώνω γιατί καίγομαι στο άκουσμά του..

-Το λάθος που κάνεις εσύ Ελιζάκο είναι ότι πρώτα διαλέγεις τον άνθρωπο και μετά κοιτάς να ψάξεις να τον γνωρίσεις. Κι αυτό είναι ανάποδο. Και στραβό. Είσαι ανάποδο πλάσμα... 

Γυρίζω και κοιτάζω στον νεροχύτη. Δεν με κοιτάζει. Κοιτάζει τα χόρτα... να τα πλύνει καλά, με προσοχή, με μαζεμένα τα μαλλιά της. Καταλαβαίνει ότι κλαίνε κάπως τα μάτια μου και γυρίζει και με κοιτάζει περιπαιχτικά. Δεν με χαϊδεύει στην πλάτη, δεν με φιλάει, απλώς μου δίνει ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο που με κάνει και γελάω. 

Δεν ξέρω για τους ανθρώπους που διαλέγω. Νομίζοντας ότι κάτι ξεκινάει δοκιμαστικά αφήνεσαι να σε πάρει το ρεύμα με το οποίο κινείται. Εσύ λες είναι ρυάκι μα αυτό μπορεί να είναι ποταμός. Και ξεκινάς με ένα "Δε γαμιέται!" και καταλήγεις με ένα "Γαμήθηκα...". Και ω, ναι! Είναι εξαίσιο να τα βλέπεις όλα χαλαρά και όμορφα, αλλά πόσα μέρη του σώματος μπορείς να κοντρολάρεις ταυτοχρόνως; Την καρδιά που παλεύει να βγει από το πουκάμισο; Τα μάτια που γελάνε; Τα χέρια που απλώνονται να αγγίξουν αχόρταγα; Ή τα πόδια που τρέμουν; Κι ένα μυαλό που σκέφτεται και αναλύει όλες τις κινήσεις του άλλου και τις δικές σου και σου λέει να ΜΗΝ επιτακτικά. Την ώρα που εσύ έχεις παρασυρθεί ήδη νοητά από ένα ρεύμα αισθήσεων... το σώμα κάνει αναστροφή και φεύγει.

Μυαλό, νίκησες πάλι!

Τους είδαν σε ένα καφέ να χαμογελούν ο ένας στον άλλον.

Ονειρεύτηκα ότι βρεθήκαμε σε ένα μέρος μαζί.

Ήταν δύσκολο στην αρχή να το πιστέψω. Εγώ λέει είχα φτάσει εκεί πετώντας πάνω από μία κατά γαλανή θάλασσα. Φορούσα μια ζακέτα, μα όσο πλησίαζα στην ακτή ζεσταινόμουν και έλεγα από μέσα μου με το που πατήσω το πόδι μου να βγάλω από πάνω μου την ζακέτα. Όσο πλησίαζα την στεριά, που δεν θυμάμαι αν ήταν νησί ή μια ήπειρος ολόκληρη, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσα.. Μου ήταν δύσκολο να εκτιμήσω. Μονάχα έβλεπα τα νερά που ακουμπούσαν την ακτή πολύ απαλά.. την χάιδευαν σχεδόν. Είδα ανθρώπους διάσπαρτα να κάνουν βόλτα στην παραλία. Μια παραλία τεράστια και η άμμος χρυσαφιά και λευκή. Δεν ήταν πολύς ο κόσμος. Ήταν λίγοι άνθρωποι σε δυάδες ή μονάδες και περπατούσαν με ηρεμία στην γραμμή που ενωνόταν η θάλασσα με την ακτή. Θυμάμαι όταν τους κοιτούσα από ψηλά αναρωτιόμουν γιατί δεν κολυμπούσε κανείς στην θάλασσα και δεν ήταν ούτε ένας στην παραλία ξαπλωμένος στον ήλιο, έναν ήλιο τόσο όμορφο. Αναρωτιόμουν γιατί να περπατάνε όλοι στα σύνορα, γιατί δεν κάνουν ένα βήμα μπρος ή πίσω. Έβλεπα την θάλασσα να παλινδρομεί στην ακτή με την ηρεμία που προσδίδει το γαλάζιο, σαν τίποτα να μην συνέβαινε πέρα από την γραμμή αυτή. Πετούσα όλο πιο κοντά στην ακτή, μα ύψος δεν έχανα. Τότε είδα από μακριά Εσένα. Τότε σχεδόν χαμογέλασα και είδα ότι η ζακέτα μου άλλαξε χρώμα. Δεν ήταν πια βαθύ πράσινο.. Τότε έγινε ένα ανοιχτό ροζ. Σκέφτηκα πόσο δεν μ'αρέσει το χρώμα ροζ, ότι δεν μου πηγαίνει και τι θα σκεφτόσουν όταν θα μ'έβλεπες. Δεν προσπάθησα, όμως, να την βγάλω, απλώς κοίταξα προς εσένα και χαμογέλασα σαν να μην μ' ένοιαζε πια ούτε η ζέστη ούτε η ζακέτα ούτε το χρώμα της. Άρχισα λέει τότε να κατεβαίνω.

Οι άνθρωποι λιγόστευαν στην ακτή αλλά ο ήλιος ήταν πιο φωτεινός από ποτέ. Όσο κατέβαινα αργά πετώντας η ζακέτα με ζέσταινε όλο και λιγότερο. Ένιωθα το φως του ήλιου να γίνεται πιο όμορφο. Να νιώθεται πιο πολύ στο σώμα μου και πιο βαθιά, στην ψυχή μου. Μου έκανες νόημα να μην κατέβω άλλο. Σκέφτηκα απογοητευμένη "μα τι λέει.. πώς θα βρεθούμε αλλιώς..". Τότε ξαφνιάστηκα ακόμα περισσότερο γιατί σε είδα να ανεβαίνεις εσύ. Δεν ήξερα ότι μπορείς να πετάς και στην αρχή τρόμαξα. Θυμάμαι να σου λέω με πανικόβλητο ενθουσιασμό ότι δεν είσαι μαθημένος εσύ σ'αυτά, να μην το κάνεις.. Κι εσύ έδινες πιο μεγάλη φόρα με τα πόδια και πετούσες ακόμα πιο ψηλά. Όταν με έφτασες δεν αγγίξαμε ο ένας τον άλλον, μόνο γελάσαμε για μια στιγμή και κοιτάξαμε κάτω, χαμηλά. Δεν είχαμε φτερά, μα αυτό δεν ήταν περίεργο. Πετούσαμε με τα πόδια μας. Στεκόμασταν στα πόδια μας. Πατούσαμε στον αέρα μ'αυτά, έναν αέρα σχεδόν στέρεο. Ένας κύριος έβαλε το χέρι του στο μέτωπο και έκανε να μας δει.. Με το άλλο χέρι μας χαιρέτησε. Εμείς χαμογελάσαμε και πιαστήκαμε αγκαλιά. Μέχρι τότε είχα ξεχάσει πώς αγκαλιάζεις. Έτρεμα μην καταλάβεις ότι έπεφτα. Γιατί Τότε έπεφτα. Μα, δεν ήθελα να με κρατάς εσύ ψηλά. Ήθελα να κρατιέμαι από μόνη μου. Κοίταξα για την ζακέτα μου.. Μα δεν την είδα πάνω μου. Είδα μόνο ένα ελαφρύ ροζ μαντήλι πια που έπεφτε από τους ώμους μου. Πιο απαλό μαντήλι δεν είχα αγγίξει ξανά. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο χέρι σου και το μόνο που θυμάμαι να σου λέω είναι να μην πετάξουμε άλλο, να μείνουμε λίγο εκεί, κάπως έτσι, για όσο μας κρατάν τα πόδια μας και όσο έχει ακόμα φως.


Ξύπνησα.

Ήταν τρομερό να πηγαίνω στην δουλειά μετά από τέτοιο όνειρο. Το καλοκαίρι ήταν 3 μήνες μακριά. Εμείς βρεθήκαμε αμέσως μετά.

Γνώρισα κάποιον που έχει το όνομά σου. 
Περίεργο. Δεν περίμενα ότι θα γνώριζα κάποιον με το όνομά σου τόσο σύντομα. Πάνε δυο χρόνια σωστά. Δεν είναι σύντομα; Μα πώς; Θα ορκιζόμουν ότι το δυο χρόνια πριν έγινε χθες. 

Διάβασα ξανά το βιβλίο που μου χάρισες.
Οι ιστορίες δεν έχουν το ίδιο νόημα πια. Περίεργο γιατί πόσο διαφορετικό νόημα μπορεί να πάρει μία ιστορία; Τις διάβασα όλες προσεκτικά, μία προς μία. Όπως τις έλεγες εσύ. Και είδα όλα όσα δεν έβλεπα όταν μου τις διάβαζες εσύ. Το κόκκινο κασκόλ της Μ. είναι απλώς ένα κασκόλ σε κόκκινο χρώμα. Τι να δηλώνει άραγε; Ότι μάλλον της Μ. της αρέσει πολύ το κόκκινο χρώμα. Ή απλώς ότι ήταν το μόνο που μπορούσε να πάρει στην συγκεκριμένη τιμή. Το κόκκινο κασκόλ μου έχω να το φορέσω χρόνια. Δύο.

Μου είπαν "Αυτό το τραγούδι είναι γραμμένο για σένα".
Να που δεν άντεξα. Το μετάνιωσα, αλλά δεν άντεξα. Ήταν το διάλειμμα που δικαιούμαι να έχω μία φορά στους 6 μήνες πια - έχω ανεβάσει τον πήχη βλέπεις. Και είπα κατηγορηματικά "Όχι!". Το ξεστόμισα. Από μέσα μου έπαιξα εκείνον τον υπέροχο διάλογο με την μορφή ενός ατελείωτου μονολόγου. Χωρίς αναπνοές χωρίς τελείες ή κόμματα, έτσι ατελώς.. όπως ακριβώς μιλούσαμε. Ασταμάτητα. Μα δεν έβαλα σημεία στίξης - ούτε ένα! - και μαζί μ' αυτά παρέλειψα και όλες τις εκφράσεις συναισθημάτων. Πήγαμε σε ένα μικρό καφέ στο κέντρο, καθίσαμε σε μία γωνία. Μου κράτησες τα χέρια και μου είπες "αυτό το τραγούδι, είναι γραμμένο για σένα". Είπα "ναι. είναι.", κατηγορηματικά.

Όταν βλέπω τα μάρμαρα στην Ακαδημία νιώθω μια ζεστασιά. 
Περπατάμε. Αυτό.

Θα κάνω αίτηση να αλλαχθεί η είσοδος της πολυκατοικίας.
Δεν ξέρω γιατί με μελαγχολεί τόσο πολύ η στιγμή που βάζω το κλειδί στην εξώπορτα. Όπως μου φαίνεται αιωνιότητα η ώρα που περιμένω το ασανσέρ να κατέβει από τον όροφο που είχε σταματήσει ο τελευταίος ένοικος. "Ώρα που κρατάει δευτερόλεπτα έχεις ξανά ακούσει;", αναρωτιέμαι τα ίδια πράγματα που αναρωτιόσουν κι εσύ. Για διαφορετικούς λόγους. Εμένα μου φαίνεται αφόρητο το να περιμένω ένα ασανσέρ σε μία παγωμένη είσοδο πολυκατοικίας που δείχνει ξένη εντελώς ξαφνικά.


Φταίνε τα βράδια. 
Όταν έχεις ζήσει τέτοια βράδια, δεν μπορείς να συμβιβαστείς με το πιο γεμάτο φως του πιο ζεστού Ήλιου όλων των γαλαξιακών συστημάτων. (Π. , καλά το είπα; )

Σήμερα περπάτησα πολύ. Εννοώ.. πολύ. Και στο γυμναστήριο, αλλά κυρίως περπάτησα στον δρόμο. Η τελευταία διαδρομή που έκανα διήρκεσε περίπου 20 λεπτά και ξεκίνησε από τον ηλεκτρικό σταθμό του Πειραιά μέχρι το σπίτι μου.
Στο σημείο που στάθηκα μόνη μου στην στάση περιμένοντας το λεωφορείο, ένα λεωφορείο που δεν είναι ένα αλλά 5, γιατί τόσα με πάνε σπίτι από την στάση αυτή, κάθισα μόλις 3 λεπτά. Τόσο μου πήρε να νιώσω ότι το λεωφορείο θα αργήσει να έρθει. Δεν το ένιωσα μόνο, το πίστεψα κιόλας. Λογικά δεν ίσχυε κάτι τέτοιο δεδομένου του ότι λεωφορείο περνάει κάθε 5 λεπτά. Κι όμως, εγώ και το ένιωθα και το πίστευα. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε το δεύτερο μισό της τελευταίας διαδρομής για σήμερα.

Άρχισα να περπατάω με τα χέρια στις τσέπες του παλτό. Ένα παλτό σκούρο λαδί κοντό που κουμπώνει με φερμουάρ στο πλάι. Κοιτούσα το πεζοδρόμιο. Κάποια στιγμή συγκεντρώθηκα στα πόδια μου. Πόσο γρήγορα και μηχανικά το ένα βήμα ακολουθούσε το άλλο, ούτε που προλάβαινα να σκεφτώ σε ποιο πλακάκι θα πατήσω το επόμενο δευτερόλεπτο. Και όλα τα πλακάκια ήταν γκρι. Ή μάλλον όχι όλα.. άλλα ήταν γκρι ανοιχτό, άλλα γκρι σκούρο με καφέ, άλλα είχαν μπόλικο μαύρο.. ανάλογα πώς πατούσαν οι άνθρωποι απάνω τους. Ποτέ δεν πίστευα ότι τα πλακάκια θα μπορούσαν να μου πουν μια ιστορία. Σκέφτηκα ότι κάποιος είχε σταθεί εκεί και άκουγε το πιο ευχάριστο νέο ή ένας άλλος το χειρότερο, κάποιος είχε σταθεί για λίγο να δέσει το κορδόνι του, ένας άλλος είχε βρει ένα ευρώ πεταμένο και το είχε βάλει στην τσέπη. Μία κύρια πετάει την ομπρέλα της εκεί δίπλα γιατί της την έσπασε ο αέρας, ένα παιδάκι ρίχνει κατά λάθος την τσίχλα του κάτω. Και η τσίχλα μένει εκεί.. στο ίδιο πλακάκι που έπεσε, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Μόνο που πλέον την έχουν πατήσει άλλοι εκατό, εκατόν τριάντα ή και δυο χιλιάδες άνθρωποι. Και μετά θυμήθηκα που έλεγα στον εαυτό μου όταν περπατάει να κοιτάζει πάντα μπροστά και όχι κάτω. Και λυπόμουν για τους ανθρώπους που προχωράνε με σκυμμένο το κεφάλι. Για κοίτα, έγινα ένας άνθρωπος προς λύπηση! Μα όχι, γιατί; Τόσες ιστορίες περιμένουν κάποιο τρελαμένο μυαλό να τις διηγηθεί..

Περπατάω κάπως λοξά. Περπατώντας συνειδητοποίησα ότι αλλάζω κατευθύνσεις. Μία ευθεία γραμμή, ένα δυο δέκα βήματα, μετά λίγο αριστερά και ευθεία για οχτώ βήματα κι άλλα τέσσερα και μετά δεξιά ένα δύο και πάλι στην ευθεία που ήμουν στην αρχή. Μέτα κάνω να περάσω απέναντι. Περνάω. Περνάω και σκέφτομαι πως το σπίτι μου είναι απ' την άλλη πλευρά και θα χρειαστεί να ξανά διασχίσω την λεωφόρο. Ε, και; Και τίποτα. Όταν φτάσω στο στενό μου θα το κάνω, θα περάσω πάλι απέναντι.

Δεν ξέρω που θέλω να πάω. Δεν ξέρω αν οι κινήσεις που κάνω γίνονται σε ήρεμη κατάσταση και εν γνώσει μου. Θέλω να πω, ποια η λογική; Κάθε απόφαση έχει και μια λογική πορεία που την ακολουθεί. Όχι; Στέκομαι και περιμένω κάτι που μάλλον δεν θα γίνει ή ίσως και να γίνει. Αλλά στο μυαλό μου δεν θα γίνει σίγουρα. Κι όμως περιμένω. Κι αν γίνει και δεν έχω σταματήσει έστω για λίγο να περιμένω θα με απογοητεύσω. Μα για κοίτα να δεις, όντως, θέλω την επιβεβαίωση. Την αρνητική ίσως κάποιες φορές. Γιατί; Γιατί είναι πιο εύκολο να κάνεις άσχημα σενάρια στο μυαλό σου, κακά τα ψέματα. Γιατί κανείς ποτέ δεν γεννήθηκε με την Αρετή του Περιμένειν. Γιατί ποτέ κανείς δεν περίμενε κανέναν με την λογική. Και ό,τι δεν γίνεται με λογική πάντα θα χρειάζεται επιβεβαίωση. Κι εγώ σου εξηγώ ότι δεν περιμένω να ακούσω το καλό ή το κακό, μου αρκεί ένα ναι ή ένα όχι. Δεν το αποζητάω το κακό, αποζητάω αυτό το "κάτι" που θα μου γίνει μοκέτα να μην περπατάω πια ξυπόλυτη στο πάτωμα που με παγώνει. Μην νομίζεις ότι μου είναι εύκολο να σκέφτομαι το χειρότερο δυνατό σενάριο. Νομίζεις ότι μ' αρέσει να με δω ξαπλωμένη σε ένα παγωμένο πάτωμα; Όχι, δεν μ' αρέσει, λοιπόν. Και να! Μια επιβεβαίωση. Δεν είναι δύσκολο να πεις δυο λέξεις. Γιατί δυο λέξεις είναι δυο λέξεις. Είτε είναι "θέλω κρέπα" είτε "σε θέλω". Και στις δύο περιπτώσεις εκφράζεται μία επιθυμία και ποιος μπορεί να λογοκρίνει μια επιθυμία; όποια κι αν είναι αυτή.

Τι θα σου έλεγα άραγε.. Μάλλον το μόνο που θα σου έλεγα αν με έπαιρνες τελικά τηλέφωνο πίσω εκείνο το βράδυ ενώ περπατούσα είναι ότι δεν ξέρω που θέλω να είμαι αυτήν την στιγμή. Δεν ξέρω αν θέλω να έρθω εκεί ή να φύγω προς την αντίθετη κατεύθυνση. Γιατί καμιά φορά μπορεί να θέλεις κάτι πολύ έντονα αλλά βλέπεις τα πόδια σου να τρέχουν από την άλλη πλευρά. Και πώς να το κάνουμε; τα πόδια ελέγχονται από το μυαλό, και όχι από οποιοδήποτε άλλο ζωτικό όργανο παραγωγής συναισθημάτων αυτό είναι γεγονός. Και όπως είπε και η V. το Σάββατο, "Γιατί πάνω απ' όλα, είναι ο Εγκέφαλος".. κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Τελικά έφτασα σπίτι. Συνειδητοποίησα ότι όταν μάθεις να παρατηρείς, η ζωή σου γίνεται πολύ πιο εύκολη. Όχι επειδή βρίσκεις τις λύσεις, αλλά επειδή αρχίζεις και αναγνωρίζεις τα αδιέξοδα. Κι όταν ένα αδιέξοδο είναι τόσο καθαρό όσο ένα ποτήρι νερό, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι..
Πιες λίγο νερό, άκουσε λίγη μουσική. Και φτιάξε ένα νέο σκηνικό.