η και οι
2:06:00 π.μ.χαμέν-η πού σκατά είσαι; σε ψάχνω παντού το ξέρεις; έχω τρελαθεί. είμαι υπερβολική λες; μπορεί. αλλά ίσως να μην ήμουν αν δεν μου εί...
2:06:00 π.μ.
πού σκατά είσαι; σε ψάχνω παντού το ξέρεις; έχω τρελαθεί. είμαι υπερβολική λες; μπορεί. αλλά ίσως να μην ήμουν αν δεν μου είχε γίνει εμμονή το να σε βρω. εδώ κι εκεί, σ'εκείνο το μέρος, στη στάση, στο μετρό, στο στενό δίπλα στο μέρος που συναντιόμασταν, στο μικρό καφέ σ'εκείνη τη γωνία. και μετά σε βρίσκω στα βιβλία, στις ταινίες, στα τραγούδια, στις αφίσες στους τοίχους των κτιρίων στο κέντρο, στα φώτα. σε βλέπω στα μηχανάκια που περνούν απ'το πλάι στα φανάρια, στον τύπο που καπνίζει στη γωνία κοιτάζοντας πότε κάτω πότε χαμένα τριγύρω, στον σερβιτόρο, στο παιδί που διαβάζει εκείνο το μικροσκοπικό βιβλίο καθισμένο σταυροπόδι στο τρένο. [ με μία φευγαλέα κίνηση νιώθω να γυρίζω τις πλάτες όλων όσων προχωρούν μπροστά μου. μ'ακούω να σιγο-μουρμουράω "όχι, εσύ", "ούτε", "ούτε", "όχι".. "ίσως..όχι"]
χθες μου ξέφυγε ένα χαμόγελο σ'έναν άγνωστο στο μετρό ξέρεις. δεν μπορούσα να το συγκρατήσω. ήταν τόσο όμορφος, τόσο γλυκό χαμόγελο είχε που δεν μπορούσα να του στερήσω ένα "επίσης". προσπαθούσα να του ταιριάξω ονόματα αλφαβητικά, μέχρι που έφτασα στο δικό σου γράμμα και σταμάτησα. κάτι σιγοτραγούδησα για να το ξεπεράσω. έφτασα ξανά στο Α. Άγνωστος. του ταιριάζει καλύτερα από κάθε άλλο, δε νομίζεις; να χαμογελάω έλεγες, μου πηγαίνει. φυσικά και μου πηγαίνει. σε ποιον δεν πάει άλλωστε; σου αρκεί αυτό ε; σου αρκεί να χαμογελάω. να χαμογελάω σε αγνώστους. σε αγνώστους που θέλω να γίνουν γνωστοί, που θέλω να γίνουν αυτό το κάτι παραπάνω που φοβόσουν εσύ; σου αρκεί; μπορεί να μην αντέχεις βέβαια στη σκέψη αλλά αρκείσαι.
γιατί με βρίσκεις κι εσύ. με βρίσκεις στα βιβλία, στις ταινίες, στα τραγούδια, στις αφίσες των προβολών στους συνοικιακούς κινηματογράφους που πηγαίναμε, στα φώτα απ'τις λάμπες που αργοσβήνουν κοντά στο ξημέρωμα στην άκρη του δρόμου. με βλέπεις στην κοπέλα στη στάση, στο κορίτσι που διαβάζει στο λεωφορείο, στο ζευγάρι που κάθεται δίπλα σου στο σινεμά. γυρνάς γύρω απ'το σημείο που πρωτοσυναντηθήκαμε χωρίς να τολμάς να σταθείς εκεί, περνάς από 'δω από 'κει, αποφεύγεις εκείνο το στενό ή το άλλο, το καφέ στην γωνία. μα δεν παραδέχεσαι τίποτα Εσύ. [ούτε ότι προσέχεις περισσότερο τα προφιλ του κόσμου πλέον, ότι ψάχνεις λεπτομέρειες για το ιδανικό, μια ελιά αριστερά, ένα σκουλαρίκι. αναρωτιέμαι αν βρίσκεις τίποτα κοινό. ξέρω ότι εσύ στέκεσαι παραπάνω στην πρώτη, ή στη δεύτερη, και στην τρίτη, και "ίσως αυτή", "α μπορεί κι εκείνη", "ίσως..για λίγο"]
μα καπνίζεις περισσότερο. και χάνεσαι στις σκέψεις σου για ώρα. και δεν χορεύεις πια και πίνεις λιγότερο πια. περίεργο μου φαινόταν στην αρχή, αλλά δεν σε νοιάζει να ξεχάσεις πλέον. σε νοιάζει να μόνο να καταφέρεις να θυμηθείς και την παραμικρή λεπτομέρεια που ξέχασες να συγκρατήσεις. γιατί ποιος θα το 'λεγε ότι δεν θα είχαμε άλλο χρόνο; και ξέρεις ότι μπορεί να χαμογελάω σε άλλους και μπορεί να μην το αντέχεις αλλά σου αρκεί. τώρα δεν μπορείς να κάνεις κάτι, έτσι θες να λες.
κι εγώ είναι πρώτη φορά που τα πιστεύω όλα. σαν να τα ξέρω από πριν. σαν να τα βλέπω να συμβαίνουν. είναι εκεί που καταλαβαίνω ότι "αρκείσαι". και εμένα αυτό καθόλου δεν μου είναι αρκετό. ίσως γιατί έχω μάθει ότι στα αρχαία "αγαπάω" σημαίνει αρκούμαι. και από τότε δεν δέχομαι τίποτα μικρότερης αξίας. ίσως να έφταιξα κι εγώ. ίσως έπρεπε να στο είχα μάθει απ'την αρχή σωστά.
ας είναι..τουλάχιστον χορεύουμε;
.JPG)
