Όταν ανασυντάχθηκαν οι λέξεις, τότε ήρθε το χρώμα και το φως, κι 
ας μας έλειπε ένας σκοπός κι ένα τέλος.

Να ορκίζεσαι για κάποιον
Να πηγαίνουμε παντού
Να υπερασπίζεσαι κάποιον στον κόσμο ακόμα κι αν έχει άδικο
Να μην σκεφτόμαστε παραπάνω απ'ό,τι κάνουμε
Να κάνουμε ό,τι ακριβώς θέλουμε
Να είμαστε χρώματα στις ζωές των άλλων
Να είμαστε στις ζωές των Άλλων
Να είναι οι ίδιοι Άλλοι στις δικές μας ζωές
Να στεκόμαστε για λίγο χαμογελώντας
Να γίνουμε όλα τα "πέρα" από αυτό που σχεδιάζαμε
Να μην τολμάμε να κοιτάξουμε κάτω
Να αγκαλιαζόμαστε
Να φιλάμε ο ένας τους ώμους του άλλου
Και να κρατιόμαστε γερά
Να τραγουδάμε με δικό μας ρυθμό
Να δημιουργούμε από το τίποτα
Να μην αρκεί αυτό, κι όμως να αρκούμαστε σε ό,τι μας είναι αρκετό
Να περπατάμε δίπλα-δίπλα
Να κρατιόμαστε στην ανάβαση
Να γελάμε δυνατά 
Να μην τρέμουμε την κατάβαση
Να τρέμουμε από το κρύο και να σκεπάζουμε τα γόνατα πιο τρυφερά 
Να διαβάζουμε και να φτιάχνουμε ιστορίες
Να λένε οι άνθρωποι και να εννοούν τα ίδια τους τα λόγια
Να εννοούν τα λόγια, μα πάνω απ'όλα να εννοούν τ' αγγίγματα
Και να κοιταζόμαστε θαυμάζοντας το θέαμα

Όλα όμορφα. Όλα καλά. Θα ορκιζόμουν ότι τα πράγματα κυλούν. Χωρίς επιρρήματα. Ότι απλώς κυλούν. Κι αυτό το "απλώς" μαρτυράει ότι όλα είναι πιο απλά από ποτέ.
Και; Δεν υπάρχει κάτι προς σύνδεση. Δεν υπάρχει κάτι πίσω από αυτό. Παράξενο να μην υπάρχει σκηνή, να μην υπάρχει αυλαία. Παράξενο. Κι όμως, κοίτα πως αλλάζουν οι καταστάσεις. Τα σκηνικά χάνονται, τα κοστούμια αλλάζουν νούμερο και σώματα, τα σώματα αλλάζουν μυρωδιές, οι λάμπες φωτίζουν με άλλη ένταση πια στους δρόμους, το τρένο κάνει λιγότερο θόρυβο, η πίεση στη βρύση άλλαξε κι αυτή, και τα παγάκια ακόμα.. σαν να αργούν περισσότερο να παγώσουν μου φαίνεται..

Κι όσο τα πάντα κυλούν και όλοι προχωράμε ακούγοντας μουσική, κάτω απ'τον ήλιο που δεν μας καίει πια, με στόχο να φτάσουμε τη θάλασσα μες το φθινόπωρο..
Όσο θα μας περιβάλλουν τα πιο ήρεμα χρώματα..
Όσο οι λέξεις που διαβάζω δεν μου φέρνουν στο μυαλό τίποτα παλιό..
Όσο κι αν φτιάχνουμε αναμνήσεις με καινούριους ανθρώπους.. (αναμνήσεις ωραίες, της στιγμής)
Κι όσο τα ερωτηματικά εξαφανίζονται από το μυαλό μου γιατί έχω πάψει να σκέφτομαι 32.000 πράγματα/δευτερόλεπτο..

Ένα ολόκληρο φεγγάρι.
Αναρωτιέμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που έδωσα λίγη παραπάνω σημασία στο φεγγάρι. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Θυμάμαι μόνο τον εαυτό μου να λατρεύει με ευλάβεια τα αστέρια. Όλα όσα πιάνει το μάτι κλεφτά στον ουρανό της πόλης και άλλες τόσες χιλιάδες κι εκατομμύρια στην παραλία ανάμεσα σε άμμο, θάλασσα και ουρανό. Και κάθε φορά θυμάμαι, όταν έψαχνα το φεγγάρι αυτό απουσίαζε. Δεν το παρατηρούσα κάθε φορά, αλλά όταν ήθελα να το παρατηρήσω, θυμάμαι έλειπε.
Κάπως έτσι, σταμάτησα να ψάχνω το φεγγάρι.

Κάτι.
Σήμερα αλήθεια κάτι μ'έπιασε. Έμαθα ότι έχει πανσέληνο και δέθηκε κόμπος το στομάχι μου. Είπα "τελειώνω αυτές τις δέκα σελίδες και θα βγω έξω". Στην σελίδα 134 σηκώθηκα. "Ας δούμε τι Πανσέληνος είναι αυτή και φέτος.." αυτό είπα στην συγκάτοικό μου και βγήκα στο μπαλκόνι. "Φέτος".. γιατί φέτος; είχε τόσα ολόκληρα φεγγάρια ο χρόνος, γιατί απόψε; Και βγήκα, μα το φεγγάρι πάλι δεν ήταν πουθενά. Γιατί κάθε φορά που το ψάχνω λείπει; Σήμερα νιώθω ότι μου λείπει το φεγγάρι. Έχει πολλά σύννεφα. Κάνει και ψύχρα. Έχω βάλει την ζακέτα και το περιμένω. Δεν έχω σταυρώσει τα χέρια μου στο στήθος, δεν θέλω να προστατευτώ, θέλω απλώς απόψε να καθίσω στο μπαλκόνι, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να πιω λίγο κρασί και να δω το φεγγάρι. Ακόμα τίποτα. Έπιασα να σηκώσω τις τέντες μήπως βγει και το χάσω. Γιατί τρέμω; Πίνω μια γερή γουλιά κρασί και ανάβω το τσιγάρο. Το τρέμουλο άρχισε να γίνεται πιο ήπιο, ο κόμπος στο στομάχι μου άρχισε να χαλαρώνει και θα ορκιζόμουν ότι τα σύννεφα άρχισαν να γίνονται διαφανή!

Καπνίζεις πολύ.
Δεν είναι συχνό φαινόμενο, αλλά συμβαίνει. Ίσως μια φορά το δίμηνο. Κάποιες εποχές συμβαίνει λιγότερο συχνά, κάποιες άλλες περισσότερο. Δεν μπορώ όμως να απαντάω σε τέτοιες διαπιστώσεις. Αισθάνομαι άβολα. Τις τελευταίες μέρες κατάλαβα πως ωω ναι! υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από την βαρεμάρα. Είναι να αισθάνεσαι άβολα. Να νιώθεις άβολα με κάποιον, να νιώθεις άβολα με μία σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου χωρίς την άδειά σου, με μία κουβέντα που ακούς τυχαία ή με μία κτητική αντωνυμία που ακολουθεί ένα όνομα που θα ορκιζόσουν πως ήταν δικό σου. Μα τίποτα δεν είναι και λες, ας είναι κι έτσι, ποιος αγκαλιάζει ποιον αυτό το βράδυ, αλήθεια; Αυτό ας έχει σημασία. Και ο κόσμος όλο θέλει να ρωτάει κι όλο ξεχνάει να βάλει ερωτηματικά και κοίτα πόσο εύκολα γίνονται οι ερωτήσεις γεγονότα στο μυαλό. Και να τες οι ιστορίες που παίρνουν σάρκα και οστά. Πόσο χρόνο χρειάζεται ένα μυαλό να φτιάξει μια ιστορία; Δευτερόλεπτα. Σίγουρα λιγότερο από τον χρόνο που θα διαρκέσει μια κουβέντα με ερωτηματικά, τελείες και ένα φιλί για επιβεβαίωση.

Να μου μιλάς.
Και να με ρωτάς, και να μην περιμένεις απαντήσεις, να κάθεσαι εκεί με κάθε αισθητήριο όργανό σου σε επιφυλακή να μην χάσεις ούτε μία λέξη ούτε ένα βλέμμα ούτε μία κίνηση των χεριών μου. Γιατί αυτή είναι η πιο δύσκολη ιστορία να πιστέψεις. Αυτή που λέει ο ένας όταν ο άλλος τον ρωτάει. Κι αν είναι αλήθεια είσαι τυχερός, κι αν είναι ψέματα κάποια στιγμή θα ξέρεις ποια ήταν η αλήθεια. Αλλά είναι αυτό το απαράβατο δικαίωμα που έχει ο καθένας μωρέ στην εμπιστοσύνη του άλλου στα λόγια του.. Κι αν στερήσουμε ο ένας από τον άλλον κι αυτό τι νόημα θα έχουν οι λέξεις μετά; και τα βλέμματα; και τα φιλιά; Γιατί ξέρεις.. Όλα είναι ελπίδα. Η ελπίδα ότι αυτός που έχεις απέναντί σου λέει μια αλήθεια πιο αληθινή από κάθε εικόνα που έχεις δει κι από κάθε ήχο που έχει διαπεράσει τα τύμπανά σου. Αν δεν την έχεις αυτήν την ελπίδα καλύτερα να κάνεις δυο βήματα πίσω και να φύγεις..

Κάπως έτσι σήμερα έμεινα να ψάχνω ένα φεγγάρι ολόκληρο μέσα στα τόσα σύννεφα.

Νιώθοντας πως θέλω να σβήσω χίλια τσιγάρα σε χίλια διαφορετικά τασάκια, σε χίλιες διαφορετικές χρονικές στιγμές που θα ενώνονται σε μία και θα δίνουν άθροισμα ένα 24ωρο.
Δεν είναι το εφικτό που με ταλαιπωρεί, είναι το ανέφικτο. Είναι αυτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και τα παραλείψαμε. Συνήθως κάπως έτσι γίνεται.

Θα ορκιζόμουν ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν τελείωναν οι λέξεις. Εννοώ, οριστικά. Να μην είναι τίποτα πια. Να μην σημαίνουν τίποτα πια. Ούτε το τυπικό τους νόημα να μην έχουν. Να είναι απλώς ένας ακόμα θόρυβος της πόλης. Γιατί αυτό με κάνει κι αμφιβάλλω. Γιατί όχι τα σώματα; ή τα μάτια; Γιατί να μην είναι ποτέ αυτά αρκετά να γράψουν ιστορία; Γιατί πάντα ο τύπος υπερτερούσε της ουσίας; Ξέρω, αυτό κάνω. Δεν είπα κάτι αντίθετο από τα γνωστά. Απλώς δεν θέλω να το κάνω πια, θέλω τώρα να πω το "αντίθετο". Κι αν με ρωτούσες "τι θα ήθελες να κάνεις τώρα;", θα σου απαντούσα αμέσως με δυο ρήματα, 1.  "κοιτάζω" και 2. "αγγίζω". Κι αν θέλω πάντα να ακούω ομιλίες, πάντα θα θέλω κι όλους αυτούς να σωπαίνουν και  να μένουν με μάτια ορθάνοιχτα σαν γιγαντιαία ψάρια που ψάχνουν δεξιά κι αριστερά να διαγράψουν μια πορεία χωρίς να συναντά ποτέ το ένα το άλλο, χωρίς να διακρίνουν το βάθος ίσως. Ω θεε μου, τι ευτυχία θα ήταν!  Ίσως, δεν γνωρίζω. Και να γνωρίζω άλλωστε τι νόημα έχει; δεν θα το βίωνα ποτέ. Το συναίσθημα του ανέφικτου μας κατακλύζει στο οτιδήποτε, το πιο ανώφελο, χαζό και ανούσιο σενάριο γίνεται εμμονή επειδή απλώς και μόνο παραμένει ανέφικτο, ουτοπικό κι ονειροπόλο. Και πάλι.. και τι μ'αυτό;

Τι θα μου ζητούσες αν απαιτούσα να μου ζητήσεις κάτι; Τι θα μπορούσες να πεις άραγε όταν δεν μπορείς να πεις ότι θες να μείνω μέχρι το επόμενο πρωί; 

Χάσαμε τα πιο όμορφα μας ελαττώματα όταν σταματήσαμε να κοιτιόμαστε στα μάτια. Τα πιο όμορφα και πιο αθώα λάθη που θα κάναμε τώρα είναι βαρίδια καμωμένα μόνο για να μας μας τραβάνε στον πάτο. Έναν πάτο που ακόμα αμφιβάλλουμε αν υπάρχει. Κι εγώ σου λέω, μωρό μου, θα πέφτουμε δίχως μέτρο σε έναν πάτο που θα υπάρχει πάντα μα δεν θα τον αντικρίζουμε ποτέ. Θα πέφτουμε δίχως όριο. Γιατί αυτό μάθαμε να κάνουμε καλύτερα. Ξεχαστήκαμε στην πτώση και δεν πιανόμαστε πια από πουθενά. Ούτε μεταξύ μας. Μόνο πέφτουμε καπνίζοντας το τελευταίο μας τσιγάρο και πίνοντας μια ακόμη γουλιά από εκείνο το ποτό που πάντα θα υπάρχει στο κομοδίνο πλάι μας, λες και το χρειαζόμαστε περισσότερο από το χέρι ο ένας του άλλου. Και τι μας νοιάζουν διάολε όλα αυτά όταν ξέρουμε καλά ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα γίνουμε χίλια κομμάτια; μα δεν με ακούς καν. 

Κι ούτε ξέρω κι εγώ τι θα ζητούσα τώρα που νιώθω πως χάσαμε τα πάντα. Γιατί καμιά φορά τα πάντα γίνονται πιο τίποτα από το πιο αχόρταγο τίποτα του κόσμου όλου. Κι αν καμιά φορά αγγιχτούν κατά λάθος στο κρεβάτι τα ακροδάχτυλά μας μεταξύ τους, θα 'ναι λάθος ασυγχώρητο γιατί θα μας παγώνει το κενό περισσότερο κι από το πιο μεγάλο ποτάμι που πέφτει στα νερά που κολυμπήσαμε φέτος το καλοκαίρι το βράδυ μιας Τετάρτης. 

Θέλω πριν φύγει ο Αύγουστος να κομματιάσω αυτό το καλοκαίρι σε χίλια κομμάτια. Αναρωτιέμαι ακόμα με το μαχαίρι στα χέρια αν βγαίνουν οι στιγμές σε ένα τέτοιο νούμερο..

Έχω να γράψω ένα κείμενο για το φεστιβάλ. Ένα κείμενο "χωρίς πίεση χωρίς υποχρέωση". Μα γιατί μου φαίνονται όλα υποχρέωση τελευταία; Αλλά αυτό θέλω να το κάνω.

Είχε κόσμο, πήραμε γρανίτα λεμόνι και είδαμε μια ταινία με τσίρκο. Δεν μου αρέσει το τσίρκο. Η ταινία μου άρεσε. Κάποια παιδιά έπαιζαν μουσική. Μετά φύγαμε και πήγαμε να πιούμε κάτι. Εγώ ήπια μια λεμονάδα. Με πάγο. Η κοπέλα που σέρβιρε ήταν πολύ ευγενική και μας έφερνε συνέχεια νερό. Μου αρέσει πολύ το νερό. Δεν έχει γεύση, αλλά εμένα μου αρέσει. Μετά πήγαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε σπίτι μας. Εγώ νύσταζα πολύ. Έπλυνα τα δόντια μου, ήπια ένα ποτήρι νερό, έκανα τσίσα μου και ξάπλωσα. Κοιμήθηκα αμέσως.

Το Τσίρκο
Θυμάμαι το τσίρκο. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν μ'αρέσει το τσίρκο. Δεν είναι τόσο το θέμα με τα ζώα ή τα ζωγραφισμένα χαμόγελα των κλόουν. Ή μήπως είναι; Δεν νομίζω. Νομίζω είναι κάτι γενικότερο. Μικρή με θυμάμαι να λέω στον πατέρα μου πόσο θέλω να πάμε με την αδερφή μου στο τσίρκο Μεντράνο που είχε έρθει στην Αθήνα. Οι κολώνες στο ποτάμι ήταν γεμάτες από αφίσες του. Θυμάμαι την τίγρη στην αφίσα. Μία αφίσα φούξια με κόκκινο. Αυτά θυμάμαι. Μπράβο, είναι αρκετά. 
(-Τι έφαγες χθες για πρωινό; -Καφέ με μπισκότα; Όχι.. γάλα τότε. Όχι.. δεν θυμάμαι. Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι παράτα με!)
Δεν μπορώ να εξακριβώσω αν πήγαμε τελικά ή όχι γιατί δεν θυμάται κανείς μας. Όμως κάποια χρόνια αργότερα πήγα, θυμάμαι, με τον θείο μου και την ξαδέρφη μου σ'ένα τσίρκο λίγο έξω απ'την Αττική. Δεν είχε πολύ κόσμο. Εγώ παρακολουθούσα τον θείο μου που τον έπαιρνε ο ύπνος, ροχάλιζε, του τρέχανε και λίγο τα σάλια και πότε πότε ξυπνούσε τρομαγμένος και χειροκροτούσε.
Ε, και γελούσα μ'αυτό.
Δεν θυμάμαι να παρακολουθώ κάτι άλλο. Δεν αγαπούσα βέβαια ποτέ ιδιαίτερα τον θείο μου. Μου περνούσε αδιάφορος όπως και όλοι μας σ'εκείνον. Δεν αγαπούσα ούτε το τσίρκο καθώς φάνηκε. Καλά ταιριασμένα.


Η Γρανίτα
Πρώτη φορά γρανίτα δοκίμασα στα εντατικά θερινά μαθήματα Αγγλικών που κάναμε με την Β. στο φροντιστήριο της γειτονιάς. Απέναντι ακριβώς ήταν ένα ψιλικατζίδικο. Το αγαπούσα αυτό το ψιλικατζίδικο. Έκλεισε βέβαια πια.
Πήρα πορτοκάλι. Δύο γεύσεις είχε, πορτοκάλι και φράουλα. Απέφευγα συστηματικά τη φράουλα. Μου περνούσε παγερά αδιάφορη και γευστικώς και χρωματικώς. Αρκετά χρόνια μετά έμαθα ότι έχω αλλεργία. Η γρανίτα ήταν υπέροχη. Από εκείνη τη μέρα παίρναμε σχεδόν κάθε φορά στο διάλειμμα.
Άργησα πολύ να μάθω ότι η γρανίτα πωλείται και σε μορφή ροφήματος. Δεν έχω πάρει πολλές φορές μέχρι σήμερα. Προχθές ήταν μία από αυτές τις όχι-πολλές φορές. Πήρα λεμόνι. Δεν ήταν πολύ καλή. Ένιωθα ότι αν μπορούσα να ρουφήξω δυνατά θα ρουφούσα όλο το χρώμα και θα έμενε μόνο ο λευκός επιμελημένα τριμμένος πάγος - ο πάγος όταν είναι τριμμένη μάζα είναι λευκός, εγώ τον βλέπω, δεν είναι διαφανής. 
Μετά πήρα λεμονάδα. 
Έχω τόση αδυναμία στο λεμόνι; Αυτό πάλι από πότε; Μικρή μπορώ να θυμηθώ καθαρά ότι μια φορά τρώγοντας μπιφτέκι είχα καταπιεί ένα κουκούτσι από λεμόνι και πήγα να πνιγώ - μια άλλη φορά (φέτος) πήγα να πνιγώ με ψαροκόκαλο, άσχημος θάνατος ο πνιγμός δεν θα τον επέλεγα. 
Τι έλεγα; Α ναι. Και πήρα λεμονάδα. Ήταν ωραία. Είχε και αρκετό πάγο.
Τι κρίμα που έχει τόσο άσχημο χρώμα.


Ο Κινηματογράφος
Ο βουβός κινηματογράφος είναι βουβός. Αλλά προχθές ήταν βουβός με τραγούδια. Τα παιδιά που έπαιζαν μουσική ήταν εκπληκτικά. Εντάξει "εκπληκτικά" δεν ξέρω αν ήταν όντως, αλλά έπαιζαν καλά. Γιατί ενθουσιάστηκα άραγε τόσο; Νομίζω μου άρεσε κάπως ο ντράμερ. Ιδανικά θα ήθελα να βγαίνω με μπασίστα. Έχει ωραίο ήχο το μπάσο. Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που παίζουν μουσική; Δεν είναι ότι τους ερωτεύεσαι πιο εύκολα.. Είναι μάλλον ότι τους γουστάρεις περισσότερο. "Γουστάρω" αυτό είναι όντως το κατάλληλο ρήμα. Μπράβο, το βρήκα.
Παίξε μου το αγαπημένο σου κομμάτι..


Το Νερό
Εκείνο το βράδυ ήπια πολύ νερό. Λένε πως δεν έχει γεύση, μα εμένα μου αρέσει. Κι αφού μου αρέσει σημαίνει ότι το γεύομαι.
Εγώ.
Αρκεί αυτό το "αφού Εγώ" κάποιες φορές για να μείνεις κάπου.
Ήπια κοντά 5 ποτήρια εκείνο το βράδυ. Έφταιγε και η κοπέλα που μας γέμιζε συνέχεια τα ποτήρια. Μας χαμογελούσε και μας ζητούσε συγγνώμη κάθε φορά που ερχόταν ενώ μιλούσαμε. Η ευγένεια είναι κάτι σαν ασανσέρ. Είναι αυτό το *τσακ* που μπορεί να σε οδηγήσει από την είσοδο της πολυκατοικίας στην ταράτσα που βλέπει την Ακρόπολη χωρίς καν να πληρώσεις εισιτήριο.


Έπλυνα τα δόντια μου.
Τελειώνω το μπουκαλάκι με το νερό μου και πάω να ξαπλώσω. Δεν θέλω να πάω να κατουρήσω. Λογικά θα σηκωθώ κατά τις 5.
Εντάξει, δεν πειράζει. Θα βγω και λίγο στο μπαλκόνι.
Έχει αεράκι απόψε. Κρίμα να πάει χαμένο τέτοιο ωραίο δροσερό ξημέρωμα.