σκέψεις σε παρένθεση*
radiotimes
σύνταξη προτάσεων
8:41:00 μ.μ.
Όταν ανασυντάχθηκαν οι λέξεις, τότε ήρθε το χρώμα και το φως, κι
ας μας έλειπε ένας σκοπός κι ένα τέλος.
Να ορκίζεσαι για κάποιον
Να πηγαίνουμε παντού
Να υπερασπίζεσαι κάποιον στον κόσμο ακόμα κι αν έχει άδικο
Να μην σκεφτόμαστε παραπάνω απ'ό,τι κάνουμε
Να κάνουμε ό,τι ακριβώς θέλουμε
Να είμαστε χρώματα στις ζωές των άλλων
Να είμαστε στις ζωές των Άλλων
Να είναι οι ίδιοι Άλλοι στις δικές μας ζωές
Να στεκόμαστε για λίγο χαμογελώντας
Να γίνουμε όλα τα "πέρα" από αυτό που σχεδιάζαμε
Να μην τολμάμε να κοιτάξουμε κάτω
Να αγκαλιαζόμαστε
Να φιλάμε ο ένας τους ώμους του άλλου
Και να κρατιόμαστε γερά
Να τραγουδάμε με δικό μας ρυθμό
Να δημιουργούμε από το τίποτα
Να μην αρκεί αυτό, κι όμως να αρκούμαστε σε ό,τι μας είναι αρκετό
Να περπατάμε δίπλα-δίπλα
Να κρατιόμαστε στην ανάβαση
Να γελάμε δυνατά
Να μην τρέμουμε την κατάβαση
Να τρέμουμε από το κρύο και να σκεπάζουμε τα γόνατα πιο τρυφερά
Να διαβάζουμε και να φτιάχνουμε ιστορίες
Να λένε οι άνθρωποι και να εννοούν τα ίδια τους τα λόγια
Να εννοούν τα λόγια, μα πάνω απ'όλα να εννοούν τ' αγγίγματα
Και να κοιταζόμαστε θαυμάζοντας το θέαμα
Όλα όμορφα. Όλα καλά. Θα ορκιζόμουν ότι τα πράγματα κυλούν. Χωρίς επιρρήματα. Ότι απλώς κυλούν. Κι αυτό το "απλώς" μαρτυράει ότι όλα είναι πιο απλά από ποτέ.
Και; Δεν υπάρχει κάτι προς σύνδεση. Δεν υπάρχει κάτι πίσω από αυτό. Παράξενο να μην υπάρχει σκηνή, να μην υπάρχει αυλαία. Παράξενο. Κι όμως, κοίτα πως αλλάζουν οι καταστάσεις. Τα σκηνικά χάνονται, τα κοστούμια αλλάζουν νούμερο και σώματα, τα σώματα αλλάζουν μυρωδιές, οι λάμπες φωτίζουν με άλλη ένταση πια στους δρόμους, το τρένο κάνει λιγότερο θόρυβο, η πίεση στη βρύση άλλαξε κι αυτή, και τα παγάκια ακόμα.. σαν να αργούν περισσότερο να παγώσουν μου φαίνεται..
Κι όσο τα πάντα κυλούν και όλοι προχωράμε ακούγοντας μουσική, κάτω απ'τον ήλιο που δεν μας καίει πια, με στόχο να φτάσουμε τη θάλασσα μες το φθινόπωρο..
Όσο θα μας περιβάλλουν τα πιο ήρεμα χρώματα..
Όσο οι λέξεις που διαβάζω δεν μου φέρνουν στο μυαλό τίποτα παλιό..
Όσο κι αν φτιάχνουμε αναμνήσεις με καινούριους ανθρώπους.. (αναμνήσεις ωραίες, της στιγμής)
Κι όσο τα ερωτηματικά εξαφανίζονται από το μυαλό μου γιατί έχω πάψει να σκέφτομαι 32.000 πράγματα/δευτερόλεπτο..
ας μας έλειπε ένας σκοπός κι ένα τέλος.
Να ορκίζεσαι για κάποιον
Να πηγαίνουμε παντού
Να υπερασπίζεσαι κάποιον στον κόσμο ακόμα κι αν έχει άδικο
Να μην σκεφτόμαστε παραπάνω απ'ό,τι κάνουμε
Να κάνουμε ό,τι ακριβώς θέλουμε
Να είμαστε χρώματα στις ζωές των άλλων
Να είμαστε στις ζωές των Άλλων
Να είναι οι ίδιοι Άλλοι στις δικές μας ζωές
Να στεκόμαστε για λίγο χαμογελώντας
Να γίνουμε όλα τα "πέρα" από αυτό που σχεδιάζαμε
Να μην τολμάμε να κοιτάξουμε κάτω
Να αγκαλιαζόμαστε
Να φιλάμε ο ένας τους ώμους του άλλου
Και να κρατιόμαστε γερά
Να τραγουδάμε με δικό μας ρυθμό
Να δημιουργούμε από το τίποτα
Να μην αρκεί αυτό, κι όμως να αρκούμαστε σε ό,τι μας είναι αρκετό
Να περπατάμε δίπλα-δίπλα
Να κρατιόμαστε στην ανάβαση
Να γελάμε δυνατά
Να μην τρέμουμε την κατάβαση
Να τρέμουμε από το κρύο και να σκεπάζουμε τα γόνατα πιο τρυφερά
Να διαβάζουμε και να φτιάχνουμε ιστορίες
Να λένε οι άνθρωποι και να εννοούν τα ίδια τους τα λόγια
Να εννοούν τα λόγια, μα πάνω απ'όλα να εννοούν τ' αγγίγματα
Και να κοιταζόμαστε θαυμάζοντας το θέαμα
Όλα όμορφα. Όλα καλά. Θα ορκιζόμουν ότι τα πράγματα κυλούν. Χωρίς επιρρήματα. Ότι απλώς κυλούν. Κι αυτό το "απλώς" μαρτυράει ότι όλα είναι πιο απλά από ποτέ.
Και; Δεν υπάρχει κάτι προς σύνδεση. Δεν υπάρχει κάτι πίσω από αυτό. Παράξενο να μην υπάρχει σκηνή, να μην υπάρχει αυλαία. Παράξενο. Κι όμως, κοίτα πως αλλάζουν οι καταστάσεις. Τα σκηνικά χάνονται, τα κοστούμια αλλάζουν νούμερο και σώματα, τα σώματα αλλάζουν μυρωδιές, οι λάμπες φωτίζουν με άλλη ένταση πια στους δρόμους, το τρένο κάνει λιγότερο θόρυβο, η πίεση στη βρύση άλλαξε κι αυτή, και τα παγάκια ακόμα.. σαν να αργούν περισσότερο να παγώσουν μου φαίνεται..
Κι όσο τα πάντα κυλούν και όλοι προχωράμε ακούγοντας μουσική, κάτω απ'τον ήλιο που δεν μας καίει πια, με στόχο να φτάσουμε τη θάλασσα μες το φθινόπωρο..
Όσο θα μας περιβάλλουν τα πιο ήρεμα χρώματα..
Όσο οι λέξεις που διαβάζω δεν μου φέρνουν στο μυαλό τίποτα παλιό..
Όσο κι αν φτιάχνουμε αναμνήσεις με καινούριους ανθρώπους.. (αναμνήσεις ωραίες, της στιγμής)
Κι όσο τα ερωτηματικά εξαφανίζονται από το μυαλό μου γιατί έχω πάψει να σκέφτομαι 32.000 πράγματα/δευτερόλεπτο..
(Αν γύριζες ποτέ, θα γυρνούσα και θα σε τραβούσα απ' την
μπλούζα απάνω μου. Πιο απάνω μου από ποτέ.
Γιατί τότε όλες οι τελικές προτάσεις θα έβρισκαν τον τελικό
σκοπό τους, αυτόν που αποφάσισαν να εισάγουν εξ αρχής, όπως
η ελληνική γλώσσα το όρισε.
Κι εσύ που δεν με φέρνεις ποτέ στην δύσκολη θέση να
αθετήσω όλες τις προγραμματικές δηλώσεις τόσων μηνών, γλυκέ μου..
Ευχαριστώ.)
0 σημειώσεις