Υπάρχει κάτι καταδικαστικό με πράγματα που διαβάσεις. Τα βλέπεις, τα διαβάζεις, τα εμπεδώνεις - ή και όχι - και το μυαλό έχει το εξαιρετικό εκείνο χαρακτηριστικό να ανακαλεί επιλεκτικά συγκεκριμένες φράσεις που του έκαναν εντύπωση. Αρνητική ή θετική. Διαβάζω ένα βιβλίο εδώ και ένα μήνα. Κάποιος που με ξέρει θα το έλεγε φυσιολογικό για τα κυβικά μου, δεδομένου ότι πιθανότατα διαβάζω άλλα δύο βιβλία παράλληλα. Κι όμως, αυτή τη στιγμή διαβάζω μόνο αυτό. Ένα βιβλίο που μου αρέσει. Υπογραμμίζω κάθε 10 γραμμές σχεδόν ολόκληρες παραγράφους που ιδανικά θα ήθελα να τις απομνημονεύσω και να τις απαγγείλω σε ένα κοινό 30 ατόμων. Πάντα κατ'επιλογήν. 

Και φτάνω στο σημείο να πέφτω για δεύτερη φορά σήμερα στη φράση που προσπαθώ εδώ και 120 σελίδες να ξεχάσω ότι διάβασα. "Αθώο θύμα δεν υπάρχει". 

Μα πώς;

Η τρομοκρατία του ασανσέρ

Μπήκα στο ασανσέρ απαθέστατα. Δεν είχα όρεξη να ανέβω σπίτι απόψε. Δεν ήταν ότι δεν είχα περάσει καλά - αντιθέτως ήταν μια μετά από καιρό υπέροχη βραδιά!- δεν ήταν ότι δεν είχα κάπου να πάω.. δεν ήταν τίποτα από όλες τις λογικές αιτίες. Απλώς ήταν μία απαθέστατη διάθεση εισόδου σε ένα φαινομενικά γνώριμο ασανσέρ και ανόδου πέντε ολόκληρων ορόφων υπομονετικά. Θυμάμαι ότι σε κάθε όνειρό μου που θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί "εφιάλτης" συμπεριλαμβάνεται ένα ασανσέρ που δεν υπακούει στις εντολές μου και ανεβαίνει δέκα-δέκα τους ορόφους - που δεν υπάρχουν - με την κόκκινη ένδειξη να δείχνει τρελά νούμερα που ανεβοκατεβαίνουν από το 5 στο 200 και από το 400 στο 6000 και αντίστροφα και το ασανσέρ όλο και να ανεβαίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πήγα να πατήσω το κουμπί και δεν ήξερα ποιο κουμπί να πατήσω. Μέσα μου φώναζε κάποια Ελίζα "σύνελθε είναι μόλις 6 κουμπιά, βρίσκεσαι στο ισόγειο και μένεις στον 5ο". Τρομοκρατήθηκε εκείνη η Ελίζα που κοιταζόταν στον καθρέφτη και πάτησε το ισόγειο και μετά το ισόγειο ξανά και μετά το 5. 

Τι να σημαίνει αυτό άραγε;

Δεν θα ήθελα επ'ουδενί να είμαι θύμα. Αυτό το ξέρω. Έχω καταλήξει. Το θύμα το επιλέγει ο θύτης. Έτσι πίστευα. Και τελευταία μόνο κατάλαβα ότι το θύμα καμιά φορά - ίσως και πάντα, αλλά δεν θέλω να τρομάξω κανέναν - το θύμα επιλέγει τον εαυτό του. Θέλω να πω.. θέλεις; Γίνεσαι. Είναι αυτός ο κανόνας του "θέλω" και του "μπορώ" που τις περισσότερες φορές η ισχύς στα κεφάλια των μικρών ανθρώπων γίνεται πειστικότερη όταν περίτρανα αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί. 

Λοιπόν, άκου με. Το θύμα δεν είναι ποτέ αθώο. Έχει δίκιο. Γιατί το θύμα που ξεκίνησε θύμα και παραμένει θύμα περνάει από δύο στάδια. Της συνειδητοποίησης και της απραξίας. 

Έχω να κάνω τόσα πράγματα και λέω να ξεκινήσω πριν καν το στάδιο της συνειδητοποίησης έρθει και με παραλύσει.

Μπορείς να πεις με σιγουριά ότι το 100 τοις εκατό σου έτρεχε, ενώ έβλεπες τον εαυτό σου να κοιτάζεται στον καθρέφτη;

Το ασανσέρ δεν μου φταίει σε τίποτα. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις σε έναν εφιάλτη είναι να τον αποκαλύψεις. Όταν συναντιέμαι με ανθρώπους που μου δίνουν ιδέες, όταν βλέπω ανθρώπους που γελάνε από την καρδιά τους προς το στόμα τους, μα κυρίως όταν βλέπω ανθρώπους να με κοιτούν στα μάτια λέγοντάς μου τα πάντα αποφασίζω ότι ποτέ κανένα ασανσέρ δεν είναι ικανό να σε συνθλίψει όσο υπάρχουν οι σκάλες και η έξοδος κινδύνου. 

Το πιο σημαντικό κομμάτι της απόφασης είναι το να αναρωτιέσαι αν αυτό που έκανες είναι αυτό που θα αποφασίσεις. Να κάνεις πρώτα και μετά να αποφασίζεις αν θα το έκανες. 

Τα ταξίδια είναι πάντα μακρύτερα από τους 5 ορόφους μιας πολυκατοικίας.

Κι έμεινα απόψε να αναρωτιέμαι μπροστά από την μοναδική εξώπορτα του 5ου ορόφου μήπως η κόκκινη ένδειξη μιλούσε σε χιλιόμετρα.. μήπως από τα σημάδια κάτι δεν διάβασα καλά. Κάτι είδα με λάθος ματιά. Εσύ, αλήθεια, τι θα 'βλεπες;