ιστορίες
Ιστορίες για Καληνύχτα **
2:31:00 π.μ.
Κάπου είχα διαβάσει μία ιστορία κάποτε.. κάτσε να θυμηθώ πως πήγαινε... κάπως έτσι..
"Λεμόνι με μέλι "
"Λεμόνι με μέλι "
Σκοτάδι. Όλη μου η ζωή, όλη μου η ύπαρξη, όλο μου το "είναι" βρίσκεται μόνιμα στο σκοτάδι. Πυκνό. Αδιαπέραστο.
Για μια μόνο στιγμή πίστεψα ότι ίσως κάποτε ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση… Όταν μου άπλωσες το χέρι σου δεν μπορούσα να το δω, δεν μπορούσα να σ’ αγγίξω… Εσύ όμως δεν έφυγες.. Άκουγα την ανάσα σου δίπλα μου, σε ένιωθα κοντά μου. Όποτε θέλεις θα είμαι δίπλα σου… κι ένιωσα στιγμιαία να μ’ αγγίζεις… Δεν σε ξεχνάω μικρή μου.. Ναι. Τότε μου κρατούσες το χέρι. Τόσο εύθραυστο μα τόσο δυνατό… Για μία μόνο στιγμή… και μετά βυθίστηκα πάλι, μόνη μου στο σκοτάδι. Πυκνό. Αδιαπέραστο. Αιώνιο. Μου κράτησες το χέρι όση ώρα χρειάστηκε να κάνω ένα βήμα. Όση ώρα χρειάστηκε να σου χαρίσω ένα χαμόγελο. Αυτό που μου ζήτησες να μην σκοτώσω. Το ΔΙΚΟ σου πια χαμόγελο… Όση ώρα χρειάστηκε να πάρω μια ανάσα. Όση ώρα χρειάστηκε να σ’ αγαπήσω.
Για μια μόνο στιγμή.. και μετά χάθηκες… Ήσουν άρρωστος, πονούσε ο λαιμός σου.. λεμόνι με μέλι, σου είπα.. Λεμόνι με μέλι και θα γίνεις καλά. Τώρα, πονάει η καρδιά σου. Τώρα, ζεις εσύ στο σκοτάδι. Τώρα σου απλώνω εγώ το χέρι.. Μα δεν το θέλεις.. Δεν ακούς την ανάσα μου, δεν με νιώθεις δίπλα σου... Κι όμως, εγώ είμαι εκεί, γιατί δεν ακούς την ανάσα μου, αργή, σταθερή.. δίπλα σου; Γιατί δεν με νιώθεις; Είμαι δίπλα σου! Με λεμόνι τα δάκρυά μου και μέλι την αγάπη μου... Ναι, σ’ αγαπώ.. σου το φωνάζω… μα δεν μ’ ακούς.. Το σκοτάδι πνίγει την φωνή μου. Και φεύγεις, χάνεσαι.. περπατάς μόνος σου. Κουτσαίνεις. Δεν θέλεις να είμαι δίπλα σου. Είμαι πιο βαριά απ’ το σκοτάδι και πονάς.
Λεμόνι με μέλι ψυχή μου…
Λεμόνι με μέλι και όλα θα γιάνουν…
0 σημειώσεις