Δεν με χωράει το σπίτι.
Γυρίζεις σε ένα μεγάλο σπίτι. Άδειο. Προτιμώ τα μικρά στούντιο. Ένα ενιαίο δωμάτιο και μπάνιο, κι ένα μπαλκόνι. Τα πολλά δωμάτια δίνουν την αίσθηση της συντροφικότητας. Την ψευδαίσθηση της συντροφιάς.

Παρήγγειλα να φάω. Έφαγα. Έκανα ένα τσιγάρο, ήπια λίγο κρασί, διάβασα λίγο από το βιβλίο μου. Μετά πήγα στον απέναντι καναπέ, είδα μια ταινία, έκανα δύο τσιγάρα, ήπια πολύ νερό και λιγότερο κρασί. Έκανα ένα μπάνιο, συμμάζεψα λίγο το δωμάτιο και επέστρεψα στο σαλόνι. Έπλυνα τα πιάτα στην κουζίνα. Κάθομαι στον μικρό διθέσιο καναπέ με την πλάτη στην εξώπορτα.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν κλείσω σφιχτά τα μάτια μου και τα κρατήσω έτσι για λίγα δευτερόλεπτα το σκηνικό θα αλλάξει ως δια μαγείας. Θα γίνει ξαφνικά "φωτεινό" και ενδιαφέρον. Δεν εννοώ ότι θα άλλαζε το σαλόνι, τα έπιπλα, η ταπετσαρία ή οι πίνακες. Εννοώ θα καθόταν κάποιος απέναντι. Κάποιος. Δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί το φως και το ενδιαφέρον που μπορεί να φέρει ο Άλλος στον χώρο με οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον. "Υποκατάστατα Ενδιαφέροντος" έτσι λέω τα υπόλοιπα.

Στην σχολή για την Καλών Τεχνών μου είχε πει μια μέρα ο Γ. "Πετυχαίνεις υπέροχα τα χρώματα.. Σου πάει το χρώμα". Ο Γ. σπάνια μας έκανε κοπλιμέντα για τη δουλειά μας. Γιατί να μου πηγαίνει το χρώμα άραγε; Εγώ λατρεύω το κάρβουνο. Είναι ότι καμιά φορά, δεν βρίσκεις εσύ αυτό που σου πάει, σε βρίσκει εκείνο. Δεν είμαι σίγουρη ακόμα αν συμβαίνει το ίδιο και με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι χρώματα, αύρες. Αλλά οι αποχρώσεις μας είναι εκατομμύρια, ίσως δισεκατομμύρια, κάπως σαν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Σε τέτοιο βαθμό μοναδικότητας αναφέρομαι. Σε αντίθεση με τα δακτυλικά αποτυπώματα δύο άνθρωποι μπορεί να σταθούν τόσο τυχεροί στην ζωή τους ώστε να συμπέσουν χρωματικά οι αύρες τους. Η πιο τυχερή στιγμή μεταξύ δύο ανθρώπων είναι εκείνη κατά την οποία συνειδητοποιούν αυτό ακριβώς.. ότι συνέπεσαν χρωματικά. Συνήθως συμβαίνει στην σιωπή, όπως όλα τα Υπέροχα. Μου έχει τύχει μία φορά, δυστυχώς δεν κράτησε παρά μόνο κάποια δευτερόλεπτα ξεχειλωμένα σε λίγους μήνες.

Σταμάτησα να επιλέγω το μαύρο-άσπρο. Σταμάτησα και να συμβιβάζομαι με το γκρι. Μου αρέσει αρκετά το κόκκινο τελευταία. Αν και με "σαστίζει" λίγο, όταν το συνηθίζω  όμως με γοητεύει. Δεν ξέρω γιατί και πώς. Ίσως γιατί δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει κάτι τόσο έντονο. Μπορεί;

Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα σπίτια χωρίς κόσμο. Στερούνται νοήματος, έτσι νιώθω. Δεν είναι φτιαγμένα για έναν άνθρωπο τα μεγάλα σπίτια. Ίσως να μην είναι τα σπίτια γενικά φτιαγμένα για έναν άνθρωπο μονάχο του. Πόσο να γεμίσεις μόνος σου ένα σπίτι; Δεν μπορεί να καλύπτεις ούτε 21τετραγωνικά!

Να σου πω κάτι ψυχωτικό; Κάποιες φορές όταν κάθομαι μόνη μου και πίσω μου είναι κενό, νιώθω στιγμιαία τόσο ευάλωτη στην ιδέα ότι ανα πάσα στιγμή θα μπορούσε κάποιος να με πνίξει με ένα κορδόνι ή να με σφίξει δυνατά στην αγκαλιά του. Είναι εξωφρενικό να νιώθεις ευάλωτος σε κάτι. Και ακόμα περισσότερο να νιώθεις ευάλωτος σε κάποιον. Είναι μάλλον συγκίνηση αυτό το μη ελεγχόμενο συναίσθημα. Είναι μαγικό να μπορείς να κάνεις τον άλλον να σου αφεθεί τόσο ώστε να μην υπάρχουν καν στο μυαλό του ενδεχόμενα. Να μην υπάρχει τίποτα. Ούτε μυαλό καμιά φορά. Και είναι ακόμα πιο μαγικό να είσαι εσύ αυτός ο άλλος.