εικόνες
σκέψεις σε παρένθεση*
τσιγάρα και σεντόνια για χρόνια
12:41:00 π.μ.
Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να καπνίσω.
Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να ξεχάσεις. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να μετρηθεί σωστά και δίκαια η απόσταση. Δεν ξέρω καν αν μπορεί μια απόσταση να μετρηθεί δικαίως. Κάνε ένα τσιγάρο, λένε, να περάσει η ώρα. Κι αν οι ώρες περνούσαν όντως γρηγορότερα με μια ντουζίνα τσιγάρα τότε, γιατί ο καιρός συνεχίζει να κυλάει βασανιστικά αργά;
Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να βρέξεις για να πεις ότι πόνεσες αρκετά ή για να πεις "το ξεπέρασα". Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να τσαλακώσεις για να πεις ότι βρήκες τον άνθρωπο που σε κάνει να Νιώθεις. Δεν ξέρω πάλι πόσες φορές χρειάζεται να πετάξεις τα σεντόνια που κοιμήθηκες με έναν άνθρωπο για να μην ξανά κάνεις τα ίδια λάθη. Σκέψου πόσο δεμένα είναι τα σεντόνια με τον άνθρωπο που κοιμάται πάνω τους.. όσο το δέρμα του. Παίρνουν την μυρωδιά του, το σχήμα του σώματός του και αφήνουν πάνω του τα σημάδια τους.
Δεν ξέρω και για τα χρόνια που τρέχουν σαν να είναι σε αγώνα δρόμου. Και δεν ξέρω πάνω απ'όλα πώς να τρέξω να τα προλάβω. Νιώθω ότι τις περισσότερες φορές περνάω τον χρόνο μου παίρνοντας βαθιές αναπνοές. Πώς κατευνάζεις μια κρίση πανικού; δύο, τρεις, τέσσερις.. Πώς κερδίζεις ξανά την χαμένη σου ηρεμία; Πώς προχωράς όταν δεν ξέρεις που πας;
Πίστευα ότι κάθε που έρχεται το καλοκαίρι η ηρεμία κερδίζεται αυτομάτως, ότι έρχεται μηχανικά μαζί με το καλοκαίρι πως απλώς υπάρχει στον αέρα. Δεν θέλω να σταματήσουν να μ'αρέσουν τα καλοκαίρια αλλά μάλλον αυτό έχει ήδη συμβεί.
Αύριο είπαμε να πάμε στην θάλασσα. Ίσως εκεί να είναι καλύτερα.
Και να φανταστείς ότι την έχουμε δίπλα μας και την αναζητάμε χιλιόμετρα μακριά..
-+What+for.PNG)
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να καπνίσω.
Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να ξεχάσεις. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να μετρηθεί σωστά και δίκαια η απόσταση. Δεν ξέρω καν αν μπορεί μια απόσταση να μετρηθεί δικαίως. Κάνε ένα τσιγάρο, λένε, να περάσει η ώρα. Κι αν οι ώρες περνούσαν όντως γρηγορότερα με μια ντουζίνα τσιγάρα τότε, γιατί ο καιρός συνεχίζει να κυλάει βασανιστικά αργά;
(Γιατί νομίζεις ότι ένα τσιγάρο θα σε φέρει πιο κοντά στην κάθαρση. Έτσι, νομίζεις πως ένα μήνυμα μπορεί να σταματήσει το "μου λείπεις" ή ένα τηλεφώνημα να κάνει την ψυχή να καταλαγιάσει και το μυαλό να πάρει τις απαντήσεις που θέλει. Κι εγώ σου λέω πως τότε είναι που γεννιούνται όλα τα "μου λείπεις" του κόσμου. - Πόσο καιρό έχεις να ακούσεις την φωνή μου; Έξι μήνες; Ίσως ένα χρόνο ή και δύο. Αναρωτιέμαι αν θυμάται ο ένας τους τόνους του άλλου -
Μα καμία συζήτηση ποτέ δεν κατέληξε να σβήνει όλα τα ερωτηματικά, πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν το απαράμιλλο ταλέντο με την συζήτηση να δημιουργούν κι άλλα τόσα απ'όσα ήταν στην αρχή. Αλήθεια γιατί σταματήσαμε να μιλάμε και να κοιτιόμαστε στα μάτια; Δεν είναι το να μην μαρτυρήσουμε την αλήθεια, είναι που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε κι εμείς ποια αλήθεια ισχύει. Μα πόσες αλήθειες υπάρχουν, αλήθεια;)
Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να βρέξεις για να πεις ότι πόνεσες αρκετά ή για να πεις "το ξεπέρασα". Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να τσαλακώσεις για να πεις ότι βρήκες τον άνθρωπο που σε κάνει να Νιώθεις. Δεν ξέρω πάλι πόσες φορές χρειάζεται να πετάξεις τα σεντόνια που κοιμήθηκες με έναν άνθρωπο για να μην ξανά κάνεις τα ίδια λάθη. Σκέψου πόσο δεμένα είναι τα σεντόνια με τον άνθρωπο που κοιμάται πάνω τους.. όσο το δέρμα του. Παίρνουν την μυρωδιά του, το σχήμα του σώματός του και αφήνουν πάνω του τα σημάδια τους.
(Για πόσο καιρό μπορείς να κρατήσεις ένα ρούχο έχοντάς το στην ντουλάπα σου μέχρι να του δώσεις μία να πάει στο διάολο; Ακόμα κι αν θέλεις να το κάνεις χίλια κομμάτια, να το πετάξεις, να το κάψεις και να ξεχάσεις ότι το είχες ποτέ, συνεχίζεις να το κρατάς κρυμμένο στην ντουλάπα. Το κρατάς μόνο και μόνο για να ξέρεις ότι το έχεις στα χέρια σου και μπορείς να το κάνεις οτιδήποτε, μάλλον. Καμιά φορά είναι αρκετό αυτό το αίσθημα του ελέγχου.. της εξουσίας του να κάνεις ό,τι θες εσύ με ένα αντικείμενο που σε αγγίζει τόσο βαθιά. Γιατί καταλήγεις να μην κάνεις τίποτα όμως; Γιατί τόση καταδίκη;)
(Η ζωή έρχεται από πίσω μας και μας σπρώχνει να ζήσουμε. Αλλά νιώθω το παράπονο του παιδιού που δεν ξέρει ακόμα να περπατάει και πέφτει. Γιατί η ζωή δεν δίνει ώθηση. Η ζωή η δική μας μας σπρώχνει δυνατά, κι αν είσαι τυχερός και μπορέσεις να τρέξεις, προχωράς. Αν πάλι όχι.. Πέφτεις και προσπαθείς να ξανά σηκωθείς. Και πάλι απ'αρχής. Και να σου πω ότι δεν μπορώ.. έχω σιχαθεί τα χώματα και τις πέτρες που τρυπάνε τα γόνατα και τις παλάμες.
Αλλά να λες μια προσευχή και κάποιος θα εμφανίζεται, θα σε βοηθάει να σηκωθείς ή θα σου καθαρίζει τις παλάμες και τα γόνατα, θα σου χαμογελάει ή θα σου κλείνει το μάτι. Αυτό να λες για προσευχή.. Τα ονόματα των ανθρώπων που έχεις γνωρίσει. Των Ανθρώπων.)
Πίστευα ότι κάθε που έρχεται το καλοκαίρι η ηρεμία κερδίζεται αυτομάτως, ότι έρχεται μηχανικά μαζί με το καλοκαίρι πως απλώς υπάρχει στον αέρα. Δεν θέλω να σταματήσουν να μ'αρέσουν τα καλοκαίρια αλλά μάλλον αυτό έχει ήδη συμβεί.
Αύριο είπαμε να πάμε στην θάλασσα. Ίσως εκεί να είναι καλύτερα.
Και να φανταστείς ότι την έχουμε δίπλα μας και την αναζητάμε χιλιόμετρα μακριά..
-+What+for.PNG)
2 σημειώσεις
Πίστευα κι εγώ πως η ηρεμία έρχεται μαζί με το καλοκαίρι,αλλά φέτος δε με έχει επισκεφτεί ακόμη. Μα ελπίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι γίνεται όταν αδυνατείς να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια; όταν δεν τολμάς να το κάνεις;
Να είσαι καλά!
@birdy μου ειλικρινά δεν ξέρω.. ελπίζω σ'εκείνη την χαρακτηριστική κίνηση που ελαφρώς με το χέρι ο Άλλος σου ανασηκώνει το πρόσωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έρθει η ηρεμία σύντομα εύχομαι έστω και στο τέλος του καλοκαιριού*