Αρκεί να δεις τον έρωτα του άλλου στα μάτια του για σένα για να καταλάβεις για ποιο πράγμα ξενυχτάς.
Ακούγοντας όλα αυτά που θα ήθελες να πεις εσύ, κάνοντας όλες εκείνες τις κινήσεις που εσύ θα ήθελες να έχεις κάνει, κοιτάζοντας ακριβώς όπως εσύ θα ήθελες να έχεις κοιτάξει. Τρομάζεις με τις λέξεις και πολλές φορές σε εντυπωσιάζει το πόσο ίδια θα τις χρησιμοποιούσες. Ίσως ο χρόνος και ο τόπος να ήταν διαφορετικός, αλλά ίσως πάλι και να ήταν ο ιδανικός. Και να πιάνεις τον εαυτό σου να μελετάει τις κινήσεις του ανθρώπου που είναι απέναντί σου, καπνίζοντας μεθοδικά το τελευταίο τσιγάρο σου μαζί του, και να συνειδητοποιείς το μέγεθος της ειρωνείας όσο η ώρα περνάει από τους δείκτες του ρολογιού σου. Γιατί τι κρίμα να μην κινούνται όλοι οι δείκτες με την ίδια φορά στα μυαλά δύο ανθρώπων. Μα το μεγαλύτερο κρίμα απ'όλα είναι το ρολόι το ίδιο. Πως δεν σταματάει και δεν σταματιέται. Πως κι αν σπάσει ακόμα συνεχίζει να μετρά.

Δεν μπορείς να πονέσεις παρά μόνο για ό,τι ξέρεις. Αν αυτό καταφερθεί τότε γινόμαστε σχεδόν ατρόμητοι.
Και είναι ειρωνικό, ίσως το πιο ειρωνικό πράγμα που μπορεί να συμβεί να μην ερωτεύεσαι τον άνθρωπο που σ'έχει ερωτευθεί, μα στάσου.. Είσαι ίσως ήδη ερωτευμένος. Μπορεί κάποιος να ερωτευτεί διπλά; Μπορεί. Μπορεί διπλά και τριπλά και τετραπλά και δέκα φορές και εκατό ακόμα. Αρκεί να ερωτευτεί τον ίδιο άνθρωπο. Κι αν το καταφέρει τότε αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου. Μα πώς μπορεί; Μπορεί να ξεχωρίσει εκείνον από το φιλί. Γιατί ένα φιλί μπορεί να σε ρίξει από το ρετιρέ στα πιο ανήλιαγα υπόγεια και από τα μπουντρούμια να σε ανεβάσει στο ψηλότερο σημείο της πόλης για να δεις την Αθήνα όπως δεν την είχες ξανά δει ποτέ σου. Κι όταν πλαγιάζεις με έναν άνθρωπο αυτό να σκέφτεσαι, αν μπορείς να τον ερωτευτείς κι απόψε κι αύριο το πρωί και το μεσημέρι όταν θα λείπει. Να το σκεφτείς και να προσέξεις μήπως λογικευτείς. Γιατί με το μυαλό ερωτεύονται οι άνθρωποι για πάντα. Κι όταν έχεις λογική και βρει το μυαλό σου τι του λείπει τότε ψάξ'το σαν να είναι το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου αυτό που λείπει.

Και να θες να συναντήσεις έναν άνθρωπο με όλο σου το είναι και το είναι να μην είναι αρκετό.
Γιατί δεν έχει σημασία το να θέλεις να είσαι μπροστά στον άλλον. Σκεφτόμουν πολλές φορές τι διαλόγους θα έκανα αν βρισκόσουν μπροστά μου. Σκεφτόμουν ίσως να έγραφα το ιδανικό σενάριο, το σενάριο δεύτερης διαλογής και μετά εκείνο της τρίτης το λιγότερο επικρατές. Και σκεφτόμουν πάντα κάθε "και" κάθε τελεία ή παύση μου, και τις δικές σου ανάσες ακόμη θα υπολόγιζα, θα προσπαθούσα δηλαδή, για να μπορώ να κρατήσω έναν ρυθμό στα λόγια μου και τις σιωπές μου. Μόνο που δεν υπολόγιζα τα πόδια μου. Γιατί τα γόνατά μου πολλές φορές με πρόδωσαν όταν έπρεπε να τρέξω. Θυμάμαι τότε που έστριψα στο στενό και έπεσα επάνω σου μετά από χρόνια. Δεν χρειάστηκε να ανεβάσω το κεφάλι μου. Έμεινα να κοιτάζω στα πόδια σου και το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να μας φανταστώ να περπατάμε μαζί την Αθήνα, ενώ η ζέστη μας έκανε να γελάμε ιδρωμένοι, να μην αντέχουμε άλλο και να γλιστράμε ο ένας από τα χέρια του άλλου.

Τα κομμάτια μας είναι πιο κομματιασμένα κι από εμάς τους ίδιους, έτσι βλέπω ώρες-ώρες.
Σου λείπει ένας άνθρωπος. Θέλεις να τον δεις, να τον αγκαλιάσεις να του δοθείς ολοκληρωτικά για ώρες και να μείνεις παγωμένος μαζί του ακόμα και σε ένα τραπέζι κοιτάζοντάς τον να διαβάζει εφημερίδα και να πίνει τον καφέ του. Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή σκέφτεσαι πόσο μπορεί να σου λείπει η ασφάλεια που ένιωθες με τον άνθρωπο που πλέον δεν θες να ξανα δεις στα μάτια σου και εύχεσαι να μην είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο σου. Και σου λείπει αυτό. Αλλά και το βλέμμα της πρώτης στιγμής έλξης με τον άνθρωπο που σε έμαθε τι σημαίνει να ηρεμείς κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια του άλλου. Και τότε σου λείπει κάτι ακόμα. Και ξαφνικά είσαι τόσα κομμάτια που χωρίζεσαι στα δέκα στα είκοσι και προσπαθείς απεγνωσμένα να βάλεις τα κομμάτια σε μια σειρά σαν σε παζλ χωρίς εικόνα. Και με την ελπίδα να καταλάβεις τι θα δείξει το παζλ, ποια θα είναι η ετυμηγορία, συνεχίζεις να τα τοποθετείς, ενώ τα κομμάτια πολλαπλασιάζονται επί δύο επί έξι επί οχτώ.. και μένεις να απορείς και να φωνάζεις "αν όχι έτσι, τότε πώς;;" .

Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να καπνίσω.

Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να ξεχάσεις. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να μετρηθεί σωστά και δίκαια η απόσταση. Δεν ξέρω καν αν μπορεί μια απόσταση να μετρηθεί δικαίως. Κάνε ένα τσιγάρο, λένε, να περάσει η ώρα. Κι αν οι ώρες περνούσαν όντως γρηγορότερα με μια ντουζίνα τσιγάρα τότε, γιατί ο καιρός συνεχίζει να κυλάει βασανιστικά αργά;


Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να βρέξεις για να πεις ότι πόνεσες αρκετά ή για να πεις "το ξεπέρασα". Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να τσαλακώσεις για να πεις ότι βρήκες τον άνθρωπο που σε κάνει να Νιώθεις. Δεν ξέρω πάλι πόσες φορές χρειάζεται να πετάξεις τα σεντόνια που κοιμήθηκες με έναν άνθρωπο για να μην ξανά κάνεις τα ίδια λάθη. Σκέψου πόσο δεμένα είναι τα σεντόνια με τον άνθρωπο που κοιμάται πάνω τους.. όσο το δέρμα του. Παίρνουν την μυρωδιά του, το σχήμα του σώματός του και αφήνουν πάνω του τα σημάδια τους.

Δεν ξέρω και για τα χρόνια που τρέχουν σαν να είναι σε αγώνα δρόμου. Και δεν ξέρω πάνω απ'όλα πώς να τρέξω να τα προλάβω. Νιώθω ότι τις περισσότερες φορές περνάω τον χρόνο μου παίρνοντας βαθιές αναπνοές. Πώς κατευνάζεις μια κρίση πανικού; δύο, τρεις, τέσσερις.. Πώς κερδίζεις ξανά την χαμένη σου ηρεμία; Πώς προχωράς όταν δεν ξέρεις που πας;



Πίστευα ότι κάθε που έρχεται το καλοκαίρι η ηρεμία κερδίζεται αυτομάτως, ότι έρχεται μηχανικά μαζί με το καλοκαίρι πως απλώς υπάρχει στον αέρα. Δεν θέλω να σταματήσουν να μ'αρέσουν τα καλοκαίρια αλλά μάλλον αυτό έχει ήδη συμβεί.
Αύριο είπαμε να πάμε στην θάλασσα. Ίσως εκεί να είναι καλύτερα.
Και να φανταστείς ότι την έχουμε δίπλα μας και την αναζητάμε χιλιόμετρα μακριά..

Δεν ήξερα ότι το πακέτο τσιγάρων έρχεται με μία ευχή.
Λένε ότι όταν ανοίγεις το πακέτο, αναποδογυρίζεις ένα τσιγάρο, κάνεις μια ευχή και αυτό το τσιγάρο το καπνίζεις τελευταίο.. ή κάπως έτσι. Αυτό έκανα.

Πολλές φορές νιώθουμε ότι για να αυξηθούν οι πιθανότητες να συμβεί κάτι που ευχόμαστε πολύ, χρειάζεται να κάνουμε κάτι πρακτικό, όπως τον σταυρό μας, να φορέσουμε ένα συγκεκριμένο ρούχο ή να πάρουμε μαζί μας ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, να χαϊδέψουμε ένα μενταγιόν ή απλώς μία φωτογραφία. Άλλες φορές, νιώθουμε ότι χρειάζεται να παραλείψουμε μια κίνηση, όπως το να μην περάσουμε κάτω από μία πινακίδα που εμφανίζεται μπροστά μας, να μην μιλήσουμε με κάποιον συγκεκριμένα πριν κάνουμε κάτι ή να μην αναφερόμαστε καθόλου σε αυτό το κάτι που θέλουμε απεγνωσμένα να κάνουμε.
Θέλω να πω. Τι σημαίνει προληπτικός; Απεγνωσμένη προσπάθεια πίστης σε έναν στόχο ή σκοπό. Και ναι είναι αφόρητο αναμφίβολα, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον που για να πιστέψει σε αυτό που θέλει χρειάζεται την υποβοήθεια ενός παραμυθιού. Για μερικούς ανθρώπους η πίστη είναι πολύ δύσκολο κατόρθωμα. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να κριθεί επειδή χρειάζεται στήριξη από πατερίτσες.

Πρώτη φορά μετά από χρόνια νιώθω ότι θέλω κάτι τόσο έντονα και απεγνωσμένα στη ζωή μου που χρειαζόμουν μία παραπάνω ώθηση στην πίστη μου σ'αυτό.

Μόλις κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο. Δεν καπνίζω γενικά. Έτυχα σε δύσκολο μήνα γι'αυτό. Μα δεν ήταν το τσιγάρο που είχα ανάγκη. Ήταν η ευχή. Και ξέρεις.. αν πραγματοποιηθεί ίσως υμνήσω τις ικανότητές μου ακόμα περισσότερο.

Laurent Chehere,«Flying Houses» 2007

Είναι περίεργο το συναίσθημα του να γυρνάς εκεί απ' όπου έφυγες. Κυρίως όταν το "γυρίζω" σου μετριέται σε μέρες. Είναι αρκετές για να δημιουργηθεί, να αναδυθεί και να κατευνασθεί εντέλει Το Συναίσθημα. Και θα το λέω Το Συναίσθημα γιατί δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς.
- 
Μάλλον είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ενωμένων σε ένα μεγάλο συναίσθημα-ερωτηματικό.

Εγώ λέω πάντα ότι είναι μία "αναγκαστική" μίνι Ψυχανάλυση. Όταν δεν ήμουν καλά γυρνούσα πάντα στην Θεσσαλονίκη για τρεις μέρες - ή και τέσσερις. Αναγκαστική, αλλά κάποιες φορές λυτρωτική.
- 
Ίσως όλες τις φορές.

Αρκεί απλώς να πατήσεις το πόδι σου στο έδαφος για να ξεκινήσεις την Ψυχανάλυση. Χωρίς καν να το επιδιώξεις εμφανίζονται μπροστά σου σκηνές, άνθρωποι που γνώρισες για πρώτη φορά, φαγητά που δοκίμασες για πρώτη φορά, τραγούδια που τραγούδησες μεθυσμένος, όλα τα ποτά που ήπιες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοια ποσότητα, όλα τα φιλιά που έδωσες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοιους ανθρώπους. Μετά ξεπετάγονται νέα δεδομένα, μαγαζιά που ήταν εκεί τώρα είναι αλλού ή πουθενά ή αντικαταστάθηκαν και θυμάσαι ιστορίες, πώς τα ανακάλυψες, με ποιον πήγες πρώτη φορά, ποιον συνάντησες εκεί τυχαία εκείνο το βράδυ ή γιατί δεν ξανά πάτησες ποτέ..

Και εκτός από τις σκηνές και τις μυρωδιές και τις γεύσεις που σου έρχονται στο στόμα, έχουν έρθει πια τα χρώματα.. Αυτό που εγώ λέω "Νιώθω"  - Έτσι είχα αποφασίσει πριν δύο χρόνια που μου συνέβη για πρώτη φορά. Ξέρεις, για μένα τα Συναισθήματα είναι Χρώματα. Είναι η Αύρα των ανθρώπων χρωματιστή και φωτεινή ή όχι, όπως λέει και ένας δικός μου άνθρωπος. Για μένα όλα τα "Νιώθω" είναι Χρώματα.

Όταν κάνω βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης βλέπω μόνο Γαλάζιο, όχι μπλε. Γαλάζιο. Είναι αυτό το χωρίς-τέλος που σου υπόσχεται τα πάντα και εσύ πιστεύεις ότι μπορεί να στα δώσει.Όταν περνάω από την γειτονιά που έμενα βλέπω Πορτοκαλί.Το Πορτοκαλί, ενώ δεν μου άρεσε ποτέ σαν χρώμα, μου εξέπεμπε πάντα μια ζεστασιά χωρίς όρια, μία αίσθηση ασφάλειας.  - Πρόσφατα διάβασα ότι το πορτοκαλί στους χώρους ενός σπιτιού δημιουργεί το συναίσθημα της οικειότητας στους επισκέπτες. Ίσως γι' αυτό. Ίσως πάλι επειδή μου αρέσουν τα πορτοκάλια, δεν ξέρω σίγουρα.Το Γκρι όταν περνάω από τα πανεπιστήμια, χωρίς να ξέρω τι επέλεξα σωστά και τι λάθος, τι θα έπρεπε να είχα χρωματίσει αλλιώς και γιατί τώρα είναι αργά γι' αυτό.Είναι το Κόκκινο όταν βγαίνω το βράδυ και βλέπω την πόλη έτσι αισθησιακή να σε προκαλεί να την ζήσεις και είναι και το Μοβ όταν περνάω από τα "εναλλακτικά" στενά της πόλης, πότε παλ και πότε σκούρο, αυτό που σε ωθεί να διαφοροποιηθείς από το "Όλοι".

Θέλω να πω, το να επιστρέφεις κάπου για να φύγεις πάλι, είναι ένα Συναίσθημα από μόνο του. Είναι λογικό να διστάζεις να πας, και είναι ακόμα πιο λογικό να μην θες να βιώσεις ξανά το "φεύγω".
Εμένα τελικά μου κάνει καλό όλο αυτό.
- 
Δεν ξέρω, ίσως τελευταία έχω μάθει να παίρνω -πάλι μετά από καιρό- ό,τι φως μπορεί να έχει να μου δώσει μία κατάσταση.

Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν τα Σύννεφα.. να τα κοιτάς, να φαντάζεσαι και να αποφασίζεις. 
-
Εγώ όταν είμαι θλιμμένη, στέκομαι λίγο κάτω απ' τον ουρανό, κοιτάζω προς τα που κινούνται τα σύννεφα και πηγαίνω προς την αντίθετη μεριά. Σου δίνει μια αίσθηση ότι επιλέγεις κάτι ασφαλέστερο, έστω κι αν είναι το ότι δεν θα βρέχει στο δρόμο της επιστροφής.

-Θέλω να σου πω κάτι για πέρσι.
-Σ'ακούω.
-Μ'ακούς;
-Σ'ακούω ναι, πες. 
-Μα δεν με κοιτάς.
-Ναι αλλά σ'ακούω.
-Καλά. Λοιπόν ξέρεις πέρσι..
-Πού πάμε;
-Δεν ξέρω.. Αθήνα. Δεν ξέρω..
-Καλά πάμε από παραλία και βλέπουμε.
-Πέρσι ενώ πίστευα ότι καταλήγουμε κάπου..
-Μισό λεπτό.. 
(χτυπάει το κινητό) 
Παρακαλώ.. Ναι, έλα μάλλον κέντρο. Ναι. Πού θα πάτε; Όχι σήμερα δεν μπορώ μωρέ.. Αύριο ίσως. Καλά ρε φίλε. Τα λέμε. Σόρρυ πες. 
(της χαϊδεύει το γόνατο)
-Λοιπόν ναι, εκεί που πίστευα ότι βγάζω μία άκρη, ότι είσαι κι εσύ σίγουρος για το τι θες και τι επιδιώκεις, ξαφνικά βρισκόμαστε και είσαι.. άλλος.. αλλιώς. Δεν ήξερα κι εγώ πώς..
-Τι αλλιώτικο είχα δηλαδή;
-Ήσουν αλλιώς. Δεν ήσουν όπως πριν.. ο τρόπος σου, οι κινήσεις του.. ο τρόπος που με κοιτούσες, ακόμα και ο τρόπος που οδηγούσες είχε αλλάξει. 
-Ε ήταν και τόσοι μήνες που μεσολάβησαν. 
-Και;
-Και εσύ δεν άλλαξες αυτούς τους μήνες;
-Εγώ.. ναι. Αλλά το Εγώ μου που είναι μαζί σου μένει ίδιο.. μαζί σου. 
-Και λοιπόν τι;
-Ήταν διαφορετικά όταν..
-Καλά άσ'το γιατί δεν βγάζουμε άκρη. Πού πάω τελικά; Κέντρο ε; Πλάκα; Κολωνάκι;
-Δεν ξέρω.. Καλύτερα στο Σούνιο. Σε μια γωνια με θάλασσα...
(κοιτάζει έξω απ'το παράθυρο, το ανοίγει λίγο και σφίγγει το μπουφάν επάνω της)

Επόμενος Σταθμός ΘΗΣΕΙΟ

Aκούς τις πόρτες να κλείνουν ορμητικά. Tο τρένο ξεκινάει σιγά σιγά. Όχι μόνο αυτό. Συνήθως ακούς και μια μελωδία. Δεν την ακούς ακριβώς δηλαδή.. αυτήν την μοναδική μελαγχολία που βγάζει το ακορντεόν, την νιώθεις.. Μιζέρια, λες στην αρχή. Όπως ακριβώς και ο τρόπος που το μεταχειρίζονται.

"Με ενοχλεί η επαιτεία"
Ναι κι εμένα. Νομίζω.
"Είναι ξεκάθαρη εκμετάλλευση!"
Ναι είναι.
Νομίζω η πιο συνηθισμένη απάντηση που θα άκουγες αν έμπαινες στα μυαλά όλων αυτών που επιβιβάζονται στο Πειραιάς-Κηφισιά/ Κηφισιά-Πειραιάς και ρώταγες "Γιατί;" θα ήταν "Μα, μου χαλάει την αισθητική μου!"

Και πέρα από αυτό αδιαφορώ για τα πάντα. Για τα χέρια που προτάσσονται και το χάρτινο κυπελάκι που έχει γίνει προέκταση αυτών.. Γυρίζω στο παράθυρο. Βλέπω τις καμινάδες. Με σκέφτομαι να κάνω την διαδρομή Θησείο-Γκάζι με τα πόδια, περπατώντας σε μια ευθεία, την Οδό Θεσσαλονίκης, πλάι στις γραμμές του τρένου, πιάνοντας που και που με την άκρη του ματιού μου ένα τρένο να περνάει.
Μα, τι κρίμα! Είμαι εγώ σε ένα που-και-που-τρένο που περνάει τώρα..

Κοιτάζω έξω και ψηλά. Είναι λίγο λευκό, αλλά κυρίως γκρι. Θα βρέξει. Στο Μαρούσι ίσως βρέχει ήδη.. Ή στο λιμάνι. Ή και στα δύο.

Επόμενη Στάση ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ

Ανοίγουν οι πόρτες. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που ήρθα εδώ για φαγητό. Είχα περάσει καλά θυμάμαι. Ήταν τότε με.. Μισό λεπτό. Δεν έχω όρεξη να θυμηθώ πια! Γιατί; Τι λείπει; Που είναι η μελαγχολία που με βοηθούσε;
Aκούς τις πόρτες να κλείνουν ορμητικά. Tο τρένο ξεκινάει σιγά σιγά. Όχι μόνο αυτό.. κάπου χάθηκε η μελαγχολία.
Βλέπω το ακορντεόν να κινείται προς άλλο βαγόνι. Το παιδάκι με το κυπελάκι κάτι φωνάζει και γελάει. Κοιτάζω τον ουρανό.. μα πώς θα συνοδεύσω τώρα το γκρι; 1,5 λεπτό δεν αρκεί!

À Bout De Souffle, Jean-Luc Godar (1960)

..
-Λοιπόν.. τί να πούμε;
-Δεν ξέρω.. Δεν έχουμε τίποτα πιστεύεις;
-Α! Γι'αυτό πλέον είμαι σίγουρη!
-Είσαι σκληρή.
-Είσαι αλλού!
-Δεν είναι αυτό απλώς..
-"Απλώς".. μετά από ΟΛΑ αυτά έχεις το θάρρος να μιλάς για απλότητα;
-Δεν εννοώ αυτό..
-Αλλά;
-Άσε με να σου πω..
-Εσύ άσε με.
-Τι;
-Άσε με. Άφησέ με ρε παιδάκι μου! Τι θέλεις;
-Σε νοιάζει;
-Πλέον όχι.. νομίζω πως όχι.
-Τότε γιατί ρωτάς;
-Δεν ξέρω. Από περιέργεια ίσως..
-Μου λείπεις..
-Τώρα;
-Πάντα..
-Γιατί να σου λείπω; γιατί να πρέπει να μου πεις ότι σου λείπω;
-Ήθελα χρόνο..
-Δεν τον ζήτησες ποτέ!
-Δεν θα καταλάβαινες..
-Προσπάθησες ποτέ να μου εξηγήσεις;
-..
-Πες μου! Προσπάθησες;;
-Όχι..αλλά πίστευα όχι..
-Πίστευες ότι "θα με καταλάβαινες"..
-Ναι..
-Ε λοιπόν ξέρεις κάτι; Κι εγώ πίστευα ότι θα σε καταλάβαινα αλλά μπα..
-"Μπα"; αυτό έχεις να πεις;
-Όχι μόνο..
-Αλλά τί άλλο;
-Ότι με έδιωξες.
-Εγώ;; Εγώ σε θέλω!
-Με έδιωξες. Μπορεί να με θες. Αλλά με έδιωξες.
-Εγώ ήθελα να προσπαθήσω τί λες τώρα; Εσύ δεν μπορούσες να κάνεις λίγο υπομονή; Δεν μπορούσες..
-Τρία χρόνια προσπάθειας και τα γάμησες όλα σε τρεις μέρες. Συγχαρητήρια. Να το παίξεις τζόκερ το τριάρι. Καληνύχτα.
-Που πας;
..
-Γύρνα πίσω. Που πας;;; ΠΟΥ ΠΑΣ ΓΑΜΏΤΟ ΚΕ..που πας;

-Κατέβα σε παρακαλώ..

Όταν βρέχει οι διαδρομές με το λεωφορείο μοιάζουν ατέλειωτες. Είναι.
Όταν βρέχει οι μέρες μοιάζουν ατέλειωτες. Μοιάζουν.
Όταν βρέχει οι νύχτες μοιάζουν ατέλειωτες. Είναι.

Προσπαθώ να συγκεντρώσω τη σκέψη μου σε κάτι, οτιδήποτε. Να βάλω έναν στόχο. "Σκέψου. Σκέψου κάτι συγκεκριμένα και συγκεντρώσου σε αυτό." Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του λεωφορείου. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ κάπου, οπουδήποτε. Όμως οι στάλες τις βροχής πέφτουν τόσο ανεξέλεγκτα που με αποσυντονίζουν. "Σκέψου κάτι.. Όπως...την τελευταία σου σχέση. Τον πρώην κολλητό σου. Το πρώτο σου φιλί. Το πρώτο σου κατοικίδιο. Τον πρώτο σου δίσκο ή το πρώτο βιβλίο που διάβασες. Το αγαπημένο σου δώρο. Την πρώτη προβολή στο σινεμά. Τι φαΐ έφαγες χθες. Πόσα ξόδεψες σήμερα. Την φιλία. Την αγάπη. Πότε έκανες τελευταία φορά έρωτα. Πότε έκανες τελευταία φορά σεξ. Ποια ήταν η πιο πρόσφατη φαντασίωσή σου. Ποιον καφέ αναβάλλεις συνεχώς. Τι καιρό θα κάνει αύριο. Ένα ταξίδι. Το αυτοκίνητο που δεν έχεις. Το σπίτι που θα 'θελες να μένεις. Την πόλη που θα 'θελες να μένεις Τον σκύλο που περνάει τα φανάρια. Το κόκκινο. Το πράσινο. Το μαύρο. Το λευκό. Το γκρι. Το μάλλινο κασκόλ σου. Την θάλασσα. Τα χαλιά. Τα χάλια. Το αύριο. Τον υπάλληλο στο ΙΚΑ. Την κοπέλα στην ρεσεψιόν. Τα παπούτσια σου που χάλασαν. Τι ξεφορτώθηκες τελευταία.."

Δεν γίνεται να βρέχει. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι από ώρα σε ώρα το κεφάλι μου θα εκραγεί. Μετά σκέφτομαι πόσες φορές έχω παρακολουθήσει την βροχή από την ώρα που ξεκινά μέχρι την τελευταία ψιχάλα και συνειδητοποιώ ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Το κεφάλι δεν εκρήγνυται! Δεν μπορεί να βρέχει για πάντα!

Κοιτάζω πανικόβλητη το όνομα της στάσης.. "Ευτυχώς πρόλαβα! Συγγνώμη..συγγνώμη λίγο..Ευχαριστώ.." (κατεβαίνει και ανοίγει μία κίτρινη ομπρέλα)

Είναι δύναμη να περπατάς ξυπόλυτος.
Έβαλα το κλειδί στην πόρτα και έκανα δύο αργές περιστροφές - ίσα να ακουστεί το χτύπημα του μπρελόκ με το κλειδί της κεντρικής εισόδου. Μπήκα και έκλεισα απαλά την πόρτα χωρίς να κλειδώσω -άλλωστε σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε, όταν υπάρχει φως, ποιος ο φόβος; Έβγαλα τα παπούτσια, ενώ έριξα μια ματιά για τις παντόφλες μου.
Δε βαριέσαι.. Θα περπατούσα έτσι ως το δωμάτιο. Πέρασα τον διάδρομο, το δωμάτιο των γονιών, της αδερφής μου.. Μόνο το κλικ του διακόπτη ακούστηκε, ούτε βήματα ούτε τίποτ' άλλο. Παρατηρώ ότι η λάμπα αργεί ν' ανάψει. Είναι απ'αυτές τις καινούριες, τις οικονομικές λέει. Ευτυχώς δηλαδή, κερδίζω χρόνο. Αργεί αρκετά για να προλάβω να φτάσω ως το πορτατίφ. Με το χαμηλό φως δεν γίνεται αισθητή η παρουσία σου - μερικές φορές πετυχαίνει. Δεύτερο κλικ, άναψα το πορτατίφ. Τρίτο κλικ, πατάω τον διακόπτη στον τοίχο.
Μπήκα και βρόμισε το δωμάτιο τσιγάρο. Τάραξα την ηρεμία του. Λυπάμαι και βγάζω το σακάκι. Κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι. Βγήκα και το άπλωσα στην φερφορζέ καρέκλα που μου άφησε η γιαγιά. Είχα βγει ξυπόλυτη! Μπήκα γρήγορα μέσα με δύο μεγάλα βήματα. Γύρισα και κοντοστάθηκα λίγο στα σύνορα που θέτει η μπαλκονόπορτα.

Είναι δύναμη να περπατάς ξυπόλυτος.

Σκέφτηκα το φεγγάρι που δεν το είχα δει απόψε, τη μουσική που πριν δέκα λεπτά μου δημιουργούσε ταχυκαρδία, και τώρα σιωπή που βοηθούσε στις βραδινές μου παύσεις, τον ήλιο που σε λίγο θα έβγαινε, τις καρέκλες και το σιδερένιο τραπεζάκι σετ, τα μαξιλάρια που έλειπαν, τους ανθρώπους που μου έλειπαν, τη γιαγιά μου, το σακάκι μου -το κόκκινο χρώμα με μαγνήτισε για ώρα, την ένταση που νοσταλγούσα κάθε τόσο, τον έρωτα, το ποτό, ένα σπασμένο ποτήρι στο μαγαζί, μια διαλυμένη σχέση, ένα κατεστραμμένο κορίτσι, ένα κομμάτι πλαστελίνη, την κοπέλα στο αναπηρικό καροτσάκι που μιλάγαμε στην στάση.. Έκανα ένα βήμα μπροστά, μετά άλλο ένα κι άλλο κι άλλο.. Πήγα στο περβάζι του μπαλκονιού. Ίσα που έφτανα και ακουμπούσα με τους αγκώνες.. Ένα φως άναψε στην πολυκατοικία απέναντι. Κάποιος γύρισε μαζί μου. Είχα παρέα απόψε -κι αυτός είχε αν με παρατηρούσε λίγο από το παράθυρο. Μόνο μια σκιά είδα..
Πέρασες καλά; Μακάρι να πέρασες καλά. Εγώ ναι. Ήταν όμορφα σήμερα. Δεν νοιάστηκα για πολλά. Ήταν όμορφα σήμερα.
Κοίταξα ψηλά και παρατήρησα την Κασσιόπη. Δεν της άξιζε τόσο ωραίος και λιτός αστερισμός να την αντικρίζουν στα κλεφτά ανάμεσα σε ταράτσες γκρίζων κτιρίων, κεραίες, ηλιακούς θερμοσίφωνες.. Ακούμπησα το κεφάλι μου στα χέρια μου και έμεινα να κοιτάζω το φως απέναντι.. 1, 2, 3, 4, 5 .. Φύσηξε ένα αεράκι και μου ήρθε μυρωδιά δροσιάς. Στο δίπλα μπαλκόνι κάποιος είχε βάλει βραδινή μπουγάδα. Είναι φθηνότερο το ρεύμα μετά τις δώδεκα. Όλα είναι λίγο φθηνότερα μετά τις δώδεκα δε λες; Αυτό σκέφτηκα. Χαμογέλασα σαν να αισθάνθηκα το δέρμα μου πάνω στα φρεσκοπλυμένα σεντόνια..


Συνέχισα να μετράω με κλειστά τα μάτια τώρα. Σαν να ένιωθα την Κασσιόπη κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά μου.. Στο 100, σκέφτηκα, αν δεν έχω κοιμηθεί, ίσως και να την φτάσω... 

100.

Η ζωή είναι σχέσεις. Και οι σχέσεις κάποτε ήταν η ζωή μου.
Οι άνθρωποι ήταν η ζωή μου. Οι άνθρωποι. Έτσι γενικά και αόριστα. "Υπήρξες πολύ αφελής Ελιζάκο".. Θυμάμαι την μάνα μου να μου λέει. "Τέτοιος μαλάκας είσαι και κάθεσαι", ο πατέρας μου πάντα λίγο πιο επιθετικός και απόλυτος. Τελοσπάντων, δεν με ένοιαζε. Εγώ τις χαιρόμουν τις σχέσεις μου, τους ανθρώπους που είχα γύρω μου. Ερωτευόμουν, εμπιστεύουν, χαλούσα φιλίες για να υπερασπιστώ άλλες -δυνατότερες πίστευα, έβαζα χέρια-πόδια στην φωτιά για να υπερεσπιστώ ανθρώπους.. Έτσι ζούσα εγώ. Εννοώ "ΖΟΥΣΑ". Αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη για μένα.. Να ζω με τους άλλους. Να ζω ΓΙΑ τους άλλους. Επειδή οι άνθρωποι για μένα είναι μαγεία. Αυτό είναι κάτι που ισχύει ακόμα. Απλώς να, πλέον έκανα μία αναβάθμιση. Οι άνθρωποί ΜΟΥ είναι μαγεία. Οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτοί που είναι εδώ. Πάντα. Είναι δίπλα μου κι ας ζουν σε διαφορετικό μήκος και πλάτος της γης, κι ας δουλεύουν 24/7 και τους βλέπω για μια φευγαλέα καληνύχτα, κι ας μου λένε να φάω πάλι φακές που έχουν σίδηρο και να πάρω ομπρέλα και να τους τηλεφωνήσω αν κοιμηθώ αλλού το βράδυ.. κι ας έχω να τους δω μήνες μα αρκεί ένα γράμμα για να βουρκώσουμε και να μας φέρει κοντά ή μια σκέψη που συμπίμπτει ή ένας πίνακας, ένα βιβλίο, μία ταινία, μία συναυλία, ένα πάρκο. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ναι, είναι ζωή. Είναι κινητήριος δύναμη. Και μπορεί να τους έχεις πλάι σου όχι όποια στιγμή θες, αλλά κάθε στιγμή. Θες, δε θες. Αυτοί θα είναι εδώ. Θα είναι όταν ουρλιάζεις ότι θες να μείνεις μόνος και κλείνεις όλες τις πόρτες πίσω σου, πίσω από την τελευταία πόρτα και θα περιμένουν καρτερικά να την ανοίξεις, θα είναι εδώ όταν κόβεις κάθε δίαυλο επικοινωνίας γιατί δεν αντέχεις άλλο συναίσθημα, θα πάψουν να σ'αγκαλιάζουν όταν πάψεις να το αντέχεις και απλώς θα έρθουν με ένα ποτήρι κονιάκ το βράδυ στο μπαλκόνι.. Και επιτέλους θα σταματήσει να φυσάει- αργά ή γρήγορα.

Γιατί όντως η ζωή μας είναι οι σχέσεις μας και οι σχεσεις μάς δίνουν απέραντη ζωή. Αλλά οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους ΜΑΣ. Όπως εμείς τους διαλέγουμε ενώ μας έχουν ήδη διαλέξει και οι ίδιοι. Μπορεί να τους ξέρουμε μια ζωή, μπορεί να νομίζουμε ότι τους ξέρουμε μια ζωή, μα σίγουρα δεν χρειάζεται μια ζωή για να τους μάθουμε. Γιατί δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι οι άνθρώποι μας είναι στη ζωή μας απλά. Απλώς είναι εκεί.. Έτσι. Χωρίς χρονικά όρια.

(Προσπαθώ να θυμηθώ ποια μέρα γνώρισα την V. μα δεν με νοιάζει καν να θυμηθώ τελικά γιατί όσο προσπαθώ να θυμηθώ σκέφτομαι όλες μας τις στιγμές, κι ας ξέρω ότι την έχω δει μετρημένες φορές στη ζωή μου, και νιώθω ότι ήταν από πάντα μέσα σ'αυτήν.
Θυμάμαι μετά την κοπέλα με την πράσινη ζακέτα που μπήκαμε μαζί στις αντρικές τουαλέτες μια μέρα και αμέσως μετά απλώς θυμάμαι να έχουμε ζήσει τις πιο κρίσιμες στιγμές μαζί.
Ούτε χρονολογίες ούτε τίποτα.
Θυμάμαι άλλοτε να βρίσκομαι σε ένα μαγαζί και να γυρίζω να κοιταξω έναν άνθρωπο που είχα δίπλα μου όλο το βραδυ και μήνες πριν και να λέω "αυτός θέλω να είναι ο πατέρας των παιδιών μου". Συμβαίνει.
Μα κάποιες φορές συμβαίνει να θυμάμαι αρχή ίσως και τέλος, να θυμάμαι πολλές λογικές λεπτομέρειες από ανθρώπους που πίστευα ότι με καταλάβαιναν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, να γίνονται πιο ξένοι απ'ό,τι πριν ανταλλάξουμε την πρώτη μας κουβέντα. Κι όμως.
Θυμάμαι την μέρα που άρχισα να επικοινωνώ με έναν άνθρωπο και μπορώ να θυμηθώ κάθε λέξη του με τη σειρά από τότε μέχρι το τέλος, θυμάμαι και την ακριβή μέρα που τον ξέχασα. Το πρωινό που ξύπνησα χωρίς να μου ερεθίζει πια το μυαλό. Απλώς έπαψε να υπάρχει. Θυμάμαι το πρώτο φιλί με τον τάδε θυμάμαι και το τρίτο και το τελευταίο.
Θυμάμαι την πρώτη μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω έναν άνθρωπο δικό μου πλάι μου, θυμάμαι και την τελευταία με ώρα και μέρος και τα πάντα.)

Γιατί όταν βάζεις όρια και ημερομηνίες στις σχέσεις αυτές εκλογικεύονται. Μπαίνουν σε κουτάκια. Και τίποτα που να διατηρείται σε κονσέρβα δεν έχει τη γεύση του ελεύθερου, αγάπη μου.
Γιατί τι νόημα έχει να μπεις σε μία σχέση -όποιου είδους- αν το λιμ της δεν τείνει πιθανολογικά στο άπειρο;

Οι άνθρωποί μου τελικά είναι όντως μαγεία και δύναμη για ζωή. Εκεί κατέληξα. Οι υπόλοιποι είναι απλώς μυστήριο. Κι αυτό βέβαια δεν είναι λίγο. Γι'αυτό να τους παρατηρείς τους ανθρώπους και να τους δίνεις ευκαιρίες διπλές και τριπλές έτσι από περιέργεια "μπας και..".
Μα στους ανθρώπους σου να δίνεις τα πάντα, όχι μόνο ευκαιρίες. Και αν σου δώσουν κι αυτοί τα πάντα τότε να μια πλήρης σχέση! Μια ολοκλήρωση.

-Γιατί δεν είσαι εδώ;
-Πού εδώ;
-Εδώ, δίπλα μου.
-Γιατί είμαι εδώ..
-Γιατί;
-Τί γιατί;
-Γιατί είσαι εκεί;
-Δεν ξέρω. Είναι καλύτερα.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι.
-Γιατί;
-Άσε με.
-Δεν μπορώ.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι..
(πίνει το ποτό μονορούφι και κλείνει τα φώτα)

-Χάθηκες.
-Το ξέρω..συγγνώμη.
-Έχω να σε δω δυο μήνες.
-Το ξέρω..κι εγώ.
-Τί κι εσύ;
-Έχω να σε δω δυο μήνες.
-Και..πώς;
-Πώς αντέχεις;
-Εσύ πώς αντέχεις;
-Δεν αντέχω.
-Ούτε εγώ.
(φιλιούνται)

-Πού πας;
-Φεύγω.
-Για πού;
-Για κάπου.
-Για πόσο;
-Για κάμποσο.
-Κι εγώ;
-Εσύ τί;
-Εγώ..πώς;
-Εσύ πώς τί;
-Πως θα τα καταφέρω;
-Πώς τα κατάφερνες;
-Δεν θυμάμαι.
-Θυμίσου.
-Μα..πώς;
-Δεν ξέρω. Φάε σολωμό.
-Μα τον μισώ τον σολωμό.
-Παράτα με.
-Δεν γίνεται.
-Γιατί;
-Εσύ με παρατάς..εσύ φεύγεις.
-Ορίστε λοιπόν... (της κάνει δρόμο στην πόρτα)
-Αντίο.
(κλείνει την πόρτα απαλά)
-Αντίο..

-Καληνύχτα.
-Καληνύχτα..
-Γιατί μου λες ψέματα;
-Εσύ γιατί συμφωνείς στα ψέματά μου;
-Πώς κοιμάσαι;
-Δύσκολα..εσύ;
-Δεν κοιμάμαι.
-Ωραία.
-Ωραία..
-Πώς ζεις;
-Προσπαθώ..
-Πώς προσπαθείς;
-Δεν ξέρω..προσπαθώ.
-Μπορείς και ζεις μακριά μου..πώς το κάνεις;
-Δεν σε κοιτάζω πια. Έτσι είναι πιο εύκολο.
-Ούτε εγώ σε κοιτάζω πια..
-Και;
-Κοιτάζω όλον τον κόσμο και σε βλέπω..
-Πρέπει να είναι δύσκολο.
-Μην το λες..
-...
-Άρχισα να αγαπώ τον κόσμο γύρω μου.
(αφήνει το ακουστικό στο κομοδίνο και αποκοιμάται)

Από χθες το βράδυ θυμάμαι τα γέλια μας περισσότερο.
Θυμάμαι τα γέλια μας και τα τέσσερα δευτέρολεπτα που σταμάτησε η καρδιά μου.

1" πεταγόμαστε μπροστά, σχεδόν κολλάω στο παρμπρίζ, ευλογώντας από μέσα μου τον άνθρωπο που εφηύρε την ζώνη ασφαλείας και το χέρι μου που έκανε την σωστή κίνηση όταν μπήκε στο αμάξι.

2" αναπνέω κανονικά; Ναι.

3" γυρίζω το κεφάλι μου αριστερά. αναπνέει κανονικά.

4" γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω στο τέρμα του στενού μία εκκλησία. Κάνω τον σταυρό μου.

Βγαίνοντας είχα συνειδητοποιήσει τι έγινε, αλλά βλέποντας το τι απέμεινε από το αμαξι είχα συνειδητοποιήσει κυρίως τι δεν έγινε. Το μόνο που ήθελα ήταν να γελάσω δυνατά. Πολύ δυνατά, μέχρι να ξυπνήσουν όλες οι οικογένειες της γειτονιάς.
Ένα ΣΤΟΠ. Ένα γαμημένο ΣΤΟΠ έχεις να δεις. ΔΕΣ ΤΟ ΓΑΜΩΤΟ..δες το. Χίλιες συγγνώμες μας είπαν. Ήταν ευτυχώς και αυτοί όλοι καλά. Αδιάφορες οι συγγνώμες τους.
Μα πώς αλλιώς; Δυο αυτοκίνητα πήρε ο γερανός. Ποιά άλλη θα ήταν η πιο φυσιολογική εξέλιξη όταν βγήκαμε όλοι όρθιοι από το να αρχίσουμε να γελάμε δυνατά;

Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να συγκρατήσω το χαμόγελο και τα γέλια μου.
"Μάλλον τελικά εμείς παρά ήμασταν ψύχραιμες", μου είπε το επόμενο βράδυ.

"Πάντως, κοίτα ρε φίλε στο πρώτα μας μεγάλο ατύχημα έχουμε και γαμώ τα ντυσίματα", της είχα πει ενώ καθόταν ψιλοσαστισμένη στο πλάι του στραπατσαρισμένου αυτοκινήτου κι εγώ μαζί. Μου γέλασε. Έπρεπε να είμαστε σοβαροί όλοι. Θα ερχόταν και η τροχαία. Ε, και;
Και για τα άλλα εγώ σου λέω ποιος νοιάζεται; Εγώ σου λέω όσοι μπήκαμε στ'αμάξι εξαρχής τόσοι γυρίσαμε σπίτι. Με αμάξι ή με τα πόδια. Τί άλλο έχει σημασία; Τι άλλο, από το να γυρίζεις τελικά εκεί απ'όπου ξεκίνησες για να μπορείς να ξαναρχίσεις;

Και σου λέω ότι πονάω λίγο στον αυχένα. Το ξανασκέφτομαι και λέω αύριο μετά το νοσοκομείο θα πω στον εαυτό μου ότι εκείνο το βράδυ της 24ης Αυγούστου 2012 στραβοκοιμήθηκα και πιάστηκα. Κι σ'εκείνη θα πω να θυμηθεί που το βράδυ εκείνο πήγε να γυρίσει στον ύπνο της απότομα και χτύπησε το χέρι της στο κομοδίνο. Θα πετούσαμε και τα χαρτιά του νοσοκομείου, αυτή τη συμφωνία θα κάναμε. Το κολάρο και τον νάρθηκα δεν τους καταλογίζω στα ατυχήματα αλλά στα αξεσουάρ.

Μέσα σ'όλα αυτά θυμάμαι που είχα αναρωτηθεί "αν άραγε πάθαινα κάτι θα νοιαζόταν; Θα το μάθαινε και θα έκανε κάτι; Θα έψαχνε να μου φέρει το καλύτερο τριαντάφυλλο χαμογελώντας; Ή σοκολατάκια; Θα θυμόταν ότι τρελαίνομαι άραγε για σοκολατάκια.." και γελάω με την χαζομάρα μου και που περνιέμαι για έξυπνη. Γιατί ο άνθρωπός σου δεν θα περιμένει να σου φέρει το καλύτερο λουλούδι στο νοσοκομείο ή τα πιο ακριβά σοκολατάκια κατά την ανάρρωση. Ο άνθρωπός σου είναι αυτός που θα βάλει τα λουλούδια που θα σου φέρουν σε βάζο, θα ξετυλίξει τα σοκολατάκια για σένα και θα σε ταΐσει το πρώτο-πρώτο στο κουτί, θα κοιμηθεί στην καρέκλα για να σου κρατάει το χέρι και θα ξυπνήσει με την ανάγκη να δανειστεί το κολάρο σου.

Κάποιες άλλες πάλι είναι αυτός που σε βρίζει με τις ώρες ενώ εσύ πονάς απλώς γιατί δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι ζωή του χωρίς εσένα "ρε μαλάκα!".

Δεν πειράζει για τα συντρίμια. Άλλωστε ένας αστικός μύθος λέει ότι αν αγαπιέσαι αρκετά οι λαμαρίνες καμιά φορά ισιώνουν από μόνες τους.

Με δυο βήματα βρέθηκες στο μπαλκόνι. Δεν έχει να κάνει με το πόσο μακριά είσαι τυπικά, ουσιαστικά φαίνονται πάντα "δυο βήματα". Σταυρώνεις τα χέρια και στηρίζεσαι ελαφρώς στο κάγκελο. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Στέκεσαι σε ορθή γωνία σχεδόν. Τα πόδια πάντα στηριγμένα γερά στο έδαφος. Πάντα. Ξεκινάς τότε να παρατηρείς στην ευθεία πρώτα. Μπα. Το πρώτο βλέμμα πέφτει πάντα κάτω. Σκέφτεσαι όλες τις πιθανότητες σε δευτερόλεπτα και μετά παρατηρείς. Με αργές νωχελικές κινήσεις γυρίζεις το κεφάλι, σαν να σε καθοδηγούν δυο χέρια, το ένα κρατάει το πίσω μέρος του κρανίου, μην εκκραγεί, και το άλλο το σαγόνι, μην καταρρεύσει.