tell Him today *

κομματιάζονται τα κομμάτια αγάπη μου;

4:21:00 π.μ.

Αρκεί να δεις τον έρωτα του άλλου στα μάτια του για σένα για να καταλάβεις για ποιο πράγμα ξενυχτάς.
Ακούγοντας όλα αυτά που θα ήθελες να πεις εσύ, κάνοντας όλες εκείνες τις κινήσεις που εσύ θα ήθελες να έχεις κάνει, κοιτάζοντας ακριβώς όπως εσύ θα ήθελες να έχεις κοιτάξει. Τρομάζεις με τις λέξεις και πολλές φορές σε εντυπωσιάζει το πόσο ίδια θα τις χρησιμοποιούσες. Ίσως ο χρόνος και ο τόπος να ήταν διαφορετικός, αλλά ίσως πάλι και να ήταν ο ιδανικός. Και να πιάνεις τον εαυτό σου να μελετάει τις κινήσεις του ανθρώπου που είναι απέναντί σου, καπνίζοντας μεθοδικά το τελευταίο τσιγάρο σου μαζί του, και να συνειδητοποιείς το μέγεθος της ειρωνείας όσο η ώρα περνάει από τους δείκτες του ρολογιού σου. Γιατί τι κρίμα να μην κινούνται όλοι οι δείκτες με την ίδια φορά στα μυαλά δύο ανθρώπων. Μα το μεγαλύτερο κρίμα απ'όλα είναι το ρολόι το ίδιο. Πως δεν σταματάει και δεν σταματιέται. Πως κι αν σπάσει ακόμα συνεχίζει να μετρά.

Δεν μπορείς να πονέσεις παρά μόνο για ό,τι ξέρεις. Αν αυτό καταφερθεί τότε γινόμαστε σχεδόν ατρόμητοι.
Και είναι ειρωνικό, ίσως το πιο ειρωνικό πράγμα που μπορεί να συμβεί να μην ερωτεύεσαι τον άνθρωπο που σ'έχει ερωτευθεί, μα στάσου.. Είσαι ίσως ήδη ερωτευμένος. Μπορεί κάποιος να ερωτευτεί διπλά; Μπορεί. Μπορεί διπλά και τριπλά και τετραπλά και δέκα φορές και εκατό ακόμα. Αρκεί να ερωτευτεί τον ίδιο άνθρωπο. Κι αν το καταφέρει τότε αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου. Μα πώς μπορεί; Μπορεί να ξεχωρίσει εκείνον από το φιλί. Γιατί ένα φιλί μπορεί να σε ρίξει από το ρετιρέ στα πιο ανήλιαγα υπόγεια και από τα μπουντρούμια να σε ανεβάσει στο ψηλότερο σημείο της πόλης για να δεις την Αθήνα όπως δεν την είχες ξανά δει ποτέ σου. Κι όταν πλαγιάζεις με έναν άνθρωπο αυτό να σκέφτεσαι, αν μπορείς να τον ερωτευτείς κι απόψε κι αύριο το πρωί και το μεσημέρι όταν θα λείπει. Να το σκεφτείς και να προσέξεις μήπως λογικευτείς. Γιατί με το μυαλό ερωτεύονται οι άνθρωποι για πάντα. Κι όταν έχεις λογική και βρει το μυαλό σου τι του λείπει τότε ψάξ'το σαν να είναι το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου αυτό που λείπει.

Και να θες να συναντήσεις έναν άνθρωπο με όλο σου το είναι και το είναι να μην είναι αρκετό.
Γιατί δεν έχει σημασία το να θέλεις να είσαι μπροστά στον άλλον. Σκεφτόμουν πολλές φορές τι διαλόγους θα έκανα αν βρισκόσουν μπροστά μου. Σκεφτόμουν ίσως να έγραφα το ιδανικό σενάριο, το σενάριο δεύτερης διαλογής και μετά εκείνο της τρίτης το λιγότερο επικρατές. Και σκεφτόμουν πάντα κάθε "και" κάθε τελεία ή παύση μου, και τις δικές σου ανάσες ακόμη θα υπολόγιζα, θα προσπαθούσα δηλαδή, για να μπορώ να κρατήσω έναν ρυθμό στα λόγια μου και τις σιωπές μου. Μόνο που δεν υπολόγιζα τα πόδια μου. Γιατί τα γόνατά μου πολλές φορές με πρόδωσαν όταν έπρεπε να τρέξω. Θυμάμαι τότε που έστριψα στο στενό και έπεσα επάνω σου μετά από χρόνια. Δεν χρειάστηκε να ανεβάσω το κεφάλι μου. Έμεινα να κοιτάζω στα πόδια σου και το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να μας φανταστώ να περπατάμε μαζί την Αθήνα, ενώ η ζέστη μας έκανε να γελάμε ιδρωμένοι, να μην αντέχουμε άλλο και να γλιστράμε ο ένας από τα χέρια του άλλου.

Τα κομμάτια μας είναι πιο κομματιασμένα κι από εμάς τους ίδιους, έτσι βλέπω ώρες-ώρες.
Σου λείπει ένας άνθρωπος. Θέλεις να τον δεις, να τον αγκαλιάσεις να του δοθείς ολοκληρωτικά για ώρες και να μείνεις παγωμένος μαζί του ακόμα και σε ένα τραπέζι κοιτάζοντάς τον να διαβάζει εφημερίδα και να πίνει τον καφέ του. Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή σκέφτεσαι πόσο μπορεί να σου λείπει η ασφάλεια που ένιωθες με τον άνθρωπο που πλέον δεν θες να ξανα δεις στα μάτια σου και εύχεσαι να μην είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο σου. Και σου λείπει αυτό. Αλλά και το βλέμμα της πρώτης στιγμής έλξης με τον άνθρωπο που σε έμαθε τι σημαίνει να ηρεμείς κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια του άλλου. Και τότε σου λείπει κάτι ακόμα. Και ξαφνικά είσαι τόσα κομμάτια που χωρίζεσαι στα δέκα στα είκοσι και προσπαθείς απεγνωσμένα να βάλεις τα κομμάτια σε μια σειρά σαν σε παζλ χωρίς εικόνα. Και με την ελπίδα να καταλάβεις τι θα δείξει το παζλ, ποια θα είναι η ετυμηγορία, συνεχίζεις να τα τοποθετείς, ενώ τα κομμάτια πολλαπλασιάζονται επί δύο επί έξι επί οχτώ.. και μένεις να απορείς και να φωνάζεις "αν όχι έτσι, τότε πώς;;" .

Εγώ θα σου μιλήσω με ειλικρίνεια.. Ένα φιλί λείπει. Ένα φιλί, να μας πάει από τα σκατά στο ρετιρέ και να δούμε έστω για λίγα λεπτά την πόλη φωτισμένη σαν να ήτανε Χριστούγεννα.

μες τους καπνούς περίμεναν

1:17:00 π.μ.

Δεν ήξεραν πότε να περιμένουν.

Αυτό πάντα στοίχιζε τόσο πολύ και στους δύο. Δεν ήταν ότι δεν μπορούσαν, απλώς δεν ήξεραν. Δεν ήξεραν πότε να περιμένουν να πουν το πρώτο "σ'αγαπώ" και πότε το "τελειώσαμε". Οπότε τα έλεγαν όλα μαζί και χωριστά. Μπερδεύονταν οι φράσεις που αιωρούνταν στο μυαλό τους και έβγαιναν έτσι μπερδεμένες σαν κουβάρια απ'το στόμα τους. Μιλούσαν και έφτυναν πότε πότε για να φύγουν τα άσχημα από τα χείλη τους. Αλλά αποτέλεσμα δεν είχαν. Τέλειωναν οριστικά και αγαπιούνταν ταυτόχρονα, έκαναν έρωτα και έδειχναν την πόρτα ο ένας στον άλλον να πάει στο διάολο. Και ίσχυαν όλα μαζί, όπως ακριβώς τα βίωναν.

Όταν συναντιόνταν δεν άφηναν ποτέ τα μάτια τους να μιλήσουν, ήθελαν να τα πούν όλα οι ίδιοι. Έτρεμαν μήπως δεν προλάβουν να εκφράσουν όλες εκείνες τις σκέψεις εκατομμυρίων που περνούσαν σαν σίφουνες από το μυαλό τους κάθε δέκατο του δευτερολέπτου και ήλπιζαν ο χρόνος να διαιρεθεί σε χιλιάδες ώρες ανά ημέρα μήπως και κατάφερναν να δώσουν ένα εκατοστό από αυτό που ήθελαν ο ένας στον άλλον.
Και το έδιναν, αυτή ήταν η μαγεία. Ή μάλλον όχι, η μαγεία ήταν ότι ο άλλος ήταν πάντα έτοιμος και το έπαιρνε. Ρουφούσαν ο ένας τις λέξεις του άλλου, τις σκέψεις του, τα παρανοϊκά του σενάρια σαν να κρινόταν η ζωή του από το πόσα από αυτά θα θυμάται την επομένη. Και έτσι έλεγαν τα πάντα γρήγορα, μα όχι βιαστικά, απολαυστικά. Θα έλεγε κανείς αν τους έβλεπε μαζί ότι κινούσαν μια μηχανή με τις λέξεις τους. Την τροφοδοτούσαν με ενέργεια κι αυτή εκείνους.

Πόσο θα μπορούσε να κρατήσει όλο αυτό. Κάποιες μέρες, το αργότερο δυο τρεις βδομάδες. Έτσι εκδίωξαν ο ένας τον άλλον κι άρχισαν να ψάχνουν νερό να σβήσουν τις φωτιές και να εξαφανίσουν τους καπνούς που έβγαιναν από το κεφάλι τους τα βράδια. Και ευτυχώς, έλεγαν, υπάρχει πολύ νερό εκεί έξω. Και ζούσαν σαν κανονικοί άνθρωποι. Σαν να μην είχαν γνωριστεί ποτέ. Πίστεψαν ότι θα ευτυχούσαν και μακριά ο ένας απ'τον άλλον, με την ελπίδα και τον φόβο να μην ξανά γνωριστούν ποτέ.

Μετά έμαθαν να περιμένουν.

Κάθε φορά που βρίσκονταν τυχαία ήθελαν να αυτοκαταστραφούν για να κοιτάξει ο ένας τον άλλον. Σκέφτονταν να αυτοπυρποληθούν στην μέση της πλατείας, στην πρώτη σειρά του σινεμά ή στην αποβάθρα του μετρό στην μπλε γραμμή να πηδήξουν στις ράγες. Μα δεν το έκαναν ποτέ γιατί ο ένας περίμενε από τον άλλον την αρχή. Και ποτέ δεν ερχόταν η αρχή και ποτέ η συνέχεια. Μόνο μερικά βράδια που δεν είχαν τίποτα να πιουν εκτός από τις σελίδες των βιβλίων που κρατούσαν στα χέρια τους, ρουφούσαν τις λέξεις σαν γουλιές αλκοόλ και σχημάτιζαν στο μυαλό τους διαλόγους συνεχούς ύβρεως και συμπαράστασης.

Και οι φωτιές είχαν πια καταλαγιάσει και οι καπνοί ίσα που διακρίνονταν και μόνο από το έμπειρο μάτι του δουλεμένου μυαλού. Μα κανένα δουλεμένο μυαλό δεν τολμούσε να αναφερθεί σε τέτοιους καπνούς κι αποκαΐδια, γιατί ήξερε καλά ότι κάτι το δεδομένο δεν μπορεί να γίνει ποτέ υποθετικό, μόνο να χαθεί οριστικά.

Κι έτσι έμαθαν οι άνθρωποι να ζουν με τους καπνούς τους βράδυ και πρωι.

στα χέρια

4:34:00 π.μ.

τσιγάρα και σεντόνια για χρόνια

12:41:00 π.μ.

Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να καπνίσω.

Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να ξεχάσεις. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να μετρηθεί σωστά και δίκαια η απόσταση. Δεν ξέρω καν αν μπορεί μια απόσταση να μετρηθεί δικαίως. Κάνε ένα τσιγάρο, λένε, να περάσει η ώρα. Κι αν οι ώρες περνούσαν όντως γρηγορότερα με μια ντουζίνα τσιγάρα τότε, γιατί ο καιρός συνεχίζει να κυλάει βασανιστικά αργά;

(Γιατί νομίζεις ότι ένα τσιγάρο θα σε φέρει πιο κοντά στην κάθαρση. Έτσι, νομίζεις πως ένα μήνυμα μπορεί να σταματήσει το "μου λείπεις" ή ένα τηλεφώνημα να κάνει την ψυχή να καταλαγιάσει και το μυαλό να πάρει τις απαντήσεις που θέλει. Κι εγώ σου λέω πως τότε είναι που γεννιούνται όλα τα "μου λείπεις" του κόσμου. - Πόσο καιρό έχεις να ακούσεις την φωνή μου; Έξι μήνες; Ίσως ένα χρόνο ή και δύο. Αναρωτιέμαι αν θυμάται ο ένας τους τόνους του άλλου -

Μα καμία συζήτηση ποτέ δεν κατέληξε να σβήνει όλα τα ερωτηματικά, πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν το απαράμιλλο ταλέντο με την συζήτηση να δημιουργούν κι άλλα τόσα απ'όσα ήταν στην αρχή. Αλήθεια γιατί σταματήσαμε να μιλάμε και να κοιτιόμαστε στα μάτια; Δεν είναι το να μην μαρτυρήσουμε την αλήθεια, είναι που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε κι εμείς ποια αλήθεια ισχύει. Μα πόσες αλήθειες υπάρχουν, αλήθεια;)

Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να βρέξεις για να πεις ότι πόνεσες αρκετά ή για να πεις "το ξεπέρασα". Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να τσαλακώσεις για να πεις ότι βρήκες τον άνθρωπο που σε κάνει να Νιώθεις. Δεν ξέρω πάλι πόσες φορές χρειάζεται να πετάξεις τα σεντόνια που κοιμήθηκες με έναν άνθρωπο για να μην ξανά κάνεις τα ίδια λάθη. Σκέψου πόσο δεμένα είναι τα σεντόνια με τον άνθρωπο που κοιμάται πάνω τους.. όσο το δέρμα του. Παίρνουν την μυρωδιά του, το σχήμα του σώματός του και αφήνουν πάνω του τα σημάδια τους.

(Για πόσο καιρό μπορείς να κρατήσεις ένα ρούχο έχοντάς το στην ντουλάπα σου μέχρι να του δώσεις μία να πάει στο διάολο; Ακόμα κι αν θέλεις να το κάνεις χίλια κομμάτια, να το πετάξεις, να το κάψεις και να ξεχάσεις ότι το είχες ποτέ, συνεχίζεις να το κρατάς κρυμμένο στην ντουλάπα. Το κρατάς μόνο και μόνο για να ξέρεις ότι το έχεις στα χέρια σου και μπορείς να το κάνεις οτιδήποτε, μάλλον. Καμιά φορά είναι αρκετό αυτό το αίσθημα του ελέγχου.. της εξουσίας του να κάνεις ό,τι θες εσύ με ένα αντικείμενο που σε αγγίζει τόσο βαθιά. Γιατί καταλήγεις να μην κάνεις τίποτα όμως; Γιατί τόση καταδίκη;)

Δεν ξέρω και για τα χρόνια που τρέχουν σαν να είναι σε αγώνα δρόμου. Και δεν ξέρω πάνω απ'όλα πώς να τρέξω να τα προλάβω. Νιώθω ότι τις περισσότερες φορές περνάω τον χρόνο μου παίρνοντας βαθιές αναπνοές. Πώς κατευνάζεις μια κρίση πανικού; δύο, τρεις, τέσσερις.. Πώς κερδίζεις ξανά την χαμένη σου ηρεμία; Πώς προχωράς όταν δεν ξέρεις που πας;

(Η ζωή έρχεται από πίσω μας και μας σπρώχνει να ζήσουμε. Αλλά νιώθω το παράπονο του παιδιού που δεν ξέρει ακόμα να περπατάει και πέφτει. Γιατί η ζωή δεν δίνει ώθηση. Η ζωή η δική μας μας σπρώχνει δυνατά, κι αν είσαι τυχερός και μπορέσεις να τρέξεις, προχωράς. Αν πάλι όχι.. Πέφτεις και προσπαθείς να ξανά σηκωθείς. Και πάλι απ'αρχής. Και να σου πω ότι δεν μπορώ.. έχω σιχαθεί τα χώματα και τις πέτρες που τρυπάνε τα γόνατα και τις παλάμες.

Αλλά να λες μια προσευχή και κάποιος θα εμφανίζεται, θα σε βοηθάει να σηκωθείς ή θα σου καθαρίζει τις παλάμες και τα γόνατα, θα σου χαμογελάει ή θα σου κλείνει το μάτι. Αυτό να λες για προσευχή.. Τα ονόματα των ανθρώπων που έχεις γνωρίσει. Των Ανθρώπων.)

Πίστευα ότι κάθε που έρχεται το καλοκαίρι η ηρεμία κερδίζεται αυτομάτως, ότι έρχεται μηχανικά μαζί με το καλοκαίρι πως απλώς υπάρχει στον αέρα. Δεν θέλω να σταματήσουν να μ'αρέσουν τα καλοκαίρια αλλά μάλλον αυτό έχει ήδη συμβεί.
Αύριο είπαμε να πάμε στην θάλασσα. Ίσως εκεί να είναι καλύτερα.
Και να φανταστείς ότι την έχουμε δίπλα μας και την αναζητάμε χιλιόμετρα μακριά..

ιουλίου αρχή

1:09:00 π.μ.

Πάνε κοντά δυο χρόνια. Συνηθίζει λέει ο άνθρωπος να ζει χωρίς τον άλλον. Συνηθίζει; Δεν θα το 'λεγα. Ίσως συμβιβάζεται και αυτό μόνο αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αν ο άλλος έχει πάει στην άλλη άκρη του κόσμου και δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του, δεν συνηθίζεις. Πας και τον βρίσκεις. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που συμβιβάζεσαι. Αναγκαστικά.

Αναγκάστηκα σήμερα να πιστέψω ότι ο μήνας άρχισε σκατά με αποτελέσματα που περίμενα πολύ διαφορετικά. "Ο Ιούλιος θα ξεκινάει πάντα με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τους άλλους μήνες". Είναι πιθανό να μπορείς να συνηθίσεις στην απουσία ενός ανθρώπου, είναι αμφίβολο να καταφέρεις κάποια στιγμή να την ξεχάσεις εξολοκλήρου. Δεν θέλω να γίνομαι πιεστική με τον εαυτό μου. Θέλω να πάψουν να μου λείπουν πράγματα και καταστάσεις και άνθρωποι, και οι άνθρωποι αυτοί τις περισσότερες φορές με βοηθάνε σ'αυτό περισσότερο απ'ό,τι εγώ βοηθάω τον εαυτό μου. Υπάρχουν όμως και τα "μου λείπεις" που θες να τα νιώσεις στον υπέρτατο βαθμό, έστω αυτή τη μία ή δύο φορές μέσα στις 365 μέρες του χρόνου για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί αυτά τα "μου λείπεις" είναι κάποιες φορές ο μοναδικός σύνδεσμος που σου έχει απομείνει με έναν άνθρωπο. Μέσα από την απουσία βιώνεις την παρουσία του στον υπέρτατο βαθμό. Με κάποιον παρανοϊκό τρόπο η απουσία γίνεται παρουσία μετά πόνου.

Μου λείπεις.

"Πόνος είναι να μην έχεις αυτό που θέλεις ή να έχεις αυτό που δεν θέλεις".
Από το πρωί προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να επικεντρωθεί σε μία μεγάλη αποτυχία. Σκέφτηκα ότι αν επικεντρώσω όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου μου σε μία σκέψη και αυτή γίνει εμμονή ίσως τότε καλύψει τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν ή ακόμα και να εξαφανίσει τα πάντα με μία φαντασμαγορική έκρηξη. Το κεφάλι μπορεί να εκραγεί ανα πάσα στιγμή. Τα τελευταία δύο χρόνια το δικό μου έχει εκραγεί τουλάχιστον 4 φορές στον ύπνο μου. Αλήθεια σου λέω. Και σήμερα θα είναι η 5η. Έμαθα να υπολογίζω τις φορές με τον καιρό.

Ο καιρός περνάει βασανιστικά αργά και ο χρόνος κυλάει απελπιστικά γρήγορα. Οι κρίσεις πανικού μου έχουν εμφανιστεί δύο-τρεις φορές τα τελευταία χρόνια. Αυτό με φοβίζει περισσότερο, και με απελπίζει για τα χρόνια που θα έρθουν. Όταν μπαίνει μια καινούρια χρονιά πιστεύω στο καλύτερο. Πιστεύω και το επιδιώκω. Αλλά να σου πω ένα μυστικό; Όπως αυτά που λέγαμε ο ένας στον άλλον τα βράδια που ήμουν στην Θεσσαλονίκη και δεν κοιμόταν κανείς μας.. Δεν μπορώ άλλο. Εννοώ.. Δεν αντέχω. Και ξέρω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Και δεν είναι ότι δεν θέλω να το πιστέψω πια, αλλά δεν μπορώ. Γιατί κουράστηκα τόσο πολύ να πιστεύω ότι θα συμβεί το κάτι καλύτερο που άρχισα να ζω πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει το καλύτερο χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Και μέσα σ' όλα αυτά μου είναι απελπιστικά δύσκολο να ζω σε μία πραγματικότητα χωρίς την χαρά του να ελπίζεις. Του να ελπίζεις για τα πάντα και αυτή η ελπίδα σου να γίνεται πραγματικότητα. Γιατί εδώ και δύο χρόνια ξεκίνησαν όλα να πηγαίνουν προς την λάθος κατεύθυνση. Κι εγώ το μόνο που θέλω να ευχηθώ για τα χρόνια που έρχονται είναι να περνούν ανάποδα. Να μην μας παίρνουν ούτε μία μέρα, ούτε ένα δευτερόλεπτο και να μας δίνουν χιλιάδες μέρες και λεπτά και ώρες από αυτά που χάσαμε.

Σε χάσαμε. Εγώ δεν πίστεψα ποτέ σε κάτι τέτοιο. Το να χάνεις έναν άνθρωπό σου είναι ό,τι πιο εγωιστικό, αλαζονικό και αχάριστο. Δεν σε χάσαμε, σε έχασα. Εγώ. Εγώ δεν σε έχω πια. Δεν με νοιάζει σε ποιον άλλον λείπεις, δεν με νοιάζει ποιος άλλος δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εσένα, δεν με αφορά. Με αφοράς μονάχα εσύ. Και όσο κι αν προσπαθώ να φύγω απ'όλα και να ζήσω χωρίς αυτά μου είναι αδύνατο. Λυπάμαι για μένα γιατί είναι καταδικαστικό, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ άλλο να προσπαθώ να μπορώ. Όταν κάτι είναι αδύνατο δεν μπορεί να γίνει δυνατό από την μια μέρα στην άλλη. Από τον έναν χρόνο στον άλλο. Από την μία δεκαετία στην επόμενη. Λυπάμαι.

Λυπάμαι συχνά. Αν ερχόσουν εδώ απόψε και με ρωτούσες τι έγινε στην ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια ντρέπομαι γι'αυτά που θα σου έλεγα. Δεν έχω πάρει το πτυχίο μου, δεν έχω βρει μια σταθερή δουλειά, δεν έχω βρει μια ικανοποιητική δουλειά, δεν έχω βρει έναν άνθρωπο να στηριχτώ. Σταμάτησα να ζωγραφίζω. Δεν διαβάζω αυτά που θα ήθελα να διαβάσω. Δεν παίζω μουσική πια. Αφήνομαι σε ανθρώπους ανάξιους προς οποιαδήποτε σχέση, συχνά τους ερωτεύομαι. Δεν μπορώ να απεξαρτηθώ εντελώς από ανθρώπους ανάξιους για οποιαδήποτε συναισθηματική στήριξη, έστω και στις σκέψεις μου. Ξέχασα πώς φτιάχνουν αναμνήσεις. Δεν γράφω πια με χαρτί και μολύβι. Δεν χορεύω συχνά. Γελάω λιγότερο. Χαμογελάω αλλά όχι εκεί που θα ήθελα. Δεν παίρνω τηλέφωνο τους ανθρώπους που θα ήθελα, δεν στέλνω πια γράμματα γεμάτα συναισθήματα. Δεν θυμάμαι πώς αισθάνονται τα μέγιστα των χαρούμενων συναισθημάτων. Καπνίζω συχνά.
Σκέφτομαι ότι δεν θα ήσουν υπερήφανος για τίποτα. Και μέσα σ'όλα αυτά τα σκατά ρε γαμώτο σε βλέπω να με χαϊδεύεις στην πλάτη και να σκύβεις, χαμογελώντας και να μου λες "Δεν πειράζει ρε Λιζάκι..". Κι όμως, πάντα ήσουν περήφανος για τα πάντα και για το τίποτα. Και αυτό το τίποτα είναι μέσα μου η καθημερινότητα για πολύ καιρό. Ίσως συμπτωματικά από την μέρα που έφυγες.

Γιατί έφυγες αλήθεια;

Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει η εμπιστοσύνη στις σχέσεις.
Να κάνεις έρωτα με έναν άνθρωπο και το πρωί θα ξυπνήσετε στο ίδιο κρεβάτι.
Να μιλάνε χίλιοι άνθρωποι για σένα και μέσα σ'αυτούς να ακουστεί ένας να τους πει να βγάλουν τον σκασμό.
Να έχεις μεγαλώσει με έναν άνθρωπο και να μην σε πάρουν ένα πρωινό να σου πουν ότι έφυγε.

Και μέσα σ'όλα είναι καλοκαίρι. Ας μας έπαιρνε για λίγο, μάτια μου, η θάλασσα.

ευχήσου κάτι καλό

1:20:00 π.μ.

Δεν ήξερα ότι το πακέτο τσιγάρων έρχεται με μία ευχή.
Λένε ότι όταν ανοίγεις το πακέτο, αναποδογυρίζεις ένα τσιγάρο, κάνεις μια ευχή και αυτό το τσιγάρο το καπνίζεις τελευταίο.. ή κάπως έτσι. Αυτό έκανα.

Πολλές φορές νιώθουμε ότι για να αυξηθούν οι πιθανότητες να συμβεί κάτι που ευχόμαστε πολύ, χρειάζεται να κάνουμε κάτι πρακτικό, όπως τον σταυρό μας, να φορέσουμε ένα συγκεκριμένο ρούχο ή να πάρουμε μαζί μας ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, να χαϊδέψουμε ένα μενταγιόν ή απλώς μία φωτογραφία. Άλλες φορές, νιώθουμε ότι χρειάζεται να παραλείψουμε μια κίνηση, όπως το να μην περάσουμε κάτω από μία πινακίδα που εμφανίζεται μπροστά μας, να μην μιλήσουμε με κάποιον συγκεκριμένα πριν κάνουμε κάτι ή να μην αναφερόμαστε καθόλου σε αυτό το κάτι που θέλουμε απεγνωσμένα να κάνουμε.
Θέλω να πω. Τι σημαίνει προληπτικός; Απεγνωσμένη προσπάθεια πίστης σε έναν στόχο ή σκοπό. Και ναι είναι αφόρητο αναμφίβολα, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον που για να πιστέψει σε αυτό που θέλει χρειάζεται την υποβοήθεια ενός παραμυθιού. Για μερικούς ανθρώπους η πίστη είναι πολύ δύσκολο κατόρθωμα. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να κριθεί επειδή χρειάζεται στήριξη από πατερίτσες.

Πρώτη φορά μετά από χρόνια νιώθω ότι θέλω κάτι τόσο έντονα και απεγνωσμένα στη ζωή μου που χρειαζόμουν μία παραπάνω ώθηση στην πίστη μου σ'αυτό.

Μόλις κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο. Δεν καπνίζω γενικά. Έτυχα σε δύσκολο μήνα γι'αυτό. Μα δεν ήταν το τσιγάρο που είχα ανάγκη. Ήταν η ευχή. Και ξέρεις.. αν πραγματοποιηθεί ίσως υμνήσω τις ικανότητές μου ακόμα περισσότερο.

Laurent Chehere,«Flying Houses» 2007

σε μόλις 21 τετραγωνικά

3:49:00 π.μ.

Δεν με χωράει το σπίτι.
Γυρίζεις σε ένα μεγάλο σπίτι. Άδειο. Προτιμώ τα μικρά στούντιο. Ένα ενιαίο δωμάτιο και μπάνιο, κι ένα μπαλκόνι. Τα πολλά δωμάτια δίνουν την αίσθηση της συντροφικότητας. Την ψευδαίσθηση της συντροφιάς.

Παρήγγειλα να φάω. Έφαγα. Έκανα ένα τσιγάρο, ήπια λίγο κρασί, διάβασα λίγο από το βιβλίο μου. Μετά πήγα στον απέναντι καναπέ, είδα μια ταινία, έκανα δύο τσιγάρα, ήπια πολύ νερό και λιγότερο κρασί. Έκανα ένα μπάνιο, συμμάζεψα λίγο το δωμάτιο και επέστρεψα στο σαλόνι. Έπλυνα τα πιάτα στην κουζίνα. Κάθομαι στον μικρό διθέσιο καναπέ με την πλάτη στην εξώπορτα.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν κλείσω σφιχτά τα μάτια μου και τα κρατήσω έτσι για λίγα δευτερόλεπτα το σκηνικό θα αλλάξει ως δια μαγείας. Θα γίνει ξαφνικά "φωτεινό" και ενδιαφέρον. Δεν εννοώ ότι θα άλλαζε το σαλόνι, τα έπιπλα, η ταπετσαρία ή οι πίνακες. Εννοώ θα καθόταν κάποιος απέναντι. Κάποιος. Δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί το φως και το ενδιαφέρον που μπορεί να φέρει ο Άλλος στον χώρο με οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον. "Υποκατάστατα Ενδιαφέροντος" έτσι λέω τα υπόλοιπα.

Στην σχολή για την Καλών Τεχνών μου είχε πει μια μέρα ο Γ. "Πετυχαίνεις υπέροχα τα χρώματα.. Σου πάει το χρώμα". Ο Γ. σπάνια μας έκανε κοπλιμέντα για τη δουλειά μας. Γιατί να μου πηγαίνει το χρώμα άραγε; Εγώ λατρεύω το κάρβουνο. Είναι ότι καμιά φορά, δεν βρίσκεις εσύ αυτό που σου πάει, σε βρίσκει εκείνο. Δεν είμαι σίγουρη ακόμα αν συμβαίνει το ίδιο και με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι χρώματα, αύρες. Αλλά οι αποχρώσεις μας είναι εκατομμύρια, ίσως δισεκατομμύρια, κάπως σαν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Σε τέτοιο βαθμό μοναδικότητας αναφέρομαι. Σε αντίθεση με τα δακτυλικά αποτυπώματα δύο άνθρωποι μπορεί να σταθούν τόσο τυχεροί στην ζωή τους ώστε να συμπέσουν χρωματικά οι αύρες τους. Η πιο τυχερή στιγμή μεταξύ δύο ανθρώπων είναι εκείνη κατά την οποία συνειδητοποιούν αυτό ακριβώς.. ότι συνέπεσαν χρωματικά. Συνήθως συμβαίνει στην σιωπή, όπως όλα τα Υπέροχα. Μου έχει τύχει μία φορά, δυστυχώς δεν κράτησε παρά μόνο κάποια δευτερόλεπτα ξεχειλωμένα σε λίγους μήνες.

Σταμάτησα να επιλέγω το μαύρο-άσπρο. Σταμάτησα και να συμβιβάζομαι με το γκρι. Μου αρέσει αρκετά το κόκκινο τελευταία. Αν και με "σαστίζει" λίγο, όταν το συνηθίζω όμως με γοητεύει. Δεν ξέρω γιατί και πώς. Ίσως γιατί δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει κάτι τόσο έντονο. Μπορεί;

Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα σπίτια χωρίς κόσμο. Στερούνται νοήματος, έτσι νιώθω. Δεν είναι φτιαγμένα για έναν άνθρωπο τα μεγάλα σπίτια. Ίσως να μην είναι τα σπίτια γενικά φτιαγμένα για έναν άνθρωπο μονάχο του. Πόσο να γεμίσεις μόνος σου ένα σπίτι; Δεν μπορεί να καλύπτεις ούτε 21τετραγωνικά!

Να σου πω κάτι ψυχωτικό; Κάποιες φορές όταν κάθομαι μόνη μου και πίσω μου είναι κενό, νιώθω στιγμιαία τόσο ευάλωτη στην ιδέα ότι ανα πάσα στιγμή θα μπορούσε κάποιος να με πνίξει με ένα κορδόνι ή να με σφίξει δυνατά στην αγκαλιά του. Είναι εξωφρενικό να νιώθεις ευάλωτος σε κάτι. Και ακόμα περισσότερο να νιώθεις ευάλωτος σε κάποιον. Είναι μάλλον συγκίνηση αυτό το μη ελεγχόμενο συναίσθημα. Είναι μαγικό να μπορείς να κάνεις τον άλλον να σου αφεθεί τόσο ώστε να μην υπάρχουν καν στο μυαλό του ενδεχόμενα. Να μην υπάρχει τίποτα. Ούτε μυαλό καμιά φορά. Και είναι ακόμα πιο μαγικό να είσαι εσύ αυτός ο άλλος.

(Οι αγκαλιές με τρομάζουν.

Στις αγκαλιές είσαι πιο γυμνός κι από όταν

κάνεις έρωτα. Σπάνια αγκαλιάζω τους ανθρώπους που

ερωτεύομαι. Το κάνω μόνο την στιγμή που αρχίζω να τους αγαπώ.)

ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ

Βγαίνω Blanche!

Δεν θα σε χάσω σήμερα..έχω σχέδιο!

Μέτρησα πόσα εκατοστά απέχει ο καναπές από την

πολυθρόνα, μέτρησα τις μοίρες της γωνίας

που κάνει η βιβλιοθήκη με τον τοίχο,

ακόμα και πόσο ύψος έχουν τα πόδια της

τραπεζαρίας. Είναι όλα ελεγμένα.. ένα προς

ένα.. Γνωρίζω όλα τα πιθανά σημεία που

μπορεί να έχεις κρυφτεί. Αρκεί να παίξεις

τίμια, Blanche!!! Ποτέ μου δεν παραβίασα

κανόνα παιχνιδιού..προτιμούσα να

ηττηθώ.. Δεν σ' έχω κερδίσει ποτέ.. όμως

παίζω πάντα τίμια.. Αλήθεια, Blanche,

παίζει κανείς τίμια στον έρωτα; Δεν θα

μου απαντήσεις, το ξέρω, φοβάσαι να μην

προδοθείς. (Αρχίζει να χορεύει) Έχεις

χορεψει ποτέ με κλειστά μάτια, Blanche;

Είναι μαγικό!..(Σιγοτραγουδάει) Έλα να

βγούμε στο πλήθος, αγάπη μου!! Πάμε

να δούμε τα πυροτεχνήματα! Έλα να

χορέψουμε... για λίγο όμως.. δεν θέλω

με τίποτα να χαλάσει το παιχνίδι μας...

Είμαι στα ίχνη σου, Blanche! Σε λίγα λεπτά

φεύγουμε για το ποτάμι... (παραπατάει&

πέφτει στο πάτωμα) Μην ανησυχείς,

Blanche..είναι η ζάλη του παιχνιδιού..

Σε καμιά περίπτωση εσύ δεν πρέπει να

εμφανιστείς.. θα σε βρω εγώ! (σέρνεται)...

(κλαίει)
Γιατί σ' έχανα πάντα, Blanche; Γιατί

δεν σε βρήκα ποτέ; Είναι μόνο σαράντα

τετραγωνικά... κι όμως ποτέ δεν κέρδισε

η αφή.. ποτέ δεν ήρθε η στιγμή που

με λαχτάρα θα πετούσα το μαντήλι και θα

φώναζα ΣΕ ΒΡΗΚΑ!!!

* * *

έβρεξε τσιγάρο

11:17:00 μ.μ.

Αναρωτιέμαι πόσες φορές στα μέσα Ιουνίου ζητάς απεγνωσμένα μια βροχή και εκείνη έρχεται.

Στο δεύτερο πλάνο: αναρωτιέμαι γενικά πόσες φορές ζητάς κάτι και αυτό έρχεται.

Δεν είναι αφορμή το σκοτάδι μαζί με βροχή όταν έχεις μπαλκόνι για να πάρεις μια ζακέτα, να ανάψεις ένα τσιγάρο και με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος να κάτσεις λίγο έξω και να χαζεύεις την βροχή να πέφτει απαλά στο τσιμέντο στο μέτρο που σου επιτρέπουν τα φώτα του δρόμου..

Γιατί το καλοκαίρι ακόμα και στις μεγαλύτερες μπόρες οι στάλες τις βροχής πέφτουν "απαλά" στο έδαφος.. ή τουλάχιστον έτσι φαντάζουν.

Μου είχε λείψει το καλοκαίρι. Δεν ξέρω, ένιωσα ότι φέτος ζήσαμε πολύ βαρύ χειμώνα κι ας μην έβγαλα ούτε μία φορά απ'την ντουλάπα το χοντρό παλτό μου. Ίσως γιατί έχω αρχίζει να προσδιορίζω αλλιώς τους χειμώνες. Και είναι περίεργο γιατί τώρα που ήρθε το καλοκαίρι εγώ το μόνο που ζητούσα από το πρώτο βράδυ του Ιουνίου ήταν να πέσει μια βροχή.. έτσι "απαλή" σαν αυτές που μόνο το καλοκαίρι πέφτουν.

Στο δεύτερο πλάνο: σκέφτομαι πώς είναι πολύ πιθανό να σου λείπει ένας άνθρωπος περισσότερο γι'αυτά που δεν προλάβατε να ζήσετε μαζί. Οι αναμνήσεις που δεν έγιναν είναι οι χειρότερες αναμνήσεις. Ίσως γιατί δεν είναι σταθερές ή γιατί δεν είναι αποδεκτές και απ΄τις δύο μεριές ή απλώς γιατί δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.

Όταν φυσάει είναι εξοργιστικό να προσπαθείς να ανάψεις τσιγάρο και να μην μπορείς. Μέχρι που τα καταφέρνεις. Αλλά το καλύτερο κομμάτι του να βρέχει μια καλοκαιρινή νύχτα είναι το χώμα. Είναι που δεν χορταίνεις να γεύεσαι την ατμόσφαιρα. Να ανασάνεις τον αέρα.

Στο δεύτερο πλάνο: τις προάλλες περνούσα από ένα μαγαζί με αρώματα. Μία κοπέλα προσφέρθηκε να με ενημερώσει για τις εκπτώσεις στα αντρικά. Προσπάθησα να θυμηθώ πώς μύριζαν τα χέρια σου. Είναι εξοργιστικό να προσπαθείς να ανακαλέσεις μια μυρωδιά και να μην μπορείς.

Με δύο τσιγάρα, ένα σεντόνι και μία φωτογραφία ξεχασμένη στο κινητό καλά δεν είσαι για καλοκαίρι;

"Θα κοιμηθούμε ωραία απόψε", όπως λέει κι ο πατέρας μου..

γυρίζω στο Συναίσθημα

10:18:00 μ.μ.

Είναι περίεργο το συναίσθημα του να γυρνάς εκεί απ' όπου έφυγες. Κυρίως όταν το "γυρίζω" σου μετριέται σε μέρες. Είναι αρκετές για να δημιουργηθεί, να αναδυθεί και να κατευνασθεί εντέλει Το Συναίσθημα. Και θα το λέω Το Συναίσθημα γιατί δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς.
-
Μάλλον είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ενωμένων σε ένα μεγάλο συναίσθημα-ερωτηματικό.

Εγώ λέω πάντα ότι είναι μία "αναγκαστική" μίνι Ψυχανάλυση. Όταν δεν ήμουν καλά γυρνούσα πάντα στην Θεσσαλονίκη για τρεις μέρες - ή και τέσσερις. Αναγκαστική, αλλά κάποιες φορές λυτρωτική.
-
Ίσως όλες τις φορές.

Αρκεί απλώς να πατήσεις το πόδι σου στο έδαφος για να ξεκινήσεις την Ψυχανάλυση. Χωρίς καν να το επιδιώξεις εμφανίζονται μπροστά σου σκηνές, άνθρωποι που γνώρισες για πρώτη φορά, φαγητά που δοκίμασες για πρώτη φορά, τραγούδια που τραγούδησες μεθυσμένος, όλα τα ποτά που ήπιες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοια ποσότητα, όλα τα φιλιά που έδωσες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοιους ανθρώπους. Μετά ξεπετάγονται νέα δεδομένα, μαγαζιά που ήταν εκεί τώρα είναι αλλού ή πουθενά ή αντικαταστάθηκαν και θυμάσαι ιστορίες, πώς τα ανακάλυψες, με ποιον πήγες πρώτη φορά, ποιον συνάντησες εκεί τυχαία εκείνο το βράδυ ή γιατί δεν ξανά πάτησες ποτέ..

Και εκτός από τις σκηνές και τις μυρωδιές και τις γεύσεις που σου έρχονται στο στόμα, έχουν έρθει πια τα χρώματα.. Αυτό που εγώ λέω "Νιώθω" - Έτσι είχα αποφασίσει πριν δύο χρόνια που μου συνέβη για πρώτη φορά. Ξέρεις, για μένα τα Συναισθήματα είναι Χρώματα. Είναι η Αύρα των ανθρώπων χρωματιστή και φωτεινή ή όχι, όπως λέει και ένας δικός μου άνθρωπος. Για μένα όλα τα "Νιώθω" είναι Χρώματα.

Όταν κάνω βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης βλέπω μόνο Γαλάζιο, όχι μπλε. Γαλάζιο. Είναι αυτό το χωρίς-τέλος που σου υπόσχεται τα πάντα και εσύ πιστεύεις ότι μπορεί να στα δώσει.Όταν περνάω από την γειτονιά που έμενα βλέπω Πορτοκαλί.Το Πορτοκαλί, ενώ δεν μου άρεσε ποτέ σαν χρώμα, μου εξέπεμπε πάντα μια ζεστασιά χωρίς όρια, μία αίσθηση ασφάλειας. - Πρόσφατα διάβασα ότι το πορτοκαλί στους χώρους ενός σπιτιού δημιουργεί το συναίσθημα της οικειότητας στους επισκέπτες. Ίσως γι' αυτό. Ίσως πάλι επειδή μου αρέσουν τα πορτοκάλια, δεν ξέρω σίγουρα.Το Γκρι όταν περνάω από τα πανεπιστήμια, χωρίς να ξέρω τι επέλεξα σωστά και τι λάθος, τι θα έπρεπε να είχα χρωματίσει αλλιώς και γιατί τώρα είναι αργά γι' αυτό.Είναι το Κόκκινο όταν βγαίνω το βράδυ και βλέπω την πόλη έτσι αισθησιακή να σε προκαλεί να την ζήσεις και είναι και το Μοβ όταν περνάω από τα "εναλλακτικά" στενά της πόλης, πότε παλ και πότε σκούρο, αυτό που σε ωθεί να διαφοροποιηθείς από το "Όλοι".

Θέλω να πω, το να επιστρέφεις κάπου για να φύγεις πάλι, είναι ένα Συναίσθημα από μόνο του. Είναι λογικό να διστάζεις να πας, και είναι ακόμα πιο λογικό να μην θες να βιώσεις ξανά το "φεύγω".
Εμένα τελικά μου κάνει καλό όλο αυτό.
-
Δεν ξέρω, ίσως τελευταία έχω μάθει να παίρνω -πάλι μετά από καιρό- ό,τι φως μπορεί να έχει να μου δώσει μία κατάσταση.

Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν τα Σύννεφα.. να τα κοιτάς, να φαντάζεσαι και να αποφασίζεις.
-
Εγώ όταν είμαι θλιμμένη, στέκομαι λίγο κάτω απ' τον ουρανό, κοιτάζω προς τα που κινούνται τα σύννεφα και πηγαίνω προς την αντίθετη μεριά. Σου δίνει μια αίσθηση ότι επιλέγεις κάτι ασφαλέστερο, έστω κι αν είναι το ότι δεν θα βρέχει στο δρόμο της επιστροφής.