Η ευτυχής στιγμή που ρωτάς τον εαυτό σου "περίμενε.. τα έχω πει ΟΛΑ σ'αυτόν τον άνθρωπο;" και η απάντηση είναι "ναι. όλα."..

Όταν ανησυχείς για κάποιον είναι σημαντικό να γνωρίζεις ποια είναι η ιδιότητά σου στην συγκεκριμένη..ζωή. Θέλω να πω.. είσαι μέσα σ'αυτήν; Είναι αυτός ο κάποιος μέσα στην δική σου; Ίσως να υπήρξε κάποτε, ίσως όμως και να είναι ακόμη. Αυτό αρκεί να ξέρεις για να μετρήσεις την ένταση, τις κινήσεις, τα θέλω σου, τα τι-πρέπει-να-κάνω-εγώ-τώρα σου. Και όταν ξεκαθαρίσεις αυτό μέσα σου έρχεται το επόμενο στάδιο. Το σοκ που παθαίνεις ανησυχώντας για έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στην ζωή σου είναι μία κρίση πανικού που ξεκινάει από μία κορυφή κάτω από την οποία ξεδιπλώνεται η δική σου ζωή, κεντημένη με ανθρώπους, καταστάσεις, σχέσεις, λόγια, βλέμματα, λάθη και σωστά, με συναισθήματα που υπάρχουν και το ξέρεις ή που υπάρχουν και δεν το ξέρεις, με αναθυμιάσεις συναισθημάτων από παλιά και όλα αυτά κάτω από το νερό, όπως σε κάθε παγόβουνο.
Και τότε λες "περίμενε... τα έχω πει ΟΛΑ σ'εκείνον ή τον άλλον ή τον τάδε". Δύσκολη στιγμή, αυτή που αντιμετωπίζεις όλα τα "κάτω απ'το χαλί", γιατί ό,τι υπάρχει κάτω απ'την γλώσσα και δεν βγαίνει ποτέ καταλήγει κάτω απ'το χαλί. Ανεβαίνει το χαλί επίπεδα και ούτε να ισορροπήσεις δεν μπορείς.

Και μην νομίζεις, τις περισσότερες φορές θα σκεφτείς φράσεις με λιγότερες από τέσσερις λέξεις..
Αυτές θα θες να πεις και δεν θα έχεις πει συνοψίζοντας. Ένα "μου έλειψες" ένα "πότε θα σε δω επιτέλους" ή απλώς ένα "σ'αγαπώ πολύ". Και τώρα τι κάνουμε;

Τώρα κάνουμε. Κάνουμε. Αυτό. Γιατί κάθε δράση έχει μια αντίδραση, μα πρώτα απ'όλα πρέπει να υπάρχει δράση. Γιατί είναι πολύ "λίγο" το Μετά για να αντέξει όλα αυτά που πρέπει να γίνουν Τώρα, πριν το Τώρα προλάβει να γίνει Πριν. Γιατί ξέρεις, η απόσταση του Τώρα από το Πριν από λίγο είναι η πιο μικρή σε ένα Σύμπαν που τρέχει χωρίς να μας ρωτάει καν αν λαχανιάσαμε και θέλουμε διάλειμμα. Μα εγώ πιστεύω στα διαλείμματα, δεν θα σου πω ψέματα. Πιστεύω στα διαλείμματα που συμβαίνουν στιγμιαία, χωρίς καμία συνεννόηση. Είναι οι στιγμές που και οι δύο πλευρές μιλάνε και όλο αυτό που υπάρχει μέσα τους γίνεται λέξεις, είτε είναι δυο φράσεις είτε είναι ολόκληρη εξομολόγηση. Και τότε.. το έχεις ζήσει; τότε, γίνεσαι ένα με το άπειρο. Όταν αυτό που λες κουμπώνει μ'αυτό που ακούς. Και να, λοιπόν, μόλις έζησες ένα διάλειμμα μέσα σε όλο αυτό που κινείται συνεχώς χωρίς να καταλήγει πουθενά. Εκτός αν το "καταλήξουμε" εμείς στο Κάπου που θέλουμε, με πολλά συχνά διαλείμματα.
Γιατί καμιά φορά, όλα αυτά που θες να πεις, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να "κουμπώνουν" με αυτά που πρόκειται να ακούσεις.
Κανείς δεν σκοτώθηκε από λόγια, πολλοί όμως έζησαν παραπάνω εξαιτίας τους..

Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα την ανάγκη να μιλήσω για υπόληψη και ήθος.
Σκάνδαλα παντού και ποιος νοιάζεται; Εξαρθρώθηκε το κύκλωμα Α ή η ΜΚΟ Β που έκανε αυτό κι εκείνο.. Και για πόσο μένεις στην είδηση; Χίλια δυο πράγματα στην δική σου καθημερινότητα σε απασχολούν που μένεις σε μια βρισιά και ένα "γαμώ τους Έλληνες" και κλείνεις μ'αυτό. Μετά ασχολείσαι με την δουλειά που έχεις ή που δεν έχεις και ψάχνεις να βρεις, με το σπίτι και τους λογαριασμούς που τρέχουν ή με το σπίτι που θες να μείνεις μακριά και μόνος. Είναι και η σχέσεις. Αυτές που υπάρχουν, αυτές που δεν υπάρχουν, αυτές που καταστρέφονται κι οι άλλες που διατηρούνται είτε μετά βίας είτε μετά χαράς.

Μέσα σε όλα αυτά πρώτη φορά ένιωσα τις τελευταίες μέρες τόσο έντονα την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ στον πατέρα μου. Η αλήθεια είναι δυσκολεύομαι στην άμεση έκφραση δυνατών συναισθημάτων. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο συναίσθημα προς έκφραση από αυτό που δηλώνει ένα "Ευχαριστώ" και ένα "Συγγνώμη".

Γιατί "Ευχαριστώ"; γιατί μέσα στα δέκα πράγματα που ήθελα και δεν μπόρεσες να μου δώσεις - όχι υλικά, έχουμε πάψει να μιλάμε για υλικά αγαθά πλέον - μέσα σ'αυτά υπήρξαν δέκα άλλα που μου τα έδωσες χωρίς καν να το πάρω χαμπάρι. Για τώρα λέω αυτό.. Μου έμαθες πώς είναι να κοιμάσαι το βράδυ και να σκέφτεσαι το αύριο.. "τι ΘΑ κάνω για να λύσω αυτό", "πώς θα αντιμετωπίσουμε εκείνο".. και ίσως όντως να είναι καταστροφικό να σκέφτεσαι μόνο τα σκατά, αλλά μέσα απ'αυτό μου έμαθες ότι όπου υπάρχει η μεγάλη ευκολία λείπει η προσπάθεια. Ίσως όχι πάντα, θα έλεγα εγώ, αλλά κι όμως πάντα, θα μου απαντούσες μη πιστεύοντας στην τύχη. Γιατί το να προσπαθείς μόνος και με την τιμή σου ατόφια είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει, γιατί καμιά φορά νιώθεις σαν να περπατάς χωρίς παπούτσια. Αλλά και τότε ξέρεις ότι το βράδυ που θα ξαπλώσεις θα σκέφτεσαι χίλιους δυο τρόπους να αγοράσεις παπούτσια να βάλεις το επόμενο πρωί ή το μεθεπόμενο ή το πρωινό μετά απ'αυτό.. Και μπαμπά, σ'ευχαριστώ γιατί μου έδειξες ότι όπως και να 'χει αυτό θα νιώθεται πάντα καλύτερο στην ψυχή από το να ξαπλώνεις βλέποντας τα παπούτσια ενός άλλου στην άκρη του κρεβατιού.

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; ότι δεν υπάρχει πιο έντονη στιγμή από εκείνη που συνειδητοποιείς πέρα από τα δέκα στραβά την περηφάνια που νιώθεις για τους ανθρώπους που έχεις στο πλάι σου. Γιατί κακά τα ψέματα, η εκτίμηση κι ο θαυμασμός ως ένα βαθμό τα ισιώνουν τα στραβά.

Σήμερα στα Ιταλικά μάθαμε να μετράμε..
uno
due
tre
quatro
cinque
sei
sette
otto
nove
deici
Κάτι που είναι αρκετά χρήσιμο γιατί το να ξέρεις να μετράς είναι ευεργετικό. Ιδιαιτέρως ευεργετικό είναι να μετράς μονοψήφιους αριθμούς. Χαριστικά λέω να έχεις όριο το (10) δέκα. Τους τελευταίους μήνες έμαθα να μετράω την καθημερινότητα. Είναι περίεργο να βιώνεις το μέτρημα στην καθημερινότητά σου. Μια καθημερινότητα που δεν είναι άσχημη χωρίς τον σκοπό του μετρήματος, μα αναμφίβολα γίνεται μακράν καλύτερη μετά την ολοκλήρωση αυτού. Οι αριθμοί είναι άπειροι. Και με όριο το άπειρο απορώ πως μπορεί κανείς να προσδιορίσει ένα "πότε θα σε δω" και να απαντήσει ένα ξερό "τότε". Εκείνο το "τότε", όμως, που φαινομενικά θα είναι ξερό θα προσδιορίζει με λαμπρή σαφήνεια όλα όσα ρωτάει το "πότε". Και τελικά η μαγεία μιας κατάστασης βρίσκεται στην απλότητά της. Στο ένα κι ένα κάνουν δύο ( 1+ 1 = 2 ).
Πότε; Τότε.
Κάποτε είχα πει σε κάποιον να μην με ρωτάει πολλά πράγματα γιατί δεν μπορώ παρά να του απαντήσω με ένα όχι ή ναι, ξερό. ¨Ετσι απλώς να απαντήσω όλο το ερώτημα στην ουσία του γι'αυτό που πραγματικά μετράει, για να επιτελεστεί ο σκοπός παύλα στόχος παύλα οτιδήποτε. Γιατί πιστεύω με απόλυτο τρόπο ότι οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις πρέπει να έχουν μια αναλογία.. γιατί η ισορροπία αξίζει να διατηρείται ΠΑΝΤΟΥ εκτός από την τραμπάλα.

Απορώ με τον εαυτό μου πώς μπορεί και παγώνει καταστάσεις. Δεν ξέρω αν θαυμάζω αυτή την ικανότητα μου που αναπτύχθηκε από το πουθενά μέσα μου ή αν με θλίβει μια ακόμη αλλαγή. Ίσως η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα πολύ να ξεκαθαρίζω ό,τι ξεκαθαρίζεται το συντομότερο. Απλώς η ιστορία μου έχει αποδείξει περίτρανα ότι όπου χρειάζεται χρόνος πρέπει να δίνεται αλλιώς αρπάζεται. Και τότε δεν είναι χρόνος, είναι απόφαση. και γαμώτο.. συνήθως πάντα είναι οριστική.

Λοιπόν. Θα δώσουμε χρόνο. Το συμφωνήσαμε;
Λοιπόν. Θα μιλήσουμε ανοιχτά. Το είπαμε;
Λοιπόν. Πότε θα σε δω; Αυτό θέλω να πούμε και να το συμφωνήσουμε. Μου επιτρέπεις;

Η Φρίντα Κάλο είπε κάποτε σε ένα γράμμα της στον Ντιέγκο Ριβέρα: 

"Only one mountain can know the core of another mountain"
Και εντάξει ξέρεις.. πόσο λάθος μπορεί να είναι αυτό;

"Nada comparable a tus manos".
Ισπανικά δεν ξέρω. Δεν τα μιλάω, μόνο μπορώ να καταλάβω ελάχιστα, μάλλον λόγω ενός συμπλέγματος γαλλικών και λατινικών που ταλαιπωρεί το κεφάλι μου τα τελευταία δέκα χρόνια. "Τίποτα δεν συγκρίνεται με τα χέρια σου", κάτι τέτοιο, όμως, δεν κατανοείται ούτως ή άλλως, νιώθεται. Θέλω να πω, να γεμίζεις ολόκληρος με τον Άλλον. Να σε αγγίζει με τα ακροδάχτυλα κι εσύ να γεμίζεις Άλλον. Να γεμίζεις με το σώμα του, τα μάτια του, τον τρόπο που κινεί τα χείλη του όταν μιλάει, τον τρόπο που στέκεται ή τον τρόπο που κρατάει τις παύσεις μεταξύ των φράσεων. Να θέλεις να τον καταπιείς για να τον νιώσεις πιο - περισσότερο - και με όσο πλεονασμό βρίσκεις εύκαιρο.
Δεν μιλάμε εδώ για έρωτα, μην μπερδεύεσαι.
Δεν είναι απαραίτητος ο έρωτας για να υπάρξει σεξ, και δεν είναι απαραίτητο το σεξ για να υπάρξει έρωτας. Μα, δεν ξεχνιέται μέσα σ' όλα η Επαφή. Η Επαφή είναι απαραίτητη για να υπάρξει έρωτας, η Επαφή είναι απαραίτητη για να υπάρξει σεξ. Και πώς τα δύο δεν συγκλίνουν; Λένε οι περισσότεροι ότι είναι δύο διαδρομές. Όταν ξεκινάει μια σχέση σεξ είναι μια σχέση σεξ τελεία Όταν ξεκινάει μια σχέση "αλλιώς" ξεκινάει και γίνεται έρωτας και "σχέση" τελεία
Και λοιπόν, να σου πω; Εγώ πιστεύω στην θεωρία της εξέλιξης. Και δεν είμαι Δαρβίνος, αλλά πάντα θα υπάρχει αυτή η θεωρία στο μυαλό μου. Ένα σεξ μπορεί να μείνει σεξ, όπως ένας πίθηκος έμεινε πίθηκος. Εξαιρετικός ο πίθηκος. Έξυπνος και οξυδερκής και με ευλυγισία για πηδήματα από δέντρο σε δέντρο. Ένα σεξ, όμως, μπορεί να γίνει και έρωτας και σχέση και απ' όλα γιατί δεν έμειναν όλοι οι πίθηκοι πίθηκοι, μερικοί έγιναν και άνθρωποι. Και άφησαν πίσω τρίχες περιττές και ουρές και έμειναν μόνο οι φρονιμίτες από όλα αυτά τα περιττά και γίνανε άνθρωποι. Άνθρωποι που σκέφτονται, που δημιουργούν, που ανακαλύπτουν - ίσως και καλύπτουν ορισμένες φορές - άνθρωποι με την εξυπνάδα και την πονηράδα που τους αναλογεί, με τον νου και πάνω απ' όλα με το Συναίσθημα. Αυτό είναι η θεωρία της εξέλιξης. Να μπαίνει στον πίθηκο το συναίσθημα. Και στο σεξ το συναίσθημα κάνει έναν έρωτα και κάτι παραπάνω. Και μπορεί να μην συμβαίνει πάντα μα όταν συμβαίνει είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Και ξέρεις κάτι; καμία θεωρία της εξέλιξης δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιος πίθηκος θα γίνει άνθρωπος και ποιο σεξ θα γίνει έρωτας γιατί μεταξύ μας, όταν δύο ανθρώπους τους αγγίζει η Επαφή, όταν δυο άνθρωποι ενώνονται, μπορούν να συμβούν τα πάντα. Γιατί μυαλά είναι αυτά, και όλα τα μυαλά έχουν λίγο από το χάος της αβύσσου. 

Όταν βρίσκομαι σε χώρους με πολλή φασαρία το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι τι θα ήθελα να πω σ'αυτόν που βρίσκεται δίπλα μου με την πεποίθηση ότι δεν θα μ'ακούσει με την πρώτη φορά.
"Σε θέλω"
"Δεν μπορώ"
"Συγγνώμη"
"Να φύγεις"
"Παράτα με"
Δεν ξέρω γιατί μου έρχεται αυτή η σκέψη πρώτη στο μυαλό. Ίσως γιατί μέσα στην πολλή φασαρία ακούω τις σκέψεις περισσότερο από ποτέ. Είναι αυτό που συμβαίνει στα μέρη με πολύ δυνατή μουσική και πολύ κόσμο.. οι ήχοι είναι τόσο έντονοι που καμιά φορά νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε απόλυτη ησυχία. Και που λες, αυτό που θα έλεγα την πρώτη φορά, θέλω ίσως να τεστάρω αν θα το έλεγα και δεύτερη.. Γιατί ό,τι πεις, το είπες, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω, από την στιγμή που η σκέψη γίνει λέξεις και πάρει ήχο για να ταξιδέψει στο αυτί του άλλου έχει φύγει απ'τα χείλη σου. Δεν την ελέγχεις πια. Δεν ξέρεις που θα καταλήξει.. Τι θα προκαλέσει εκεί που θα καταλήξει. Υποθέτεις, πάντα υποθέτεις, αλλά και πάλι δεν ξέρεις. Και μάλλον συνήθως μετράω τα λόγια μου γιατί δεν ξέρω αν υπάρχουν πράγματα που μετάνιωσα ξεστομίζοντάς τα.. Απ'την άλλη ίσως μετρώ πολύ και με τέτοια ένταση για να γίνει σωστά το μέτρημα που πολλές φορές χάνω τις στιγμές εξόδου, τις κατάλληλες εκείνες στιγμές για να πεις εκείνο ή το άλλον στον Άλλον, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και αναρωτιέμαι τελικά τι είναι προτιμότερο.. για τους άλλους και για μένα. Πληγώνεσαι από λόγια - και πόσο τελικά μπορείς να πληγωθείς από κάτι που δεν έχει φυσική υπόσταση - μα ακόμα δεν μπορώ να κρίνω αν προτιμώ να ζω μ'αυτές τις "Στιγμές Εξόδου" που έμειναν ανεκμετάλλευτες στην πλάτη ή ξεφορτώνοντας τες. Γιατί πόσο μπορείς να προχωράς κουβαλώντας;

Όταν βρίσκεσαι ξαπλωμένος δίπλα σε έναν άνθρωπο είναι η πιο ανάλαφρη στιγμή σου μαζί του. Δεν είναι ούτε η αγκαλιά ούτε το σεξ ούτε η κουβέντα. Το να ξαπλώνεις με κάποιον είναι η πιο ήρεμη κατάσταση που μπορεί να σου συμβεί μαζί του. Ίσως γιατί δεν περιλαμβάνει το παραμικρό είδος κίνησης. Απλώς ξαπλώνεις. Και κάθεστε εκεί. Χωρίς καν να ακουμπάτε ο ένας τον άλλον καμιά φορά. Αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες "Στιγμές Εξόδου". Και σου λέω, λοιπόν, το εξής. Αν όχι εκεί, τότε πότε; Γιατί εκεί μετράνε τα λόγια περισσότερο από ποτέ. Σαν να μπλέκουν στα σεντόνια τα γράμματα που προφέρονται και να γίνονται λέξεις και φράσεις ανάμεσά τους που κυλάνε στο κρεβάτι μαζί σου. Και ό,τι κυλάει, σημαίνει ότι προχωράει ομαλά.

Όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι στιγμιαία σκέφτομαι τι μπορεί να συμβαίνει έξω από τους τέσσερις δικούς μου τοίχους. Και τότε συνειδητοποιώ το χάος του ανθρώπινου μυαλού. Γιατί γνωρίζει εκατοντάδες ανθρώπους, φτιάχνει αναμνήσεις με δεκάδες από αυτούς και θέλει κολασμένα να φτιάξει αναμνήσεις με άλλους τόσους και κάθε που πέφτει στο κρεβάτι τολμάει να σχηματίσει και μια νέα ιστορία ή να ανακαλέσει μία ακόμα ανάμνηση και να δημιουργήσει ένα νέο σενάριο. Και είναι δύσκολο ξέρεις να μιλάμε για πραγματικά σενάρια όταν δεν έχουν ενημερωθεί για τους ρόλους τους και οι δυο πρωταγωνιστές. Γι'αυτό και είπα να σταματήσω να κάνω σενάρια, μήπως και σταματήσει να πονάει το μυαλό μου από τα "μπορεί και να". Γιατί μέχρι το "μπορεί και να είναι" να γίνει "είναι" και το "μάλλον γίνεται.." να γίνει "έτσι έγινε", μέχρι τότε το "τώρα" θα έχει γίνει "πολύ πριν". Και ξέρεις ποιο είναι το κακό με το "πολύ πριν"; ότι δεν πρόκειται να αλλάξει με όλα τα "τώρα" του κόσμου. 

Κι έτσι χάθηκαν οι μεγαλύτερες "Στιγμές Εξόδου".




*


Χθες βράδυ προσπαθούσα πάρα πολύ να κοιμηθώ. Προσπαθούσα πάρα πολύ.
Όταν σταμάτησα να προσπαθώ, απλώς κοιμήθηκα και ξύπνησα σήμερα το πρωί.


*

Να κάνεις το ένα να κάνεις το άλλο. Να προλάβεις να πας εκεί κι εδώ, αφού πρώτα τελειώσεις με την υποχρέωση Α και ολοκληρώσεις το πρέπει νούμερο 24.. Και μετά βάζεις στη σειρά τα θέλω και ξεκινάς να τα ικανοποιείς με πρώτα εκείνα που έχουν μέσα τους και λίγο πρέπει. Και Να λοιπόν!,  βρέθηκες από το πουθενά σε μία γεμάτη καθημερινότητα που δεν σου αφήνει ελεύθερο χρόνο για τίποτα, γιατί απλούστατα ο ελεύθερος χρόνος καλύφθηκε κι αυτός.
Και ο ελεύθερος χρόνος πάντα θα ψάχνει εξονυχιστικά και θα βρίσκει τρόπο να συνδέεται με τα εγκεφαλικά κύτταρα, πάντα θα μπαίνει εκεί μέσα και θα επεμβαίνει.
Και τώρα.. Μπορείς και ΠΑΛΙ να σκεφτείς.

Είναι που πάντα θα υπάρχει αρκετός χρόνος ελεύθερος και στο μυαλό θα βρίσκεται πάντα ένα κάποιο κενό για να μπορέσεις να σκεφτείς. Να σκεφτείς τι έγινε όταν έφυγες, τι θα γινόταν αν δεν έφευγες ή τι θα γινόταν αν έμενες εσύ και τελικά έφευγε κάποιος άλλος και Αν τελικά θα έφευγε.. Και χωροχρόνος για να αναλύσεις άλλη μια φορά εκείνο το  μεγάλο βήμα και το τι θα γινόταν αν το έκανες τελικά και αν έπαιρνες το ρίσκο που δεν ήταν και τόσο μεγάλο εντέλει και πώς θα σε κοίταζε τότε ο Άλλος και τι θα σου έλεγε, ποια θα ήταν η αντίδρασή του όταν του έπιανες το χέρι ξαφνικά ή αν πήγαινες ξαφνικά να του χτυπήσεις την πόρτα κάποιο απόγευμα..

Στο πάνω μέρος του μυαλό μου εξέχει σε μία γωνία αυτό που έγραφε ο Osho στο Γέλιο..
Και οι άνθρωποι διαφέρουν μόνο στο βαθμό της τρέλας. Συμβαίνει να είναι κάποιος πιο τρελός από σένα ενώ εσύ κάπως λιγότερο..
Και άλλες φορές ηρεμώ σκεπτόμενη ότι Ευτυχώς υπάρχει και ο πιο τρελός από μένα και θα με τραβήξει απ'το χέρι και θα με πάει εκεί που δεν τολμώ να πάω, θα με βοηθήσει να συλλαβίσω λέξεις που δεν τολμώ να πω, θα με κοιτάξει στα μάτια και θα μου πει Μίλησέ μου, και εγώ θα μιλήσω σαν να μην μπορώ να κάνω αλλιώς..
Κι άλλες φορές τραντάζομαι ολόκληρη γιατί σκέφτομαι Κοίτα να δεις, έγινα εγώ τώρα, σήμερα ή συνεχώς, αυτό που έψαχνα, απέκτησα λίγη τρέλα παραπάνω ή περισσότερη από το παραπάνω, αρκετή όμως για να είμαι εγώ αυτός ο "κάποιος πιο τρελός" που θα οδηγήσω. Γιατί σε διαβεβαιώ ένα πράγμα που είναι πιο καταπληκτικό από το να γνωρίζεις κάποιον που θα σε πιάσει απ' το χέρι και θα σου πει Φύγαμε!, είναι να είσαι εσύ αυτός και να το λες και να βλέπεις έναν Άλλον που είναι έτοιμος σαν μαγεμένος να σε ακολουθήσει σε όποια τρέλα σου, μόνο και μόνο γιατί βλέπει στα μάτια σου αυτό το Μαζί μου μπορείς που θα είναι πάντα η πιο ακαταμάχητη γοητεία που μπορείς να βρεις σε έναν άνθρωπο. 

Μα το σημαντικότερο πράγμα θα είναι πάντοτε η ισορροπία.. Να είσαι πότε ο τρελός και πότε ο τρελαμένος. Ανάλογα τη σχέση. 
Γιατί δυο τρελοί μαζί πότε δεν έφτασαν σώοι στον προορισμό τους. 
Και δύο τρελαμένοι δεν ξεκίνησαν ποτέ. 

Δεν ήξερα πως θ' άλλαζε τόσο απότομα ο καιρός. 
Τα πρωινά είχε ήλιο κι ο ουρανός ήταν καταγάλανος. Τα βράδια έκανε ψύχρα μα ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι καθαρός και τ'αστέρια φαίνονταν για μια ακόμη φορά υπέροχα με μια κίνηση του κεφαλιού.

Σήμερα έβρεξε...
Κάπου στο ξημέρωμα, ίσως και χθες βράδυ αργά αφού γυρίσαμε και ξαπλώσαμε. Ήθελα να σηκωθώ νωρίς το πρωί, να έχω χρόνο να πιω έναν καφέ, να φάω ένα κομμάτι μηλόπιτα. Άνοιξα τα μάτια μου σχεδόν ένα λεπτό πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Μελαγχόλησα που ξύπνησα για να φύγω. Σηκώθηκα, πλύθηκα κι άρχισα να ετοιμάζομαι. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερο το δύσκολο κομμάτι της βαλίτσας να γίνει πριν απ'όλα.

Ήρθα στην κουζίνα. 
Δυο κουταλιές καφέ και μία κοφτή ζάχαρη. Ενώ περίμενα να ψηθεί ο καφές, έβαλα τα χέρια μου ενωμένα πάνω απ'το μπρίκι. Κοίταξα έξω στο μπαλκόνι τον ουρανό που ήταν ένα λευκό-γκρι καθώς προσπαθούσα να καθοδηγήσω νοητά τα χέρια μου να ρουφήξουν όση περισσότερη θερμότητα μπορούσαν χωρίς να καούν και το σώμα μου να γεμίσει με τη μυρωδιά του ελληνικού καφέ. Τότε ήρθε η Ε. Βάλαμε μηλόπιτα και καθίσαμε στον μπλε καναπέ. Δεν μιλήσαμε πολύ. Χαμογελούσαμε κάπως, ενώ εγώ επέμενα να κοιτάζω έξω κρατώντας σφιχτά το φλιτζάνι που έκαιγε. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη πως δεν έπρεπε να φύγω. Αυτή τη φορά δεν ήθελα κιόλας.

Η ώρα της πόρτας. 
Οι αγκαλιές είναι το κοινό σημείο των σχέσεων αγάπης. Όποιον αγαπάς τον αγκαλιάζεις και νιώθεις ό,τι νιώθεται. Είναι δύσκολες οι αγκαλιές γιατί σπάνε οι βιτρίνες, χάνονται όλα τα στοιχήματα και βρίσκεσαι αυτομάτως να λες "όλα μέσα". Ώρες-ώρες πιστεύω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να το αντιμετωπίσω εύκολα. Προσπαθώντας, κάτι καταφέρνω.

Κατέβηκα στην είσοδο.
Παντού πεσμένα φύλλα. Το τσιμέντο ήταν βρεγμένο, όμως, δεν έβρεχε. Είχα μικρή βαλίτσα και μπορούσα να κινηθώ σχετικά γρήγορα. Προχωρούσα κοιτάζοντας τα φύλλα που περνούσαν κάτω απ'τα πόδια μου. Σκεφτόμουν πόσα φύλλα θα μπορούσε να σύρει η βαλίτσα μέχρι τον σταθμό.. 3; 10; 35; Δεν έχω ιδέα. Σκεφτόμουν αυτό και το με πόση ευκολία με ακολουθούσε σαν να μην την κρατάει τίποτα πίσω, αποφεύγοντας τα πολλά νερά.
Πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι μια ψυχή που έχει ανθρώπους να αγαπάει; Θέλω να πω, προσπαθώ να χωριστώ σε τόσα κομμάτια νοητά, αλλά δεν αρκεί αυτό και το να ταξιδέψω κυριολεκτικά για λίγο ποτέ δεν θα είναι αρκετό.  Πώς να μην φοβάσαι τι θα γίνει όταν κάτι δεν θα είναι αρκετό;

Το λεωφορείο έρχεται σε 5 λεπτά.
Μέσα σε 5μέρες πάσχισα να έχω επαφή με όλους εκείνους που θα 'θελα ιδανικά να μαζέψω σε μία πόλη. Τηλέφωνα, μηνύματα, συναντήσεις, φωτογραφίες. Αναρωτήθηκα μήπως η αγάπη μου γίνεται εγωισμός, πώς τολμάω να τους ζητάω όλους γύρω από μένα; Δεν είναι πολύ; Είναι ή πολύ ή πολύ ουτοπικό. Μάλλον το δεύτερο. Δεν έχω θέσει σαν επιλογή το να σταματήσω να το θέλω.

Στο τρένο κάθομαι ανάποδα.
Είναι τρομερό να ταξιδεύεις κοιτάζοντας πίσω, γι'αυτό και λέμε "δεν μπορώ να καθίσω εδώ, η θέση είναι ανάποδα". Αυτό, λοιπόν, είναι το "ανάποδα". Γιατί το να φεύγεις κοιτάζοντας πίσω είναι μάλλον τρομερά άδικο για το εκεί που πας.
Έστειλα τέσσερα μηνύματα το πρωί. Όταν φεύγεις ξέροντας που πας και ξέρεις ότι σε πνίγει σχεδόν το "εκεί που πας", όταν λες "μήπως αν γύριζα εδώ ξανά..", κι όταν απλώνεσαι όσο μπορείς κι όσο δεν μπορείς ακόμα για να καλύψεις τις στιγμές που θες να ζήσεις..  τότε είναι δύσκολο να κοιτάζεις εκεί που πας. Ποια αλλαγή να πρωτοκάνεις, και για να ζήσεις ποιον; Η σωτηρία αν υπάρχει είναι σ'αυτό το "εκεί" κάποιος να σε περιμένει. Κάποιος που θα μπορείς να μιλήσεις για όλα όσα έχεις, για όλα όσα θα ήθελες να έχεις και για όλα αυτά που συμβαίνουν ξέροντας πια στα σίγουρα ότι αυτός ο κάποιος τα νιώθει μαζί σου. Κι αν αναγνωρίζεις στα πράγματα την αξία που έχουν θα καταφέρεις να κερδίσεις από κάθε πήγαινε κι από κάθε γύρνα. Κι αν αγκαλιάζεις σφιχτά και με κλειστά μάτια κάθε φορά που συναντάς αυτόν που αγαπάς θα μπορέσεις να γεμίσεις απ'αυτόν για κάποιον χρόνο.

Το θέμα είναι οι επιλογές.
Ξαφνικά μέσα στο σύννεφο του "είμαι καλά" εμφανίζονται ερωτηματικά. Από το πουθενά. Από 'κει που πίστευες ότι όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους ξεκινάς να παίζεις με τις λέξεις "μήπως", "κι αν", "όμως" και αμφιβάλλεις. Τίποτα πιο φοβερό από την δύναμη της αμφιβολίας. Γιατί ξέρεις πόσα σίγουρα πράγματα καταστράφηκαν από ένα "μήπως"; Πολλά. Χωρίς αμφιβολία.

Κι αν έχω επιλέξει το λάθος επάγγελμα; Κι αν σ'αυτό το επάγγελμα λειτουργώ με τον λάθος τρόπο; Κι αν πρέπει να ψάξω να βρω τον τρόπο που μου ταιριάζει; Κι αν δεν υπάρχει τελικά τρόπος που να μου ταιριάζει; Κι αν έχω φτάσει πια στα άκρα και τα άκρα δεν με αντέχουν και πέσω; Κι αν σκοτωθώ; Κι αν επιζήσω και σηκωθώ; Τι θα κάνω μετά;
Είναι δύσκολο να ζεις με διλήμματα. Γι'αυτό και δεν έζησα ποτέ με διλήμματα διάρκειας μεγαλύτερης της μίας ή των δύο ημερών. Πάντα επέλεγα και στήριζα αυτήν την επιλογή μου μέχρι τέλους. Κι αν στα μισά συνειδητοποιούσα ότι δεν ήταν αυτό αυτό που ήθελε το μέσα μου τελικά; Τότε μερικές φορές έφευγα χωρίς να κοιτάζω πίσω, άλλες απλώς έκλεινα τα μάτια και προχωρούσα στον δρόμο που επέλεγα. Είναι περίεργο γιατί κάπου στο τέλος πάντα έβλεπα ένα φωτεινό σημείο. Ίσως να ήταν και αυτό το στοιχείο μου, που από πάντα ήθελα στα πάντα να βλέπω κάτι φωτεινό. "Στο καθετί υπάρχει κάτι όμορφο, κάποιο φως", έτσι σου είχα πει και το πιστεύω ακράδαντα ακόμα. "Δεν το αντέχουν όλοι αυτό, πρόσεχε",  η απάντησή σου. Τότε δεν έβγαζα νόημα. Και μετά που έβγαλα, συνέχισα να πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ηλίθιο από έναν απαισιόδοξο άνθρωπο. Μέχρι να μου πάρουν όλες τις ελπίδες για αλλαγή, ακόμη και τότε εγώ θα πιστεύω ότι υπάρχει μία κουκκίδα φωτός που μπορεί να μου φέρει τις ελπίδες πίσω για να ξαναφτιάξουμε κάτι όμορφο. Πόσο κακό μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο σ' έναν άνθρωπο άραγε; Πάντως κάθε που ολοκληρωνόταν κάτι κατέληγα στο ότι μπορεί τελικά να είχα επιλέξει και σωστά. Ότι κάτι βγήκε κι απ'αυτό. Και όντως. Πάντα, κάτι έβγαινε.

Και λες ότι όπως έχουν έρθει τα πράγματα περνάς καλά. Λες ότι οι μέρες κυλούν όμορφα και είσαι ευχαριστημένος - τη λέξη ευτυχία αν είσαι άνθρωπος την έχεις βγάλει από το λεξιλόγιο της καθημερινότητα και την χρησιμοποιείς μόνο στην φράση "μικρές στιγμές ευτυχίας" - ώσπου έρχεται κάτι το οριστικό. Μία ευκαιρία που χάθηκε. Όταν είχες πάντα να επιλέξεις μεταξύ ενός Α και ενός Β και εσύ πάντα μα πάντα επέλεγες το Α, ακόμα κι αν το Β ερχόταν τόσο βασανιστικά κοντά σου και σου ψιθύριζε όλα όσα ήθελες εσύ έμενες πιστός στο Α. Στην ιδέα ίσως ενός Α που στο τέλος θα στα δώσει όλα. Ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το Β δεν υπάρχει πια σαν επιλογή. Συνειδητοποιείς ότι έχεις να επιλέξεις μεταξύ Α.. και Α. Δεν έχεις να επιλέξεις.

Σήμερα έπαθα μία ελαφρά κρίση πανικού. Είναι η στιγμή που θέλεις να ουρλιάξεις να γαμηθούν τα χιλιόμετρα και να πάνε στο διάολο οι αποστάσεις και εσύ να μεταφερθείς ΤΩΡΑ δίπλα στον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να μετατρέψει την κρίση πανικού σε βαθιές ανάσες και δυνατό γέλιο.
Και δεν ξέρω αν φταίει αυτό το Β που εξαφανίστηκε από το πουθενά ή αν φταίει ότι έμεινε έτσι καταδικαστικά μόνο το Α. Ένα Α που πια σε κοιτάει τόσο απειλητικά όσο και απελπισμένα κι εσύ το κοιτάς πίσω και θες να πηδήξεις πάνω του να το εξαφανίσεις. Και μετά; Μετά τι;

Πρώτα άρχισε να τρέμει το στομάχι μου. Το έχεις πάθει; Δεν είναι τρομακτικό;
Μετά άρχισε να φοβάται ο οργανισμός μου ότι θα αρχίσει να τρέμει όλο μου το σώμα. Δεν είναι σοκαριστικό να φοβάσαι για κάτι που ξέρεις ότι θα συμβεί με σιγουριά;
Μετά άρχισε να τρέμει όλο μου το σώμα. Τι σε σοκάρει περισσότερο από μία επιβεβαίωση που περίμενες έτσι κι αλλιώς; 

Γιατί ποτέ δεν θα είναι έτοιμος κανένας εαυτός να επιβεβαιώσει τις φοβίες του. Γιατί ποτέ δεν θα είναι κανείς αρκετά έτοιμος για κάτι που έρχεται όσο προετοιμασμένος κι αν είναι γι'αυτό που θα έρθει. Γιατί, φίλε μου, η ελπίδα ότι κάτι που φοβάσαι δεν θα γίνει δεν σταματάει να υπάρχει ούτε όταν αυτό το κάτι γίνεται πραγματικότητα. Και τότε ακόμα μένει ζωντανή με την μορφή ενός "μα δεν μπορεί, θα σταματήσει".