Αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να λάβω γράμμα σου. Μου έγραφες συχνά. Κάθε βράδυ σχεδόν μου έγραφες. Δε μου γράφεις πια. Δε σου γράφω ούτε 'γω πλέον. Μα γράφω για σένα συχνά. Μιλώ για σένα σπάνια. Σε σκέφτομαι μόνο όταν χρειάζεται.  Ο τρόπος που έφερνες τις λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη κατάλαβα πως ακόμα με συγκλονίζει. Δεν μπορώ...

Read More

Εσύ Κατέβηκα σχεδόν τρέχοντας τα σκαλιά. Ζαλιζόμουν. Ήμουν άρρωστη; Τα μαλλιά μου έπεφταν στα μάτια μου, δεν ήθελα να τ’ αγγίξω. Τα χέρια μου ήταν πιασμένα. Το μπουφάν μου, η τσάντα μου, το τάμπλετ, το νερό μου. Δεν είχα χρόνο. Μετρούσα τα σκαλιά και όταν έφτανα στο 10 άρχιζα από την αρχή. Ξεχνούσα. Και έπρεπε να φύγω. Κατεβαίνοντας,...

Read More

Παρακολουθούσα αποσβολωμένη τη Χριστίνα στον μονόλογό της. Έπρεπε να τρέξουν τα μάτια μου για να συνειδητοποιήσω ότι η Χριστίνα δεν ήταν πια η Χριστίνα, στο πρόσωπό της έβλεπα το δικό μου και απέναντί της το δικό σου. Ήρθαν στο μυαλό μου κάποια γιατί, κάποια μακάρι, κάποια ίσως, και μια μεγάλη φωτεινή επιγραφή με πέντε γράμματα. Κάπως έτσι άρχισα...

Read More

Τη μέρα που μου είπες να έρθω μαζί σου. Τη μέρα εκείνη θυμάμαι περισσότερο απ' όλα το γέλιο μου. Δεν μπόρεσα τόσο να πιστέψω σε αυτό που άκουγα που το έσβησα οριστικά από τη μνήμη μου. Δυο χρόνια και λίγες μέρες μου πήρε για να αναπλάσω τη σκηνή στο μυαλό μου και να θυμηθώ τις λέξεις που βγήκαν...

Read More

Θλίβομαι βαθιά. Προσπαθώ να ξεχωρίσω τη λέξη "ζωή" από τη λέξη "επιβίωση". Ποιος μπορεί άραγε να σε διαβεβαίωσει ότι στον κόσμο τούτον δω θα ζεις... Θα ζεις αληθινά, όχι απλώς θα επιβιώνεις. Νιώθω ότι η ιστορία γυρίζει ανάποδα. Σαν τους προϊστορικούς ανθρώπους ψάχνουν οι άνθρωποί μας καταφύγιο. Καταφύγιο από τις βόμβες, καταφύγιο από τις σφαίρες, καταφύγιο από την...

Read More

Φοβάμαι να κοιτάζω τη φωτογραφία σου.  Φοβάμαι μην και ζωντανέψεις απ' το χαρτί κι έρθεις εδώ δίπλα μου, μπροστά μου, και με δεις... Μη δεις τις τούφες απ' τα μαλλιά μου που τρέχουν δεξία κι αριστερά σαν να τις πήρε ο αέρας. Μη με δεις με τα γυαλιά. Τα μάτια μου θα γελούν - σίγουρα ναι! θα γελούν...

Read More

Ξεκίνησε κάπως έτσι... Ήθελα να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Ήθελα αυτήν την ώρα, αυτήν την στιγμή, αυτό το ίδιο δευτερόλεπτο να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Οι ίδιες νότες ήθελα να γαργαλάνε τα αυτιά μας, να κάνουμε ένα τελευταίο τσιγάρο, να κουνάμε αισθησιακά τα σώματά μας, να κοιτάζουμε διαφορετικούς ουρανούς, μα να ακούμε τις ίδιες μελωδίες. Κι αναρωτιέμαι γιατί...

Read More

Η Αγάπη. Το δυσκολότερο πράγμα που έχεις να συνειδητοποιήσεις σχετικά με την Αγάπη είναι ότι  οι άνθρωποι που αγαπάς είναι εκείνοι που θα σε στεναχωρούν πάντα περισσότερο. Και είναι δυστυχώς η πιο αληθινή εξίσωση αυτή. Γιατί οι άνθρωποι που αγαπάς είναι οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να είναι τόσο κοντά σου, τόσο πάνω σου, να σε ακολουθούν παντού,...

Read More

Και ξαφνικά μύρισε θάλασσα. Όχι ακριβώς.. Μύρισε αυτό το "απροσδιόριστο", μύρισε Εκείνο το Μέρος... Μύρισε Εκείνη η Ηλικία. Μύρισαν Εκείνες οι Στιγμές. Δεν είχα σκοπό να γράψω μέχρι Αυτήν την Στιγμή. Φύσηξε ένα αεράκι και μπήκε μέσα στο διαμέρισμα η μυρωδιά του Αλλού. Και έτσι απλά, ανάμεσα στα τσιμέντα, στα απλωμένα ρούχα, στις ηλιαχτίδες που παλεύουν να αγγίξουν...

Read More