Το ρολόι έδειχνε 11 παρά κάτι. Εκείνος ίσα που μπορούσε να διακρίνει τον δείκτη της ώρας, για τα λεπτά ακριβώς ούτε λόγος. Τί τον ένοιαζε άλλωστε; όλη η μέρα είχε περάσει βασανιστικά αργά. Άναψε την πίπα του, πήρε μια γερή ρουφηξιά.. κι άλλη μία. Την άφησε στην αριστερή πλευρά του πιάνου και γύρισε με το δεξί χέρι άγαρμπα τις παρτιτούρες που είχε μπροστά του. Γύρισαν 3-4 φύλλα μαζί.

Έκλεισε την μουσική. Τράβηξε ήρεμα την καρέκλα έξω και κάθησε. Με ακουμπησμένους τους αγκώνες στο τραπέζι και τα χέρια σταυρωμένα. Κοίταζε τα ποτήρια, τα πιάτα, τα χαρτιά, πεταμένες χαρτοπετσέτες, τους λεκέδες στο λευκό τραπεζομάντηλο.. κάτι τσόφλια από φυστίκια είχαν ξεφύγει από το τασάκι. Τα έσπρωξε ελαφρώς με το χέρι προς τα μέσα. Το χέρι της σταμάτησε στην βάση του ποτηριού. Το έπιασε με τα ακροδάχτυλα και το πέταξε στο πλάι. Ευτυχώς δεν είχε συμφωνήσει να βάλουν ταπετσαρία. Με την άκρη του ματιού της είδε τον τοίχο. Αυτό το ελαφρύ κόκκινο σημάδι απ'το κρασί που σχηματίστηκε της φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον. Έπιασε το δίπλα ποτήρι, του νερού. Αυτή τη φορά το έπιασε γερά, με όλη της την παλάμη, έδωσε μία και το πέταξε κι αυτό απέναντι. Είχε μέσα κόκα-κόλα. Έπεσε ακριβώς πάνω από το ανοιχτό μπορντό του κρασιού. Έτσι όπως ακουμπούσε στην γροθιά του αριστερού χεριού της γύρισε ολόκληρη και κοίταξε. Ενδιαφέρον. Το σκούρο καφέ, σχεδόν μαύρο είχε τρέξει πάνω στο μπορντό του κρασιού. Ξαφνικά ένιωσε ότι η άρνησή του για την ταπετσαρία ήταν ό,τι καλύτερο της είχε προσφέρει. Άπλωσε λίγο παραπάνω το χέρι της και έπιασε ένα μικρό λευκό μπολ με κόκκινη σάλτσα. Την λάτρευε την κόκκινη σάλτσα. Μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα ήταν το αγαπημένο του φαγητό. Το είχε συνηθίσει πριν γνωριστούν, δεν ήξερε να φτιάχνει και τίποτα άλλο. Έσκυψε το κεφάλι της από πάνω, έφτυσε μέσα, και με μια άγαρμπη κίνηση το μπολ βρέθηκε στο πάτωμα σε τέσσερα κομμάτια. Λερώθηκε λίγο το φόρεμά της στην άκρη. Αλλά χαλάλι, ο τοίχος τώρα είχε βαθύ κόκκινο. Κοίταξε και χαμογέλασε ελπίζοντας να σιχαθεί κάποτε τα μακαρόνια με την σάλτσα. Πήρε τις χαρτοπετσέτες και άρχιζε να τις σκίζει μία μία σε δεκάδες μικρά κομματάκια. Κάθε που τελείωνε από μία, πετούσε τα κομματάκια σαν χαρτοπόλεμο στον αέρα. Σκεφτόταν φωτογραφίες τους. Έβαζε με το μυαλό της εκδρομές, βράδια στην παραλία, βράδια στον καναπέ, μεθύσια, αγώνες στο γήπεδο, μεσημέρια με την οικεγένειά του, μεσημέρια με την μητέρα της. Μεσημέρια στο νησί με το αεράκι να μπαίνει στο δωμάτιο και να τους νανουρίζουν οι κουρτίνες χαϊδεύοντάς τους γλυκά τα πόδια. Όλες τις βάφτισε χαρτοπετσέτες. Πήρε το γυάλινο μπολ με το λαδολέμονο στα χέρια και σηκώθηκε με ιδιαίτερη ηρεμία. Στάθηκε μπροστά στον τοίχο. Έκανε δυο βήματα πίσω. Μετά άλλα δύο. Τέσσερα. Τέσσερα ήταν αρκετά. Άρχισε να τινάζει πιτσιλιές σε διάφορα σημεία του τοίχου με τα δάχτυλα. Γύρισε πίσω πήρε το μπουκάλι της μπύρας. Γύρισε μόνο το κεφάλι της στον τοίχο και το πέταξε στην αριστερή πλευρά. Αν ο τοίχος ήταν το κρεβάτι τους θα τον πετύχαινε. Αυτή ήταν η μεριά του. Περπάτησε λίγο και κάθησε ξανά στην καρέκλα. Έπιανε ένα ένα τα κουτιά απ'τα τσιγάρα να δει μπας και σταθεί τυχερή. Όντως, της είχε μείνει λίγη τύχη μαζί μ'ένα τσιγάρο σε ένα τσαλακωμένο μάλμπορο, κόκκινο κι αυτό. Το πήρε. Βρήκε και σπίρτα. Τα είχε αφήσει πάνω στο τραπέζι για τα κεράκια. Δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ άλλωστε. Έπαιρνε αργές δυνατές ρουφηξιές. Σηκώθηκε έπιασε τις δύο άκρες του τραπεζομάντηλου και το τίναξε ψηλά. Πιάτα, ποτήρια, φαγητά, αποτσίγαρα, αιωρούνταν για ένα δευτερόλεπτο. Όταν ακούστηκαν να αγγίζουν το πάτωμα συνόδευσε τα θρύψαλα με το πιο δυνατό γέλιο που ούτε φανταζόταν ότι έκρυβε μέσα της. Γύρισε λίγο κυκλικά πατώντας τα σπασμένα και στάθηκε πάλι απέναντι στον τοίχο. Είχε ακόμη το τσιγάρο στο στόμα της. Ακριβώς στο κέντρο το έσβησε με δύναμη. Το τσιγάρο έπεσε. Έμεινε μόνο αυτή η στρογγυλή μαύρη κυλίδα. Τις πήρε 4 λεπτά να την κοιτάζει για να βουρκώσει. Στο μαύρο, αυτό που την τρόμαζε πια ήταν ότι το είχε συνηθίσει. Περπάτησε ως το δωμάτιο. Γδύθηκε και έπεσε εξουθενωμένη στην δεξιά πλευρά του κρεβατιού. Ένιωσε να κρυώνει λίγο. Της είχε τραβήξει το σεντόνι. Δεν την ένοιαζε να κοιμηθεί άλλη μια φορά ξεσκέπαστη. Έκλεισε τα μάτια της, ενώ εκείνος είχε τις ωτοασπίδες, το σεντόνι και τα χρόνια της. Έπρεπε να σηκωθεί σε λίγο να καθαρίσει. Όπως κάθε βράδυ άλλωστε, δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ούτε ότι είχαν χωρίσει καιρό τώρα. Αποκοιμήθηκε.

Με δυο βήματα βρέθηκες στο μπαλκόνι. Δεν έχει να κάνει με το πόσο μακριά είσαι τυπικά, ουσιαστικά φαίνονται πάντα "δυο βήματα". Σταυρώνεις τα χέρια και στηρίζεσαι ελαφρώς στο κάγκελο. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Στέκεσαι σε ορθή γωνία σχεδόν. Τα πόδια πάντα στηριγμένα γερά στο έδαφος. Πάντα. Ξεκινάς τότε να παρατηρείς στην ευθεία πρώτα. Μπα. Το πρώτο βλέμμα πέφτει πάντα κάτω. Σκέφτεσαι όλες τις πιθανότητες σε δευτερόλεπτα και μετά παρατηρείς. Με αργές νωχελικές κινήσεις γυρίζεις το κεφάλι, σαν να σε καθοδηγούν δυο χέρια, το ένα κρατάει το πίσω μέρος του κρανίου, μην εκκραγεί, και το άλλο το σαγόνι, μην καταρρεύσει.

"Ο εθισμός είναι δύσκολος στην διαχείριση. Ευτυχώς δεν τον γνωρίζω."
Έτσι έλεγε πάντοτε. Δεν την ένοιαζε κιόλας, δεν είχε λόγο να την νοίαζει. Εθίζεσαι όταν θέλεις να ξεφύγεις από κάτι. Για να ξεκολλήσεις από κάτι.. Τότε κολλάς σε κάτι άλλο. Ο εθισμός είναι η συνέχεια ενός προηγούμενου εθισμού που πνέει τα λοίσθια.
"Μην γίνεσαι γελοίος Πολ, γλυκιέ μου. Είμαι η Ντάνυ, με ξέρεις. Ετών 32 και με ίχνος εξάρτησης να επιδρά στον οργανισμό μου."
Δεν τον  βοηθούσε να ξεφύγει. Ήταν χρόνια αλκοολικός. Είχε μείνει λείψανο. Τον αγαπούσε, έλεγε. Ήταν κάτι σαν προστατευόμενο σκυλί γι'αυτήν, προτιμούσε να τον αποκαλεί "γατί" η ίδια. Έτσι του προσέδιδε μία ανεξαρτησία- οι γάτες είναι ανεξάρτητες όλοι το ξέρουν αυτό. Είχαν κάτι σαν αδερφική σχέση, απλώς κάνανε έρωτα μια φορά τον μήνα, ίσως και σπανιότερα, για να νιώθει εκείνη ότι ερωτοτροπεί κι εκείνος ότι αγαπιέται. 
Δεν την ένοιαζαν οι έρωτες. Είχε βγάλει τα λεφτά της, διαχειριζόταν τα χρέη των άλλων, πάντα από απόσταση. Δεν ερχόταν ποτέ σε επαφή με τον υπόχρεο. "Δεν χρειάζεται", υποστήριζε, "η δυναμική του να χειρίζεσαι τις τραγωδίες των άλλων από απόσταση σε κάνουν να μπορείς να θαυματουργήσεις!" και γελούσε ως "Η Θαυματοποιός" όπως αποκαλούσε τον εαυτό της μ'αυτό το χαρακτηριστικό βαθύ γέλιο της που ανάβλυζε από τα κατακόκκινα χείλη της.
Ο Πολ ήξερε για την σχέση της με την απόσταση. Μια φορά που είχε πιει αρκετά για να επικοινωνήσει και όχι αρκετά για να ταξιδέψει της είχε πει:
"Δεν πέφτεις Νταν, μη φοβάσαι, αγκάλιασέ με."
"Μην γίνεσαι γελοίος Πολ, φυσικά και δεν πέφτω!", και τον αγκάλιασε αφήνοντας τα χέρια της να πέσουν ανάλαφρα πίσω από την πλάτη του. Μα είχε καθρέφτη μπρος και πίσω και ο Πολ κατάφερε να δει μια θλίψη στα μάτια της. Ό,τι πρόλαβε να διακρίνει ήταν αυτή η υποψία θλίψης και αγωνίας στο χαμένο βλέμμα της Ντάνυ.


Ήταν Αύγουστος όταν μπήκε στο γραφείο της με τσαμπουκάδες ένας τύπος. Είχε χτυπήσει τον φύλακα είχε αγνοήσει τη γραμματεία.. Άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε με βρόντο πίσω του, ενώ καθόταν ήδη στην καρέκλα μπροστά απ'το γραφείο της Ντάνυ. Εκείνη ατάραχη, όπως πάντα άλλωστε, του έριξε μία γρήγορη ματιά από πάνω μέχρι κάτω. Ήταν ο τύπος -πατημένα 45- με γκρίζους κροτάφους, στρογγυλά μυωπικά γυαλιά, ένα λευκό πουκάμισο με γυρισμένα μανίκια, που μόλις είχε πετάξει έναν φάκελο στο γραφείο της και άναβε την πίπα του. Τον κοίταξε.
"Μου επιτρέπετε..", είπε ενώ την κοίταξε με ελαφρύ χαμόγελο.
"Ξέρετε, υπάρχει κάτι πιο απαγορευτικό από το κάπνισμα σ'αυτόν τον χώρο."
"Αλήθεια; Ποιο;"
"Οι επισκέψεις", αποκρίθηκε η Ντάνυ σταυρώνοντας τα χέρια με ακουμπισμένους τους αγκώνες στο δερμάτινο ντοσιέ της.
"Υπέροχα, δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ την πίπα μου!"
Πήγε να της ξεφύγει ένα χαμόγελο, αλλά το συγκράτησε.
"Καφέ;"
"Δεν πίνω."
"Ωραία τότε. Λοιπόν.."
"Ρενέ Γουίλφερ. Άκου με..", ξεκίνησε να της περιγράφει την κατάσταση.
Είχε περάσει μια-μιση ώρα, ο Ρενέ είχε φτάσει σχεδόν στη μέση, η Ντάνυ είχε χαμογελάσει 4 φορές, είχε κιόλας αρχίσει να ανέχεται το άρωμα του καμένου καπνού της πίπας, ενώ είχε παραβεί ήδη το κύριο απαγορευτικό της.. την προσωπική επαφή.


Δήλωνε "Συγγραφέας του Κόσμου".
"Και τί γράφεις;"
"Για τον κόσμο."
"Ταξιδεύεις δηλαδή."
"Όχι βέβαια, δεν έχω φτάσει ούτε μέχρι τα σύνορα. Γράφω για τον κόσμο που ξέρω, όπως τον ξέρω και όπως δεν θέλω να είναι."
"Δηλαδή;"
"Απομυθοποιώ."
"Μάλιστα. Είσαι ταπί."
"Το ξέρω, δεν ήρθα για καφέ."
Πήγε να χαμογελάσει ξανά, σταμάτησε και συνέχισε να γράφει. Είχε κιόλας γεμίσει κάμποσες σελίδες στο δερμάτινο ντοσιέ της. Έριξε μια γρήγορη ματιά στα χαρτιά που είχε φέρει μαζί του. Κάτι κλεμμένα δικαιώματα από ξεχασμένα διηγήματα, αποκόμματα από εφημερίδες με δημοσιεύσεις που δεν πληρώθηκαν ποτέ, κάτι κληρονομικά πέντε-έξι χρόνων, χρέη σε τοκογλύφους, και η απόδειξη από μία γραφομηχανή αντίκα του '70.
"Είσαι στο τίποτα και αγοράζεις μία γραφομηχανή για 1000 δολάρια.."
"Γράφω μωρό μου.. νομίζω ότι είμαι κάτι."
Εκείνη κοκκίνησε, δεν της άρεσε η οικειότητα με αγνώστους- δεν την είχε ξανανιώσει άλλωστε- αλλά οικειότητα με φλερτ; Αδιανόητο. Μάζεψε τα χαρτιά σε μία άκρη του γραφείου, σηκώθηκε και του έδωσε το χέρι της. Σηκώθηκε κι αυτός. Ήταν ψηλός. Είχε ωραίο ανάστημα. Μία κατεστραμμένη ζωή που έπρεπε να φέρει στα ίσα της. Εντάξει, στα κυβικά της ήταν το θέμα. Απλώς αυτή τη φορά φαίνεται πως έπρεπε να το κάνει από μέσα.


Στην αρχή συναντιούνταν τρεις φορές το μήνα. Μετά πέντε. Έπιναν μαζί καφέ. Δεν έπινε εκείνη άλλωστε κάτι άλλο. Άρχιζε να συνηθίζει κι αυτός τον καφέ, σκέτο όπως τον έπινε εκείνη. Κι εκείνη άρχιζε να συνηθίζει την μυρωδιά της πίπας του, δεν την ενοχλούσε πλέον ο καπνός. Ξεκίνησε να τακτοποιεί τα χρέη του, είχε και τις γνωριμίες της στην πιάτσα, του ξεκαθάρισε και τα κληρονομικά, τον βοήθησε να βρει και σπίτι, ένα στούντιο στην βιομηχανική περιοχή της πόλης. Δεν πείραζε, είχε ωραίο μπαλκόνι. Είχαν συμφωνήσει και οι δύο ότι το ξημέρωμα θα φαινόταν υπέροχο. Εκείνη λάτρευε την τζαζ, εκείνος αγαπούσε την ροκ και τα βινύλια. Κάθονταν κάποιες Τετάρτες που τέλειωναν νωρίς τη δουλειά και άκουγαν εναλλάξ δίσκους στο παλιακό πικ-απ του Ρενέ.
"Είσαι Γάλλος;", του είπε ένα βράδυ.
"Η μητέρα μου είναι", της απάντησε μαζί με μια φράση γαλλική και γέλασαν.
Στην επόμενη συνάντησή τους του έφερε έναν δίσκο τζαζ, είχε μέσα το αγαπημένος της τραγούδι. Απλή μελωδία, τζαζ και σόουλ, και στίχοι γραμμένοι στα γαλλικά για δύο νέους που αποφασίζουν να ευτυχίσουν στην Πόλη του Φωτός.


Ο Πολ της έκανε παράπονα, ότι δεν την έβλεπε πια πολύ. Έπινε κι αυτός περισσότερο όσο έλειπε. Του είχε πει για τον Ρενέ.
"Είναι πελάτης μου."
"Τί θες εσύ με τον κατεστραμμένο; Δεν τα μπορείς αυτά, θυμάσαι;"
"Παράτα με. Να σταθείς στα πόδια σου κι άσε με εμένα."
Ένα βράδυ σχεδόν της πέταξε ένα μπουκάλι ουίσκι στο κεφάλι. Ευτυχώς πρόλαβε να κλείσει την πόρτα του μπάνιου και την γλίτωσε. Ήταν το βράδυ που τον έδιωξε από το σπίτι.


Άρχισε να βλέπει τον Ρενέ πιο τακτικά. Πιο στενά. Άρχισε να θέλει να τον βλέπει ακόμη περισσότερο. Δεν μιλούσαν πλέον για δουλειά. Είχε φτάσει Ιούλιος. Είχε ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα εκείνος, δούλευε και σε ένα μπαρ κοντά στο λιμάνι, έπαιζε πιάνο. Είχε μάθει και την τζαζ. Εκείνη ξετρελαινόταν να τον ακούει να παίζει. Ξετρελαινόταν περισσότερο απ'όσο έδειχνε. Τον παρότρυνε να γράψει κι άλλα διηγήματα..
"..ακόμη κι ένα βιβλίο", του είπε ένα βράδυ με κρασί σπίτι του.
"Μωρό μου, το βιβλίο θέλει έμπνευση βραδινή, κι εγώ τα βράδια δουλεύω, ξέχασες; Πιες λίγο κρασί."
Ήπιε ένα ποτήρι κρασί, σηκώθηκε, έβαλε στο πικ-απ να παίζει το Νο3 από δίσκο της, γύρισε νωχελικά δυο-τρεις φορές γύρω απ'τον εαυτό της με κλειστά μάτια και τα χέρια της να κινούνται ανάλαφρα γύρω από το κεφάλι της.. Βρήκε τον εαυτό της να προσγειώνεται στην παλιά λαδί πολυθρόνα που καθόταν ο Ρενέ, ενώ τον φιλούσε.


Άρχισαν να πίνουν μαζί. Το πρωί καφέ, σκέτο όπως τον έπινε εκείνη, τα βράδια κρασί, λευκό με μια στάλα κόκκινο όπως το έπινε εκείνος.
Τα βράδυ μαζί με το κρασί, της διάβαζε ποίηση, εκείνη του ανέλυε τα ρεύματα της τέχνης και άκουγαν τζαζ αγκαλιασμένοι στο πάτωμα. Έκαναν έρωτα και δάκρυζαν πότε-πότε βλέποντας το ξημέρωμα από το μπαλκόνι του. Κάποια απογεύματα έπιναν χόρτο και πηδιούνταν σαν έφηβοι ουρλιάζοντας. Τις Δευτέρες που το μπαρ ήταν κλειστό έπαιρνε τα κλειδιά και τρύπωναν κρυφά οι δυο τους. Με λιγοστά φώτα ο Ρενέ αποκρυπρογραφούσε τις παρτιτούρες κι η Ντάνυ τραγουδούσε ψιθυριστά με κλειστό μικρόφωνο. Είχε ωραία φωνή, ταξιδιάρικη. Ίσως οι τούφες των μαλλιών της που της έκρυβαν τα μάγουλα, το μισοσβησμένο κόκκινο κραγιόν και η τιράντα από το μακρύ της φόρεμα που έπεφτε στον ώμο της να την έκαναν να φαντάζει οπτασία. Ίσως και να ήταν. 
Οι δουλειές πήγαιναν περίφημα. Είχαν τις ζωές τους και τη ζωή τους. Σχεδόν συμβίωναν.


Μία μέρα η Ντάνυ έφτασε κρατώντας κάτι στα χέρια της.
"Τί είναι αυτά μωρό μου;"
"Είναι η ώρα να περάσεις τα σύνορα! Θα πάμε στο Παρίσι!", τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε στο μάγουλο. Μα ήταν υπέροχο!
Είχε κιόλας ετοιμάσει τα πάντα. Θα έμεναν σε μία σοφίτα κοντά στο Καρτιέ Λατέν, που νοικιαζόταν με τη βδομάδα. Είχε αφήσει τα εισιτήρια πάνω στον δίσκο που του είχε πάρει δώρο. Κάθε φορά που περνούσε απ'το πικ-απ τα έβλεπε και χαμογελούσε. Επιτέλους θα έκαναν πραγματικότητα το αγαπημένο της τραγούδι.


Την Πέμπτη θα έφευγαν, στις 9 το πρωί. Έφτιαχνε την βαλίτσα της αργά το βράδυ της Τετάρτης -είχε αργήσει πολύ στην δουλειά- όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Την πρώτη φορά το αγνόησε. Χρειάστηκαν δυο φορές ακόμη για να το σηκώσει.
"Παρακαλώ."
"Μωρό μου."
"Έλα Ρενέ.. γιατί με παίρνεις;"
"Ξέρεις.. Δεν μπορώ."
"Δεν μπορείς..τί;"
"..να έρθω αύριο."
"Μα τί λες; Τρελάθηκες; Τα έχω κανονίσει όλα!"
"Με χρειάζονται στο μαγαζί.."
"Τί λες Ρενέ γαμώτο; Αφού το μαγαζί θα μείνει κλειστό! Τί στο διάολο σ'έπιασε ξαφνικά;"
"Δεν μπορώ..συγγνώμη."
"Στο διάολο Ρενέ! ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!", ούρλιαξε και του έκλεισε το τηλέφωνο.
Έδωσε μία σπρωξιά στην βαλίτσα, που έπεσε απ'το κρεβάτι με όλα τα ρούχα να χύνονται στο πάτωμα. Έτρεξε έξω. Μπήκε στο πρώτο ταξί που βρήκε μπροστά της και έφτασε σπίτι του. Άνοιξε με τα κλειδιά της -φυσικά και είχε δικά της κλειδιά. Σχεδόν συμβίωναν. Δεν ήταν εκεί. Άνοιξε την ντουλάπα για να δει ότι λείπουν τα ρούχα του. Κατευθύνθηκε στο πικ-απ. Τα εισιτήρια ήταν εκεί πάνω στον δίσκο που του είχε φέρει, όπως τα είχε αφήσει εκείνη.
Άνοιξε το δεξί συρτάρι του γραφείου του. Πήρε ένα πακέτο λεπτά πουράκια με γεύση βανίλια που είχαν αγοράσει μαζί τη μέρα που του έπεσα η πίπα του σε μια βόλτα τους στο ποτάμι.
Έβαλε τον δίσκο της να παίζει. Μία μίξη τζαζ και σόουλ. Γδύθηκε και έβαλε το αγαπημένο της μακρύ μαύρο φόρεμα που είχε κρεμασμένο στην ντουλάπα του. Γέμισε ένα ποτήρι λευκό κρασί και έχυσε μέσα λίγο κόκκινο. Πέρασε από την γραφομηχανή του, κοντοστάθηκε λίγο ενώ ήπιε μια γερή γουλιά κρασί και πλητρολόγησε αργά, σταθερά και κεφαλαία κάτω από το μισοτελειωμένο διήγημά του, "Κ Α Θ Ι Κ Ι".
Δυνάμωσε την ένταση και άναψε το πρώτο πουράκι. Μάζεψε τα μαλλιά της μία πρόχειρη κοτσίδα, ενώ τούφες έπεφταν μπροστά στο πρόσωπό της. Πήρε στα χέρια της το καπέλο που του είχε πάρει στα γενέθλιά του από το τραπεζάκι, "της πήγαινε γάντι!", πάντα της το έλεγε, κι άρχισε να λικνίζει το σώμα της στους ρυθμούς της σόουλ με οδηγό το σαξόφωνο.. Η δεξιά της τιράντα είχε ήδη αρχίσει να γλιστράει στον ώμο της. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να δραπετεύσει.
"Κοίτα, είμαι μια οπτασία..σωστά; μαλάκα..", μουρμούριζε συνεχώς κλαίγοντας, "Κοίτα με.."
Χρειάστηκαν 4 ώρες, ένα κουτί πουράκια, εφτά ποτήρια λευκό κρασί και μισό ποτήρι κόκκινο για να πέσει στο πάτωμα ζαλισμένη και να αποκοιμηθεί. Ενώ τα χείλη της γαργαλούσε η λέξη "καθίκι".

Βγαίνεις με φίλους, παραγγέλνεις το ποτό σου. Στο φέρνουν με πάγο ή χωρίς. Δεν σε νοιάζει. 
Δεν βγαίνω. Δεν πίνω πια, ένα ποτό στις δέκα μέρες. Δεν με νοιάζει. Δεν προλαβαίνω. Δεν με νοιάζει. 

Βρίσκεσαι με γκόμενες. Κλείνεις καμιά δουλειά στο ενδιάμεσο, τα βγάζεις πέρα.
Δυσκολεύομαι. Δουλεύω πολύ. Φλερτάρω στο ενδιάμεσο καμιά φορά, ή μάλλον ανέχομαι το φλερτ. Παρατηρώ τους ωραίους άντρες, και τις κυρίες δίπλα τους, ποιοι και ποιοι χαμογελούν. 

Ενίστασαι σε φίλους για τις πολιτικές εξελίξεις χαρούμενος τάχα για τις αλλαγές μα εσύ φοβάσαι ν'αλλάξεις.
Αλλάζω μέρα με τη μέρα. Προσπαθώ ν'αλλάξω καθημερινότητα, να βρω αυτό το "κάτι" που θα δώσει νόημα. Κάτι σταθερό που να διαρκεί.


Γυρίζω σπίτι και πάντα με περιμένει το ασανσέρ στο ισόγειο. Δεν έχω πια χρόνο να περιμένω στις σκάλες και να σκέφτομαι. Και το λεωφορείο περνάει όταν φτάσω στη στάση, και το τρένο..και το μετρό. 
Γυρίζεις σπίτι και πέφτεις στο κρεβάτι. Δεν δίνεις χρόνο να σκεφτείς. Ποτέ δεν έδωσες. Το αυτοκίνητο το κρατάς για μόστρα. Το 'χεις βαρεθεί κι αυτό πλέον.

Κανονίζω ταξίδια. Σε φίλους, σε ανθρώπους μου. Επαγγελματικά. Μόνη μου. Το επιδιώκω το "φεύγω", μα θέλω περισσότερο απ'όλα να μείνω και να συνεχίσω να παλεύω. Όταν τα ταξίδια μου ακυρώνονται κατά βάθος χαίρομαι. Λέω, έμεινα εδώ με αφορμή. Μπορώ να δοκιμάσω πάλι, να πω αυτό το "λίγο ακόμα".
Ταξιδεύεις για μέρες. Δεν μένεις ποτέ στο "εδώ" σου. Δεν έχεις εδώ εσύ. Ή αιδώ. Σου αρκεί να μην ανήκεις πουθενά ουσιαστικά, εκτός από τον εαυτό σου. Αλλά δεν σου είσαι αρκετός και παραπατάς με μεθυσμένους εγωισμούς. Χάνεσαι σε καφέ, υπόγεια μπαρ, κάπου έξω απ'την Αθήνα..

Διαβάζω βιβλία στο τρένο. Κάνω διαδρομές μιας ώρας, πότε δύο, και κλέβω τον χρόνο. Ποτέ ξανά τα γράμματά σου. Δεν θυμάμαι την εποχή τους πια. Άλλοτε κοιτάζω απ'το παράθυρο. Μόνο τραγούδια ακούω πάντα. Χωρίς πιάνο. Το πιάνο με μελαγχολεί.
Διαβάζεις τα βιβλία σου. Όλα ξανά και ξανά. Θες να τα μάθεις τέλεια, να μπορείς να πετάς φράσεις και ονόματα και να σε θαυμάζουν. Και τα ποιήματά μου; και τα κείμενά μου; Αυτά τα διαβάζεις κάποια βράδια κρυφά, χωρίς πολύ φως. Πριν πας για ύπνο κυρίως. Και το πρωί ξεχνάς ότι τα διάβασες.


Πιάνουμε το στυλό καμιά φορά στο τόσο και γράφουμε δυο-τρεις αράδες. Μετά τ'αφήνουμε για να στρίψουμε ένα τσιγάρο. Κάποιες φορές ανάβει αμέσως. Άλλες όχι.. Καπνίζουμε και οι δύο με το αριστερό. Πάντα. Μάλλον μας βολεύει καλύτερα όταν γράφουμε ταυτόχρονα. Πάντα γράφουμε καπνίζοντας ταυτόχρονα. Κάνα-δυο ρουφηξιές πάνε έτσι, ίσα να θυμηθούμε πόσα έχουμε να πούμε, να κρυφο-χαμογελάσουμε και μετά πάλι στο χαρτί. Θολώνουν τα γυαλιά καμιά φορά αλλά εντάξει, τα καταφέρνουμε. Πάντα κάποιος θα μπαίνει και θα μας διακόπτει. Είναι που έχουμε ζωή στο ενδιάμεσο, αλλά δεν μας συμφέρει τα βράδια και την καταριόμαστε. 
Εσύ δεν θα μ'ενοχλούσες τώρα, εσύ δεν θα έμπαινες στο δωμάτιο.. εσύ θα κοιμόσουν απέναντί. 
Έτσι λέμε και ηρεμούμε για λίγο, σαν να ικανοποιούμε τα ενοχικά μας εγώ. Μετά πάλι σκεφτόμαστε τις ζωές μας. Αυτό το "τίποτα ιδιαίτερο" που ζούμε για τους άλλους μεταξύ μας θα ήταν "κάτι".. Θα το κάναμε θέμα. Άλλωστε εμείς κάναμε θέμα το καθετί. Τελειώνει και το τσιγάρο και δεν γίνεται να κάνουμε άλλο, μετά η νύχτα γίνεται καψούρα και δεν είμαστε εμείς "απ'αυτούς". Ούτε μουσική δεν βάζουμε πια όταν γράφουμε. Σιγοψιθυρίζουμε, όμως, στο κεφάλι μας τις μελωδίες που μας ηρεμούσαν παλιότερα, ίσως φανταζόμαστε και έναν πιανίστα στο μπαγκράουντ, όπως και ο ένας τον άλλον να κοιμάται σ'ένα στρώμα απέναντι. 

..και να φανταστείς ξεκινήσαμε μαζί.

Με πονούσε ο λαιμός μου δέκα μέρες τώρα. Έπαιρνα παυσίπονα, καραμέλες για το λαιμό, γαργάρες..μαλακίες. Ό,τι έβρισκα μπροστά μου ίσα για να πω στον εαυτό μου "Μαλάκα, μην αρρωστήσεις! Δεν προλαβαίνεις να αρρωστήσεις τώρα!" Εκφοβισμός. Όταν είσαι 14 ώρες εκτός σπιτιού σερί, όταν τις 6 - ή τις 10 άλλοτε - τις περνάς τρέχοντας δεξιά κι αριστερά για να ικανοποιήσεις τον κύριο ή την κυρία, δεν γίνεται να αρρωστήσεις. Έχεις δουλειά, όμως! Τότε απαγορεύεται μάλλον. Αλλά έχεις δουλειά. Ή δουλεία.. Έστω.

Γύρισα σπίτι νωρίτερα προχθές. Τα παράτησα, είπα θα δουλέψω απ'το σπίτι. Μέτρησα μία ώρα και σαραντα-πέντε λεπτά σε λεωφορεία-ηλεκτρικό-πόδια. Ανοίγεις την πόρτα, είναι οι στιγμές που προσεύχεσαι να συνεχίσεις να μένεις με κάποιον - έστω και με γονείς - για ένα αναμμένο ήδη θερμοσίφωνο, για ένα σπιτικό φαγητό, ή απλώς για σεντόνια που μυρίζουν λεβάντα. Ευχαριστείς, πετάς τα κλειδιά στον πάγκο και αποσύρεσαι.

Ό,τι ελεύθερες σκέψεις κάνω γίνονται στο μπάνιο. "Στον καθένα αντιστοιχούν 15 λεπτά δημοσιότητας" έτσι έλεγε ο Άντυ. "Στον καθένα αντιστοιχούν 15 λεπτά ελεύθερης σκέψης". Είναι τα λεπτά που πέφτει το ζεστό νερό στο πρόσωπο και σου επιτρέπει να αφεθείς. Και το ειρωνικό είναι ότι έχεις 15 λεπτά να σκεφτείς ό,τι θες, κι εσύ τα χαραμίζεις με το να μην σκεφτείς τίποτα. Μάλλον ο οργανισμός στις κρίσιμες στιγμές μπαίνει στον αυτόματο και μετράει τις ανάγκες του. Και πέφτω πάντα στο κρεβάτι με 15 λεπτά ξεκούρασης. Και μην ξεχάσεις να βάλεις ξυπνητήρι αύριο. Μην ξεχάσεις την ατζέντα, το κομπιουτεράκι, το δεύτερο κινητό, την κάμερα αν χρειαστεί, τα παυσίπονα και ενα μπουκαλάκι νερό - αν θα προλάβεις να πιεις είναι άλλο. Σηκώνεσαι να τα ετοιμάσεις από τώρα. Έτσι, καλύτερα. Δεν ξεχνάς τίποτα συνήθως έτσι. Εκτός από τον εαυτό σου, δεν ξεχνάς τίποτα. Αλλά αυτόν δεν τον ξεχνάς. Τον αφήνεις πίσω. Δεν του αξίζει αυτό. Δεν θ'άντεχε. Σαν να τον κλειδώνω στο δωμάτιο και να φεύγω. Είναι λίγο βάρβαρο αλλά "για το καλό του!". "Όταν έρθει η ώρα και είναι κατάλληλες οι συνθήκες..". Σαν το θείο βρέφος του Μπρυκνέρ. Ξεχάστηκε και έμεινε μέσα. Δεν ξεχάστηκε, μη λες ανοησίες. Απλώς να, καμιά φορά κλειδώνει κι από μέσα η πόρτα και μετά δεν το ελέγχει πια ο απ'έξω. Αλήθεια σε ποιο δωμάτιο σε άφησα χθες;

Χθες το βράδυ που έπλενα τα δόντια μου έκατσα λίγο παραπάνω στον καθρέφτη. "Πρέπει να κάνω κάτι με τη φάτσα μου.." Παρασκευή, δεν θα δούλευα αυτό το Σάββατο και αφιερώθηκα λίγο παραπάνω στο "εντέλει" μου. Τι καταφέραμε εκτός απ'το να πληρώνεσαι με την ώρα; Α, ένα βαθύ κόψιμο που αιμορραγεί ακόμα καμιά φορά μετά το μπάνιο. Τόσες μέρες έκανα αγωγή για μία επικείμενη γρίπη που δεν ήρθε ποτέ. Βγαίνουν οι πάνω φρονιμίτες. Σκατά. Πώς δεν το πήρα χαμπάρι; Αφού δεν κάθισες μια φορά με την ησυχ.. Σκάσε. Δεν έχω χρόνο για μακρόσυρτους μονολόγους. Ξεκουράσου. Δεν έχω χρόνο ούτε για αυτοκριτική ρε πούστη μου! Ξεκουράσου λέμε! Καλά λες.

Μέσα σε όλα αυτά σήμερα ήταν κάτι σαν Σάββατο κενό. Αύριο έρχεται κάτι σαν Κυριακή και μεθαύριο κάτι σαν άλλη μια βδομάδα χωρίς τη ζωή μου. Την κανονική ξέρεις. Δεν έχεις χρόνο ούτε να μελαγχολήσεις, ούτε να παραιτηθείς- αν βρεις κάτι άλλο βλέπουμε. Δεν έχεις χρόνο να το βρεις βέβαια. Δεν μου λείπουν τα τηλέφωνα, δεν μου λείπουν οι καφέδες με φίλους, δεν μου λείπουν τα οικογενειακά γεύματα ή οι τυχαίες συναντήσεις με γνωστούς. Δεν έχω χρόνο να μου λείπει κάτι. Να σου πω κι ένα καλό νέο; Πληρώθηκα ξέρεις! Α και ένα της στιγμής.. βρήκα τι μου λείπει μέσα σ'όλο αυτό. Ο κλειδωμένος μου εαυτός που μου ζητάει απεγνωσμένα να ζήσει να ξοδέψει. Αυτή ήταν η προτελευταία σκέψη που έκανα πριν κοιμηθώ.
"Τί ώρα θα είναι αύριο πρωί στην Νέα Υόρκη; Θα προλάβω να απαντήσω σε όλα τα email;" αυτή ήταν η τελευταία. Θα κάνω πως ξεκουράζομαι για ένα 6ωρο, και βλέπουμε.

V.

Σήμερα είπαμε θα πάμε εκδρομή.. Το σχεδιάζαμε μέρες με τα κορίτσια. Είναι τόσο υπέροχο να σχεδιάζεις και να φτάνει η μέρα που θα ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις τα σχέδια πραγματικότητα. Ετοιμαζόμουνα στον καθρέφτη και κάποια δευτερόλεπτα χανόμουν σ'εκείνη την ρετρό καρτ-ποσταλ.. Είναι αυτόματη αντίδραση το χαμόγελο φαίνεται του οργανισμού όταν βλέπει κάτι που τον γεμίζει όμορφα συναισθήματα. Σχηματίζεται σε δέκατα του δευτερολέπτου - εξαφανίζεται το ίδιο γρήγορα. Με πρόλαβα μια-δυο φορές, με είδα. Στο Παρίσι.. Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να σου στείλω ένα μήνυμα αύριο το πρωί γύρω στις 11 "Πού είσαι; σε περιμένω στη γωνία!". Να έχει ήλιο για Αγγλία, να γυρίζουμε την πόλη και να γελάμε με έναν καφέ στο χέρι και να λέμε και να λέμε.. Να περνάει η ώρα και μετά να πρέπει να πάρουμε το δρόμο μας για να ξαναβρεθούμε το βράδυ σε εκείνο το μπιστρό στο στενό κοντά στην πλατεία να πιούμε ζεστό κρασί με μπαχαρικά και να λύσουμε τα θέματα. Ή απλώς να τα αναλύσουμε. Μαζί σαν να τα φωτίζουμε ένα τσακ παραπάνω μου φάνηκε την προηγούμενη φορά. 

Δεν αργώ πολύ στον καθρέφτη δυστυχώς. Μόνο 6-7 λεπτά ταξίδεψα σε σένα. Αλλά θα συναντηθούμε και θα μιλάμε με τις ώρες ακούγοντας μουσική. Στο υπόσχομαι.

Σ.

Σήμερα πήγαμε εκδρομή στο Λαύριο. Για εκεί ξεκινήσαμε δηλαδή.. Καταλήξαμε σε μια παραλία κάπου στο Σούνιο. "Κάπου στο Σούνιο", έτσι νόμιζα. Παρκάραμε λίγο πιο δίπλα από την κατασκήνωση που.. Από την κατασκήνωση. Μέτρησα 11χρόνια από την πρώτη και 8 από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί. Δεν μ'άρεσε, με περιόριζε όλο αυτό το "σύστημα". Είμαι φρι εγώ, έτσι μου 'λεγες. Αυτή η τρέλα σου άρεσε κι εσένα, σε ξεσήκωνα συνέχεια - μέτρησα και πόσα χρόνια ήμασταν φίλοι, μετά πόσο καιρό λείπεις, μετά.. Σε έπειθα να κάνεις πράγματα, να δώσεις μια ώθηση σε κάτι που σ'έτρωγε να φύγει μακριά. Παράπονο έχω, δεν μ'άφησες να σε βοηθήσω περισσότερο. Και τώρα που έφυγες έμεινα εγώ αβοήθητη. Ναι ξέρω "έλα βρε έρωτα..". Τώρα που δεν μιλάμε στο τηλέφωνο τα βράδια θα τ'ακούς περισσότερο. Και σε σκεφτόμουν σε άσχετες στιγμές σήμερα. 'Οταν απλώναμε την ψάθα για να καθίσουμε, όταν πήγα να πάρω κάτι από το αυτοκίνητο, όταν κοιτούσα τα σκυλια να παιζουν στην παραλία. Ψιλοχαμογελούσα κάποτε, δεν βούρκωνα πάντως, ίσως να το πήρα απόφαση πλέον ότι το "μου λείπεις" δηλώνει πολλά πιο αξιόλογα συναισθήματα από την λύπη και να έμεινα σ'αυτό. 

Μην φύγεις ποτέ απ'το "εδώ" του σε-νιώθω μου. Παράκληση.

Δ.

Σήμερα είπαμε θα πάμε εκδρομή με αυτοκίνητο. Πόσος σχεδιασμός Θεε μου! Πολύς και σε ανύποπτες στιγμές. Τόσος, που τελικά το πίστεψα ότι θα γίνει. Δεν είναι "σχέδιο" έλεγα, είναι γεγονός και απλώς μας ανακοινώθηκε εκ των προτέρων. Εκδρομή με αυτοκίνητο. Μαζί δεν κάναμε κανένα ταξίδι.. Στο προτελευταίο ταξίδι μου από Θεσσαλονίκη σου είχα πάρει ένα δώρο για τα γενέθλιά σου. Τους πρώτους μήνες το είχα στην ντουλάπα κρυμμένο. Πίσω από τα ρούχα, μην ξεφύγει και του ρίξω καμιά ματιά. Τώρα είναι δίπλα μου. Μια μεγάλη αφίσα. Ασπρόμαυρη. Και ένα αυτοκίνητο στο κέντρο και πίσω η πόλη. "Πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι παρέα κάποια στιγμή.. λιζ". Είχα γράψει και μια σημείωση. Μια ευχή μου, στα δικά σου γενέθλια για να πραγματοποιηθεί κάποτε - στα δικά μου ίσως.. Προσπαθώ να μετρήσω τους μήνες που έχουμε να μιλήσουμε.. Αρκετοί. Το βρίσκω λίγο πιο εύκολο στα χρόνια. Πάνε..3; 4; που δεν επικοινωνούμε πια. Τι άλλαξε μη με ρωτήσεις μόνο γιατί θα σου απαντήσω με ερώτηση. Την ίδια. Σκεφτόμουν εκείνο το καλοκαίρι στην παραλία, τότε που απλώς καθόμασταν. Λύναμε τα υπαρξιακά μας μιλώντας για κοκτέηλς. Πότε να 'ταν αυτό;.. Α ναι. τότε που ακόμα μπορούσαμε και κοιταζόμασταν στα μάτια. Τι άλλαξε δεν σε ρωτάω μόνο γιατί θα μου απαντήσεις με ερώτηση. Την ίδια. 

Μόνο ένα πες μου.. Θα ταξιδέψουμε κάποια στιγμή παρέα;

χαμέν-η

Εκεί γύρω στις 2.30 που με καλεί το πάτωμα.
Νύσταζα πολύ. Ή βαριόμουν. Δεν ξέρω. Πώς ξεχωρίζεις τα χασμουρητά; -όπως ξεχωρίζεις τους ανθρώπους- δεν.. Ωραία ναι το ξέρω, αλλά δεν έφταιγε και η παρέα που είχα -η παρέα που δεν είχες;- Ίσως. Δεν ξέρω. Μάλλον κούραση -κούραση είναι και το δεν-αντεχω-αλλο - Σταμάτα! -να αυτό- Δεν ξέρω. Σταμάτα! Είναι περίεργα τα πράγματα. Αναρωτιέμαι πώς καταλήγω κάθε βράδυ εκεί γύρω στις δύο και μισή να κοιμάμαι για λίγο στο πάτωμα  -έχεις τις φλοκάτες, έχεις και ένα μαξιλάρι, αχάριστη!- Είμαι ναι.. ώρες ώρες είμαι. Δεν δίνω εύσημα, δεν δίνω μπράβο, τι μου δίνω μόνο μη με ρωτάς, δεν έχω ιδέα πλέον -μα δεν το κάνω. δεν σε ρωτάω τίποτα. δεν με νοιάζει πια, άλλωστε εσύ ξέρεις καλύτερα- Ξέρω, ναι. Ήξερα δηλαδή. Χάθηκα. Χαθήκαμε. Μας έφαγε το "θα τα πούμε". Μια φορά μου είχε πει "τα λέγαμε" και λέω εντάξει δεν πέθανε η ειλικρίνεια - μην γίνεσαι αστεία- Όχι, δεν..έχεις δίκιο.

Εκεί γύρω στις 2.30 που με καλεί το πάτωμα.
Και πώς δεν τον πήρα χαμπάρι, μου άρπαξε το κινητό. Τι μαλάκας. Προσπάθησα να το πάρω πίσω. Πήρα το δικό του. Ένα ποτήρι νερό του έριξα. Βγήκε έξω. Τον κυνήγησα, χωρίς μπουφάν - αύριο θα ΄σαι χάλια- Και σήμερα είμαι σκάσε. Τον χαστούκισα τρεις φορές. Ήθελα να γίνει επεισόδιο - επεισόδιο; μην λες βλακείες. για σένα μιλάμε- Με χαστούκισε. Και σαν να είδα καθαρά ό,τι δεν μπορούσα να δω για μήνες. Η απώλεια, η μοναξιά, η περίσταση εκείνη και η άλλη, ο Ένας ή ο ένας, οι προσπάθειες, τα βήματα, τα σημειωτόν βήματα, τα τείχη, το κενό κι εγώ, άλλοτε Εγώ. Του άφησα το μπουφάν. Ήθελα να πω ευχαριστώ. Κρύωσα ξαφνικά.  Κράταγα το κινητό του και είπα δειλά "θα τα πετάξω όλα στην θάλασσα". Πήγα προς τη θάλασσα. "Όχι, οχι, σταμάτα πλάκα έκανα!" Δεν μιλάω για σένα σκάσε. Δεν του είπα τίποτα. Έφτασα λίγο-λίγο στην άκρη είδα το "Αντέλα" δεμένο στα αριστερά. Δεξιά κενό. Δέσιμο και κενό το ένα δίπλα στ'άλλο. Τραγικά πραγματικό. "Κρύωσα..". Μου έδωσε το μπουφάν του και το κινητό μου και μπήκαμε μέσα. Εκείνος πρώτος εγώ μετά. Όταν έχεις τα χέρια σταυρωμένα αμπαρώνεις καλύτερα τις σκέψεις σου. Σκέφτηκα πόσο ήθελα να σε δω. Μετά σκέφτηκα κάτι άλλο. Μετά είπα "δεν γίνεται να μην γίνεται" χαμογέλασα -θα αστειεύεσαι βέβαια..- Ναι. Το ξέρω γίνεται. Τρία άτομα κι εγώ ευχήθηκα να υπήρχε ένας τέταρτος. Μετά δεν μ'ένοιαζε κανένα βήμα για πουθενά. Βρέθηκα στο δωμάτιο να γράφω.

Εκεί γύρω στις 2.30 που με καλεί το πάτωμα.
Είπαν ανοίξανε την πόρτα με ταυτότητα χθες βράδυ. Να διπλοκλειδώνουμε έγραφε το χαρτί στην πόρτα. Μπήκανε και ανοίξανε τις αποθήκες, μην μας χτυπήσουν μόνο! Αυτό φοβούνται. Και πόσο να πονέσουμε ακόμη; Δεν τους το 'πα, δεν χρειάζεται άλλο τρόμο αυτή η ζωή -ούτε μια στάλα πανικού ακόμη δεν χωρά- Δίκιο έχεις. Ευχήθηκα πρώτη φορά να με άφηναν έξω απ'την πόρτα. Ευχήθηκα να με προσέχει κάποιος που γυρίζω το κλειδί μία..δύο..που ανοίγω την εξώπορτα, που καλώ το ασανσέρ..3..2...1...0, που φτάνει -και δεν έχω κοιτάξει πίσω μέχρι που κλείνω τις πόρτες και η ένδειξη δείχνει 5. Περίεργο, εγώ σήμερα κοίταξα τρεις φορές πίσω, έτοιμη να χαμογελάσω -τι νόημα έχει πλέον; - Πάντα θα έχει. Πέταξα την τσάντα στο κρεβάτι. Θυμήθηκα που είχα γράψει κάποτε ότι το πόσο καλά είσαι φαίνεται από το αν πέφτεις με τα ρούχα στο κρεβάτι. Βρήκα ένα νέο μέτρο σύγκρισης. Ισχυρότερο ίσως. Μέρες τώρα με παίρνει ο ύπνος στο πάτωμα. Συνήθως με το πικ-απ να παίζει ένα παλιό ξεχασμένο κάτι, το αερόθερμο στην πρώτη σκάλα, και ευτυχώς κανένα κεράκι που να θέλει σβήσιμο. Όλα λειτουργούν ανεξάρτητα. Όλα, εκτός από μας.

Έρχεται η άνοιξη. Σκέφτηκα πόσα πράγματα πρέπει να ξεκαθαρίσω. Δεν μπορούσα να τα σταθμίσω- ήθελα να ξεκινήσω από τα πιο εύκολα βλέπεις, ει δυνατόν.