σκέψεις σε παρένθεση*
... φουυ
9:09:00 μ.μ.
..φύσηξε. Το θρόισμα των φύλλων και αυτή η δροσιά στην ατμόσφαιρα, το χώμα που με την υγρασία του προδίδει την αλλαγή.. Φθινοπώριασε. Το αεράκι που φυσάει πιο γλυκό από ποτέ. Λες και σου δίνει την ώθηση, την ώθηση για κάθε νέο ξεκίνημα. Η μετάβαση από την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού στην ανασυγκρότηση του φθινοπώρου είναι σκληρή. Είναι αναγκαστική. Είναι και ευεργετική όμως λένε.
Μία νέα εποχή. Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως με κάθε νέα αρχή του φθινοπώρου να ξεκινήσουμε ξανά; Μα, για να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή σημαίνει ότι έχουμε ζήσει το τέλος, σωστά; Τι νόημα έχει, λοιπόν, αυτή η αέναη κίνηση αρχής-τέλους-αρχής; Είμαστε άραγε καταδικασμένοι κάθε καλοκαίρι να “τελειώνουμε” και να το πηγαίνουμε πάλι απ’ την αρχή;
* * *
Κάθε φορά που πλησιάζουν οι μέρες να εγκαταλείψω την πολυαγαπημένη μου Αθήνα ξεκινάει το σύστημα αποχαιρετισμών.. τις περισσότερες φορές
τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα. Υπάρχουν, όμως, και φορές
που το «βάρος» της αλλαγής είναι αρκετά μεγάλο και θέλει βοήθεια στο ‘σήκωμα’.
Tο κουδούνι χτύπησε, και πριν καν προλάβω να συμμαζέψω λίγο το σπίτι έπιασα τον εαυτό μου να τελειώνει την προετοιμασία του πρώτου ποτού στην κουζίνα. Μαργκαρίτας. Ο σύντροφός και συνεργός μας για απόψε.
«Όντως φθινοπώριασε..»,
το διαπίστωσε και η φίλη απέναντί μου με μία ελαφρά δόση μελαγχολίας στον τόνο της φωνής της.
Τόσο ευεργετικό το αεράκι που οι κουβέντες μας όλο και λιγόστευαν.
«Τι μας επιφυλάσσει άραγε η φετινή χρονιά;..», η περιέργεια όλη δική μου.
Δύο Μαργαρίτες αργότερα και βρισκόμαστε στο τραπέζι να συζητάμε με..
«Θέλω…», «Σκέφτομαι μήπως..», «Δεν ξέρω, αλλά πολύ θα ήθελα..»
…ξεκινήσαμε χωρίς να το καταλάβουμε να μιλάμε για πράγματα που θα θέλαμε να συμβούν. Ξεκινήσαμε άθελά μας να βάζουμε στόχους
Είναι περίεργο, αχνά θυμάμαι την τελευταία φορά που μονολόγησα για το τι θέλω,
τους στόχους μου, που ομολόγησα χωρίς φόβο τα όνειρά μου..
και είναι όντως παράξενο και ειρωνικό ταυτόχρονα
πως οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές μονολογούμε για στόχους που δεν πετύχαμε τελικά, όνειρα που έγιναν εφιάλτες και άλλα τέτοια..
πότε θυμάσαι τον εαυτό σου τελευταία φορά να περιγράφει μία ονειρική κατάσταση; Ξέρεις, ίσως τελικά αυτό το λάθος κάνουμε.. φοβόμαστε να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε και να εκφράσουμε τις σκέψεις μας..
να ομολογήσουμε πόσο ‘θέλουμε’.. μα πώς αλλιώς θα μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε τελικά;
Μακάρι το πρώτο αυτό φθινοπωρινό αεράκι να καταφέρει να μας παρασύρει για λίγο στην φετινή χρονιά, όπως θα θέλαμε να εξελιχθεί.
τους στόχους μου, που ομολόγησα χωρίς φόβο τα όνειρά μου..
και είναι όντως παράξενο και ειρωνικό ταυτόχρονα
πως οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές μονολογούμε για στόχους που δεν πετύχαμε τελικά, όνειρα που έγιναν εφιάλτες και άλλα τέτοια..
πότε θυμάσαι τον εαυτό σου τελευταία φορά να περιγράφει μία ονειρική κατάσταση; Ξέρεις, ίσως τελικά αυτό το λάθος κάνουμε.. φοβόμαστε να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε και να εκφράσουμε τις σκέψεις μας..
να ομολογήσουμε πόσο ‘θέλουμε’.. μα πώς αλλιώς θα μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε τελικά;
Μακάρι το πρώτο αυτό φθινοπωρινό αεράκι να καταφέρει να μας παρασύρει για λίγο στην φετινή χρονιά, όπως θα θέλαμε να εξελιχθεί.
Καμιά φορά, λένε, όταν λες δυνατά αυτό που θέλεις να συμβεί,
όταν λες φωναχτά τα όνειρα σου τους δίνεις
περισσότερες πιθανότητες να γίνουν η αυριανή σου πραγματικότητα..
για δοκίμασε και πες μου.. μπορεί και να εισακουστείς… που ξέρεις..
όταν λες φωναχτά τα όνειρα σου τους δίνεις
περισσότερες πιθανότητες να γίνουν η αυριανή σου πραγματικότητα..
για δοκίμασε και πες μου.. μπορεί και να εισακουστείς… που ξέρεις..
3 σημειώσεις
Μα είναι τόσο τέλειο να διαπιστώνεις ότι η κολλητή σου είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που υπάρχει και η καλύτερη «πένα»...(ναι η υπερβολή χρειάζεται μερικές φορές,ειδικά εκφρασμένη απ’τους δικούς μας ανθρώπους)και παράλληλα ότι σε ξέρει τόσο εκνευριστικά καλά.Γιατί αυτό με το αεράκι και την καινούργια αρχή ήταν ακριβώς η σκέψη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως τελικά να ισχύει αυτό που λένε ότι «ότι δεν πραγματοποιήθηκε είναι ότι δεν θελήσαμε αρκετά»...ίσως να’ναι και μπούρδα(θεωρώ ότι ταιριάζει τέλεια αυτή η παιδική λέξη για ό,τι δεν αρέσει σε μας τους «μεγάλους»).
Κάθε φθινόπωρο είναι διαφορετικό...έτσι και αυτό...είναι τόσο διαφορετικό και μέσα απ’την μελαγχολία του βγάζει ένα δυναμισμό που σε ηλεκτρίζει.Αυτό το φθινόπωρο μας ψιθυρίζει ότι αυτή η χρονιά θα είναι σκληρή αλλά ωραία,θα την περάσουν καλύτερα όσοι θέλουν πολύ να την ζήσουν...!Αυτό δεν κάναμε πάντα άλλωστε;; ;)
και είναι τόσο περίεργο να βλέπω μέσα απ' όλα αυτά ότι ..μεγαλώσαμε.. ότι δεν θα ξανακάτσουμε ποτέ πια στο ίδιο θρανίο, ότι δεν θα ανταλλάξουμε ψιθύρους και χαρτάκια...
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά να ξέρω πλέον ότι δεν υπάρχουν ψίθυροι,ούτε χαρτάκια.. ότι όλα τα λέμε δυνατά. και όντως είναι ένα περίεργο φθινόπωρο αλλά ποιός είπε ότι τα "περίεργα" δεν έχουν ενδιαφέρον; πάντα προτιμούσα το "περίεργο" τσιζκέικ από ένα απλό ρυζόγαλο ;)
Έτσι κι αλλιώς έχουμε μάθει στα «περίεργα»...δεν τα μπορούμε τα απλά!;)
ΑπάντησηΔιαγραφή