tell Him today *: movietimes

Σάββατο βράδυ και το μόνο που ήθελα ήταν να δω μια ταινία με μια φίλη. Να θες.. και να μην μπορείς. Αυτά κάνει η απόσταση.. (αυτά και άλλα πολλά) Τότε διάβασα την φράση της @vickamnesiac στα dm μου "fuck distance".. Ναι, ρε συ! Αυτήν την επιλογή την είχα ξεχάσει!

Προετοιμαστήκαμε, λοιπόν, αμφότερες για μια βραδιά.. μελαγχολίας και πατήσαμε το play..

Blue Valentine

ΤΩΡΑ - τότε - ΤΩΡΑ - τότε - ΤΩΡΑ - τότε - ΤΩΡΑ - ΤΩΡΑ -
ΤΩΡΑ.

Μία συνεχής εναλλαγή μεταξύ του νοσταλγικού και ρομαντικού "τότε" με το επιτακτικό και γεμάτο ένταση "ΤΩΡΑ". Μία σχέση. Δύο άνθρωποι που έζησαν μαζί, μοιράστηκαν συναισθήματα, τραγούδια, αποφάσεις, έρωτα, ένα παιδί και μένουν να αναρωτιούνται "Τί κάνουμε τώρα;"

Οι στίχοι που τραγούδησε ο Dean (Ryan Gosling) στην πρώτη βόλτα του με την Cindy (Michelle Williams) μου χαράκτηκαν στο μυαλό:

"You always hurt/ The ones you love/ The ones
you shouldn't hurt at all.."

Μια ταινία που μοιράζεται όλη την αλήθεια για μια σχέση. Οι επιλογές, οι αποφάσεις, τα αδιέξοδα. Ζήσε μες την ένταση με στόχο να κρατηθείς ζωντανός σωματικά και ψυχικά ή γύρισε την πλάτη σε ό,τι έζησες και τρέξε να ξεφύγεις.

Και στο τέλος πάντα τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Της είπα ότι είχα διαβάσει κάπου "Πώς γίνεται δυο άνθρωποι μετά από μία σχέση να είναι πιο ξένοι απ' ότι ήταν πριν απ' αυτήν;"

Και καταλήξαμε στο ότι η ζωή μας είναι μια βόλτα με άλλους, με πορείες άλλοτε τέμνουσες και άλλοτε... παράλληλες.

Dean: " Tell me how I should be. Just tell me. I'll do it."

(Αλήθεια... θα μπορούσες;)

Κυνόδοντας * Dogtooth

9:35:00 μ.μ.

ΥΠΕΡ-αγαπώ

ΥΠΕΡ-προστασία

ΥΠΕΡ-ευαισθησία

ΥΠΕΡ-άσπιση

ΥΠΕΡ-βαση

ΥΠΕΡ-βάλλω

ΥΠΕΡ-διέγερση

ΥΠΕΡ-καλύπτω

Όταν όλα τα ΥΠΕΡ- ενός λεξικού ξεπερνούν την υπερβολή και γίνονται ένα μεγάλο ΚΑΤΑ.. ικανό να καταστρέψει τα πάντα απ' την αρχή μέχρι το τέλος τους.

Χθες βράδυ αποφάσισα να δω την μοναδική, μετά από πάρα πολλά χρόνια, ελληνική ταινία που βαδίζει με σταθερά βήματα προς το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για το 2011.

"Κυνόδοντας"

Μετά την προβολή της ταινίας το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που σοκάρει. Ωμή και σκλήρή με τέτοιο αριστουργηματικό τρόπο που αναμφίβολα αξίζει την υποψηφιότητα για το Όσκαρ. Μία ταινία που διχάζει, όπως και κάθετι με δυναμική και προσωπικότητα. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος πετυχαίνει να περάσει το κεντρικό μήνυμα της ταινίας τόσο εύστοχα και "φυσικά", όσο το ίδιο το μήνυμα, η πλύση εγκεφάλου.
*
Οικογένεια. (Το προφανές)
Ενημέρωση.
Πολιτική.
Αθλητισμός.
Θρησκεία.
Βία.
Σεξουαλικότητα.
Κοινωνία.
*
Πόσα θέματα μπορεί να θίγονται με αφορμή τις συμπεριφορές πέντε ατόμων που ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Μονάρχες και υπόδουλοι σε μία δίνη ανεξέλεγκτη που φαντάζει ονειρικό νιρβάνα στην άγνοια.
Όταν το αλάτι είναι ένα τηλέφωνο, το μουνί είναι μια μεγάλη λάμπα, και τα ζόμπι μικρά κίτρινα λουλούδια που ομορφαίνουν τον κήπο μας.. Μέσα σ' όλο αυτό αναρωτιέσαι "Πού πήγε η πραγματικότητα;" και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις μια άκρη στον "εδώ" κόμο.

Αν επιθυμείς την κάθαρση δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να την δεις.

Όταν είσαι φυλακισμένος σ' ένα σπίτι και πεπεισμένος ότι η ελευθερία σου βρίσκεται πίσω από έναν φράχτη και θα 'ρθει "κάποτε". Όταν αυτό το "κάποτε" δεν έρχεται ποτέ, το δημιουργεί η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για ανεξαρτησία, και τότε πηδάς τον φράχτη.
Κι όμως, υπάρχουν φορές που είσαι φυλακισμένος ούτως ή άλλως, κι αν ακόμα εσύ πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερος. Σε μία άδικη κοινωνία, στο πορτ-μπακάζ ενός αυτοκινήτου, στον ίδιο σου τον εαυτό.

Χωρίς να 'χω βρει ακόμη την ηρεμία μου, προτείνω ανεπιφύλακτα να την δείτε και την συζητάμε μετά.