τι μ'έμαθες
11:01:00 π.μ.Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα την ανάγκη να μιλήσω για υπόληψη και ήθος. Σκάνδαλα παντού και ποιος νοιάζεται; Εξαρθρώθηκε το κύκλωμα Α ή η ΜΚΟ ...
11:01:00 π.μ.
Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα την ανάγκη να μιλήσω για υπόληψη και ήθος.
Σκάνδαλα παντού και ποιος νοιάζεται; Εξαρθρώθηκε το κύκλωμα Α ή η ΜΚΟ Β που έκανε αυτό κι εκείνο.. Και για πόσο μένεις στην είδηση; Χίλια δυο πράγματα στην δική σου καθημερινότητα σε απασχολούν που μένεις σε μια βρισιά και ένα "γαμώ τους Έλληνες" και κλείνεις μ'αυτό. Μετά ασχολείσαι με την δουλειά που έχεις ή που δεν έχεις και ψάχνεις να βρεις, με το σπίτι και τους λογαριασμούς που τρέχουν ή με το σπίτι που θες να μείνεις μακριά και μόνος. Είναι και η σχέσεις. Αυτές που υπάρχουν, αυτές που δεν υπάρχουν, αυτές που καταστρέφονται κι οι άλλες που διατηρούνται είτε μετά βίας είτε μετά χαράς.
Μέσα σε όλα αυτά πρώτη φορά ένιωσα τις τελευταίες μέρες τόσο έντονα την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ στον πατέρα μου. Η αλήθεια είναι δυσκολεύομαι στην άμεση έκφραση δυνατών συναισθημάτων. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο συναίσθημα προς έκφραση από αυτό που δηλώνει ένα "Ευχαριστώ" και ένα "Συγγνώμη".
Γιατί "Ευχαριστώ"; γιατί μέσα στα δέκα πράγματα που ήθελα και δεν μπόρεσες να μου δώσεις - όχι υλικά, έχουμε πάψει να μιλάμε για υλικά αγαθά πλέον - μέσα σ'αυτά υπήρξαν δέκα άλλα που μου τα έδωσες χωρίς καν να το πάρω χαμπάρι. Για τώρα λέω αυτό.. Μου έμαθες πώς είναι να κοιμάσαι το βράδυ και να σκέφτεσαι το αύριο.. "τι ΘΑ κάνω για να λύσω αυτό", "πώς θα αντιμετωπίσουμε εκείνο".. και ίσως όντως να είναι καταστροφικό να σκέφτεσαι μόνο τα σκατά, αλλά μέσα απ'αυτό μου έμαθες ότι όπου υπάρχει η μεγάλη ευκολία λείπει η προσπάθεια. Ίσως όχι πάντα, θα έλεγα εγώ, αλλά κι όμως πάντα, θα μου απαντούσες μη πιστεύοντας στην τύχη. Γιατί το να προσπαθείς μόνος και με την τιμή σου ατόφια είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει, γιατί καμιά φορά νιώθεις σαν να περπατάς χωρίς παπούτσια. Αλλά και τότε ξέρεις ότι το βράδυ που θα ξαπλώσεις θα σκέφτεσαι χίλιους δυο τρόπους να αγοράσεις παπούτσια να βάλεις το επόμενο πρωί ή το μεθεπόμενο ή το πρωινό μετά απ'αυτό.. Και μπαμπά, σ'ευχαριστώ γιατί μου έδειξες ότι όπως και να 'χει αυτό θα νιώθεται πάντα καλύτερο στην ψυχή από το να ξαπλώνεις βλέποντας τα παπούτσια ενός άλλου στην άκρη του κρεβατιού.
Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; ότι δεν υπάρχει πιο έντονη στιγμή από εκείνη που συνειδητοποιείς πέρα από τα δέκα στραβά την περηφάνια που νιώθεις για τους ανθρώπους που έχεις στο πλάι σου. Γιατί κακά τα ψέματα, η εκτίμηση κι ο θαυμασμός ως ένα βαθμό τα ισιώνουν τα στραβά.
Σκάνδαλα παντού και ποιος νοιάζεται; Εξαρθρώθηκε το κύκλωμα Α ή η ΜΚΟ Β που έκανε αυτό κι εκείνο.. Και για πόσο μένεις στην είδηση; Χίλια δυο πράγματα στην δική σου καθημερινότητα σε απασχολούν που μένεις σε μια βρισιά και ένα "γαμώ τους Έλληνες" και κλείνεις μ'αυτό. Μετά ασχολείσαι με την δουλειά που έχεις ή που δεν έχεις και ψάχνεις να βρεις, με το σπίτι και τους λογαριασμούς που τρέχουν ή με το σπίτι που θες να μείνεις μακριά και μόνος. Είναι και η σχέσεις. Αυτές που υπάρχουν, αυτές που δεν υπάρχουν, αυτές που καταστρέφονται κι οι άλλες που διατηρούνται είτε μετά βίας είτε μετά χαράς.
Μέσα σε όλα αυτά πρώτη φορά ένιωσα τις τελευταίες μέρες τόσο έντονα την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ στον πατέρα μου. Η αλήθεια είναι δυσκολεύομαι στην άμεση έκφραση δυνατών συναισθημάτων. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο συναίσθημα προς έκφραση από αυτό που δηλώνει ένα "Ευχαριστώ" και ένα "Συγγνώμη".
Γιατί "Ευχαριστώ"; γιατί μέσα στα δέκα πράγματα που ήθελα και δεν μπόρεσες να μου δώσεις - όχι υλικά, έχουμε πάψει να μιλάμε για υλικά αγαθά πλέον - μέσα σ'αυτά υπήρξαν δέκα άλλα που μου τα έδωσες χωρίς καν να το πάρω χαμπάρι. Για τώρα λέω αυτό.. Μου έμαθες πώς είναι να κοιμάσαι το βράδυ και να σκέφτεσαι το αύριο.. "τι ΘΑ κάνω για να λύσω αυτό", "πώς θα αντιμετωπίσουμε εκείνο".. και ίσως όντως να είναι καταστροφικό να σκέφτεσαι μόνο τα σκατά, αλλά μέσα απ'αυτό μου έμαθες ότι όπου υπάρχει η μεγάλη ευκολία λείπει η προσπάθεια. Ίσως όχι πάντα, θα έλεγα εγώ, αλλά κι όμως πάντα, θα μου απαντούσες μη πιστεύοντας στην τύχη. Γιατί το να προσπαθείς μόνος και με την τιμή σου ατόφια είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει, γιατί καμιά φορά νιώθεις σαν να περπατάς χωρίς παπούτσια. Αλλά και τότε ξέρεις ότι το βράδυ που θα ξαπλώσεις θα σκέφτεσαι χίλιους δυο τρόπους να αγοράσεις παπούτσια να βάλεις το επόμενο πρωί ή το μεθεπόμενο ή το πρωινό μετά απ'αυτό.. Και μπαμπά, σ'ευχαριστώ γιατί μου έδειξες ότι όπως και να 'χει αυτό θα νιώθεται πάντα καλύτερο στην ψυχή από το να ξαπλώνεις βλέποντας τα παπούτσια ενός άλλου στην άκρη του κρεβατιού.
Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; ότι δεν υπάρχει πιο έντονη στιγμή από εκείνη που συνειδητοποιείς πέρα από τα δέκα στραβά την περηφάνια που νιώθεις για τους ανθρώπους που έχεις στο πλάι σου. Γιατί κακά τα ψέματα, η εκτίμηση κι ο θαυμασμός ως ένα βαθμό τα ισιώνουν τα στραβά.
