Καλησπέρα.

Photo by Kate Macate

https://www.youtube.com/watch?v=rGKfrgqWcv0

Τη μέρα που μου είπες να έρθω μαζί σου.

Τη μέρα εκείνη θυμάμαι περισσότερο απ' όλα το γέλιο μου. Δεν μπόρεσα τόσο να πιστέψω σε αυτό που άκουγα που το έσβησα οριστικά από τη μνήμη μου. Δυο χρόνια και λίγες μέρες μου πήρε για να αναπλάσω τη σκηνή στο μυαλό μου και να θυμηθώ τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα σου εκείνο το βράδυ. Φορούσα ένα μακό μαύρο φόρεμα, τα σανδάλια μου και το αγαπημένο μου βραχιόλι στο δεξί χέρι. Εσύ ήσουν ξυπόλητος. Απ' όλα τα "δικά σου" αυτό θυμάμαι μόνο. Αυτό και τα μάτια σου. Περπάτησες στο μπαλκόνι για λίγο με το τσιγάρο σου αναμμένο, έπιασες μια καρέκλα και κάθισες απέναντί μου. Είχα να σε δω τρεις μήνες, μα ένιωθα πως ήταν χρόνια ολόκληρα. Δεν μιλούσε κανένας μας. Τα φώτα της πόλης, η θάλασσα, το αεράκι, με έκαναν θαρραλέα. Σε κοιτούσα επίμονα στα μάτια. Μέχρι που κατέβασες το βλέμμα. Δεν ήξερα τι έβλεπες σε μένα - ακόμα δεν ξέρω. Ήξερα τι ήθελα να βλέπεις σε μένα. Κι αν έβλεπες σε μένα ό,τι έβλεπα εγώ σε σένα, θα ήμασταν χαρούμενοι άνθρωποι. Βλέπεις, το αγαπημένο μου χρώμα ήταν πάντοτε το μπλε, χρώμα πνευματικό, χρώμα οικείο, το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. Τέλειωσες το τσιγάρο σου, το έσβησες στο τασάκι και σιγοψιθύρισες κάτι.

-Τι λες;
-Να 'ρθεις μαζί μου...
-Κοίτα με και πες το.

Τα λόγια δεν έβγαιναν από τα χείλη σου. Δυο κουβέντες που δεν κοστίζουν τίποτα, μου κόστισαν δυο χρόνια να σε περιμένω. Και όλο λέω να φύγω, μα να, σκέφτομαι, αν γυρνούσες δεν θα ήθελα να μη με βρεις εδώ.
Δεν με κοίταξες. Δεν μου μίλησες ξανά γι' αυτό.
Έπιασα το κεφάλι σου στα χέρια μου. Σε κοίταξα κατάματα. Γέλασα και σου είπα "ούτε να το πεις δεν μπορείς ρε άνθρωπε...". Έκλαψα πολύ. Έφυγες.

Έχω να σε δω δυο χρόνια και λίγες μέρες, μετρώντας από 'κείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη.
Και αν τώρα ακόμη σε προσμένω.

Αναρωτιέμαι αν ζω περιμένοντάς σε ή αν σε περιμένω για να ζήσω. Από τη μέρα που έφυγες σταμάτησα να παρατηρώ τα αστέρια. Η απουσία σου μου στέρησε την αγαπημένη μου νυχτερινή ασχολία. Με θλίβει η σκέψη ότι μπορεί να κοιτάζουμε το ίδιο κομμάτι ουρανού, την ίδια στιγμή και να μη συναντιούνται οι ψυχές μας. Η σκέψη είναι ενέργεια. Η ενέργεια δε χάνεται, μονάχα μορφές αλλάζει και μεταφέρεται από σώμα σε σώμα. Η δική μου σκέψη θέλησα να έρθει σε σένα τόσο έντονα το βράδυ πριν το χθεσινό, που είμαι σίγουρη πως ένιωσες όλους τους μύες του κορμιού σου να τραντάζονται. Η μαγεία του μυαλού μου θέλει να συναντήσει το μυστήριο του δικού σου.

Και μετά απ' όλες τις ηχηρές σκέψεις της μέρας, που το φως του ήλιου κάνει πεντακάθαρες, κάθε βράδυ θα είμαι σίγουρη ότι με νιώθεις. Κι αν δεν επιβεβαιώσω μια μέρα ότι όλα αυτά τα βράδια η σκέψη μου ταξίδευε και συναντούσε τη δική σου κάπου στα μισά, δεν θα σταματήσω να παράγω ενέργεια μέχρι να το καταφέρω. Γιατί η απόσταση δύο ανθρώπων είναι ίση με τα συναισθήματα που κάποτε τους ένωσαν σε ένα κρεβάτι.


Κι έτσι που λες, σε σκέφτομαι ακόμη.

Αγάπη μου ξεχάστηκα.. 
Δεν ήταν η ειρωνεία στην προσφώνηση, ήταν πιο πολύ στο ρήμα. Και θα με τράνταζε ολόκληρη αν το άκουγα και γνώριζα. Μα δεν γνωρίζει. Μα δεν ξεχάστηκα. Και πόσα θυμήθηκα Θεε μου! Δεν ξέρω κατά πόσο είναι "νόστος" να αναπολείς και να δακρύζεις για τις στιγμές που έζησες αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την ομορφιά απ'την ασχήμια. Ο Ουμπέρτο Έκο αφιέρωσε δύο ολόκληρους τόμους σ'αυτήν την σύγκριση, κι εγώ ακόμη δεν μπορώ να πω με μία λέξη αν αυτό που είχαμε ήταν όμορφο ή άσχημο. Μα το πιο σκληρό απ' όλα είναι το ερωτηματικό που βγαίνει στην φωνή μέσα στο κεφάλι μου μετά το ρήμα "έχω".

Πάει καιρός.
Πάει ένας χρόνος ακριβώς. Και λέω, λοιπόν, στον εαυτό μου για φαντάσου, αν γυρνούσες ακριβώς σ'αυτήν την μέρα πέρσι πόσες στιγμές θα ήθελες να είχες ξαναζήσει μέχρι σήμερα; Σκέφτομαι. Βάζω μέσα έναν Άυγουστο, τρεις μέρες του Φλεβάρη.. και σωπαίνω. Μια σιωπή που με παγώνει, και σου ορκίζομαι, το αίμα μου σταμάτησε να κυλά για τα δευτερόλεπτα αυτά. Το δέρμα μου αντιδρά ενστικτωδώς. 34 μέρες για έναν ολόκληρο χρόνο, μάτια μου, είναι ζημία. Μεγάλη. Σκέψου πόση η απόσταση από τις 365. Μεγάλη. "Κάποιες φορές", μου είπε η Ε. "ζούμε κάτι και πιστεύουμε ότι αυτό είναι.. αλλά δεν είναι αυτό, γιατί τελικά Αυτό, είναι κάτι άλλο.. κάτι διαφορετικό". Και το βλέπεις το διαφορετικό όταν σταματήσεις να παλεύεις με τα κύματα του άλλου. Έτσι μόνο, αν ηρεμήσεις και ξαπλώσεις ανάσκελα ανασαίνοντας ρυθμικά και με κλειστά τα μάτια, τον γλυτώνεις τον πνιγμό. Έναν πνιγμό που δεν πιστεύεις και ο ίδιος ότι συμβαίνει. Και ενώ βλέπεις τις φυσαλίδες να ταξιδεύουν από το στόμα σου προς την επιφάνεια, το φως του ήλιου δημιουργεί μικρά διαμάντια πάνω εκεί.. Ένα "εκεί" που όσο πας και βλέπεις πιο θολά. Και αν ο πάτος σε τραβάει, τι θα πει; Θάλασσα έγινες και μ' έπνιξες. Αυτό θα πει.

Θέλω να σε βλέπω και να σε μαθαίνω. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Είπα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Ερώτηση στην ερώτηση, μαθαίνεις τον άλλον. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Τι σκέφτηκες όταν με γνώρισες; Άκουγε, απαντούσε, χαμογελούσε. Δεν θέλω να σε μάθω έτσι. Θέλω να σε μάθω στην καθημερινότητά μας. Και μπορώ να πω, ως άνθρωπος που δεν αγαπά τις εκπλήξεις, ότι αυτή η απάντηση ήταν μια έκπληξη που με έκανε να χαμογελάσω αυθόρμητα. Δεν ξέρω πόσο εύκολα πιστεύεις κάτι που δεν έχεις συνηθίσει. Όταν το ζεις, όμως, πόσο πια να αντισταθείς στο να κάνεις αυτό το κάτι ένα με τις σκέψεις σου, ώστε να γίνει μια νέα πραγματικότητα;

Μέσα σ' όλα κατάλαβα..
Κατάλαβα πόσο θέλω να σε θέλω. Τέτοια φράση δεν θέλω να την εξηγήσω. Θα μολυνθεί η αλήθεια της. Ίσως να το έκανα, μα μόνο σε σένα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα κιόλας να το κάνω. Και ποιος θα καταλάβει αυτό που έχω στο κεφάλι μου. Βλέπεις τις λέξεις δεμένες με διάφανες κλωστές που μπλέκονται η μία με την άλλη; Βλέπεις που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι από πάνω, ποια από κάτω και ποια ετοιμάζεται να σπάσει; Μέσα σ' όλα αυτά φωσφορίζουν δυο φράσεις μονάχα κι από κει κατάλαβα όσα κατάλαβα.. τις βλέπεις; Η μία είναι το όνομά σου με ένα κτητικό συντροφιά κι η άλλη είναι η επιλογή μου. Κι εσύ μέσα σ' όλα αυτά, αλήθεια, τί βλέπεις;

Κατάλαβα. Δεν αρκεί να λείπει ο ένας μόνο στον άλλον. Και να λείπουμε ο ένας στον άλλον, ούτε αυτό αρκεί. Και τίποτα δεν θα είναι ποτέ αρκετό όταν ανάμεσα στο εγώ και το εσύ μπλέκεται το ρήμα "λείπω". Γιατί κάθε έλλειψη πάντα θα φέρνει μπόρες. Μπόρες μεγάλες, μπόρες μικρότερες, μα πάντα καταδικαστικά απόλυτες μπόρες.

Δεν καταλαβαίνω πως ζούμε μακριά από εκεί όπου θέλουμε να ζήσουμε.

Και ύστερα θυμήθηκα..
Θυμήθηκα πώς είναι να βρίσκεσαι εκεί που θέλεις, την στιγμή που θέλεις, με τον άνθρωπο που θέλεις. Δεν έχουν κατασκευαστεί ακόμα οι κατάλληλες λέξεις που ενώνοντάς τες να μπορεί κανείς να περιγράψει αυτήν την κατάσταση, όταν την ζει. Ίσως γιατί κανείς δεν νοιάστηκε την απόλυτη εκείνη στιγμή να περιγράψει τίποτα. Σκέφτομαι πως αν  συνδυαστούν οι λέξεις άπειρο, αιωνιότητα, άστρα, φως, ζέστη, χάος, χαμόγελο, κενό, άπειρο και παύση, ίσως έβγαινε κάτι κοντινό σε νόημα με αυτό. Και θυμήθηκα, είπα. Απλώς έγινε την λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τον λάθος άνθρωπο. Και απ' όλες τις λέξεις που έπρεπε να ενωθούν για να φτιαχτεί η φράση της απόλυτης περιγραφής, ξέμεινα με μία μόνο λέξη που ρούφηξε όλες τις υπόλοιπες σε δίνη. Τη λέξη κενό. Μαζί με το επίθετο "αχανές".

Δεν θυμάμαι το τελευταίο πράγμα που σου είπα πριν φύγεις.

Θυμάμαι το τελευταίο πράγμα που μου είπες πριν φύγεις.

Και μέσα σ' όλα, ενώ θυμόμουν, κατάλαβα ένα πράγμα. Είπες όσα ήθελα να ακούσω, μα δεν ήθελα να τα πεις φεύγοντας. Αχάριστοι που είμαστε οι άνθρωποι. Δακρύζουμε με το αντίο, δακρύζουμε και με το σ' αγαπώ.

Κι όταν το κενό γίνεται αχανές, εγώ σε θέλω.
Κι αν πάρεις μια βαθιά ανάσα, τότε θα δεις. Θα δεις κι εσύ εμένα.

«Σήμερα μου είπαν γιορτάζει ο Αγ. Λαυρέντιος.
Μου ‘παν είναι η νύχτα των ερωτευμένων,
η νύχτα που πέφτουν συνέχεια αστέρια..
θα δούμε.
Παρατήρησέ τα κι εσύ εκεί, που είναι ανοιχτοί οι ουρανοί..»
Όταν είδα το μήνυμα το ρολόι ήδη έδειχνε 4 το μεσημέρι. Η αδερφή μου ποτέ δεν παρέλειπε να με ενημερώσει για τα «περί έρωτος και άλλων δαιμονίων». Περίεργο, μόλις είχα τελειώσει το ομώνυμο βιβλίο. Και ενώ ο ήλιος καίει και προσπαθείς να επιβιώσεις στη ‘λάβα’ του καλοκαιριού, που ακόμα και στην εξοχή είναι ανυπόφορη, φαντάζεσαι ήδη αυτήν την Αυγουστιάτικη νύχτα που σε λίγο θα αρχίσει να πέφτει. Καλοκαίρι, έρωτας, αστέρια… επικίνδυνες λέξεις και όλες μαζεμένες στις αράδες ενός μηνύματος.. τι να έκρυβε άραγε αυτή η νύχτα; Ποια η μαγεία της εντέλει;
Την τελευταία φορά που είδα να πέφτει ένα αστέρι θυμάμαι ότι το βλέμμα μου καρφώθηκε σ’ αυτήν την λάμψη που έγινε εντονότερη ενώ χανόταν, μέχρι να σβηστεί οριστικά από το πλάνο. Σαν κάτι να είχα ξεχάσει όμως. Ένα αστέρι πέφτει.. κι εγώ.. είχα ξεχάσει να ευχηθώ! Ήταν καλοκαίρι, βρισκόμουν στην παραλία, κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό, ένα πεφταστέρι μου χαρίστηκε απλόχερα, και εγώ.. ξέχασα να κάνω ευχή. Γιατί;. Απόλαυσα το θέαμα. Έζησα την μαγεία της στιγμής. Μα δεν ονειρεύτηκα, δεν ευχήθηκα, δεν σκέφτηκα να δώσω μία ακόμα ελπίδα στα όνειρά μου να γίνουν πραγματικότητα… Γιατί;
Και η λάμψη όλων των άστρων μαζί συντρόφευε την παρέα μας με μία μελωδία που έπαιζε σιγανά στο ράδιο.
Κι εγώ εκείνο το ζεστό βράδυ του Αυγούστου και με μία χαμένη ευχή, αναρωτήθηκα μήπως δεν είχα ξεχάσει να ευχηθώ.. μήπως απλώς δεν θέλησα;
..μήπως τελικά είχα ξεχάσει… να ερωτευτώ;
* * *
Στη βεράντα που τα γύρω φώτα είναι λιγοστά, ενώ η θάλασσα εύκολα διακρίνεται και τα φώτα στις απέναντι πόλεις να φωτίζουν τον ορίζοντα. Η παρέα μου πλέον.. ξανθιά! Μία κρύα μπύρα να με συνοδεύει στην αποστολή μου απόψε. Τα αστέρια τρεμοπαίζουν και εγώ ψάχνω να βρω τους ερωτευμένους που γιορτάζουν. Έξω δεν έχει ψυχή.. ούτε ψυχή ερωτευμένη. Μα όντως οι ουρανοί είναι ανοιχτοί εδώ. Ένα τεράστιο πανί ο ουρανός και σκόρπιες μικρές κουκκίδες. Να η Μεγάλη Άρκτος και η Κασσιόπη.. και είναι όντως όμορφο να παρατηρείς τα αστέρια στον καλοκαιρινό ουρανό. Μαγεύεσαι και είσαι έτοιμος να τους δοθείς ολοκληρωτικά πριν καλά-καλά καταλάβεις ότι πολλά από αυτά δεν υπάρχουν πια· έχουν χαθεί μαζί με τις ευχές που έγιναν σ’ αυτά. Μα το αστέρι που πέφτει δεν είναι η ευχή που φέρνει στο μυαλό σου ένα όνειρο, είναι η ευχή που φέρνει στην σκέψη σου έναν άνθρωπο. Γιατί τα αστέρια είναι μαγεία, όπως και ο έρωτας. Ένας έρωτας που για δέκατα του δευτερολέπτου παίρνει σάρκα και οστά. Ενώ περιμένω η μυρωδιά απ’ το φιδάκι σε συνδυασμό με την μυρωδιά του χώματος από την υγρασία μειώνει τις αντιστάσεις. Τα βλέφαρα μου τρεμοπαίζουν, μα τα αστέρια μένουν εκεί. «Κοίτα, ένα αστέρι έπεσε!» Μα σε ποιον απευθύνομαι; αφού είμαι μόνη μου έξω.. Ξέχασα όντως να ερωτευτώ αυτό το καλοκαίρι.
Έπιασε ψύχρα. Και πάλι δεν ευχήθηκα.. του χρόνου την ίδια μέρα να μου το θυμίσεις. Κοίτα τον ουρανό και εσύ όπως και να ‘χει, κάνε μια ευχή. *
10 Αυγούστου 2010
x
x