Και ξαφνικά μύρισε θάλασσα.
Όχι ακριβώς.. Μύρισε αυτό το "απροσδιόριστο", μύρισε Εκείνο το Μέρος... Μύρισε Εκείνη η Ηλικία. Μύρισαν Εκείνες οι Στιγμές.
Δεν είχα σκοπό να γράψω μέχρι Αυτήν την Στιγμή. Φύσηξε ένα αεράκι και μπήκε μέσα στο διαμέρισμα η μυρωδιά του Αλλού. Και έτσι απλά, ανάμεσα στα τσιμέντα, στα απλωμένα ρούχα, στις ηλιαχτίδες που παλεύουν να αγγίξουν τα σώματά μας και στην βοή των αυτοκινήτων στην γειτονική λεωφόρο ο νους μεταφέρθηκε μίλια μακριά..
Στο Καλοκαίρι και στον Παρελθοντικό μας Παράδεισο.

Πόσο θες να με γυρίσεις πίσω;
Μου είπαν ότι δεν γίνεται να ανησυχείς για το Μέλλον. Το Μέλλον δεν είναι πραγματική διάσταση. Μόνο το Παρελθόν και το Παρόν είναι. Έπαψα κι εγώ να ανησυχώ για το Μέλλον.. Το Παρελθόν, όμως, το Παρελθόν όσο κι αν το παλεύεις πάντα θα έχει μια γλύκα. Αυτή η γλυκόπικρη γεύση του που σου λέει ότι "Ό,τι έγινε συνέβη" και θα μπορούσαν να έχουν συμβεί άλλα τόσα, μα θα μπορούσε να μην είχε συμβεί και τίποτα. Και εκεί.. στο άκουσμα αυτής της λέξης τέρατος, στο "ΤΙΠΟΤΑ" τρελαίνεσαι, τραντάζεται όλο σου το κορμί και παλεύει να επαναφέρει τις αναμνήσεις, ενώ μάχεται για να τις κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά του. Και την σκέψη "πόσα λάθη κάναμε" έρχεται και αντικαθιστά το "τι όμορφα περάσαμε" και στα χείλη σχηματίζεται ένα δειλό χαμόγελο που σιγά-σιγά ανεβαίνει στα μάτια, στο μυαλό και πάντα καταλήγει στην καρδιά, εκεί όπου εξ' αρχής δημιουργήθηκε.
Γιατί αυτό το μαγικό έχει το χαμόγελο, να συνδέει με τους πιο ανάλαφρους, φωτεινούς δεσμούς μυαλό και καρδιά, λογική και συναίσθημα.

Τα χαμόγελά μας 'γίναν γέλια δυνατά.
Δεν ήξερα πια πώς να αντιμετωπίσω ό,τι περάσαμε παιδιά. Γιατί έρχονταν όλα τώρα μπροστά μου και σχημάτιζαν τις πιο φωτεινές εικόνες και τους πιο κελαρυστούς ήχους και τα γέλια... Αχ αυτά τα γέλια μας, αδερφάκι μου! Η θάλασσα, ο ουρανός, τα χαλίκια, ο πεζόδρομος της "Χαράς" που συναντούσαμε ο ένας τον άλλον και ρίχναμε κλεφτές ματιές εκεί που δεν μας έπαιρνε να κοιτάξουμε κατάματα. Οι τυρόπιτες στις 5 η ώρα το ξημέρωμα από τον πάνω ή τον κάτω Φούρνο.. Και δεν θυμάμαι ούτε στιγμή κλάματα και μελοδραματικές συγκινήσεις. Θυμάμαι να μας φεύγουν τα παπούτσια στον δρόμο και να γελάμε ακόμα πιο δυνατά, να τρώμε τούμπες με τα ποδήλατα και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, να σπάμε τα 4Χ4 παγωτά μας σε κούπες για να φαίνονται μικρότερα, ώστε να τρώμε ένα ακόμα, να γελάμε καθώς πνιγόμαστε στα ρηχά.
Και κάπως έτσι περνούσε το καλοκαίρι μας, με Αλάτι, Ήλιο και πολύ Γαλάζιο.

Μετά ήρθε ο Έρωτας.
Και εκεί ακριβώς μπλέχτηκε το γέλιο με το κλάμα. Που τελικά δεν ήταν τόσο απρόσμενος συνδυασμός, γιατί έτσι συμβαίνει στην ανισορροπία. Μέχρι να βρεις το κομμάτι που ταιριάζει και δένει με την δική σου "φόρμα", το σώμα σου κλωτσάει και όλο αυτό το "ΟΧΙ" που σου λέει το κορμί σου γίνεται Ενέργεια και αυτή εκφράζεται με δάκρυα. Γιατί το Σώμα μας, ξέρει. Και αυτό που μας κρατάει μακριά από αυτό που ξέρει το Σώμα μας είναι το ξερό μας το κεφάλι. Καμία Καρδιά δεν θέλει να βρεθεί χίλια κομμάτια στο πάτωμα, όσο καλοδιατηρημένο κι αν είναι το μωσαϊκό που την περιμένει. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Η Kαρδιά μας ξέρει περισσότερο από τον καθένα πόσο αντέχει, μα το μυαλό περιμένει να την δει χίλια κομμάτια για να πεισθεί, γιατί αυτό δίνει τις εντολές για όλες τις κινήσεις.. πότε θα σταματήσεις να τρέχεις πίσω από κάποιον, πότε θα σταματήσεις να προτάσεις τα χέρια σου παρακαλώντας για μια αγκαλιά, πότε θα χτυπήσεις ένα παλαμάκι και θα πεις "Αυτό ήταν φίλε μου, η αυλαία έκλεισε!".
Και έτσι ένα ξεροκέφαλο Μυαλό οδηγεί μια Καρδιά στον γκρεμό.
Κι έτσι απλά χάσαμε τα πιο όμορφά μας Καλοκαίρια.

Και ύστερα, Φως.
Μα όσο χτυπάει η Καρδιά, ο Άνθρωπος υπάρχει! Και πάντα θα υπάρχει, μέχρι αυτή να αποφασίσει διαφορετικά. Και σου λέω ότι η Καρδιά του ανθρώπου είναι πάνω απ' όλα, γιατί αυτή έχει τον τελευταίο λόγο, όσο κι αν αφήνει το Μυαλό να μεταχειρίζεται αυτήν και το Σώμα, όπως εκείνο θεωρεί ότι τους πρέπει. Δίνει την ελευθερία της βούλησης μέχρι αυτό να μάθει. Γιατί μαθητεύει το Μυαλό στην Καρδιά, μάτια μου, με αίθουσα διδασκαλίας το κορμί μας. Γιατί αυτός είναι ο σκοπός κάθε Καρδιάς, να διδάξει το μυαλό να μάθει να μένει, να μάθει να φεύγει, να μάθει τέλος-τέλος να διαλέγει το "Ζω" από το "Υπάρχω". 
Και όταν αρχίζει το Κορμί να Ζει ακούγοντας αυτό που λέει η Καρδιά, τότε θα έχουμε μόνο Φως. 
Γιατί η Καρδιά τρέφεται με την ίδια Αγάπη που εκπέμπει και λαμβάνει, και αυτή είναι το πιο Λαμπρό Φως.

Να ζεις
Να αγαπάς
και Πάντα να μαθαίνεις

 

You left me hanging there by TheSkyEtc

realizing how 
things.. 

have changed.

..η έπαρση της σημαίας σηματοδοτούσε την αρχή της σχολικής ημέρας. (παιδόπολη τη δεκαετία του 1950)

..ο μαυροπίνακας χαρακωμένος με τα σημάδια της κιμωλίας μόλις να διακρίνονται επάνω του ..η σόμπα στη μέση της "αίθουσας" προσπαθούσε να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά.

..στα θρανία δεν διάλεγες τον διπλανό σου, δεν ήταν ένας..έξι και πάνω σε κάθε θρανίο! ..το βλέμμα του δασκάλου και τα σταυρωμένα χέρια των παιδιών ήταν η "τάξη" στην αίθουσα (1952)

..τα παπούτσια βέβαια ήταν πολυτέλεια.. και όχι δεν "κρυφοκοίταζε" ο ένας απ' τον άλλον, ένα βιβλίο για δύο άτομα (Δημοτικό Σχολείο Καναλίων Βόλου-1949-)

..καμιά 60αριά παιδιά με μόνο μία δασκάλα μάθαιναν(Δημοτικό σχολείο στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης-1930-)

..η ποδιά ήταν απαραίτητη στις μαθήτριες, το ίδιο και ο γιακάς (μια σχετικά πιο πρόσφατη φωτογραφία του 5ου Γυμνασίου Θηλέων Θεσσαλονίκης)