Δεν περίμενα να σε δω εκεί. Δηλαδή δεν ξέρω αν δεν το περίμενα ή αν ήλπιζα σ’αυτό. Η μοναδική στιγμή που ησύχασα ήταν όταν είδα τον τόσο κόσμο. Ηρέμησα. Γαλήνεψα, γιατί σκέφτηκα πώς οι άνθρωποι χάνονται στην ανωνυμία. Και χάρηκα και είπα «Θεε μου ευτυχώς, δε θα ειδωθούμε ούτε απόψε!». Δεν ξέρω γιατί τρέμω ακόμα να σ' αντικρίσω. Ξέρω ότι δε θα έχουμε επαφή. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να νιώσω το δέρμα σου επάνω στο δικό σου. Κάθε φορά που ένας περαστικός έπεφτε πάνω μου τρανταζόταν όλο μου το κορμί. Έτρεμα να κοιτάξω μήπως δω εσένα να γυρνάς την πλάτη και να φεύγεις αδιάφορος. Γιατί ξέρεις, τις μισώ τις επαναλήψεις. Δεν ήταν ότι δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τη στιγμή, τη στιγμή έμαθα να τη ρουφάω και να στέκομαι άξια απέναντί της. Το μετά φοβόμουν πάντα· μήπως δεν μπορώ να ζήσω άλλες στιγμές, μήπως συνεχίζω να κρεμιέμαι απ’αυτήν τη μία, μήπως τη θεοποιήσω και την εντάξω στην αιώνια σφαίρα των αναμνήσεων. Κι έτσι πρόσεχα τις κινήσεις μου, ήταν μετρημένες, ακίνδυνες. Και έβλεπα ότι τα κατάφερνα.

Το ότι ήρθα σίγουρα σημαίνει πολλά. Σίγουρα σημαίνει ότι μ’αρέσει ο κινηματογράφος. Αυτό δεν μπορείς να το αμφισβητήσεις. Είναι δύσκολο να με αμφισβητείς όταν σου μιλάω με γενικότητες. Έμαθα να αποφεύγω τα συγκεκριμένα για να μη σε βλάψω. Έμαθα να αγαπώ την ποίηση και να τη νιώθω στο πετσί μου· μαζί σου και χώρια σου. Μα ποτέ δε μ’άφησες να δω πέρα απ’το γενικό. Δε μ’άφηνες, κι εγώ δεν τολμούσα να στο ζητήσω μη και μ’αφήσεις.