Πώς είσαι; 

Πώς σου φέρεται η ζωή; 

Θέλω να πιστεύω ότι είσαι καλά, δεν ξέρω αν θέλω να μάθω πως είσαι ευτυχισμένος, μα σίγουρα ότι είσαι καλά.

Πάει καιρός, το ξέρω, μα - αλήθεια - δεν έχω πάψει να σε σκέφτομαι - χωρίς όμως να σε μνημονεύω πια. Η μνήμη σου ολοένα και ξεθωριάζει. Κάτι που δεν τολμούσα να ζητήσω από τον εαυτό μου όταν βρεθήκαμε τελευταία φορά, τώρα γίνεται αυτόματα και μάλιστα χωρίς την έγκρισή μου. Τώρα θα έλεγα όχι, θα έλεγα στη μνήμη σου μείνε λίγο ακόμη, έστω κι έτσι, ξεθωριασμένη και με ρούχα παλιά, που μάλλον τώρα δε σου κάνουν πια και τα έχεις πετάξει ή είναι καταχωνιασμένα πίσω-πίσω στα συρτάρια σου· πουκάμισα με φθαρμένα μανίκια στους αγκώνες και μαύρα t-shirt που έχουν ξεθωριάσει.

Κάποιες φορές νομίζω ότι εκείνο το λευκό σου t-shirt, που μου έδωσες να βάλω τον Σεπτέμβρη στην παραλια στην Άνδρο γιατί κρύωνα, θα είναι η πιο ζωντανή μου ανάμνηση από σένα. Το κρατώ, ξέρεις, καταχωνιασμένο πίσω-πίσω στο συρτάρι μου - όχι, δεν το έχω πετάξει.

Λοιπόν, τι κάνεις; Εννοώ, τι κάνεις τώρα; Που βρίσκεσαι; Που δουλεύεις; Δουλεύεις ακόμη για άλλους ή είσαι πλέον όλος δικός σου; Αυτό που πάντα ήθελες, το πέτυχες; 

Σκέφτομαι κάποιες φορές, πως ίσως μου κρατάς κακία που ήθελα ένα κομμάτι από 'σένα. Τόσο που στο τελός, φοβάμαι ότι φεύγοντας δε μου άφησες τίποτα αληθινό σου. Τόσο που στο τέλος η πιο ζωντανή απόδειξη που μου έμεινε ότι ήσουν στη ζωή μου, ήταν αυτό το άσπρο το μπλουζάκι σου, που κι αυτό πλέον αμφιβάλλω αν ήταν ποτέ πραγματικά δικό σου.

Εγώ πάντως ήμουν... Πραγματικά δική σου εννοώ, ήμουν. Ήμουν εκεί. Ολόκληρη. 10000% εκεί. Δεν κράτησα τίποτα για μένα. Και φεύγοντας, να ξέρεις, πήρες ένα κομμάτι από μένα, το πιο αληθινό.

Εγώ δουλεύω, εργάζομαι για την ακρίβεια, όπως με διόρθωνες πάντα. Εργάζομαι και - μάλλον - είμαι ευχαριστημένη. Χα! Βιάστηκες ε; Νόμιζες θα διάβαζες ευτυχισμένη. Ήμουν σίγουρη. Όπως είμαι σίγουρη ότι τώρα έχεις σκάσει ένα στραβό μισό χαμόγελο που κάνει το αριστερό σου προφίλ... Τελοσπάντων, μην το σταματάς, σου πάει. Θυμάμαι πως μου άρεσε δηλαδή.

Πως λένε τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους; 

Ε, πως τι ρωτάω, ρωτάω. Μ'αρέσουν τ' ονόματα, θυμάσαι; Λες και τους ξέρω. Αλήθεια, ελπίζω να μην τους γνωρίζω. Ελπίζω να είναι άνθρωποι νέοι, που μπήκαν στη ζωή σου για να σε συναρπάσουν, για να σε εξελίξουν, για να σε μυήσουν στη ζωή. Αυτό με λυπεί πολύ ακόμη, που δε μ' άφησες να σε μυήσω στη χαρά, στη χαρά του να είσαι ερωτευμένος. Ο καθένας ερωτεύεται διαφορετικά, ναι, μωρέ, το θυμάμαι! Από την άλλη, αν δεν υπάρχει η χαρά, το παιχνίδι, τι έρωτας είναι αυτός; Αν δεν υπάρχει Ζωή, τι έρωτας είναι αυτός; Ο έρωτας, σου είχα γράψει κάποτε, δεν είναι για το μουσείο. Και αλήθεια στο λέω, έτσι είναι, έχω δουλέψει σε τρία μουσεία, ξέρω.

Αλήθεια, που μένεις; 

Μου άρεσε το παλιό σου σπίτι. Ξέρεις πόσο αγαπώ το ξύλο και τα φυτά. Φαντάζομαι το νέο σου διαμέρισμα να είναι γκρι και όλο από τσιμέντο. Όμως, αλήθεια, πες μου, στο νέο σου σπίτι έχεις φυτά; Αναρωτιέμαι, ποιος τα ποτίζει όταν λείπεις. Έχεις την τάση να φεύγεις με άγνωστη επιστροφή. Ο γυρισμός σου ήταν πάντα αμφίβολος. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται τα φυτά σου για σένα... Πώς νιώθουν κάθε φορά που τα πότιζει χέρι ξένο, όχι το δικό σου. Αναρωτιέμαι αν με το ίδιο χτυποκάρδι περιμένουν την πόρτα του μπαλκονιού σου να ανοίξει και να βγεις εσύ, όπως περίμενα εγώ το τηλέφωνο να χτυπήσει ότι γύρισες.

Και τέλος τέλος να σου, πω... ελπίζω ακόμη να σε πειράζουν οι μελιτζάνες. Έτσι, γιατί είναι καλό να ξέρω σαν υπενθύμιση πως κάτι που εγώ αγαπώ, εσύ δεν το αντέχεις.

Είδες τελικά; Απλά πράγματα ήθελα να σου πω· μικροπράγματα, καθημερινές στιγμές, υπομνήματα πως θα μπορούσαμε να ζούμε πλάι-πλάι.

Ε.

Στέκομαι πια σε απλά πράγματα. Τρέχω δίπλα στο πάρκο στον ποδηλατόδρομο, πολύ νωρίς, στις 7 το πρωί. Ανά στιγμές κλείνω τα μάτια μου, μυρίζω, ακούω... Ήρθε στ' αυτιά μου ο ήχος από το νερό που τρέχει από το λάστιχο και πέφτει - όχι με μεγάλη πίεση - στο τσιμέντο, και η μυρωδιά της αυλής που πλημμυρίζει νερό... Το μυαλό μου τρέχει στο παρελθόν, αρχές Ιουλίου στο σπίτι μας στον Πειραιά, που ο πατέρας μου κατέβρεχε κάθε μεσημέρι γυρνώντας από τη δουλειά τα μπαλκόνια για να δροσίσει λίγο, κι εγώ πλατσούριζα ξυπόλητη και χαρούμενη στα πλακάκια.
Απέφευγα πολύ το τρέξιμο. Κάθε φορά που σκεφτόμουν να ξεκινήσω ερχόταν στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ που τσακωθήκαμε, έβαλες τα αθλητικά σου, άνοιξες την πόρτα κι έφυγες. Γύρισες 2 ώρες μετά μούσκεμα, ιδρωμένος. Εγώ κοιμόμουν στον καναπέ. Πάντα σου άρεσε να τρέχεις· τα καλοκαίρια δίπλα στη θάλασσα, στο πάρκο πριν πας στη δουλειά, στο τέλος κι από 'μένα.

Τρέχω δίπλα στο πάρκο. Κάποιες φορές μάλιστα παίρνω μαζί και τη Σάββυ. Το απολαμβάνουμε και οι δύο. Στο μυαλό μου έρχεται πάντα η θάλασσα, κάθε πρωί, σε κάθε διαδρομή. Δεν είναι μεγάλη η διαδρομή εκεί στο πάρκο, πέριπου 2.5 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα. Ο ήλιος δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τα δέντρα, και μόνο κλεφτές ηλιαχτίδες με χτυπούν στο πρόσωπο όσο τρέχω. Στέκομαι πια σε καθημερινούς ήχους. Αν και τρέχω πάντα με ακουστικά, τις τελευταίες μέρες τα κρεμώ στον σβέρκο γιατί τα πουλιά τραγουδούν τόσο όμορφα το πρωί, και το αεράκι που παίζει με τα φύλλα με δελεάζει να το ακούσω. Θυμάμαι το καλοκαίρι στο χωριό. Η γιαγιά μου, μάς πήγαινε για μπάνιο, κουβαλούσε πετσέτες, κουβαδάκια, σαμπρέλες... Βουτούσαμε εμείς, μα εκείνη ποτέ. Λίγο καμιά φορά τα πόδια της μόνο ίσα για να μας ξεπλύνει τα κουβαδάκια.
Τη λάτρευες τη θάλασσα. Όταν κολυμπούσες ήσουν η ίδια η θάλασσα, τα κύματα. Στις ηλιαχτίδες που πέφτουν στα μάτια μου και με τυφλώνουν θυμάμαι τα βρεγμένα μαλλιά σου και τα μάτια σου που έλαμπαν στον ήλιο και άλλαζαν χρώματα. Δεν είχαμε πάει πολλές φορές μαζί για μπάνιο, μα εκείνες τις λίγες τις θυμάμαι καλά. Έζησα όλα μου τα παιδικά καλοκαίρια δίπλα στη θάλασσα, μα εσύ με έκανες να λατρέψω το νερό, την ελευθερία της θάλασσας, την αέναη κίνηση, τη ροή, τη ζωή που συνεχίζεται.

Γυρίζω σπίτι. Κάνω μπάνιο, με ανοιχτό παράθυρο πια. Καλοκαίριασε. Κάθομαι τυλιγμένη με την πετσέτα και βάζω κρέμα στα χέρια μου. Κοιτάζω με προσήλωση τα χέρια μου, σαν μηχανικά κινούμενα, χωρίς τη δική μου οδηγία, αλείφουν το ένα το άλλο. Στέκομαι πια σε καθημερινές μυρωδιές, τις ρουφώ μέχρι να φτάσουν στο στομάχι, στην καρδιά μου. Η κρέμα μου μυρίζει ελιά, θυμάμαι τη γιαγιά μου να μαζεύει τις ελιές στο χωριό μήνα Οκτώβρη κι εγώ να παίζω στο χωράφι σαν μικρό ζιζάνιο.
Χθες συλλογίστηκα τις τελευταίες μας στιγμές. Η τελευταία φορά που άγγιξες τα χέρια μου... Βρεθήκαμε σε μία παραλία κοντά στο Σούνιο. Καθίσαμε στα βότσαλα δίπλα δίπλα χωρίς να ακουμπάμε ο ένας τον άλλον. Φορούσες σκούρο τζιν και ένα γκρι t-shirt. Εγώ μία γκρι φόρμα και ένα λευκό μπλουζάκι. Αρχές Οκτώβρη, η παραλία ήταν άδεια, μα ο καιρός πρόδιδε ένα κρυμμένο καλοκαίρι. Άπλωσα να πιάσω ένα βότσαλο και είδες το χέρι μου. Είδες το κάψιμο στον αριστερό μου καρπό. Πήρες το χέρι μου στα χέρια σου, το χάιδεψες τόσο τρυφερά σαν να μην είχες ξανά αγγίξει το δέρμα μου. Η στιγμή μας τέλειωσε. Χωριστήκαμε λίγο αργότερα.

Οι δικοί μου άνθρωποι αναρωτιούνται γιατί λατρεύω τόσα τα πρωινά. Πώς ξυπνάω τόσο νωρίς χωρίς ξυπνητήρι, με τι κουράγιο τρέχω στις 7 χωρίς πρωινό, χωρίς καφέ... Μ' έχουν προδώσει πολλές νύχτες, έτσι έμαθα να αγαπώ τα πρωινά.
Περπατήσαμε για λίγα μέτρα παρέα. Μού είπες ότι άργησες και σε περιμένουν. Πήρες τον κεντρικό δρόμο όλο ευθεία, εγώ έφυγα μέσα από τα στενά. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που περπατήσαμε πλάι-πλάι.

Λυπήθημα, περισσότερο, γιατί όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα ποτέ να θυμηθώ το τελευταίο μας φιλί. Πού ήμασταν, πόσο κράτησε, τι γεύση είχαν τα χείλη σου. Θυμήθηκα όμως το πρώτο. Ήταν λες και ξέραμε πως δε θα ζήσουμε πολύ μαζί.

«Να μαζέψω το πιάτο σας;» - «Συγγνώμη;» - «Τελειώσατε; Να το μαζέψω;» - « Ναι, παρακαλώ…».

«Μα καλά τι συμβαίνει με σένα σήμερα ρε;» - «Τίποτα, καλά είμαι.» - «Τι καλά ρε; Δεν έχεις πει μια κουβέντα και τη βγάζεις με πατάτες και νερό!» - «Καλά είμαι σου λέω.» Μας έφεραν μήλο, μπανάνα και αχλάδια με μέλι και κανέλα. Πήρα ένα κομμάτι μήλο, αυτό με τη λιγότερη κανέλα.

Μετά από εκείνη τη μέρα έφυγες. Έκανες 4 μήνες να επιστρέψεις στην Ελλάδα. Μιλούσαμε όλο και λιγότερο. Όταν πια επέστρεψες για καλοκαίρι το έμαθα πολλές μέρες αργότερα, όταν είχες πια φύγει, από μία φωτογραφία ενός κοινού μας φίλου. Δεν ξαναμιλήσαμε.

Κι έτσι πέρασαν 10 χρόνια χωρίς εσένα.

Κοντεύει ενάμισης χρόνος. Αναρωτιέμαι πώς οι άνθρωποι αντέχουν να γυρνούν απλώς την πλάτη και να φεύγουν. Και ήμουν βέβαιη ότι έμεινες με την πλάτη γυρισμένη μέχρι να τελειώσει ο καπνός και το ουίσκι και τα μάτια να μη θέλουν να κοιτάζουν πια. Μα αναρωτιέμαι αλήθεια, πώς τα κατάφερνες όλους αυτούς τους μήνες και δε με αναζητούσες; Πώς τα κατάφερνες και δε με κοιτούσες στα μάτια; Κι εγώ μετά από καιρό σταμάτησα να το κάνω. Σταμάτησα να σε ψάχνω στα βιβλία, στις ταινίες, στα τραγούδια των χαραγμένων βινυλίων που άκουγα κάποιες βραδιές που το φεγγάρι ξεχνιόταν και μας άφηνε μόνο δέκα αστέρια φανερά στην πόλη. Και δε μ' ένοιαζε να μην ψάχνεις κι εσύ τότε, μου αρκούσε να σε βρω εγώ. Και σ’ έβρισκα παντού, αυτή είναι η αλήθεια, σ' έβλεπα να περνάς τον δρόμο από τη γωνία που πρωτο-βρεθήκαμε στο περίπτερο απέναντι, να καπνίζεις χωρίς σταματημό... Με κάθε κίνησή σου, όλες σου οι σκέψεις περνούσαν από τη φωτιά στον καπνό, από τη στάχτη στο τασάκι. Σ' έβρισκα να περπατάς και να κοιτάζεις τις γραμμές του πεζοδρομίου, αν είναι ίσιες ή λοξές, να λοξοδρομείς περίεργα μετά τις 3 τα μεσάνυχτα πηγαίνοντας από το ένα μπαρ στο άλλο και να μου λες να σε κρατήσω σφιχτά και να μη φύγω. Δεν έπρεπε να μάθω ότι με χρειάζεσαι. Είναι δυσβάσταχτο αυτό που άφησες να μου συμβεί· όλο σ’έβρισκα μα δε σ’αντάμωνα ποτέ. 

Είχα ηρεμήσει πια. Κρατούσα μια χάρτινη κούπα καφέ. Η ζέστη ήταν αφόρητη, αλλά ήθελα να κυκλώνω κάτι με τα χέρια μου, να νιώθω τη ζεστασιά. Εξερευνούσα τον χώρο, ενώ αισθανόμουν ασφαλής. Γυρνώντας να δω την τεράστια στημένη οθόνη είδα εσένα ακριβώς στη μέση. Ο χρόνος πάγωσε, και εγώ προσπάθησα να μη σε κοιτάξω πάνω από 47,9 δευτερόλεπτα· 48 δευτερόλεπτα χρειάζεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να συγκρατήσει μία φιγούρα. Ψιθύρισα ένα «άστο διάολο» και γύρισα από την άλλη. Όχι το κεφάλι μου, το σώμα μου ολόκληρο. Ήθελα να σου δείξω πώς μπορώ κι εγώ. 

Και περιμένω.

Κάθε μέρα περιμένω, μα κάθε νύχτα περισσότερο. Ανάβω τσιγάρα, σβήνω τσιγάρα. Γεμίζω ποτήρια, αδειάζω ποτήρια. Ανοίγω τα μάτια, κλείνω τα μάτια. Εισπνέω και εκπνέω περιμένοντας.

Και θυμάμαι.

Κάθε στιγμή τη θυμάμαι. Εκεί που νόμιζα ότι όλα τα είχα ξεχάσει, θυμάμαι όλα αυτά και τόσα ακόμη που δεν ήξερα ότι έχω μέσα στον φάκελο των αναμνήσεων. Και χωρίζω το μυαλό μου σε κουτάκια για να συνεχίσω να είμαι λειτουργική ενώ περνούν οι στιγμές, και περνούν οι μέρες, και μετά οι εβδομάδες και οι μήνες. Και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κι εγώ περιμένω. Περιμένω να καλύψω ένα κενό που δεν ξέρω καλά-καλά πώς δημιουργήθηκε. Δημιουργήθηκε όταν έφυγες, σκεφτόμουν στην αρχή. Τώρα πια αρχίζω και φοβάμαι ότι μάλλον υπήρχε πάντα, μα η απουσία σου ξαφνικά με έκανε να το δω τόσο καθαρά όσο γυαλίζουν τα βότσαλα στη θάλασσα στην απανεμιά.

Και γράφω.

Λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη φέρνω κοντά στο χαρτί, στη λευκή σελίδα του υπολογιστή μου, στη χαρτοπετσέτα ακόμα. Και εύχομαι μια μέρα να βρω το θάρρος να στα φέρω όλα μπροστά στα πόδια σου να τα διαβάσεις. Να σου απλώσω την πραμάτεια μου και να διαλέξεις. Να διαλέξεις τι θα πάρεις - τι θ' αφήσεις. Και μέσα από τις λέξεις μου μειώνω τις αποστάσεις. Φέρνω ανθρώπους κοντά, ανθρώπους που δεν τους έμελλε να συναντηθούν. Και τα λόγια τρέχουν σα νερό και τα βλέμματα βάζουν φωτιές και οι καρδιές χορεύουν σαν τρελές την ταραντέλα. Και έτσι μέσα στη χαρά και την προσμονή οι άνθρωποι ξανά ερωτεύονται, από την αρχή, από την πρώτη μέρα, από το πρώτο βλέμμα και όλα τα "μετά" παγώνουν και το τώρα μόνο υπάρχει, και το ζεις λες και θα κερδίσεις επιτέλους το άπειρο της στιγμής.

Και μου λείπεις.

Μου λείπουν όλα σου. Μου λείπει η φωνή σου, τα μάτια σου, τα χέρια σου και το άγγιγμά σου. Μου λείπει το στήθος σου και το χαμογελό σου. Μου λείπουν τα αστεία σου και η ανάσα σου δίπλα στο μαξιλάρι μου. Μου λείπει τ' όνομά σου, να το φωνάζω και να 'ρχεσαι.

Μα πάνω απ' όλα μου λείπει αυτό που ήμουν όταν ήμουν μαζί σου. Ένα ανέμελο κορίτσι στην παραλία το καλοκαίρι. Να χαζεύω τον ουρανό μέχρι να νυχτώσει.

Έχω περπατήσει σε τόσα χώματα διαφορετικά και ίδια, έχω δει χώρες άλλες από αυτές που ήξερα, έχω αγκαλιάσει νέους ανθρώπους και έχω διώξει κάποιους, μ' έχουν διώξει άλλοι. Τόσα πράγματα αλλάξανε κι εγώ μαζί τους, μα δεν έχουν λειανθεί ακόμα τα σημάδια από τη ζωή που ζήσαμε μαζί. Σα να μη θέλουν να καλυφθούν πλήρως οι ουλές, σα να μη θέλω να τις διώξω. Και δε θέλω να σε διώξω, το ξέρω πια, θέλω μονάχα να μάθω αν μ' έδιωξες εσύ. Θέλω να μάθω αν τα δικά σου σημάδια είναι εκεί, αν έμαθες να ζεις μ' αυτά, πέρα απ' αυτά, αν έσβησαν για πάντα.

Η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε άνθρωποι να συναντιούνται ξανά και ξανά. Κι εμάς η ζωή μάς τα 'φερε αλλιώς, εντελώς αλλιώς, έτσι που δε συναντηθήκαμε ποτέ ξανά. Και κάποιες μέρες αναρωτιέμαι σε μια σταλιά γη πώς δε βρεθήκαμε πάλι, μια φορά ακόμη θα αρκούσε. Και κάποιες από τις νύχτες που έχουν έρθει αναρωτιέμαι αν με νιώθεις τόσο δίπλα σου όσο σε νιώθω εγώ κοντά μου.

Βρεθήκαμε για να σώσουμε ο ένας τον άλλον, έτσι πιστέψαμε και καταλήξαμε να τρέχουμε μακριά ο ένας απ' τον άλλον για να βρούμε σωτηρία. Πώς μπορεί να καταστρέψει ένας έρωτας τα υποκείμενά του, όταν και τα δυο ζουν μέσα σ' αυτόν, όταν και οι δυο άνθρωποι ζουν από αυτόν; Είχαμε τροφή τα συναισθήματά μας, επιβιώναμε με αυτά και ζούσαμε με γνώμονα αυτά.

Στέκομαι στη βεράντα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο κάποιες φορές να αναπνεύσεις όταν σε κατακλύζει η σκέψη ενός ανθρώπου, εκείνου του ανθρώπου που πλέον είναι απών. Η αναπνοή μου γίνεται πιο βαριά, πιο δύσκολη. Προσπαθώ να ελέγξω τον ρυθμό της, να ρυθμίσω τις ανάσες μου, να απωθήσω τις αναμνήσεις. Η νοσταλγία είναι μία βαριά ασθένεια με την οποία παλεύω από τη μέρα που έφυγες - από τη νύχτα που έφυγα κι εγώ. 

Ενώ δύει ο ήλιος βλέπω τα μάτια σου, βλέπω τα χείλη σου να μου χαμογελούν. Στο βασίλειο του παραλόγου έχω συνδέσει το πρόσωπό σου με τον ήλιο, όταν ανατέλλει κι όταν δύει, ενώ η ζωή που ζήσαμε μαζί ήταν πιο πολύ καλυμμένη από σκοτάδι. Κλείνω τα μάτια μου πια χωρίς να αντέχω.

Ο ήλιος δύει, δεν περιμένει λεπτό. Δεν τον προλαβαίνω. Ο χρόνος τρέχει και είμαστε μακριά, ο ήλιος συνεχίζει να δύει και να ανατέλλει με τον ίδιο ρυθμό, με εμένα να προσπαθώ να ρυθμίσω την αναπνοή μου κάθε φορά που στέκομαι απέναντί του. Και αναρωτιέμαι, πότε ο οργανισμός μαθαίνει τελικά να ζει χωρίς αυτό που κάποτε βάφτιζε οξυγόνο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τρέξω. Και αυτό κάνω. Φεύγω μακριά, από το κρεβάτι μου, από το σπίτι μου, από το μέρος που βρεθήκαμε πρώτη φορά, από το μέρος που χωρίσαμε, από το μπλε της θάλασσας, από το πράσινο του ελάτου. Και ενώ τρέχω να σωθώ από σένα, πνίγομαι στη θάλασσα, χάνομαι σε ένα δάσος από έλατα, με πλακώνουν οι τοίχοι, βουλιάζω στο κρεβάτι... 

Τρέχω να σωθώ από σένα και χώνομαι πιο βαθιά στην αγκαλιά σου. Κι έρχονται τα βράδια που πιστεύω τόσο βαθιά ότι αν τελικά αφεθώ στη σκέψη σου, ίσως σε κάποια ανατολή να έχω σωθεί από σένα οριστικά.

Μέσα σε όλα, κάπου συναντιόμαστε και χανόμαστε ξανά.

Τα μοβ σεντόνια έχουν ακόμη το σχήμα των χεριών σου. Έχω ξαπλώσει στην άκρη του κρεβατιού και παρατηρώ τη μεριά σου. Σε εμβρυακή στάση, πλήρως προστατευμένη από την ανάμνησή σου. Προσπαθώ να σχηματίσω το σώμα σου στο πλάι μου. Με το μυαλό μου φτιάχνω αργά τους ώμους σου, μετά την πλάτη σου, σιγά - σιγά νιώθω πως το βάρος σου αποτυπώνεται στο κρεβάτι. Η μορφή σου είναι τόσο αχνή που με πληγώνει. Θυμάμαι πως λείπεις. Θυμάμαι πως μου λείπεις. Συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου τα μαλλιά σου... Το χρώμα τους, την υφή τους, τη μυρωδιά τους, καθώς γυρνούσες ενώ κοιμόσουν κι έπεφτες στην αγκαλιά μου . Κλείνω τα μάτια μου. Τα ανοίγω και τα ξανά κλείνω δυνατά. Η μορφή σου χάνεται και σκέφτομαι πώς ούτε πρόλαβα να χαϊδέψω τα μαλλιά σου.

Γύρισα να κοιτώ το παράθυρο. Είναι τόσο μελαγχολικός ο ήλιος σήμερα. Σχεδόν με κάνει να δακρύζω. Ίσως η άδεια σου μεριά, ίσως η απουσία σου, ίσως το μαξιλάρι σου που είναι ευθύ και ολόισιο πια, ίσως όμως να είναι ο ήλιος ο φταίχτης. Ένα περιστέρι έρχεται και κάθεται στο περβάζι. Στον νου μου σηκώνομαι, του ανοίγω διάπλατα το παράθυρο και το ρωτώ για σένα. Πώς είσαι, ποιους δρόμους περπατάς, τι βλέπεις όταν ανοίγεις το παράθυρό σου το πρωί. Τρέμω να το ρωτήσω για τα μάτια σου, τι αντικρίζουν όταν τ' ανοίγεις το πρωι.

Είναι Κυριακή. Σκέφτομαι να μετρήσω πόσες Κυριακές ζήσαμε, πόσες ήταν καλές και πόσες παραδόθηκαν άδοξα σε μία Δευτέρα. Θέλω να σε ρωτήσω πώς είσαι. Θέλω να σου μιλήσω. 

Μα πιο πολύ ξέρεις τι θα ήθελα γι' αυτήν την Κυριακή; Να καθίσουμε αντικριστά και μ' ανοιχτό το παράθυρο κι ένα αεράκι να φυσάει να μοιραστούμε έναν καφέ κι ένα τσιγάρο. 

Αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να λάβω γράμμα σου. Μου έγραφες συχνά. Κάθε βράδυ σχεδόν μου έγραφες. Δε μου γράφεις πια. Δε σου γράφω ούτε 'γω πλέον. Μα γράφω για σένα συχνά. Μιλώ για σένα σπάνια. Σε σκέφτομαι μόνο όταν χρειάζεται. 

Ο τρόπος που έφερνες τις λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη κατάλαβα πως ακόμα με συγκλονίζει. Δεν μπορώ να σε ακούσω να μου μιλάς, έχω ξεχάσει πια τη φωνή σου. Μπορώ όμως να σε "ακούσω" να μου γράφεις. Είναι λες και ο νους σου υπαγορεύει τι χρειάζεται να διαβάσουν τα μάτια μου. Οι λέξεις στέκονται η μία δίπλα στην άλλη δεμένες σαν αλυσίδα. Και διαβάζω τα παλιά σου γράμματα με μιαν ανάσα, μην και χάσω την επαφή με τα χείλη σου. Ο λόγος σου... ο μαγικός σου λόγος.

Ο λόγος

Ένας λόγος που σταμάτησα να σε ζητώ είναι η απουσία σου. Δεν έχω που αλλού να σε ζητήσω πια. Δεν έχω και τι άλλο να σου ζητήσω. Στείλε μου δυο στίχους από τον αγαπημένο σου ποιητή που έγραφε μινοράκια. Θα μου δείξουν που να ψάξω.

Που

Και αν σε ζητούσα αναρωτιέμαι σήμερα που θα σ' έβρισκα. Πώς θα σ' έβρισκα. Η ζωή μου έχει αλλάξει ρότα πια. Φαντάζομαι το ίδιο κι η δική σου. Αναρωτιέμαι αν σ'αρέσουν ακόμα τα μαθηματικά, αν αγαπάς την ποίηση, αν βλέπεις τις ταινίες που ήταν τότε αγαπημένες σου, αν πίνεις τον καφέ σου κρύο με μια ζάχαρη, αν γυρνάς καμιά φορά τις σελίδες του βιβλίου που σου χάρισα και αν πηγαίνεις στο μπαρ που έψαχνες τότε να με βρεις, αν καπνίζεις τον ίδιο καπνό ακόμη.

Ακόμη

Είναι πια απόγευμα, είναι πια φθινόπωρο, αργεί η άνοιξη ακόμη. Νιώθω να τη ζητώ την άνοιξη. Δε μου αρκούν τα φύλλα που πέφτουν και φτιάχνουν χαλί στα πόδια μου. Δε μου αρκεί ούτε η αγάπη που σου 'χα. Ούτε εκείνη που μου 'χες εσύ. Δε μου αρκούν οι βόλτες στο ποτάμι, ούτε ο ήχος της βροχής που πέφτει και βρέχει το τζάμι όταν οδηγώ. Δε μου αρκούν τα βιβλία που έχω στο κομοδίνο, ούτε αυτά στη βιβλιοθήκη μου. Οι 100 δίσκοι δε μου είναι αρκετοί και η βελόνα του παλιού πικ-απ δε γυρνά αρκετά γρήγορα. Δε μου αρκούν οι 75 μπεζ σελίδες στο σημειωματάριο ούτε το μελάνι από τρία στυλό. Θέλω να πω, για να γράψω για σένα, για να γράψω για μένα και για σένα δε μου αρκούν οι τρεις διαστάσεις. Κατάλαβες;

Όμως, γράφω για σένα.

Φοβάμαι να κοιτάζω τη φωτογραφία σου. 

Φοβάμαι μην και ζωντανέψεις απ' το χαρτί κι έρθεις εδώ δίπλα μου, μπροστά μου, και με δεις... Μη δεις τις τούφες απ' τα μαλλιά μου που τρέχουν δεξία κι αριστερά σαν να τις πήρε ο αέρας. Μη με δεις με τα γυαλιά. Τα μάτια μου θα γελούν - σίγουρα ναι! θα γελούν - μα θα μπορείς να τα δεις καθαρά; Θα μπορέσεις να κοιτάξεις βαθιά μες την ψυχή μου; Φοβάμαι μήπως έρθεις κι η ψυχή μου πέσει γονατιστή μπροστά σου και σε παρακαλέσει να μείνεις λίγο παραπάνω, αυτό φοβάμαι. Και τα χείλη μου; Θα είν' τα χείλη μου έτοιμα να συναντήσουν τα δικά σου; Δεν ξέρω... Πόσο φοβάμαι να κοιτάζω τη φωτογραφία σου! Λες και τα μάτια σου ξέρουν. Ξέρουν τι θέλω, ξέρουν πως θα γίνω ένα με το πάτωμα αν σε δω να στέκεσαι μπροστά μου, μόνο για να με πιάσεις από τα μπράτσα και να με σηκώσεις απαλά επάνω ή να γονατίσεις πλάι μου και να πούμε όσα παραλείψαμε. Πόσο φοβάμαι να κοιτάζω τη φωτογραφία σου...

Και κοίτα σύμπτωση...

Πάνω που θα έφευγα εμφανίστηκες εσύ. Πάνω που θα φεύγαμε, ήρθες και πάγωσαν όλα. Τα αεροπλάνα ακύρωσαν όλες τις πτήσεις, οι δρόμοι έκλεισαν για τα αυτοκίνητα και οι θάλασσες φουρτουνιασμένες κολλήσαν τα πλοία στα λιμάνια. Όλα αυτά για σένα, όλα αυτά επειδή είσαι εδώ. Θέλω να πετάξω τα εισιτήρια στη φωτιά στο τζάκι να γίνουν στάχτη, το ίδιο τζάκι που θέλω να μας ζεστάνει αγκαλιά, θέλω να τα πετάξω στον πιο βαθύ ωκεανό να χαθούν κι εσένα να ρίξω μέσα που έφυγες και μόνο εγώ να σε βλέπω να πνίγεσαι και να έρθω να σε σώσω και με λαχτάρα να μου δίνεις τα πιο βαθιά φιλιά σου. Μα κάπου μέσα μου φοβάμαι μήπως τελικά προτιμούσες να πνιγείς από το να μου απλώσεις τα χέρια, μήπως είμαι καταδικασμένη πάντα την πλάτη σου να βλέπω... Μήπως πάντα θα φεύγεις κι εγώ θα σε χαιρετώ. 

Πριν έρθεις να μου πεις.

Αχ και να 'ξερα πως θα 'ρθεις. Θα ήμουν σαν την άνοιξη χρωματιστή και σαν το καλοκαίρι ανάλαφρη. Θα είχα ανοίξει την καρδιά μου να σε ζεστάνει απ' τον χειμώνα, να σε στεγνώσει απ' τις βροχές που σ' έβρεξαν μακριά μου. Αχ και να 'ξέρα πως θα 'ρθεις για να μπορώ να νιώσω έτοιμη όταν θα σε δω να φεύγεις πάλι. 

Μακριά σου οι εποχές ξεχνούν τα ονόματά τους. 

Ξεχνούν μπροστά σου οι εποχές τους ρόλους που κλήθηκαν να παίξουν. Ο Χειμώνας ξετρελάθηκε μαζί σου, γεμίζει χρώματα και κάπου κάπου νομίζω βλέπω τις αμυγδαλιές να ανθίζουν το Φθινόπωρο. Λείπεις στην Άνοιξη και μοιάζει να ποτίζει να λουλούδια μόνο με βροχές και εκείνα τα κακόμοιρα σαπίζουν. Μα αν ήταν να σε ονομάσω μια εποχή θα σε βάφτιζα Καλοκαίρι. Γιατί τα μάτια σου πάντα μου θύμιζαν την θάλασσα.. κι όσο τα κοιτώ τόσο να χάνομαι. 

Γι' αυτό σου λέω, άλλες φωτογραφίες σου μην μου στέλνεις πια, να τις κοιτώ φοβάμαι. 

Ξεκίνησε κάπως έτσι...

Ήθελα να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Ήθελα αυτήν την ώρα, αυτήν την στιγμή, αυτό το ίδιο δευτερόλεπτο να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Οι ίδιες νότες ήθελα να γαργαλάνε τα αυτιά μας, να κάνουμε ένα τελευταίο τσιγάρο, να κουνάμε αισθησιακά τα σώματά μας, να κοιτάζουμε διαφορετικούς ουρανούς, μα να ακούμε τις ίδιες μελωδίες. Κι αναρωτιέμαι γιατί απ' όλους τους ήχους αυτούς, γιατί απ' όλους τους ανθρώπους εσύ. Οι αναμνήσεις δεν υπάρχουν. Οι στιγμές μας λείπουν. Δεν θα έρθουν, ας μην έρθουν. Μα μια στιγμή να μας χαριζόταν να ενώνονταν από τις αισθήσεις μας μόνο οι ακοές μας. "Οι ακοές μας", μου βάζεις την γλώσσα σε μπελάδες. Θα ξεχάσω πόσο αγαπώ τις λέξεις και πόσο λεπτεπίλεπτα τις επιλέγω και θ' αρχίσω πάλι να τις μπλέκω μεταξύ τους σε τρελούς συνδυασμούς, να κλίνω τ' άκλιτα και να προσθέτω γένη στα ουσιαστικά.

(έχω ξεχάσει την φωνή σου. πώς λες τις λέξεις. μα πιο πολύ έχω ξεχάσει πώς γελάς. έχω ξεχάσει πως γελούσες. αυτό μου θλίβει.)

Αντί αυτού το άλλο.

Δεν είναι το κενό τόσο βαθύ. Δεν είναι το συναίσθημα τόσο ζωντανό. Δεν είναι η ανάγκη τόσο μεγάλη. Δεν είναι η επιθυμία ανάγκη. Στα όρια αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι να τα περάσω. Ωπ! Θα ήθελα να ανοιγοκλείσω τα μάτια και να ανταλλάξω την ενοχή με την ικανοποίηση. Ωπ! Θα ήθελα να σφίξω τα χείλη και να ανταλλάξω τον θυμό με τον ενθουσιασμό. Η απουσία σου μου έμαθε πόσο δύσκολο είναι να ενθουσιαστεί κανείς μακριά σου. Η απουσία σου μου έμαθε πόσο εύκολο είναι να ενθουσιαστεί κανείς μακριά σου. Ανταλλάσσοντας συναισθήματα θα ήθελα να ανταλλάξω την θλίψη με τον έρωτα. Πόση αγάπη θες; Σου δίνω όση θες. Δώσ' μου λίγο έρωτα ακόμη. Μα όσο ζητάς, τόσο θες, κι όσο χρόνο περνάς, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη . Και πόσο χρόνο έχουμε μέχρι την επόμενη στιγμή μας;

(ο χρόνος που αφιέρωσα δεν ήταν όσος ήθελα, αυτό ίσως να με πληγώνει. και πόσο χρόνο έχω ακόμη;)

Άκου για μια στιγμή την μελωδία...

Νιώθω ότι μιλάει για μένα. Νιώθω ότι μιλάει για σένα. Άκου... Κι αν μιλάει για σένα, κι αν μιλάει για μένα, δεν μιλάει για μας. Και είναι πόλεμος, και είναι μάχη, και είναι κραυγές, και είναι σιωπή, και είναι πάθος, και είναι κενό, και είναι τρέλα, και είναι όλα, και είναι τίποτα, και είναι η κορυφή, και είναι ο πάτος, και είναι το τόσο πολύ, και είναι το τόσο λίγο, και είναι το ποτέ, και είναι το για πάντα. Και είναι χωρίς να είναι. Μα καπνίζω και πιστεύω ότι τ' ακούς. Και είμαι ψύχραιμη, και είμαι ήρεμη, όπως το σκοτάδι. Και είμαι σίγουρη ότι τ' ακούς, ενώ τα μαθηματικά μου λένε να κοιτάξω πάλι τα νούμερα που βγαίνουν λάθος.

Άκου την μελωδία... Την ακούς;

Λέει για σένα.

Και λέει για μένα.

2046.

Πόσες ώρες άραγε περάσαμε μαζί;

Αν φτάσουμε τις 2046 σβήσε το τσιγάρο και αγκάλιασέ με, μου γλιστρούν οι λέξεις απ' τα χέρια. Πάρε με αγκαλιά.

Όταν σταματάει ο χρόνος. 

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ήταν εκείνος που συσχέτισε για πρώτη φορά τον "χώρο" και τον "χρόνο" με την "αγάπη". Όρισε συγκεκριμένα τον "χώρο" σαν "αγάπη". Έριξε στο τραπέζι και τους όρους του "μη χρόνου" και του "μη χώρου". Σχετικά με την ταχύτητα του φωτός όλα αυτά.. Έτσι που τρέχει το φως κάνει τον χρόνο να μένει στατικός. Τόσο πολύ τεντώνεται που σταματά. Ο χρόνος  δεν σταματάει ποτέ. Εκτός αν αφοπλίζεσαι. Τι μπορεί να μας αφοπλίσει; Λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αφοπλιστικό από το χαμόγελο του ανθρώπου που έχεις ερωτευτεί. Τίποτα πιο αφοπλιστικό επίσης από το χαμόγελο ενός ερωτευμένου. Σκέφτηκα το χαμόγελό σου. Προσπάθησα, να δεν μπόρεσα να το ολοκληρώσω στο κεφάλι μου. Σκέφτηκα και το δικό μου, που δεν μιλά πια για σένα. Με έκανε η σκέψη αυτή να αναρωτιέμαι..

Πόσο καλά σε θυμάμαι. 

Σε θυμάμαι;

*

Οι πραγματικότητες μας διαφέρουν πια. Μάλλον πάντα διέφεραν. Και όταν μου μιλάνε για απόσταση πάντα αυτό τους λέω... Ότι δεν είναι τα χιλιόμετρα η δυσκολότερη απόσταση να υπερπηδήσεις, είναι να έχεις τον άλλον απέναντί σου και να νιώθεις ότι σας χωρίζει ένα τζάμι χωρίς άκρες, με μήκος άπειρων χιλιομέτρων και ύψος που αγγίζει σχεδόν το φεγγάρι. Κι εμείς συνεχίζαμε να χτίζουμε δωμάτια σε σπίτια αυθαίρετα. Και εκεί που δεν ερχόσουν ποτέ όταν σε ήθελα, μα μόνο όταν ευχόμουν να απέχεις, ξαφνικά σταμάτησες να έρχεσαι. Έτσι ξαφνικά κι εγώ, αποφάσισα να προσπαθήσω να ευτυχίσω με την πλάτη μου στο τζάμι. 

Να νοικιάσω ένα σπίτι για να ξυπνάω μαζί σου. Μα είναι αυτός λόγος να νοικιάσεις σπίτι; Δεν είναι η ανεξαρτησία; Και που λες, έμαθα ότι ένας πολύ καλός λόγος να θέλεις να μείνεις μόνος σου είναι ο έρωτας. Γιατί στον έρωτα μόνος νιώθεις όταν ο άλλος κάνει έστω και μισό βήμα μακριά σου, όχι όταν έρχεται κοντά. Κι αν τελειώσει όλο αυτό τι θα κάνεις με το σπίτι; Θα σε περιμένω να γυρίσεις, αν δεν γυρίσεις θα ξεσπάσω όσο χρειαστεί και θα το αφήσω. Κρύωσα ξαφνικά. Μου υπενθύμισε ότι δια της τριβής παράγεται θερμότητα, μ'αγκάλιασε και μου έτριψε την πλάτη. Και κοίτα να δεις.. σαν να ανέβηκε από το πουθενά η θερμοκρασία στους 20 βαθμούς.

*

Και δεν ξέρω πια τι να συγκρίνω με σένα. Δεν βρίσκω σημείο επαφής. Τόσο, που ώρες-ώρες σκέφτομαι μήπως δεν ήταν έρωτας αυτό μαζί σου, ήταν μία απελπισμένη προσπάθεια να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον. Τόσο απελπισμένη και τόσο ανέλπιδη προσπάθεια που στο τέλος νομίζαμε ότι πέτυχε, την ώρα που η απόσταση ανάμεσά μας έφθανε στο διάστημα και ούτε το πράσινο των ματιών σου δεν θύμιζε πια τη γη. 

Και ξαφνικά. Βρέχει. Μετά από τόσο καιρό που όλοι περίμεναν βροχή, ένα βράδυ - πριν καν πετύχουμε τυχαία τα συμμετρικά μηδενικά στα ψηφιακά ρολόγια - οι τέντες μαρτύρησαν ότι ο ουρανός εκφράστηκε ελεύθερα επιτέλους. Ένα φαινομενικά ασήμαντο βράδυ, μιας φαινομενικά ασήμαντης εβδομάδας, σε μία φαινομενικά ασήμαντη στιγμή συνέβη κάτι φαινομενικά ασήμαντο. Μα δεν ήταν ασήμαντο το σήμερα. Ήταν πιο σημαντικό από το χθες αναμφίβολα. Σίγουρα ήταν, αν έβλεπε κανείς τα χαμόγελά μας θα το καταλάβαινε. Από όσα όνειρα έχω δει τους τελευταίους δύο μήνες ένα  μου χαράκτηκε στο μυαλό.. εκείνο που μου θύμισε πόσο μα πόσο μου λείπει το χαμόγελό σου. 

Μέσα σ' όλα τα θαύματα είχε γράψει ο Ελύτης "Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι". Ένα καλοκαίρι που ήταν πιο καλοκαίρι από όλα τα καλοκαίρια, γιατί ήταν κι άνοιξη μαζί. Μα η βροχή αυτή σήμερα δεν το σκότωσε, το αποδέσμευσε κι αυτό κι εμάς μαζί.. που τόσους μήνες φθινοπωρινούς κρεμόμαστε από ένα καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που ανθίσαμε σαν γιασεμιά.

Το γιασεμί. 

Περπάτησα απόψε για το σπίτι. Ο ουρανός ήταν σκούρος και κάπως γκρι. Δεν ήμουν σίγουρη, ίσως έβρεχε πιο αργά το βράδυ. Ανέβαινα την μεγάλη ανηφόρα ανασαίνοντας εντελώς ρυθμικά λες και πλέον είχε ισορροπήσει το σώμα μου με την καρδιά και το μυαλό μου, και το καθένα είχε επιστρέψει στην θέση του. Στους πρώτους κάδους σκουπιδιών που συνάντησα είδα δύο κατά λευκές καρέκλες. Ήταν ψάθινες και η μία έγερνε πάνω στην άλλη. Ήταν η πιο ρομαντική σκηνή των τελευταίων μηνών. Σχεδόν βούρκωσαν τα μάτια μου. Μόνο σκέφτηκα, αφού πετάχτηκαν μαζί αν τις έβρισκε κάποιος να τις στόλιζε κάπως έτσι. Την μία να ακουμπάει στην άλλη. Έστω κάπως.. Έστω λιγάκι. 

Στους επόμενους κάδους η ατμόσφαιρα δεν μύριζε σκουπίδια. Εξασκώ τον εαυτό μου στο να κοιτάζει ευθεία περπατώντας, έτσι σταμάτησα. Κοίταξα κάτω και είδα γιασεμιά γύρω απ' τα πόδια μου. Ολόκληρο κλαδί ήταν πεταμένο στο πλάι. Τα λουλουδάκια ήταν ακόμα λευκά, μαδημένα και απάτητα. Έκλεισα τα μάτια μου για δευτερόλεπτα και έφερα στο μυαλό μου τον παππού μου, που γυρνώντας από την αγορά πάντοτε μας έφερνε ένα κλωναράκι γιασεμί. Το έβαζε στο γυάλινο ποτήρι με τις γωνίες και τα σκαλιστά λουλούδια και το γιασεμί μας κοιτούσε από 'κεί για ώρες, ήσυχο μέσα στο αλουμινόχαρτο που τύλιγε ελαφρά το κλωνάρι του. Μας κοιτούσε μέχρι που του ρουφούσαμε όλο το άρωμα και την ομορφιά και δεν είχε άλλο πια να δώσει και μαραινόταν. Όταν δεν έχεις πια άλλο να δώσεις, μαραζώνεις, μαραίνεσαι.. σαν γιασεμί. Δίπλα του ήταν ένα τραπουλόχαρτο με τον αριθμό τέσσερα. Γέλασα ελαφρά. 

Οι κάρτες. 

Είδα σήμερα δύο παιδιά στο περίπτερο να αγοράζουν φακελάκια με κάρτες για παιχνίδι. Θυμήθηκα τότε που αγοράζαμε διάφορες κάρτες για τις συλλογές μας και παίζαμε. Όλη η μαγεία του παιχνιδιού βρισκόταν στην ανταλλαγή. Ό,τι είχες διπλό ή τριπλό το αντάλλασσες με τον άλλον που είχε κάτι άλλο διπλό ή τριπλό, που εσύ δεν είχες. Και έτσι έπαιρνες κάτι που σου έλειπε και έδινες κάτι που είχες εσύ και έλειπε στον άλλον. Τα παιδιά στο περίπτερο ήταν πολύ χαρούμενα. Δεν ήξεραν τι θα τους τύχαινε στο επόμενο φακελάκι, ήξεραν όμως ότι όπως και να 'χει μπορούσαν να ανταλλάξουν κάρτες. Λοιπόν που λες, ναι.. Όταν δίνεις κάτι που δεν έχεις, δεν δίνεις τίποτα. Προσπαθείς απλώς. Επί ματαίω. Όταν παίρνεις κάτι που δεν έχεις, είναι σαν να παίρνεις τα πάντα. Ακόμα κι αν αυτό που σου δίνουν είναι ένα μονάχα. 

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, μάλλον. Μα σήμερα η μαμά έφερε στο σπίτι Χρυσάνθεμα. Και καθώς μπήκα στο σαλόνι ήμουν σίγουρη πως όσο πιο κοντά κι αν έρχεται ο χειμώνας, ένα καλοκαίρι μέσα μας θα μένει ζωντανό. Πιο κοντά. Πιο κοντά. Μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους. Μέσα στις τσέπες του παλιού παντελονιού τους, έχουν μικρά τζάκια.. που έλεγε κι ο Ρίτσος. 

κι αν για ένα πράγμα βρέχει ο ουρανός, είναι που δεν μας βρήκε ούτε ένα φθινόπωρο μαζί.