Φοβάμαι να κοιτάζω τη φωτογραφία σου. 

Φοβάμαι μην και ζωντανέψεις απ' το χαρτί κι έρθεις εδώ δίπλα μου, μπροστά μου, και με δεις... Μη δεις τις τούφες απ' τα μαλλιά μου που τρέχουν δεξία κι αριστερά σαν να τις πήρε ο αέρας. Μη με δεις με τα γυαλιά. Τα μάτια μου θα γελούν - σίγουρα ναι! θα γελούν - μα θα μπορείς να τα δεις καθαρά; Θα μπορέσεις να κοιτάξεις βαθιά μες την ψυχή μου; Φοβάμαι μήπως έρθεις κι η ψυχή μου πέσει γονατιστή μπροστά σου και σε παρακαλέσει να μείνεις λίγο παραπάνω, αυτό φοβάμαι. Και τα χείλη μου; Θα είν' τα χείλη μου έτοιμα να συναντήσουν τα δικά σου; Δεν ξέρω... Πόσο φοβάμαι να κοιτάζω τη φωτογραφία σου! Λες και τα μάτια σου ξέρουν. Ξέρουν τι θέλω, ξέρουν πως θα γίνω ένα με το πάτωμα αν σε δω να στέκεσαι μπροστά μου, μόνο για να με πιάσεις από τα μπράτσα και να με σηκώσεις απαλά επάνω ή να γονατίσεις πλάι μου και να πούμε όσα παραλείψαμε. Πόσο φοβάμαι να κοιτάζω τη φωτογραφία σου...

Και κοίτα σύμπτωση...

Πάνω που θα έφευγα εμφανίστηκες εσύ. Πάνω που θα φεύγαμε, ήρθες και πάγωσαν όλα. Τα αεροπλάνα ακύρωσαν όλες τις πτήσεις, οι δρόμοι έκλεισαν για τα αυτοκίνητα και οι θάλασσες φουρτουνιασμένες κολλήσαν τα πλοία στα λιμάνια. Όλα αυτά για σένα, όλα αυτά επειδή είσαι εδώ. Θέλω να πετάξω τα εισιτήρια στη φωτιά στο τζάκι να γίνουν στάχτη, το ίδιο τζάκι που θέλω να μας ζεστάνει αγκαλιά, θέλω να τα πετάξω στον πιο βαθύ ωκεανό να χαθούν κι εσένα να ρίξω μέσα που έφυγες και μόνο εγώ να σε βλέπω να πνίγεσαι και να έρθω να σε σώσω και με λαχτάρα να μου δίνεις τα πιο βαθιά φιλιά σου. Μα κάπου μέσα μου φοβάμαι μήπως τελικά προτιμούσες να πνιγείς από το να μου απλώσεις τα χέρια, μήπως είμαι καταδικασμένη πάντα την πλάτη σου να βλέπω... Μήπως πάντα θα φεύγεις κι εγώ θα σε χαιρετώ. 

Πριν έρθεις να μου πεις.

Αχ και να 'ξερα πως θα 'ρθεις. Θα ήμουν σαν την άνοιξη χρωματιστή και σαν το καλοκαίρι ανάλαφρη. Θα είχα ανοίξει την καρδιά μου να σε ζεστάνει απ' τον χειμώνα, να σε στεγνώσει απ' τις βροχές που σ' έβρεξαν μακριά μου. Αχ και να 'ξέρα πως θα 'ρθεις για να μπορώ να νιώσω έτοιμη όταν θα σε δω να φεύγεις πάλι. 

Μακριά σου οι εποχές ξεχνούν τα ονόματά τους. 

Ξεχνούν μπροστά σου οι εποχές τους ρόλους που κλήθηκαν να παίξουν. Ο Χειμώνας ξετρελάθηκε μαζί σου, γεμίζει χρώματα και κάπου κάπου νομίζω βλέπω τις αμυγδαλιές να ανθίζουν το Φθινόπωρο. Λείπεις στην Άνοιξη και μοιάζει να ποτίζει να λουλούδια μόνο με βροχές και εκείνα τα κακόμοιρα σαπίζουν. Μα αν ήταν να σε ονομάσω μια εποχή θα σε βάφτιζα Καλοκαίρι. Γιατί τα μάτια σου πάντα μου θύμιζαν την θάλασσα.. κι όσο τα κοιτώ τόσο να χάνομαι. 

Γι' αυτό σου λέω, άλλες φωτογραφίες σου μην μου στέλνεις πια, να τις κοιτώ φοβάμαι.