Θλίβομαι βαθιά.
Προσπαθώ να ξεχωρίσω τη λέξη "ζωή" από τη λέξη "επιβίωση". Ποιος μπορεί άραγε να σε διαβεβαίωσει ότι στον κόσμο τούτον δω θα ζεις... Θα ζεις αληθινά, όχι απλώς θα επιβιώνεις. Νιώθω ότι η ιστορία γυρίζει ανάποδα. Σαν τους προϊστορικούς ανθρώπους ψάχνουν οι άνθρωποί μας καταφύγιο. Καταφύγιο από τις βόμβες, καταφύγιο από τις σφαίρες, καταφύγιο από την τρέλα, το μένος, το μίσος και την μισανθρωπιά.
Και αναρωτιέμαι Θεέ μου, όπως κι αν σε λένε, ό, τι σχήμα και υφή κι αν έχεις, πώς γίνεται να ζει κανείς και να επιβιώνει με την ψυχή του ατόφια όταν ο κόσμος έχει κεντρικό πυλώνα του την αδικία και όχι την Αγάπη; Την εκμετάλλευση και όχι την Συμπόνια;

Θλίβομαι βαθιά.
Η αδικία με πονάει στο κόκαλο. Σκέφτομαι "τι μπορείς να κάνεις εσύ Ε. για να γίνει ο κόσμος πιο όμορφος;", "τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να γκρεμίσει τους άδικους πυλώνες τούτου του κόσμου;". Ίσως τίποτα σπουδαίο. Ίσως τίποτα μεγάλο. Μα τα πολλά μικρά δεν κάνουν ένα μεγάλο; Στους λαβυρίνθους του μυαλού μου τρέχουν σκέψεις, δεκάδες ανά δευτερόλεπτο, και μέσα τους ρέουν οι λέξεις βοήθεια, ανάγκη, λύτρωση, γαλήνη, σωτηρία, αγάπη... Πώς θα φτιάξουμε τον κόσμο στα μέτρα μας; Πώς θα ζήσουμε, αγάπη μου, σε έναν κόσμο τέτοιο;
Και αναρωτιέμαι, αγάπη μου, πώς θα σώσουμε τον κόσμο αφού δεν μπορούμε ούτε οι ίδιοι να σωθούμε τελικά;

Θλίβομαι βαθιά.
Να κρυφτούμε. Να σωθούμε. Ο άνθρωπος να κρυφτεί πρέπει για να σωθεί από τον άλλον άνθρωπο. Πρώτα από τα φυσικά φαινόμενα και τα θηρία, τώρα από τα "θηρία" που γίνανε οι άνθρωποι. Πώς θα γλιτώσουμε τα παιδιά μας απ' αυτόν τον κόσμο μου λες; Πώς θα σώσουμε ο ένας τον άλλον μου λες; Πώς θα σωθούμε μου λες;

Θλίβομαι που σ'αυτόν τον πλανήτη η εξέλιξη έχει πορεία κατιούσα.

Θλίβομαι που εδώ που είμαστε δεν ξέρουμε που να βρούμε καταφύγιο.

Θλίβομαι που χρειαζόμαστε ένα καταφύγιο για να σωθούμε.

Θλίβομαι που η Αγάπη δεν νικά.

Μα πάνω απ' όλα θλίβομαι βαθιά, αγάπη μου, που μας στερούν την Ελευθερία να ζούμε και να ανθίζουμε.

τὴν δὲ τῶν δήμων ἐλευθερίαν ἡ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν 

ἅμιλλα φυλάττει